Uitspraken

Tegen het tussenvonnis van 8 mei 2013 staat op grond van artikel 131 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering geen hogere voorziening open, zodat het hof [appellant] in zijn hoger beroep tegen dit vonnis niet-ontvankelijk zal verklaren.

[appellant] komt met acht grieven op tegen het vonnis van de kantonrechter van 29 januari 2014. De grieven strekken er, naast vernietiging van het bestreden vonnis, toe dat de vordering van [geïntimeerde] alsnog wordt afgewezen. Het hof zal de door [appellant] aangevoerde grieven niet behandelen en overweegt daartoe het volgende.

Ingevolge de devolutieve werking van het hoger beroep moet het hof bij het slagen van een door [appellant] aangevoerde grief ook de -niet behandelde dan wel afgewezen- gronden behandelen die [geïntimeerde] in eerste aanleg aan haar vordering ten grondslag heeft gelegd voor zover zij deze niet ondubbelzinnig heeft prijsgegeven. In eerste aanleg heeft zij haar vordering mede gebaseerd op dwaling en op die grond vernietiging van de overeenkomst gevorderd. Zij heeft in hoger beroep al hetgeen zij in eerste aanleg heeft gesteld, gehandhaafd en daarmee haar beroep op dwaling in hoger beroep niet ondubbelzinnig prijsgegeven. Het hof is van oordeel dat het beroep van [geïntimeerde] op dwaling slaagt zodat buiten dat kader de door [appellant] aangevoerde grieven geen behandeling behoeven.

[appellant] heeft als professionele autoverkoper aan [geïntimeerde] een auto verkocht. [geïntimeerde] handelde daarbij als consument. [geïntimeerde] heeft voorafgaand aan haar beslissing tot aankoop een proefrit met de auto gemaakt en is na het sluiten van de koopovereenkomst en de levering met de auto naar huis gereden. Gesteld noch gebleken is dat [appellant] voor of bij het sluiten van de koopovereenkomst aan [geïntimeerde] heeft meegedeeld dat de auto ernstige gebreken had dan wel dat het risico aanwezig was dat de auto ernstige -nog niet geconstateerde- gebreken had. Voor dit laatste is in ieder geval onvoldoende dat [appellant] heeft meegedeeld dat het een schadeauto betrof, hetgeen [geïntimeerde] overigens gemotiveerd heeft betwist. [appellant] heeft niet gesteld dat hij [geïntimeerde] heeft geïnformeerd over de ernst van de (oude) schade en de mogelijk nog niet ontdekte gebreken aan de auto. [appellant] heeft niet betwist dat in zijn advertentie op internet op grond waarvan [geïntimeerde] contact had opgenomen met [appellant] niet stond vermeld dat het een schadeauto betrof. [appellant] heeft gesteld (mvg onder 43) dat de auto was gerepareerd, voldeed aan de eisen die door de RDW worden gesteld en ook APK was goedgekeurd.

Uit het bovenstaande volgt dat [geïntimeerde] ervan uitging en redelijkerwijs mocht verwachten dat zij na de levering met de voor € 6.500,- gekochte [automerk] , bouwjaar 2009, met een kilometerstand van ongeveer 42.400 km en een APK tot [datum] veilig aan het verkeer kon deelnemen en dat de auto geen ernstige gebreken had. Uit het diagnose rapport volgt echter dat de auto behept was met vele -ook ernstige- gebreken en dat de kosten van herstel daarvan zijn getaxeerd op € 5.085,60. Hoewel dat van [appellant] als occasiondealer mocht worden verwacht heeft hij de in het diagnose rapport vermelde gebreken en de daarmee gemoeide herstelkosten niet (voldoende) gemotiveerd betwist zodat deze gebreken en de omvang van de herstelkosten vast staan. Het feit dat op de aankoopfactuur staat vermeld dat [geïntimeerde] de auto heeft gekocht zonder garantie, dat de auto aan haar is verkocht zoals zij de auto heeft gezien en dat [appellant] niet verantwoordelijk is voor eerdere schade aan het voertuig heeft niet tot gevolg dat de in het diagnose rapport vermelde gebreken voor haar risico komen dan wel dat zij deze (verborgen) gebreken heeft aanvaard. Daarvoor zijn onder meer de genoemde mededelingen op de aankoopfactuur te algemeen en de in het diagnose rapport geconstateerde gebreken te ernstig: een abs-unit was slechts bevestigd met tyre rips en er waren gescheurde, losse en gebroken onderdelen in het motorcompartiment. Het hof oordeelt dan ook aannemelijk dat de koopovereenkomst is tot stand gekomen onder invloed van dwaling aan de zijde van [geïntimeerde] en door haar bij een juiste voorstelling van zaken omtrent de conditie van de auto niet zou zijn gesloten. Deze dwaling kan, nu hij dat niet voldoende gemotiveerd heeft betwist, ook aan [appellant] worden toegerekend. Voor hem was duidelijk dat [geïntimeerde] ervan uitging dat zij onmiddellijk na de levering van de auto met de auto veilig en ten minste enige tijd zonder ernstige gebreken aan het verkeer kon deelnemen. [appellant] had in het licht van het hiervoor overwogene in verband met hetgeen hij als professioneel verkoper (occasiondealer) van een (schade-)auto omtrent de dwaling (het gerechtvaardigde verwachtingspatroon van [geïntimeerde] omtrent de bruikbaarheid) wist of behoorde te weten [geïntimeerde] behoren te waarschuwen voor het risico van eventueel aanwezige gebreken ten gevolge van een eerder ongeval met deze auto. Aldus doet zich de situatie voor zoals vermeld in art. 6:228 lid 1 onder b BW. Voor zover [appellant] in het kader van zijn verweer aanvoert dat hij niet op de hoogte was van de in het diagnose rapport opgesomde gebreken, gaat zijn verweer niet op omdat hij als professioneel verkoper (occasiondealer) van een (deels herstelde) schadeauto beter had moeten weten. Overigens: indien hij van dezelfde onjuiste voorstelling is uitgegaan als [geïntimeerde] -er is dan sprake van wederzijdse dwaling- kan hem dat in verband met het bepaalde in artikel 6:228 lid 1 sub c BW niet baten nu hij niet heeft gesteld dat hij ook bij een juiste voorstelling van zaken niet had behoeven te begrijpen dat [geïntimeerde] daardoor van het sluiten van de koopovereenkomst zou zijn afgehouden. Op grond van het voorgaande wordt het beroep van [geïntimeerde] op vernietiging van de koopovereenkomst wegens dwaling hierbij in rechte aanvaard.

Zoals onder 4.5 reeds is overwogen, heeft [appellant] de in het diagnose rapport getaxeerde herstelkosten van € 5.085,60 niet gemotiveerd betwist. Tegen deze achtergrond is aannemelijk dat de auto die [geïntimeerde] eerder voor € 6.500,- van [appellant] heeft gekocht en waarbij toen geen rekening is gehouden met de (meeste) in het diagnose rapport vermelde gebreken, na de opstelling van dit diagnose rapport heeft doorverkocht voor € 1.500,-. Deze door haar gerealiseerde koopsom is immers nagenoeg gelijk aan de door haar betaalde koopsom onder aftrek van de getaxeerde herstelkosten. [appellant] heeft daar tegenover alleen ingebracht dat de auto meer waard was en daarmee de stellingen van [geïntimeerde] ook onvoldoende gemotiveerd betwist. Zijn verweer dat de auto meer waard was dan € 1.500,- wordt tegen die achtergrond verworpen. Dat betekent dat [appellant] € 5.000,- aan [geïntimeerde] dient terug te betalen, tot welk bedrag zij haar vordering ook heeft beperkt en welk bedrag in eerste aanleg -op een andere rechtsgrond- ook is toegewezen.

[appellant] heeft in hoger beroep bewijs aangeboden van zijn stellingen:

1. dat de auto ten tijde van de verkoop APK gekeurd en verkeersveilig was;

2. dat hij op 2 januari 2013 meermaals heeft aangeboden om de gebreken aan de auto te repareren en deze opnieuw APK te laten keuren en dat [geïntimeerde] daarvan geen gebruik heeft gemaakt en

3. dat [geïntimeerde] [appellant] nimmer schriftelijk in gebreke heeft gesteld.