Uitspraken

[appellant] heeft in hoger beroep drie grieven opgeworpen. In de kern richten de grieven van [appellant] zich tegen het oordeel van de rechtbank dat het beroep van [geïntimeerde] op een rechtvaardigingsgrond slaagt, alsmede op de afwijzing van de vordering voor recht te verklaren dat [geïntimeerde] aansprakelijk is voor door [appellant] geleden schade, nader op te maken bij staat. Het hof ziet aanleiding eerst de grieven 2 en 3 te bespreken.

Bij de beoordeling wordt voorop gesteld dat op grond van artikel 161 Rv een in kracht van gewijsde gegaan op tegenspraak gewezen vonnis, waarbij de Nederlandse strafrechter bewezen heeft verklaard dat iemand een feit heeft begaan, dwingend bewijs oplevert van dat feit.
In het onderhavige geval is aan de eisen van artikel 161 Rv voldaan en heeft de strafrechter bewezen verklaard dat [geïntimeerde] op 9 juni 2013 opzettelijk de overledene van het leven heeft beroofd door met dat opzet meermalen met een mes in het bovenlichaam en/of hart(streek) van de overledene te steken, ten gevolge waarvan de overledene is overleden. Tegen deze bewezenverklaring staat weliswaar nog de mogelijkheid van tegenbewijs open, doch dat is in deze zaak niet aan de orde. [geïntimeerde] betwist in deze procedure niet de bewezenverklaring van de strafrechter. De door [geïntimeerde] gepleegde doodslag staat derhalve vast.

Nu vaststaat dat [geïntimeerde] doodslag heeft gepleegd, is dientengevolge sprake van een door [geïntimeerde] gepleegde onrechtmatige daad, behoudens de aanwezigheid van een rechtvaardigingsgrond zoals noodweer. Het oordeel van de strafrechter dat het beroep van [geïntimeerde] op noodweer slaagt, wordt daarbij niet door artikel 161 Rv bestreken. Dat oordeel maakt immers geen deel uit van de bewezenverklaring maar heeft betrekking op de strafbaarheid van de verdachte (artikel 350 Sv). De aanvaarding van een beroep op noodweer door de strafrechter laat de vrijheid in de bewijswaarding van de burgerlijke rechter dan ook onverlet (HR 27 maart 2015, ECLI:NL:HR:2015:760). Het bestaan van die rechtvaardigingsgrond moet - als bevrijdend verweer - in een civiele procedure als hier aan de orde, door de dader worden bewezen.

In het bestreden vonnis heeft de rechtbank geoordeeld dat het beroep van [geïntimeerde] op de rechtvaardigingsgrond slaagt en dat de eisen van proportionaliteit en subsidiariteit ter zake niet zijn overschreden. Als gevolg hiervan valt de onrechtmatigheid van de gedraging weg, zodat niet aan de eisen van artikel 6:162 lid 1 BW wordt voldaan.

Tegen dit oordeel richt zich de tweede grief van [appellant] . Het hof constateert evenwel dat hetgeen [appellant] stelt ter toelichting op deze grief, in de kern een herhaling vormt van de in eerste aanleg door hem ingenomen standpunten. In hoger beroep voor het eerst ingenomen standpunten leest het hof niet in de grief en ook nadere argumenten voor de in eerste aanleg reeds geponeerde stellingen zijn niet aangevoerd, evenmin als nieuwe feiten en/of omstandigheden. De rechtbank heeft in het bestreden vonnis gemotiveerd aangegeven waarom zij van oordeel is dat [geïntimeerde] een geslaagd beroep op noodweer toekomt. De rechtbank heeft in dat verband de stellingen van partijen uitvoerig besproken en heeft geconcludeerd dat [appellant] zijn betwisting dat sprake is van noodweer onvoldoende heeft onderbouwd. Het hof onderschrijft dit oordeel van de rechtbank en is dus, met de rechtbank, van oordeel dat [appellant] de stellingen van [geïntimeerde] ter onderbouwing van diens beroep op noodweer onvoldoende heeft weersproken. De daarvoor te geven motivering zou een herhaling vormen van hetgeen de rechtbank reeds heeft overwogen, zodat het hof volstaat met een verwijzing naar de bestreden overwegingen (onder 4.5 tot en met 4.10 van het vonnis van 10 juni 2015). Het hof neemt die overwegingen over en maakt die tot de zijne.

[appellant] heeft bewijs aangeboden door het horen van getuigen. Nu, zoals het hof hiervoor heeft overwogen, [appellant] de stellingen van [geïntimeerde] onvoldoende heeft weersproken, komt het hof aan bewijslevering betreffende het beroep op noodweer niet toe. Ten overvloede overweegt het hof dat het bewijsaanbod van [appellant] ook onvoldoende onderbouwd is. [appellant] heeft aangeboden om de heer [D] te horen. [D] heeft op 9 juni 2013 en 6 juli 2013 reeds uitvoerige verklaringen afgelegd ten overstaan van de politie, terwijl het proces-verbaal van die verhoren deel uitmaakt van de processtukken. Onder deze omstandigheden had het op de weg van [appellant] gelegen aan te geven in hoeverre [D] meer of anders kan verklaren dan hij al heeft gedaan. [appellant] heeft dat echter nagelaten. [appellant] wil daarnaast zichzelf als getuige horen. Uit zijn toelichting op dit aanbod volgt dat [appellant] alleen een verklaring kan afleggen over de gezinssituatie van [E] en [geïntimeerde] . Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, valt niet in te zien dat indien de feiten waarover [appellant] zou willen verklaren komen vast te staan, dit leidt tot een ander oordeel over het beroep op noodweer. Het aanbod om [appellant] als getuige te horen, is dan ook niet ter zake dienend.

Op grond van het vorenstaande falen de grieven 2 en 3. Bij de bespreking van grief 1, over het door de rechtbank onbehandeld gelaten verweer van [geïntimeerde] dat [appellant] geen schade heeft geleden, heeft [appellant] geen belang, nu de vordering van [appellant] reeds strandt op het slagen van het beroep op noodweer, zodat in het midden kan blijven of [appellant] , die naar hij bij gelegenheid van de comparitie in hoger beroep heeft verklaard de begrafeniskosten niet heeft voldaan, schade heeft geleden.