Uitspraken

Op grond van artikel 6.27, eerste lid, van de Wet IB 2001 worden als scholingsuitgaven aangemerkt de uitgaven voor het door de belastingplichtige volgen van een opleiding of studie met het oog op het verwerven van inkomen uit werk en woning.

In de parlementaire geschiedenis is over scholingsuitgaven onder meer het volgende opgenomen (MvT, Kamerstukken II 1998/99, 26727, nr. 3, p. 260 en 261):

De bewijslast dat de trainingen zijn gevolgd met het oog op het verwerven van inkomen uit werk en woning rust op belanghebbende. Zij heeft in dit kader gesteld dat zij met behulp van de vaardigheden die zij door middel van de in 2.2 genoemde trainingen heeft opgedaan, haar persoonlijk functioneren dusdanig heeft verbeterd dat zij daardoor de opleiding bij [D] tot plc programmeur met goed gevolg heeft kunnen doorlopen en daarna betaald werk heeft kunnen vinden en behouden. Belanghebbende stelt dat dit zonder het volgen van de trainingen onmogelijk zou zijn geweest, omdat haar werkrelatie dan wederom verstoord zou zijn geraakt. Voorts heeft zij aangevoerd dat zij tijdens haar verblijf in het Byron Katiehuis (zie 2.2) tot het inzicht is gekomen dat het beroep van hulpverlener haar aantrok en dat zij het certificeringsprogramma heeft doorlopen met het oogmerk een carrière als hulpverlener mogelijk te maken.

De Inspecteur stelt daartegenover, zakelijk weergegeven, dat belanghebbende de trainingen met het oog op haar persoonlijke ontwikkeling heeft gevolgd en dat de uitgaven in een te ver verwijderd verband staat met het verwerven van inkomen uit werk en woning.

Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende, tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur, met hetgeen zij heeft aangevoerd, niet aannemelijk gemaakt dat de trainingen door haar met het oog op het verwerven van inkomen uit werk en woning zijn gevolgd. Het Hof acht in dit verband van belang dat indien de vergroting van de persoonlijke kennis of vaardigheden een zo algemeen karakter draagt, dat daarvan geheel onafhankelijk van de beroepsuitoefening in het privéleven profijt kan worden getrokken, de kosten niet aftrekbaar zijn. Zoals belanghebbende en haar gemachtigde ter zitting van het Hof hebben verklaard, is belanghebbende met de trainingen gestart om de persoonlijke problemen die zij in het alledaagse leven ondervond te verhelpen dan wel te verminderen. Zo heeft zij tijdens het verblijf in het Byron Katiehuis leren koken en heeft zij beter met stress en emoties leren omgaan. Gelet daarop, acht het Hof met de Rechtbank aannemelijk dat belanghebbende de trainingen primair heeft gevolgd omdat zij de noodzaak voelde tot persoonlijke groei en dat zij beter wilde leren omgaan met psychische problemen in het dagelijkse leven, waaronder begrepen ook dergelijke spanningen welke zich kunnen voordoen in het kader van betaald werk. Hoewel de moeite die belanghebbende zich heeft getroost om zich maatschappelijk beter te kunnen handhaven, prijzenswaardig is te noemen, komt het Hof bij de beantwoording van de juridische vraag of de kosten aftrekbaar zijn tot de slotsom dat de opgedane vaardigheden te algemeen en persoonlijk van aard zijn om te kwalificeren als scholing als bedoeld in artikel 6.27 van de Wet IB 2001. Hierbij merkt het Hof nog op dat, naar volgt uit artikel 11 van de Wet algemene bepalingen, de rechter volgens de wet moet rechtspreken en hij in geen geval de innerlijke waarde of de billijkheid van de wet mag beoordelen.

Belanghebbende heeft gesteld dat zij tijdens het verblijf in het Byron Katiehuis het plan heeft opgevat als hulpverlener te gaan functioneren en dat zij met dat doel het certificeringsprogramma is gaan volgen. Belanghebbende heeft echter tevens verklaard dat zij haar kansen op een werkzaam leven als opleider/hulpverlener van Byron Katie niet groot achtte, gelet op een verminderd talent om “met mensen om te gaan”. Om dezelfde reden is belanghebbende, naar zij heeft verklaard, niet toegelaten om als hulpverlener bij Body&Mind te worden opgeleid. Het Hof is van oordeel dat een eventuele ontplooiing in de richting van een werkzaam leven als hulpverlener te weinig concreet is gemaakt en dat de trainingen die een carrière als hulpverlener mogelijk maken - het certificeringsprogramma - daarom worden geacht eveneens in het kader van de persoonlijke ontwikkeling van belanghebbende te zijn gevolgd. Dat belanghebbende - naar tussen partijen niet in geschil is - van de gevolgde trainingen in haar werk als plc programmeur profijt ervaart, neemt niet weg dat de gedane uitgaven in een te ver verwijderd verband staan met het verwerven van inkomen uit werk en woning. De kosten van de trainingen zijn mitsdien niet aftrekbaar.