Uitspraken

In artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet, in samenhang met artikel 220 van die wet, is bepaald dat een onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient indien de waarde die op grond van hoofdstuk IV van de Wet waardering onroerende zaken is vastgesteld voor die onroerende zaak, in hoofdzaak kan worden toegerekend aan delen van de onroerende zaak die dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. In hoofdzaak heeft hier de betekenis van: meer dan 70 percent.

Tussen partijen is niet in geschil dat de vastgestelde waarde van het woonzorgcentrum aan wonen en niet-wonen kan worden toegerekend in dezelfde verhouding als de vloeroppervlakten van de beide delen van het woonzorgcentrum en dat de waarde van de grond op dezelfde wijze kan worden verdeeld.

Beide partijen nemen het standpunt in dat, behoudens wellicht enige te verwaarlozen verschillen, de situatie met betrekking tot het woonzorgcentrum wat indeling en gebruik betreft, in het onderhavige jaar gelijk is aan de feitelijke situatie die ten grondslag lag aan de beslissingen die uiteindelijk hebben geleid tot het arrest van juni 2014.

Nu het gaat om de vaststelling van een belastingaanslag rust op de heffingsambtenaar de last, bij betwisting door belanghebbende, te bewijzen dat de grondslag waarnaar de belasting is geheven en het tarief van de belasting juist zijn toegepast.

Voor wat betreft de belastinggrondslag heeft de heffingsambtenaar aangevoerd dat de waarden zoals deze bij de uitspraak op bezwaar nader zijn vastgesteld, niet langer in geschil zijn. Omdat de feitelijke situatie met betrekking tot het woonzorgcentrum, ten opzichte van de situatie in 2011, niet is gewijzigd stelt de heffingsambtenaar zich op het standpunt dat ook voor het onderhavige jaar niet kan worden geoordeeld dat de onroerende zaak in hoofdzaak tot woning dient. Derhalve is, bij de vaststelling van de aanslag OZB voor eigenaren, het tarief voor niet-woningen van toepassing.

Belanghebbende weerspreekt het standpunt van de heffingsambtenaar en stelt daarbij dat het arrest van juni 2014 niet kan worden toegepast omdat het Hof toen, naar haar mening, onjuiste juridische uitgangspunten in aanmerking heeft genomen omdat, voor de toepassing van artikel 220a van de Gemeentewet, moet worden uitgegaan van bouwkundige en objectieve criteria en niet van subjectieve criteria zoals het verlenen van (verpleegkundige) hulp. Naar de mening van belanghebbende had de Hoge Raad de zaak moeten verwijzen voor een beoordeling op grond van objectieve criteria.

Het in 4.6 weergegeven standpunt van belanghebbende is onjuist en berust op een juridisch onjuiste interpretatie van het arrest van juni 2014. De keuze uit, en de waardering van de bewijsmiddelen is immers voorbehouden aan de feitenrechter. Voor een verwijzing van de zaak door de Hoge Raad voor een hernieuwd onderzoek naar de feiten is slechts plaats indien die keuze en waardering onbegrijpelijk zouden zijn geweest maar daarvan was, getuige het arrest, kennelijk geen sprake. Nu het Hof, naar het oordeel van de Hoge Raad, niet is uitgegaan van een onjuiste rechtsopvatting is de aan het arrest ten grondslag liggende uitspraak van het Hof in stand gebleven.

Belanghebbende stelt, samengevat en zakelijk weergegeven, dat de feiten en criteria die voor de toets van artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet van belang zijn, juridisch anders moeten worden geduid dan het Hof eerder heeft gedaan, en anders dan het geval is geweest bij het vaststellen van het rekenmodel door het VNG. Haar gemachtigde heeft dienaangaande eigen rekenmodellen ontwikkeld. Naar de mening van belanghebbende moeten de zogenoemde mix-ruimten - dit zijn ruimten voor gemengd gebruik - aan de woondelen en de niet-woondelen worden toegerekend in de verhouding van de oppervlakten van die woondelen en niet-woondelen. Het is - naar de mening van belanghebbende - onjuist de mix-ruimten aan te merken als niet-wonen zoals in het model van de VNG geschiedt. Voorts moeten naar de mening van belanghebbende de gangen, in de stukken ook wel woonstraten genoemd, objectief en bouwkundig worden toegerekend, conform het voorschrift NEN 2580, aan de ruimten die zij verbinden. Verbindt de gang slechts woondelen dan behoort de gang tot het onderdeel wonen, verbindt de gang slechts personeelsruimten dan is sprake van niet-woondelen. Indien deze uitgangspunten in aanmerking worden genomen is het eindoordeel, aldus belanghebbende, dat het gehele woonzorgcentrum is aan te merken als een onroerende zaak die in hoofdzaak dient tot woning.

Voor de beantwoording van de vraag of een onroerende zaak in hoofdzaak dient tot woning als bedoeld in artikel 220a, tweede lid, van de Gemeentewet, komt het erop aan of de delen die in ogenschouw worden genomen tot woning dienen dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Blijkens de rechtspraak op dit punt is die term niet voor tweeërlei uitleg vatbaar; volledig wil zeggen: voor 100 percent. Daaruit vloeit reeds voort dat de zogenoemde mix-ruimten, ruimten derhalve die zowel door de bewoners worden gebruikt maar ook door de verzorgenden en verplegenden bij de uitoefening van hun functie, niet volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden. Onjuist is het standpunt van belanghebbende dat die mix-ruimten aan de woondelen en de niet-woondelen moeten worden toegerekend in verhouding tot de oppervlakten daarvan. Nu sprake is van onderdelen in gemengd gebruik kan niet worden geoordeeld dat die onderdelen - de mixruimten - voldoen aan de in artikel 220a, tweede lid, gestelde eisen.

Naar het oordeel van het Hof is evenzeer onjuist het standpunt van belanghebbende dat, conform het voorschrift NEN 2580, de woonstraten moeten worden toegerekend aan de delen die zij verbinden. Ook voor de woonstraten geldt dat sprake moet zijn van delen die dienen tot woning dan wel volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden.

Het woonzorgcentrum is als zodanig opgezet en gebouwd, en wordt bewoond door personen aan wie een zorgzwaartepakket tot 7 is toegekend. Belanghebbende heeft erkend dat de bewoners niet zonder permanente (verpleegkundige) zorg in hun omgeving, kunnen wonen. Het gaat om bewoners met aangeboren en/of chronische ernstige beperkingen die dagelijks meer dan incidenteel hulp, verzorging en verpleging nodig hebben. Dit betekent dat het verzorgend en verplegend personeel regelmatig in de woonstraten aanwezig moet zijn om in de algemene ruimten of in de woonappartementen zijn werkzaamheden te verrichten. Onder die omstandigheden acht het Hof, evenals in zijn uitspraak van 7 mei 2013, nr. 12/00620 die heeft geleid tot het arrest van juni 2014, aannemelijk dat de woonstraten meer dan incidenteel tevens gebruikt worden in verband met het verlenen van (verpleegkundige) hulp en dat van die ruimten, door het gebruik en de openbaarheid daarvan, niet kan worden gezegd dat zij dienen tot woning en evenmin dat zij volledig dienstbaar zijn aan woondoeleinden.

Gelet hierop moet het woonzorgcentrum worden aangemerkt als een niet-woning. Voor dat geval is niet in geschil dat de aanslagen OZBE en OZBG juist zijn vastgesteld.