Uitspraken

Om te beginnen besteedt het Hof aandacht aan de plaats waar de leveringen van belanghebbende aan de omzetbelasting zijn onderworpen. Hierbij dient onderscheid te worden gemaakt tussen leveringen met en leveringen zonder vervoer c.q. verzending van de munten. Als eerste worden leveringen met vervoer c.q. verzending van de munten besproken. De hoofdregel is dat de plaats van levering is waar het vervoer c.q. de verzending naar de afnemer begint (artikel 32 Btw-richtlijn en artikel 5, eerste lid, onderdeel a, Wet op de omzetbelasting 1968, hierna: Wet OB). Dit betekent dat alle leveringen van belanghebbende in beginsel in Nederland aan de omzetbelasting zijn onderworpen. De tussenstop in [D] , waar belanghebbende de verpakte munten overdraagt aan een professionele vervoerder, maakt dit niet anders. Een goederenoverslagpunt is niet de plaats waar het vervoer naar de afnemer begint. Indien de munten niet worden vervoerd in verband met de verkoop aan een bepaalde afnemer, is de verkoop aan de omzetbelasting onderworpen waar deze plaatsvindt (artikel 31 Btw-richtlijn en artikel 5, eerste lid, onderdeel b, Wet OB). Dit betekent dat de verkopen op een beurs, waar ter plekke een transactie tot stand komt tussen belanghebbende en de afnemer en belanghebbende de munt(en) aan de afnemer overhandigt, aan omzetbelasting zijn onderworpen in het land waar de beurs daadwerkelijk gehouden wordt. De verkopen op de beurs [C] zijn dus in Duitsland aan de omzetbelasting onderworpen. Ter zitting bij het Hof zijn partijen overeengekomen dat de naheffingsaanslag in verband met deze verkopen in Duitsland met € 993 dient te worden verminderd.

Zoals de Inspecteur ter zitting bij het Hof terecht heeft opgemerkt, zijn verkopen onder de margeregeling uitgesloten van de zogenoemde afstandsverkopenregeling (artikel 35 Btw-richtlijn en artikel 5a, eerste lid, Wet OB). De afstandsverkopenregeling heeft betrekking op verkopen met vervoer vanuit Nederland aan particuliere afnemers (niet-belastingplichtigen voor de omzetbelasting) in andere lidstaten van de EU (artikelen 33 en 34 Btw-richtlijn en artikel 5a Wet OB). Het maakt dus niet uit of belanghebbende in een jaar de drempel van € 100.000 (in sommige lidstaten geldt een drempel van € 35.000) overschrijdt. Per lidstaat dient in het oog te worden gehouden of de drempel wordt overschreden. De drempel van € 100.000 of € 35.000 geldt dus per lidstaat van aankomst van het vervoer. Zoals gezegd, is de afstandsverkopenregeling op margeverkopen niet van toepassing.

Voor de plaats waar de verkopen van belanghebbende aan de omzetbelasting zijn onderworpen, is de conclusie dat deze in Nederland aan de omzetbelasting zijn onderworpen, met uitzondering van de verkopen die tot stand zijn gekomen op een beurs in het buitenland.

Het Hof komt nu toe aan de vraag of belanghebbende dubbel wordt belast, dat wil zeggen, of ten onrechte omzetbelasting wordt geheven over de nominale waarde van de munten waarin belanghebbende handelt. De hoofdregel is dat de omzetbelasting wordt berekend over alles wat de ondernemer van de afnemer of een derde als tegenprestatie verkrijgt of moet verkrijgen (artikel 73 Btw-richtlijn en artikel 8, tweede lid, Wet OB). Dit betekent dat belanghebbende als hoofdregel omzetbelasting verschuldigd is over de totale verkoopprijs -dus inclusief de vergoeding voor de nominale waarde die deze munt vertegenwoordigt - die zij voor de munten ontvangt, exclusief omzetbelasting. Indien aan bepaalde voorwaarden is voldaan, mag belanghebbende de omzetbelasting berekenen uit de winstmarge die zij per belastingtijdvak behaalt (artikelen 315 en 318 Btw-richtlijn en artikelen 28b, eerste lid, en 28d, eerste lid, Wet OB). Op deze wijze blijft de vergoeding die belanghebbende betaalt bij de inkoop van munten buiten het bedrag waarover belanghebbende omzetbelasting verschuldigd is. Voor zover belanghebbende op verkopen niet de margeregeling toepast, (i.e. artikel 319 Btw-richtlijn en artikel 28f, eerste lid, Wet OB), wat zij op intracommunautaire leveringen aan in andere lidstaten gevestigde afnemers ook heeft gedaan, dient de inkoop van de desbetreffende munten te worden geëlimineerd uit de aan de margeomzet toerekenbare inkoop. De Inspecteur heeft dit terecht gecorrigeerd, wat betekent dat de winstmarge (en dus de verschuldigde omzetbelasting) hoger uitvalt. Indien belanghebbende munten verwerft van in andere lidstaten gevestigde handelaren die de normale regeling toepassen (en de leveringen aan belanghebbende verwerken in hun opgaaf intracommunautaire transacties), is belanghebbende omzetbelasting verschuldigd over de verwerving. Indien belanghebbende de munten onder de margeregeling verkoopt, is de over de verwerving verschuldigde omzetbelasting niet aftrekbaar (artikel 323 Btw-richtlijn en artikel 28e Wet OB). De Inspecteur heeft ook dit terecht gecorrigeerd, wat betekent dat belanghebbende deze omzetbelasting moet betalen.

In het Besluit van 17 juli 2014, nr. BLKB2014/546M, heeft de Staatssecretaris van Financiën voor zover van belang de volgende goedkeuringen gegeven:

Het Hof leidt uit het controlerapport af dat de Inspecteur de toepasselijke regels, dus zowel de wettelijke regels als de regels vervat in de hiervoor opgenomen goedkeuringen, correct heeft toegepast, met uitzondering van het berekenen van de verschuldigde margeomzetbelasting over de winstmarge in plaats van uit de winstmarge. Deze fout is in de uitspraak op bezwaar hersteld, zo blijkt uit de bijlage bij de brief van [B] . Indien de omzet- en inkoopcijfers in laatstgenoemde bijlage juist zijn (belanghebbende heeft niet aangegeven dat deze niet juist zouden zijn), is de winstmarge en dus de hieruit verschuldigde omzetbelasting juist berekend. Er is geen sprake van dubbele belasting, omdat de inkoop van belanghebbende buiten de winstmarge is gehouden. Uit de verhouding tussen de margeverkopen en de margeinkopen (uitgedrukt in het brutowinstpercentage van 11,4) kan ook worden afgeleid dat van dubbele belasting geen sprake is.

Het hoger beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de belastingrente. Belanghebbende heeft hiertegen geen zelfstandige grieven aangevoerd. Het hoger beroep is in zoverre slechts gegrond voor zover het de vorenbedoelde vermindering van de naheffingsaanslag betreft.