Uitspraken

Ingevolge artikel 6.1, lid 2, aanhef en letter c, in verbinding met artikel 6.1, lid 3, van de Wet IB 2001 worden uitgaven van een ouder voor het levensonderhoud van een kind gerekend tot de persoonsgebonden aftrekposten voor zover de ouder zich redelijkerwijs gedrongen heeft kunnen voelen tot het doen van die uitgaven.

Daarvan zal – behoudens bijzondere omstandigheden – geen sprake zijn indien het kind over voldoende inkomen of vermogen beschikt om zelf in zijn levensonderhoud te voorzien. Daarbij dient in aanmerking te worden genomen dat het begrip ‘levensonderhoud’ niet is beperkt tot de eerste levensbehoeften, maar al hetgeen omvat iemand nodig heeft voor het voeren van een redelijk bestaan overeenkomstig zijn plaats in de samenleving (HR 30 maart 1955, nr. 12197, BNB 1955/179).

Naar het oordeel van het Hof waren de eigen inkomsten van de zoon en de dochter in 2011, naar objectieve maatstaven bezien, voldoende om zelf in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Het Hof neemt daarbij in aanmerking dat beide kinderen een inkomen genoten dat boven het bijstandsniveau lag, dat de zoon nog studeerde en dat de dochter aan het begin van haar werkzame leven stond.

Bijzondere omstandigheden die tot een ander oordeel nopen, zijn niet aannemelijk geworden.

Gelet op het hiervoor overwogene heeft belanghebbende zich naar het oordeel van het Hof niet redelijkerwijs gedrongen kunnen voelen tot het doen van de uitgaven. Dit brengt mee dat de aftrek terecht is geweigerd.

Vooropgesteld moet worden dat op grond van artikel 30f, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) heffingsrente verschuldigd is over een tijdvak dat loopt tot en met de dag van de dagtekening van het aanslagbiljet. Deze regeling is getroffen in verband met de omstandigheid dat de belastingplichtige tussen het ontstaan van de materiële belastingschuld en het tijdstip van opleggen van de belastingaanslag deze schuld nog niet hoeft te voldoen. De heffingsrente vormt een compensatie van de renteschade die als gevolg daarvan door de Belastingdienst wordt geleden.

De Inspecteur is echter niet in alle gevallen bevoegd de heffingsrente die volgens de wet verschuldigd is, volledig in rekening te brengen. Het zorgvuldigheidsbeginsel kan hieraan onder omstandigheden in de weg staan.

Belanghebbende voert in dat verband aan dat de Inspecteur is gehouden bij het opleggen van de definitieve aanslag voortvarendheid te betrachten. Hij wijst erop dat hierover in de parlementaire geschiedenis van de wijziging van artikel 30f van de AWR per 1 juli 1997 is opgemerkt dat aangiften die niet binnen drie maanden zijn gevolgd door een definitieve aanslag, volgens het beleid van de Belastingdienst binnen een jaar na binnenkomst moeten leiden tot een definitieve aanslag (Kamerstukken II 1996/97, 25 051, nr. 5, blz. 6). Bij overschrijding van die termijn dient de heffingsrente, aldus belanghebbende, beperkt te blijven tot hetgeen verschuldigd zou zijn geweest als wel tijdig een definitieve aanslag zou zijn opgelegd.

Voor het opleggen van een definitieve aanslag geldt dat de Inspecteur met zorgvuldigheid kennis moet nemen van de inhoud van de aangifte en, indien hij aan de juistheid van enig daarin opgenomen gegeven twijfelt, een nader onderzoek moet instellen. Op dit punt heeft de inspecteur een meer omvattende taak dan bij het opleggen van een voorlopige aanslag overeenkomstig de door de belastingplichtige zelf verstrekte gegevens, die zonder verder onderzoek in een voorlopige aanslag kunnen worden betrokken. Die zorgvuldigheid brengt ook mee dat hem bij de uitvoering van die taak een zekere vrijheid toekomt bij de inrichting van zijn werkzaamheden. De in de parlementaire geschiedenis genoemde termijn van één jaar kan dan ook naar zijn aard slechts gelden als een streeftermijn. (HR 25 februari 2011, nr. 09/03966, ECLI:NL:HR:2011:BP5536).

Een nader onderzoek van de aangifte als hiervoor bedoeld, kan ertoe leiden dat aan het licht komt dat die aangifte een onjuistheid bevat, zoals in het onderhavige geval ook is gebeurd. De correctie daarvan bij de definitieve aanslag leidt dan ingevolge de wettelijke bepalingen tevens tot het belopen van heffingsrente over het bedrag van de correctie. Het belopen van die heffingsrente is aldus een gevolg van de omstandigheid dat de belastingplichtige een onjuiste aangifte heeft gedaan (HR 25 februari 2011, nr. 09/03966, ECLI:NL:HR:2011:BP5536).

Gelet op het hiervoor overwogene kan niet worden gezegd dat de Inspecteur onzorgvuldig heeft gehandeld doordat hij overeenkomstig de wettelijke bepalingen heffingsrente in rekening heeft gebracht in geval van een correctie van een onjuistheid in de aangifte.