Uitspraken

De kantonrechter heeft overwogen dat geen sprake was van een geldige dringende reden die onverwijld is meegedeeld en dat [verzoeker] per 16 maart 2016 het recht op loonbetaling heeft verloren, zodat zijn verzoeken zijn afgewezen. De proceskosten zijn gecompenseerd.

Op het verzoek van [verweerster] heeft de kantonrechter [verzoeker] veroordeeld tot betaling van het verzochte bedrag wegens onregelmatige opzegging, waarop nog verschuldigde vakantietoeslag in mindering strekt zodat € 1.468,40 bruto door [verzoeker] te betalen is, met wettelijke rente vanaf 26 mei 2016 en onder compensatie van proceskosten.

Het hof stelt voorop dat de kantonrechter terecht heeft overwogen dat in de ontslagbrief niet is vermeld dat ieder van de redenen op zichzelf al ontslag op staande voet rechtvaardigt. Het gaat dus om het geheel van redenen die tezamen en in onderling verband de conclusie moeten dragen dat zij een dergelijk ontslag rechtvaardigen. Dat verdraagt zich naar het oordeel van het hof niet met de aanpak van de kantonrechter, waarbij de onder 3.16 weergegeven motivering voor het door [verzoeker] genomen ontslag in onderdelen is opgeknipt en per onderdeel op onverwijldheid is beoordeeld. De kantonrechter heeft vastgesteld dat er één maand is verstreken tussen de beschuldiging van diefstal op 29 februari 2016 en het naar huis sturen van [verzoeker] en het door [verzoeker] genomen ontslag, en circa twee weken tussen de aankondiging op 14 maart 2016 van loonstopzetting bij weigering van werkhervatting en het ontslag. Daarmee is, volgens de kantonrechter, niet voldaan aan de eis dat een ontslag op staande voet onverwijld genomen moet zijn.

Het is evenwel inherent aan een samenstel van redenen voor ontslag op staande voet, zoals in dit geval, dat de laatste gebeurtenis de druppel is die de emmer doet overlopen. Het tijdsverloop tussen die gebeurtenis en de mededeling van ontslag en de redenen daarvoor dient te voldoen aan de eis van onverwijldheid.

De druppel die bij [verzoeker] de emmer heeft doen overlopen was, volgens de ontslagbrief waarin het woord 'daarenboven' die laatste druppel aanduidt, het feit dat zijn loonbetaling vanaf 16 maart 2016 werd gestaakt en hij tegen het eind van de loonperiode desgevraagd niet heeft vernomen dat het loon vanaf die datum toch betaald zou worden.

Bij verweerschrift in eerste aanleg heeft [verweerster] aangevoerd dat haar niet per brief of e-mail om toelichting is gevraagd. In zijn beroepschrift heeft [verzoeker] gesteld dat hij op 26 maart 2016 naar [verweerster] heeft gebeld met verzoek om doorverbinding naar de salarisadministratie, waarna de hoorn op de haak werd gegooid. [verweerster] heeft dit in haar verweerschrift in hoger beroep betwist en wederom de vraag opgeworpen waarom [verzoeker] haar geen e-mail heeft gestuurd.

Naar het oordeel van het hof kan in het midden blijven of [verzoeker] gebeld heeft, zoals hij stelt, nu uit de op 23 maart 2016 opgemaakte salarisspecificatie over periode 3.1 en het op basis daarvan uitbetaalde bedrag genoegzaam bleek dat [verweerster] de aangekondigde loonstop ook daadwerkelijk heeft toegepast bij de loonbetaling eind maart 2016.

In zijn pleitnotitie heeft [verzoeker] er voorts, onbestreden, op gewezen dat het op maandag 28 maart 2016 Tweede Paasdag was, zodat zijn ontslagname op 29 maart 2016 onverwijld was.

Het hof is van oordeel dat in het licht hiervan is voldaan aan de eis dat het ontslag onverwijld is genomen.

Met het voorgaande is nog niet gegeven dat het ontslag op staande voet ook terecht was omdat sprake was van een dringende reden. Artikel 7:679 lid 1 BW vereist daarvoor 'zodanige omstandigheden, die ten gevolge hebben dat van een werknemer redelijkerwijze niet kan gevergd worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren'. Het hof merkt op dat de vervolgens in lid 2 gegeven opsomming van situaties die een dringende reden op kunnen leveren, niet limitatief is.

Volgens [verweerster] was geen sprake van een onhoudbare toestand. Zij heeft erop gewezen dat [verzoeker] niet wilde inzien dat hij geen administratieve bescheiden mocht kopiëren en meenemen. Tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft zij erkend dat het slechts om één bon bleek te gaan, maar dat dit pas later in de procedure is gebleken en dat zij bang was dat het om meer bescheiden ging. Zij is tot schorsing overgegaan omdat [verzoeker] niet wilde toezeggen dat hij het niet weer zou doen. Vervolgens heeft zij er alles aan gedaan om tot een nette oplossing te komen en toen [verzoeker] niet dan tegen een hoge vergoeding aan vertrek wilde meewerken, heeft zij gepoogd de zaak uit de juridische sfeer te trekken en tot werkhervatting te komen.

[verzoeker] , die werd bijgestaan door een advocaat, had andere mogelijkheden dan het ultimum remedium van ontslag op staande voet, zoals overleg, al dan niet met een mediator, protest tegen de loonstop en een loonvorderingsprocedure, of zelf ontbinding verzoeken, aldus [verweerster] .

Het hof is echter van oordeel dat [verzoeker] in de gegeven omstandigheden terecht gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid ontslag op staande voet te nemen. [verweerster] heeft hem zelf, op 29 februari 2016, beticht van diefstal en deze beschuldiging niet teruggenomen, ook niet in de brief van haar advocaat (die in zijn brief van 3 maart 2016 vermeldt dat [bestuurder 1] het ziet als diefstal). Voorts is zijn schorsing gehandhaafd hoewel niet is gebleken dat er meer aan de hand was dan dat [verzoeker] voor eigen gebruik een kopie van één bon had gemaakt en [verweerster] niet duidelijk heeft gemaakt waarop haar vermoeden gebaseerd was dat het om meer ging, en waarom het in bezit hebben van een kopie van een weegbon dergelijke forse maatregelen rechtvaardigt.

Voorts heeft de advocaat van [verweerster] duidelijk gemaakt dat afgestevend werd op beëindiging van de arbeidsovereenkomst en is [verzoeker] min of meer geadviseerd een jurist in de arm te nemen voor overleg over een beëindigingsovereenkomst. [verzoeker] heeft daaraan gehoor gegeven en zijn advocaat heeft gecorrespondeerd met de advocaat van [verweerster] .

Daarna heeft [verweerster] een koerswijziging ingezet met de onder 3.11 geciteerde brief, rechtstreeks aan [verzoeker] , waarin zij de beschuldiging echter evenmin terugneemt. Kort daarop, op de eerste werkdag na de vakantie van zijn advocaat, heeft zij [verzoeker] meegedeeld dat zij geen loon doorbetaalt als hij na een gesprek twee dagen nadien niet komt werken.

Het hof is van oordeel dat [verweerster] niet als goed werkgever heeft gehandeld door [verzoeker] er enerzijds toe aan te zetten een advocaat in de arm te nemen voor onderhandelingen omtrent beëindiging van de arbeidsovereenkomst en anderzijds, tijdens de vakantie van die advocaat, buiten de juristen om een ander traject in te slaan waarbij [verzoeker] wordt meegedeeld dat hij geen loon meer krijgt wanneer hij niet komt praten over terugkeer en werkhervatting.

De opeenstapeling van de gehandhaafde beschuldiging van diefstal, op een flinterdunne basis, de gehandhaafde schorsing en de feitelijke toepassing van een loonstop onder de in de vorige zin beschreven omstandigheden, leveren een dringende reden op voor [verzoeker] .

Voor [verweerster] als werkgever geldt, anders dan bij een werknemer, niet dat de gevolgen van een ontslag op staande voet met het oog op het verspelen van een eventuele uitkering of vergoeding zo ernstig zijn, dat deze wijze van beëindiging alleen mag worden toegepast als ultimum remedium, zoals [verweerster] betoogt.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen zijn de beroepsgronden 1 tot en met 4 terecht voorgedragen. [verzoeker] heeft rechtsgeldig ontslag op staande voet genomen.

Daaruit volgt tevens dat de kantonrechter ten onrechte aan [verweerster] de vergoeding wegens onregelmatig ontslag heeft toegekend. Beroepsgrond 7 is evenzeer terecht opgeworpen.

Naar het oordeel van het hof was de rechtstreekse oproep van [verweerster] aan [verzoeker] om op 16 maart 2016 op gesprek te komen en daarna de werkzaamheden te hervatten op straffe van stopzetting van loon, in dit geval geen redelijke instructie die loonstopzetting rechtvaardigt. [verweerster] had de zaak immers kort daarvoor in handen gegeven van haar advocaat om tot het einde van de arbeidsovereenkomst te komen, en op diens voorstel heeft [verzoeker] zich tot een advocaat gewend die zich op 8 maart 2016 meldde (en kennelijk meteen daarna enkele dagen vakantie had). Dat recent ingeslagen pad was nog niet afgelopen. [verweerster] heeft geen plausibele reden gegeven waarom [verzoeker] , die na een disciplinaire maatregel thuis zat, op stel en sprong weer aan het werk zou moeten terwijl door de advocaat van [verweerster] een ontbindingsverzoek in het vooruitzicht was gesteld.

[verweerster] is daarom het niet betaalde loon verschuldigd over de periode vanaf de loonstop tot 29 maart 2016, de datum van ontslag op staande voet, zodat de gronden 5 opgaan.

Hetgeen hiervoor is overwogen heeft ook tot gevolg dat ten onrechte de aanspraak van [verzoeker] op gefixeerde schadevergoeding als bedoeld in artikel 7:677 lid 2 en lid 3 aanhef en onder a BW is afgewezen. Beroepsgrond 6 slaagt daarmee eveneens. [verzoeker] heeft verzocht deze vergoeding op de voet van artikel 7:677 lid 5 aanhef en onder b BW op een hoger bedrag te stellen, te weten het bedrag dat overeenkomt met het loon over de resterende duur van de arbeidsovereenkomst indien deze op de contractuele einddatum zou zijn geëindigd. Hij wijst er daarbij op dat indien [verweerster] op grond van diefstal een einde aan de arbeidsovereenkomst had willen maken, zij de juistheid van dat verwijt niet had kunnen aantonen. Het zou ook in de rede liggen dat [verweerster] dan een billijke vergoeding wegens ernstig verwijtbaar handelen had moeten betalen, aldus [verzoeker] .

Het hof kan er niet op speculeren welke juridische stappen [verweerster] gezet zou hebben indien [verzoeker] geen ontslag op staande voet had genomen.

Duidelijk is wel dat het verwijt van diefstal, slechts gebaseerd op een gemaakt kopietje, en de escalatie van gebeurtenissen daarna de nog jonge [verzoeker] ernstig hebben aangegrepen. Gelet hierop oordeelt het hof dat een verdubbeling van de vergoeding, berekend volgens artikel 7:677 lid 3 aanhef en onder a BW, gerechtvaardigd is. Een verzevenvoudiging als verzocht is niet redelijk nu [verzoeker] er zelf voor heeft gekozen een tussentijds einde aan de arbeidsovereenkomst te maken.

Het hof zal daarom een vergoeding ter hoogte van twee maanden loon met vakantietoeslag toekennen. Gelet op het vaststaande salaris, zoals weergegeven onder 3.3, gaat het dan, na aftrek van de reiskostenvergoeding, om € 1.826,26 netto per maand ofwel € 3.652,52 netto.

De slotsom is dat de beroepsgronden slagen. De beschikking waarvan beroep, zowel gegeven op het verzoek van [verzoeker] als op het tegenverzoek van [verweerster] , wordt vernietigd.

[verweerster] zal in het verzoek van [verzoeker] worden veroordeeld tot betaling van het loon met vakantietoeslag vanaf de loonstop tot 29 maart 2016 en tot betaling van € 3.652,52 netto gefixeerde schadevergoeding, een en ander met wettelijke rente vanaf de datum van opeisbaarheid, en tot betaling van wettelijke verhoging over het achterstallige loon met wettelijke rente daarover vanaf 20 oktober 2016. Het verzoek van [verweerster] zal worden afgewezen. [verweerster] zal worden veroordeeld in de kosten van de procedure in eerste aanleg, zowel in het verzoek van [verzoeker] (€ 600,- salaris gemachtigde) als in haar tegenverzoek (0,5 x € 600,- salaris gemachtigde) waarvoor € 471,- griffierecht is geheven, en in de kosten van het hoger beroep (€ 314,- griffierecht en € 1.788,- salaris advocaat op basis van 2 punten, tarief II van het liquidatietarief), te vermeerderen met nasalaris en wettelijke rente. Wettelijke rente over de proceskosten is niet toewijsbaar vanaf het instellen van hoger beroep, zoals verzocht, maar zal worden toegewezen vanaf veertien dagen na deze uitspraak. Voorts dient [verweerster] terug te betalen wat [verzoeker] op basis van de beroepen beschikking reeds mocht hebben betaald.