Uitspraken

In het hoger beroep, voor zover gericht tegen het vonnis van 15 oktober 2014 kan [appellant] niet worden ontvangen, gelet op het bepaalde in artikel 131 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (hierna Rv).

Op 1 januari 2015 (1e deel) en 1 juli 2015 (2e deel) zijn in werking getreden de bepalingen van de Wet werk en zekerheid. Op grond van artikel XXII van deze wet zijn de bepalingen van boek 7, titel 10, afdeling 9, zoals deze voor de datum van inwerkingtreding luidden, op dit geding van toepassing, nu het voor die datum is aangevangen.

In artikel 7:681 lid 1 (oud) BW is bepaald dat indien één van de partijen de arbeidsovereenkomst, al of niet met inachtneming van de voor de opzegging geldende bepalingen, kennelijk onredelijk opzegt, de rechter steeds aan de wederpartij een schadevergoeding kan toekennen. Daartoe dient eerst aan de hand van de omstandigheden tezamen en in onderling verband te worden vastgesteld dat sprake is van een kennelijk onredelijk ontslag voordat kan worden toegekomen aan de beantwoording van de vraag welke vergoeding aan de werknemer wordt toegekend. De enkele omstandigheid dat de werknemer na een langdurig dienstverband wegens arbeidsongeschiktheid is ontslagen, is geen grond voor het toekennen van een vergoeding.

In de grieven 1 en 2 klaagt [appellant] er over dat het proces-verbaal, dat is opgemaakt ter gelegenheid van de comparitie van partijen in eerste aanleg, onvolledig is, dat niet valt na te gaan welke aantekeningen de griffier tijdens die zitting heeft gemaakt en dat ook niet is vermeld dat tijdens die zitting de heer [naam4] als informant is gehoord.

Voorafgaand aan de comparitie van partijen bij de kantonrechter heeft [appellant] aan de kantonrechter meegedeeld dat hij een drietal voormalige collega’s, waaronder [naam4] , als getuige voor de zitting wilde oproepen. Door de griffier is toen aan (de gemachtigde van) [appellant] te kennen gegeven dat het niet voor de hand lag dat de kantonrechter tijdens de zitting mondeling vonnis zou wijzen of één van partijen zou toelaten bewijs te leveren door middel van het horen van getuigen. Het oproepen van getuigen voor de zitting was dan ook niet zinvol, aldus de griffier.

Hoewel juist is dat de door de griffier ter gelegenheid van de comparitie gemaakte aantekeningen en ook hetgeen door partijen en de informant [naam4] is opgemerkt, niet in het proces-verbaal zijn opgenomen, vormt dit op zichzelf geen reden om het bestreden vonnis te vernietigen. Het hof beschikt evenmin als partijen over de aantekeningen en de door de aanwezigen gemaakte opmerkingen, zodat het recht zal doen op basis van de in het geding gebrachte stukken. Opgemerkt wordt nog wel dat [naam4] niet als getuige in de zin van de artikelen 163 en volgende van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering is gehoord en dat de kantonrechter dit derhalve terecht in het vonnis heeft overwogen. De grieven kunnen [appellant] dan ook niet baten.

In grief 3 klaagt [appellant] er over dat de kantonrechter onder de vaststaande feiten heeft vermeld dat [appellant] zelf om ontbinding van de arbeidsovereenkomst heeft verzocht en enkele van de overwegingen uit de beschikking in die procedure heeft aangehaald. Volgens [appellant] is de kantonrechter daarmee buiten het debat van partijen en buiten de omvang van het geschil getreden. De grief faalt, reeds omdat SNS in haar conclusie van antwoord uitdrukkelijk naar de desbetreffende beschikking heeft verwezen en zij deze bovendien als productie aan haar conclusie heeft gehecht. De beschikking maakte daardoor deel uit van de processtukken in deze procedure.

In zijn vierde grief voert [appellant] aan dat hij SNS verwijt dat [naam1] en [naam2] vrij kort na het ongeval bij [appellant] thuis zijn gekomen om met hem het plaatsingsgesprek te voeren. De grief kan [appellant] niet baten. Uit het door [appellant] zelf overgelegde en in zoverre door hem onbetwist gelaten verslag van het gesprek blijkt dat [naam1] voorafgaand aan het gesprek contact heeft opgenomen met de bedrijfsarts met de vraag of het mogelijk was het gesprek aan te gaan en dat de bedrijfsarts, nadat deze ook met [appellant] en zijn echtgenote had gesproken, heeft aangegeven dat het gesprek kon worden gevoerd. Bovendien heeft [appellant] zelf na afloop van het gesprek in het hierboven onder 3.6 bedoelde e-mailbericht aangegeven dat hij het gesprek als positief had ervaren en dat het “wederzijds goed en begripvol” voelde. Naar het oordeel van het hof is dan ook geen sprake van slecht werkgeverschap van de zijde van SNS.

De grieven 5 tot en met 7 lenen zich voor een gezamenlijke behandeling. Zij komen op tegen de overwegingen van de kantonrechter dat:

a. [appellant] op grond van de tekst van het Sociaal Plan geen recht heeft op een beëindigingsvergoeding,

b. [appellant] onvoldoende heeft onderbouwd op grond waarvan zou moeten worden geconcludeerd dat SNS hem desondanks heeft toegezegd dat hem een beëindigingsvergoeding zou worden toegekend en

c. [appellant] eveneens onvoldoende heeft onderbouwd dat andere werknemers, die in vergelijkbare omstandigheden verkeerden, wel een beëindigingsvergoeding hebben ontvangen.

Het hof stelt voorop dat krachtens vaste rechtspraak van de Hoge Raad bij de uitleg van een bepaling van geschriften waarin een regeling is vastgesteld, die naar haar aard bestemd is de rechtspositie van derden te beïnvloeden, zonder dat die derden invloed hebben op de inhoud of de formulering van die regeling, de bewoordingen waarin deze is gesteld, gelezen in het licht van de gehele tekst van die overeenkomst en een eventuele, voor derden kenbare toelichting daarop, in beginsel van doorslaggevende betekenis zijn. Daarbij komt het niet aan op een strikt grammaticale uitleg maar op het vaststellen van de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de bepaling is gesteld. Bij deze uitleg kunnen als – objectief kenbare – gezichtspunten onder meer betrokken worden de elders in de regeling gebruikte formuleringen. Ook kan worden gelet op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden. Ook kan bij deze uitleg rekening worden gehouden met de kennelijke ratio en strekking van de regeling waartoe de bepaling behoort en de bedoeling van de opstellers, voor zover deze objectief, uit de tekst van de regeling en de eventuele toelichting daarop voor derden kenbaar is.

Uitgangspunt van het Sociaal Plan is, zo blijkt uit de inleiding daarvan, de werknemers voor wie binnen de nieuwe organisatie geen plaats meer is, te begeleiden “van werk naar werk”. Om dit te bereiken krijgt de werknemer gedurende de herplaatsingstermijn van - in beginsel - twaalf maanden de gelegenheid om een andere werkkring te zoeken. Na de oriënteringsfase, waarin een plan van aanpak wordt opgesteld, volgt de bemiddelingstermijn, gedurende welke met behulp van een bemiddelingsbureau uitvoering wordt gegeven aan het plan van aanpak. Pas als de herplaatsing niet succesvol is, wordt gestreefd naar beëindiging van de arbeidsovereenkomst waarbij een beëindigingsvergoeding kan worden toegekend, als de werknemer zich voldoende heeft ingespannen om een andere baan te vinden. De bemiddelingstermijn kan worden verlengd of opgeschort. Dit gebeurt in ieder geval als de werknemer gedurende die termijn langer dan vier weken door ziekte afwezig is.

[appellant] was al voor de aanvang van de herplaatsingstermijn wegens ziekte arbeidsongeschikt. Een redelijke uitleg van het Sociaal Plan brengt mee dat, hoewel hij misschien wel als herplaatser moet worden aangemerkt, de herplaatsingstermijn voor hem nimmer is aangevangen. Tot een evaluatie als bedoeld in artikel 5.1 van het Sociaal Plan is het dan ook nooit gekomen en daarmee evenmin aan een eventuele beëindigingsvergoeding als bedoeld in dat artikel. Het in rechtsoverweging 5.9 onder a. bedoelde bezwaar gaat dan ook niet op.

De enkele omstandigheid dat SNS aan werknemers die geen of weinig inspanningen hebben verricht om van werk tot werk te komen, wel een beëindigingsvergoeding heeft betaald, maakt niet dat het aan [appellant] gegeven ontslag kennelijk onredelijk is. SNS heeft uitdrukkelijk betwist dat het hierbij gaat om werknemers die net als [appellant] ten tijde van hun ontslag volledig en duurzaam arbeidsongeschikt waren. Reeds daarom gaat een vergelijking met deze personen niet op.

Overige feiten of omstandigheden die maken dat het aan [appellant] gegeven ontslag als kennelijk onredelijk moet worden aangemerkt, zijn niet gesteld of gebleken. Het door [appellant] gedane bewijsaanbod zal worden gepasseerd, nu geen feiten of omstandigheden te bewijzen zijn aangeboden die, indien bewezen, aanleiding zouden geven tot een andersluidende beslissing. Ook grief 8 faalt derhalve.

Nu geen van de grieven doel treft, dient het bestreden vonnis van 11 maart 2015 te worden bekrachtigd. Als de in het ongelijk gestelde partij zal [appellant] worden veroordeeld in de kosten van het geding in hoger beroep. De aan de zijde van SNS gevallen kosten zullen worden begroot op: € 5.160,- aan verschotten (griffierecht) en € 2.632,- aan salaris voor de advocaat (1 punt tarief V).