Uitspraken

a. primair te ontbinden op de kortst mogelijke termijn zonder toekenning van enige (transitie)vergoeding wegens ernstig verwijtbaar handelen of nalaten als bedoeld in artikel 7:669 lid 3 sub e BW;

b. subsidiair te ontbinden op het tijdstip waarop de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging zou zijn geëindigd, waarbij de duur van de onderhavige procedure in mindering wordt gebracht, zonder toekenning van een transitievergoeding aan [verweerder] en

III. [verweerder] te veroordelen in de proceskosten.

[verweerder] heeft afwijzing van de tegenverzoeken van Kwik-Fit bepleit.

Het principaal hoger beroep van Kwik-Fit is gericht tegen de toewijzing van de vordering van [verweerder] tot betaling van de transitievergoeding met wettelijke rente en van buitengerechtelijke incassokosten, tegen de afwijzing van de vordering van Kwik-Fit tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding en tegen de compensatie van de proceskosten.

Het incidenteel hoger beroep van [verweerder] is gericht tegen het oordeel van de kantonrechter dat sprake is van ernstig verwijtbaar handelen van [verweerder] en dat het ontslag op staande voet in de gegeven omstandigheden de logische reactie op diens handelen was. [verweerder] beoogt aldus primair herstel van het dienstverband.

Het hof zal het hoger beroep van [verweerder] als meest ver strekkend als eerste bespreken. Daarbij neemt het hof als uitgangspunt dat op grond van artikel 7:678 lid 1 BW als dringende redenen in de zin van artikel 7:677 BW lid 1 worden beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet kan gevergd worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij de beoordeling of van zodanige dringende reden sprake is, moeten de omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Daarbij behoren in de eerste plaats in de beschouwing te worden betrokken de aard en de ernst van hetgeen de werkgever als dringende reden aanmerkt, en verder onder meer de aard van de dienstbetrekking, de duur daarvan en de wijze waarop de werknemer de dienstbetrekking heeft vervuld, alsmede de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die een ontslag op staande voet voor hem zou hebben. Ook indien de gevolgen ingrijpend zijn, kan een afweging van deze persoonlijke omstandigheden tegen de aard en de ernst van hetgeen de werkgever als dringende reden aanmerkt tot de slotsom leiden dat een onmiddellijke beëindiging van de arbeidsovereenkomst gerechtvaardigd is. De toetsing of het ontslag al dan niet terecht is gegeven kan in beginsel alleen plaatsvinden op basis van hetgeen feitelijk aan de werknemer is meegedeeld en niet op basis van later aangevoerde feiten of omstandigheden.

Bij grief I heeft [verweerder] betoogd dat de kantonrechter in rechtsoverweging 4.3 door het niet vermelden van de context ten onrechte een aan [verweerder] te verwijten betekenis heeft toegekend aan de door hem afgelegde verschillende verklaringen. Volgens [verweerder] was hij in de war omdat hij de beschuldiging dat hij het geld van de klant voor zichzelf had willen houden, buitengewoon grievend en pijnlijk vond. Grief II is gericht tegen de vaststelling door de kantonrechter in rechtsoverweging 4.3 dat zich op 13 februari 2016 geen storing in het pinapparaat heeft voorgedaan.

Het voorgaande brengt mee dat de grieven I en II falen.

Grief III, die is gericht tegen rechtsoverweging 4.4 waarin de kantonrechter, onder meer, heeft overwogen dat niet te volgen is dat de paar minuten die het op de juiste manier wegbrengen van het geld - namelijk in de filiaalkluis - hadden gekost, voor [verweerder] niet meer op te brengen waren, faalt. De in hoger beroep door Kwik-Fit overgelegde foto’s van kantoor en werkplaats zijn ter gelegenheid van de mondelinge behandeling besproken. Dat geldt ook voor de door [verweerder] ter zitting aan de wederpartij en het hof getoonde schets. Ook uit die schets - volgens welke de kluis niet op de route naar de locker van [verweerder] ligt - volgt niet dat [verweerder] , zoals hij in de toelichting op grief III heeft aangevoerd, met het opbergen van het geld in zijn locker meer dan de door de kantonrechter genoemde paar minuten heeft bespaard. Ook overigens onderschrijft het hof - ook als rekening wordt gehouden met het feit dat [verweerder] pijn had en mogelijk niet het meest adequate gedrag heeft vertoond, zoals hij heeft aangevoerd - hetgeen de kantonrechter in rechtsoverweging 4.4 heeft overwogen met betrekking tot het handelen van [verweerder] op 13 februari 2016.

Grief IV kan [verweerder] niet baten. De volgens [verweerder] door hem als gevolg van het ongeval geleden hevige pijn (en het feit dat daar geen verklaring voor leek te zijn) vormt naar het oordeel van het hof geen verklaring voor het feit dat [verweerder] het geld op maandag 15 februari 2016 niet in de filiaalkluis heeft gedeponeerd en bovendien, zoals de kantonrechter overweegt, in de twee weken tot zijn vakantie niets meer met het geld heeft gedaan en het evenmin binnen Kwik-Fit heeft gemeld. Daarbij neemt het hof in aanmerking, dat [verweerder] , zoals hij zelf heeft gesteld, op maandag 15 februari 2016 weer is gaan werken en dat ook is blijven doen tot zijn vakantie.

Grief V faalt. Anders dan [verweerder] heeft aangevoerd, heeft de kantonrechter in rechtsoverweging 4.6 uit het feit, dat [verweerder] van de voorgeschreven procedures en voorschriften is afgeweken en dat hem daarvan een ernstig verwijt treft, niet de conclusie getrokken dat Kwik-Fit deze afwijking terecht ziet als verduistering. De kantonrechter heeft daarbij betrokken het feit dat [verweerder] geen afdoende verklaring heeft gegeven voor het afwijken van de voorgeschreven procedures en voorschriften. Dat Kwik-Fit het handelen van [verweerder] - het niet vermelden van de afspraak in de filiaalagenda, het niet opmaken van een factuur, het geld in de eigen locker leggen en daar meer dan veertien dagen laten liggen, er geen melding van maken binnen Kwik-Fit - heeft beschouwd als misbruik van het in [verweerder] door Kwik-Fit gestelde vertrouwen en, zoals zij heeft betoogd, als wederrechtelijke toeëigening van het geld, is naar het oordeel van het hof begrijpelijk. Bij dat oordeel betrekt het hof het feit dat in het in rechtsoverweging 3.2 vermelde artikel van de toepasselijke Arbeidsvoorschriften is bepaald dat het ontbreken van een factuur wordt gezien als frauduleus handelen, waarop bepaalde, in dat voorschrift vermelde, sancties zijn gesteld.

De grieven VI en VII, die zijn gericht tegen het in stand laten van het ontslag op staande voet, zal het hof gezamenlijk bespreken.

Naar het oordeel van het hof leverde het hiervoor geschetste handelen van [verweerder] een dringende reden als bedoeld in artikel 7:677 lid 1 BW op. Daarbij neemt het hof in aanmerking dat, zoals hiervoor is overwogen, op grond van de Arbeidsvoorschriften van Kwik-Fit volstrekt duidelijk is wat de sanctie is bij overtreding van bepaalde voorschriften en dat, zoals Kwik-Fit onweersproken heeft gesteld, [verweerder] deze voorschriften kende en op de hoogte was van de strikte handhaving daarvan door Kwik-Fit. In dit geval heeft [verweerder] bovendien niet een enkel voorschrift overtreden, maar is sprake van een samenstel van handelingen, op grond waarvan Kwik-Fit begrijpelijkerwijze heeft geconcludeerd tot wederrechtelijke toëigening door [verweerder] van het door [klant] betaalde bedrag van € 125,-. Voorts vervulde [verweerder] een functie waarbij, zoals Kwik-Fit het noemt, vertrouwen het sleutelwoord is.

Aan het voorgaande oordeel doen niet af de leeftijd van [verweerder] , de duur van de dienstbetrekking en de ingrijpende gevolgen die het ontslag voor hem heeft. Afweging van deze persoonlijke omstandigheden tegen de aard en de ernst van het handelen van [verweerder] leidt in dit geval tot de slotsom dat een onmiddellijke beëindiging van de arbeidsovereenkomst gerechtvaardigd was en dat herstel van de dienstbetrekking niet aan de orde is.

Het voorgaande brengt mee dat ook grief VIII, die is gericht tegen de compensatie van de proceskosten, faalt.

Anders dan de kantonrechter is het hof van oordeel dat [verweerder] geen aanspraak kan maken op de transitievergoeding. Zoals Kwik-Fit terecht heeft aangevoerd, heeft de wetgever in artikel 7:673 lid 7 BW een limitatieve opsomming van uitzonderingen op het recht op een transitievergoeding opgenomen. Eén van die uitzonderingen is vermeld in artikel 7:673 lid 7 sub c BW: de transitievergoeding is niet verschuldigd indien het eindigen of niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer, zoals hier het geval is. In lid 8 van artikel 7:673 BW is weliswaar bepaald dat de kantonrechter, in afwijking van lid 7, onderdeel c, de transitievergoeding geheel of gedeeltelijk aan de werknemer kan toekennen indien het niet toekennen ervan naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, maar omstandigheden die meebrengen dat daarvan sprake is, zijn naar het oordeel van het hof in dit geval niet gebleken. De leeftijd van [verweerder] en de duur van het dienstverband maken het achterwege blijven van een transitievergoeding niet onaanvaardbaar. Dat geldt ook voor het feit, dat niet eerder een misstap van [verweerder] is geconstateerd. Ook de omstandigheid dat [verweerder] in de middag van 16 februari 2016 een ongeval is overkomen, is niet een omstandigheid die meebrengt dat het niet toekennen van de transitievergoeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, reeds omdat een deel van het aan [verweerder] verweten handelen heeft plaatsgevonden vóór het ongeval (het niet vermelden van de afspraak in de filiaalagenda en het niet opmaken van een factuur) en een deel geruime tijd daarna (het tot medio maart 2016 laten liggen van het geld in de eigen locker en daarvan pas melding maken toen vragen werden gesteld over de reparatie aan de auto van [klant] ). Grief I van Kwik-Fit slaagt dus.

Bij grief II heeft Kwik-Fit geen belang, omdat het door haar aan [verweerder] betaalde bedrag ter zake van de transitievergoeding inclusief de wettelijke rente aan haar zal moeten worden terugbetaald. Het hof overweegt ten overvloede dat, zoals Kwik-Fit bij haar grief terecht heeft aangevoerd, ingevolge de laatste volzin van artikel 7:686a, lid 1 BW over het bedrag van de transitievergoeding de wettelijke rente verschuldigd is, te rekenen vanaf een maand na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, in dit geval dus niet eerder dan 21 april 2016. [verweerder] is immers op 21 maart 2016 op staande voet ontslagen, welk ontslag is bevestigd bij brief van 23 maart 2016.

Ook grief III slaagt, reeds omdat het verzoek van [verweerder] tot betaling van de transitievergoeding niet toewijsbaar is. Het door Kwik-Fit aan [verweerder] betaalde bedrag ter zake van buitengerechtelijke incassokosten zal dus ook moeten worden terugbetaald.

De grieven IV en V, die zijn gericht tegen de afwijzing van het onvoorwaardelijk tegenverzoek van Kwik-Fit in eerste aanleg zal het hof gezamenlijk bespreken.

Het voorgaande brengt mee dat ook grief VI, die is gericht tegen de compensatie van de proceskosten door de kantonrechter, slaagt.

Gelet op het voorgaande slaagt het principaal hoger beroep en moet het incidenteel hoger beroep worden verworpen.

Het hof zal [verweerder] als de in het ongelijk te stellen partij in de kosten van de eerste aanleg en van het principaal en het incidenteel hoger beroep veroordelen.

De kosten voor de procedure in eerste aanleg aan de zijde van Kwik-Fit zullen tot aan de bestreden beschikking worden vastgesteld op € 400,- voor salaris gemachtigde overeenkomstig het liquidatietarief (2 punten, € 200,- per punt).
De kosten voor de procedure in hoger beroep aan de zijde van Kwik-Fit zullen tot aan deze beschikking worden vastgesteld in het principaal hoger beroep op € 718,- voor griffierecht en op € 1.788,- voor salaris advocaat overeenkomstig het liquidatietarief (2 punten, tarief II) en in het incidenteel hoger beroep op € 894,- voor salaris advocaat overeenkomstig het liquidatietarief (1/2 x 2 punten, tarief II).