Uitspraken

In de grieven 2 en 3 keert Pover B.V. zich tegen het oordeel van de kantonrechter dat het [geïntimeerde] vrij stond om voor zijn loonvordering de onderhavige procedure te starten.

In de visie van Pover B.V. had [geïntimeerde] in zijn loonvordering niet ontvankelijk verklaard dienen te worden. Als het hof de toelichting op de grieven goed begrijpt voert Pover B.V. hier het volgende voor aan.
In de ontslag-/ontbindingsprocedure is de loonvordering al aan de orde gekomen in de vorm van een provisionele vordering. Op die vordering is beslist. [geïntimeerde] kan dan in deze procedure niet opnieuw die vordering instellen. Ook kan dat niet in de vorm van een kort geding vooruitlopend op een nog te starten bodemprocedure over die loonvordering. Die bodemprocedure is namelijk al gevoerd in de ontslag-/ontbindingsprocedure. Daarmee bestaat geen grond (meer) voor een kort geding.

Deze grieven falen.
In de ontslag-/ontbindingsprocedure is de provisioneel verzochte loonvordering weliswaar afgewezen, maar dat oordeel berustte niet op een inhoudelijke beoordeling ervan; aan een inhoudelijke beoordeling kwam de kantonrechter in zijn visie immers juist niet toe.

Geen rechtsregel verzet zich er in die situatie tegen dat de vordering opnieuw aanhangig wordt gemaakt. Dat kan in de vorm van een bodemprocedure, maar ook, zoals hier, in de vorm van een kort geding vooruitlopend op een (eventueel) nog te voeren bodemprocedure.
De stelling dat die bodemprocedure al is gevoerd in de ontslag-/ontbindingsprocedure is onjuist. De loonvordering is in die procedure alleen als een provisionele vordering aan de orde gekomen (en dus niet tevens als een bodemvordering). De omstandigheid dat [geïntimeerde] in die procedure de loonvordering als een bodemvordering had kunnen instellen (maar dat toen dus niet gedaan heeft), ontneemt hem niet de bevoegdheid om die vordering op een later moment alsnog in een (bodem)procedure aanhangig te maken; de mogelijkheid om de loonvordering al in de ontslag-/ontbindingsprocedure als een bodemvordering in te stellen, houdt nog niet een verplichting in om dat te doen, laat staan op verval van de bevoegdheid om die vordering naderhand nog als bodemvordering in te stellen.

Dat is niet anders indien [geïntimeerde] , zoals Pover B.V. veronderstelt, in de
ontslag-/ontbindingsprocedure zijn loonvordering abusievelijk niet als bodemvordering aanhangig zou hebben gemaakt.

Grief 4 richt zich tegen de verwerping door de kantonrechter van de stelling van Pover B.V. dat doorbetaling van het loon tot een onaanvaardbaar resultaat leidt, althans dat de loonvordering gematigd zou dienen te worden. Pover heeft in dat verband zijn standpunt gehandhaafd “dat

• indien een ontslag vernietigd wordt omdat de werkgever zich volgens de rechtbank niet

volledig heeft gehouden aan de (te) strenge eisen die aan het goed formuleren van een

ontslag op staande voet worden gesteld,

• maar tegelijkertijd de rechtbank het handelen van de werknemer zó ernstig verwijtbaar acht

dat de rechter de arbeidsovereenkomst per direct ontbindt, en

• de rechtbank daarom alle financiële claims van de werknemer, zoals de transitievergoeding

en de billijke vergoeding afwijst;

het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is om zonder mankeren een loonvordering toe te wijzen en dat - als er al loon zou worden toegewezen - op basis van artikel 6:248 lid 2 BW een forse matiging op zijn plaats is. De strikte begrenzing van artikel 7:680 BW [hof: bedoeld zal zijn artikel 7:680a BW] levert in dit geval een apert onredelijk resultaat op.”

Ook deze grief faalt.

Omdat de arbeidsovereenkomst pas is geëindigd door de ontbinding daarvan door de kantonrechter per 4 oktober 2016 en niet door het (vernietigde) ontslag op 6 juni 2016, geldt als uitgangspunt dat [geïntimeerde] aanspraak heeft op loon(door)betaling over de periode van 6 juni 2016 tot 4 oktober 2016. Dat uitgangspunt is door Pover B.V. op zichzelf ook niet betwist.

Artikel 7:680a BW komt erop neer dat een verplichting tot doorbetaling van het loon gegrond op vernietigbaarheid van de opzegging, kan worden gematigd indien volledige loondoorbetaling tot onaanvaardbare gevolgen zou leiden, doch op niet minder dan het in geld vastgestelde loon voor de duur van de opzegtermijn en niet op minder dan het in geld vastgestelde loon voor de duur van drie maanden.
Dat de kantonrechter de arbeidsovereenkomst heeft ontbonden op de grond dat [geïntimeerde] zich ernstig verwijtbaar heeft gedragen, maakt op zichzelf nog niet dat doorbetaling van het loon tot onaanvaardbare gevolgen leidt. Die omstandigheid heeft grond gegeven voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst zonder opzegtermijn en zonder toekenning van enige vergoeding aan [geïntimeerde] , maar doet daar bovenop niet ook nog eens de aanspraak op loondoorbetaling zonder meer vervallen. Het ontstaan van die aanspraak moet toch in eerste instantie geweten worden aan een, naar in rechte als vaststaand moet worden aangenomen, onterecht gegeven ontslag op staande voet. De gevolgen daarvan dienen dan in de verhouding tussen werkgever en werknemer in beginsel voor rekening en risico van de werkgever gelaten te worden.
Bijzondere omstandigheden om daar in dit geval anders over te oordelen zijn naar het oordeel van het hof door Pover B.V. niet aangevoerd. Weliswaar heeft Pover B.V. aangevoerd dat [geïntimeerde] meer dan alleen één blik verf heeft ontvreemd –volgens een door haar overgelegd overzicht (prod. 6 bij dagvaarding in hoger beroep) zou het bij elkaar gaan om goederen ter waarde van € 352,81 excl. btw-, maar ook als dat het geval zou zijn
– [geïntimeerde] ontkent dat- maakt dat nog niet dat sprake is van een bijzondere omstandigheid die met zich brengt dat doorbetaling van het loon tot onaanvaardbare gevolgen zou leiden. Het hof merkt daarbij nog op dat het hier gaat om een doorbetalingsverplichting van vier maanden, derhalve slechts één maand meer dan de grens (drie maanden) waaronder in ieder geval niet gematigd kan worden.
Toetsing aan artikel 6:248 BW levert geen ander resultaat op nu de dan te hanteren maatstaf op hetzelfde neerkomt en artikel 7:680a BW kan worden beschouwd als een nadere uitwerking (lex specialis) van artikel 6:248 BW(lex generalis) als het gaat om de loondoorbetalingsverplichting na een vernietigde opzegging van de arbeidsovereenkomst.

Het hof overweegt dat de wettelijke verhoging is bedoeld als prikkel voor de werkgever om het loon op tijd te betalen. In dit geval heeft Pover B.V. het loon over de periode van 6 juni 2016 tot 4 oktober 2016 niet tijdig voldaan, omdat Pover B.V. in de veronderstelling verkeerde dat loon ook niet verschuldigd te zijn. De onjuistheid van die veronderstelling komt op zichzelf weliswaar voor rekening en risico van Pover B.V., maar vormt wel een omstandigheid die aanleiding geeft om de wettelijke verhoging te matigen; zonder matiging zou de wettelijke verhoging uitwerken als een onevenredige sanctie op een onjuiste, maar (bezien vanuit de positie van Pover B.V.) op zichzelf niet onbegrijpelijke veronderstelling. Die matiging dient in dit geval echter wel beperkt te blijven, nu Pover B.V. de uitdrukkelijke overweging van de kantonrechter in zijn beschikking van 4 oktober 2016 dat “als gevolg van de vernietiging van het ontslag op staande voet Pover gehouden [is] tot doorbetaling van het loon tot het moment waarop de arbeidsovereenkomst tussen partijen zal zijn beëindigd” (r.o. 5.9.) naast zich neer heeft gelegd. Daarmee heeft Pover B.V. het aanmerkelijke risico aanvaard dat het (volharden in het) niet betalen van het loon onterecht zou blijken. De verwezenlijking van dat risico dient, afgewogen tegen het belang dat een werknemer heeft bij (tijdige) betaling van zijn loon, tot uitdrukking te komen in een aanmerkelijk percentage aan wettelijke verhoging. Alles afwegend ziet het hof aanleiding de wettelijke verhoging te beperken tot 25%.

In zoverre slaagt grief 7 ten dele.

Voor zover Pover B.V. (zonder verdere toelichting) heeft gegriefd tegen toewijzing van de wettelijke rente over de loonvordering, faalt de grief. Als op de wet gegrond is wettelijke rente verschuldigd over de loontermijnen en de wettelijke verhoging vanaf de data van opeisbaarheid van de afzonderlijke loontermijnen en de daarop gevallen wettelijke verhoging.

[geïntimeerde] heeft niet weersproken dat Pover B.V. zich op de zitting in eerste aanleg bereid had verklaard de specificaties en het getuigschrift te verstrekken en dat zij dat ook heeft gedaan.

In die situatie heeft [geïntimeerde] in hoger beroep geen (spoedeisend) belang meer bij die vorderingen. In zoverre slaagt grief 8.

Het hof stelt vast dat de gemachtigde van [geïntimeerde] bij brief van 7 oktober 2016 Pover B.V. tevergeefs heeft aangeschreven tot (onder meer) voldoening van het achterstallige loon. Daarmee is voldoende onderbouwd dat buitengerechtelijk werkzaamheden zijn verricht –een enkele brief is daarvoor in beginsel voldoende. Nu het verzuim (tot loondoorbetaling) is ingetreden na 1 juli 2012, is daarvoor dan het tarief verschuldigd overeenkomstig het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. Pover B.V. heeft niet (gemotiveerd) betwist dat het op die basis door [geïntimeerde] gevorderde bedrag juist (i.e. niet te hoog) is berekend. Daarmee is het aan incassokosten gevorderde bedrag toewijsbaar.

Grief 9 faalt derhalve.

Grief 10 richt zich tegen het toewijzen van alle vorderingen ten gunste van [geïntimeerde] . Die grief behelst aldus een zogenaamde “veeggrief” waaraan verder geen zelfstandige betekenis toekomt. Voor zover die grief zich ook richt tegen de veroordeling van Pover B.V. in de kosten van de procedure in eerste aanleg, faalt die grief.
De omstandigheid dat de grieven gedeeltelijk slagen laat onverlet dat Pover B.V. in eerste aanleg moet worden beschouwd als de in hoofdzaak in het ongelijk gestelde partij.

Voor het hoger beroep geldt dat de grieven in hoofdzaak falen en dat daarom Pover B.V. ook in de kosten van het hoger beroep zal worden veroordeeld.