Uitspraken

In artikel 12 WOB is bepaald dat bij of krachtens algemene maatregel van bestuur voor de centrale overheid regels kunnen worden gesteld met betrekking tot in rekening te brengen vergoedingen voor het ingevolge een verzoek om informatie vervaardigen van kopieën van documenten en uittreksels of samenvattingen van de inhoud daarvan.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat de heffingsambtenaar op grond van de Legesverordening 2014 van de gemeente Hattem (hierna: de Legesverordening) leges kan heffen voor reprokosten die de gemeente moet maken en dat daaraan het bepaalde in artikel 12 WOB niet afdoet.

Het Hof acht dit oordeel juist. Het bepaalde in artikel 12 WOB brengt immers niet mee dat het de lagere overheden niet is toegestaan leges te heffen voor het vervaardigen van kopieën van documenten waarvan op grond van de WOB om openbaarmaking is verzocht (vgl. HR 8 februari 2013, nr. 12/00529, ECLI:NL:HR:2013:BZ0693).

Het aanslagbiljet vermeldt niet wie de leges heeft geheven, maar wel dat binnen zes weken bezwaar kan worden gemaakt bij de heffingsambtenaar. Nu uit het aanslagbiljet niet blijkt dat de leges door een ander zijn geheven, kan ervan worden uitgegaan dat deze door de heffingsambtenaar zijn geheven (vgl. HR 10 maart 2006, nr. 40.193, ECLI:NL:HR:2006: AV4036). De andersluidende grief van belanghebbende faalt derhalve.

Blijkens artikel 6 van de Legesverordening worden leges geheven door middel van een mondelinge dan wel een gedagtekende schriftelijke kennisgeving. Met de Rechtbank is het Hof van oordeel dat het aan belanghebbende toegezonden aanslagbiljet een schriftelijke kennisgeving betreft in de zin van artikel 6 van de Legesverordening. Van schending van artikel 6 is derhalve geen sprake.

Naar het oordeel van het Hof geeft de uitspraak op bezwaar inzicht in de overwegingen die de heffingsambtenaar tot deze uitspraak heeft gebracht. Van een ondeugdelijke motivering is geen sprake. En zo al sprake is van een gebrekkige motivering, dan kan daaraan ingevolge artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht worden voorbijgegaan, nu niet is gebleken dat dit gebrek tot benadeling van belanghebbende heeft geleid.

Voornoemde bepaling in de Tarieventabel stelt de belastingplichtige in staat de omvang van de verschuldigde leges te leren kennen vóór het in behandeling nemen van de aanvraag (vgl. HR 22 juli 1985, nr. 22.780, BNB 1985/259 en HR 2 december 2005, nr. 40.079, ECLI:NL:HR:2005:AR7769). Verder is in het onderhavige geval vooraf – bij brief van 19 juni 2014 – voldoende inzicht gegeven in het beloop van het aan belanghebbende in rekening te brengen bedrag aan reprokosten. Voornoemde bepaling van de Tarieventabel is in zoverre derhalve niet onverbindend.

In de brief van 19 juni 2014 is opgemerkt dat “het gaat (…) om zo’n 10 kopieën waarvoor u in totaal € 2,70 verschuldigd bent aan leges.” Naar het oordeel van het Hof heeft deze bewoording niet de strekking de exacte hoogte van de leges aan te kondigen, maar betreft dit veeleer een begroting van de te verwachten reprokosten. Het bedrag aan uiteindelijk geheven leges dat door de heffingsambtenaar is vastgesteld, kan daarvan in enigerlei mate afwijken. Naar het oordeel van het Hof kan de kostenopgaaf in de brief van 19 juni 2014 zich goed verdragen tot de door de heffingsambtenaar werkelijk geheven leges, te meer daar de afwijking in absolute zin (€ 1,35) marginaal is.

Verder betoogt belanghebbende dat meer documenten in rekening zijn gebracht dan zijn gevraagd en dat er documenten dubbel in rekening zijn gebracht. Ook dit betoog kan niet slagen. Belanghebbende heeft in algemene bewoordingen om toezending van stukken verzocht (zie 2.1), waarbij toezending van door de heffingsambtenaar gekopieerde documenten niet bij voorbaat uitgesloten was. Vervolgens heeft zij, ondanks de daartoe door het college geboden mogelijkheid, nagelaten deze stukken tevoren in te zien maar ervoor gekozen de beoordeling ervan over te laten aan het college. Daarbij is niet gebleken dat het college stukken heeft toegezonden die in redelijkheid geen betrekking hebben op belanghebbendes verzoek. Verder zijn stukken dubbel verstrekt omdat deze een onlosmakelijk deel van een ander stuk vormen, zodat ook deze stukken in redelijkheid zijn verstrekt. Tot slot heeft de heffingsambtenaar onweersproken gesteld, dat aan belanghebbende slechts 15 kopieën in rekening zijn gebracht, terwijl er 21 kopieën aan belanghebbende zijn toegezonden. Nu gesteld noch gebleken is dat de heffingsambtenaar meer dan zes documenten ten onrechte heeft gekopieerd, zijn reeds daarom niet teveel kopieën in rekening gebracht.

Ook in hetgeen belanghebbende overigens nog mocht hebben aangevoerd, ziet het Hof geen aanleiding te oordelen dat de leges ten onrechte of tot een te hoog bedrag zijn geheven.