Uitspraken

De kantonrechter heeft naar aanleiding van het verzoek van [verzoeker] het voornemen kenbaar gemaakt de arbeidsovereenkomst te ontbinden per 1 augustus 2016, zonder vergoeding, en [verzoeker] gelegenheid geboden zijn verzoek in te trekken.

De nevenverzoeken van [verzoeker] zijn afgewezen.

ASW stelt zich primair op het standpunt dat [verzoeker] niet ontvankelijk is in zijn hoger beroep, omdat hij in eerste aanleg gebruik heeft gemaakt van de mogelijkheid zijn verzoekschrift in te trekken. De daarin opgenomen verzoeken van [verzoeker] bestaan dus niet meer. Naar aanleiding van het zelfstandig tegenverzoek van ASW heeft [verzoeker] formeel geen verzoek ingediend om toekenning van een billijke vergoeding.

In hoger beroep kan slechts aan de orde komen de door ASW verzochte ontbinding, en daartegen komt [verzoeker] niet op, aldus ASW.

Het hof verwerpt het beroep op niet-ontvankelijkheid. Met de intrekking van zijn verzoek tot ontbinding heeft [verzoeker] niet als vanzelfsprekend zijn verzoeken ingetrokken met betrekking tot het relatiebeding. Deze nevenverzoeken zijn niet onverbrekelijk verbonden met de verzochte ontbinding en in het intrekkingsbericht waar ASW naar verwijst worden deze verzoeken niet uitdrukkelijk en ondubbelzinnig prijsgegeven.

Voorts ziet ASW kennelijk over het hoofd dat [verzoeker] in zijn verweer tegen het voorwaardelijk tegenverzoek in eerste aanleg zowel onder randnummer 32 als aan het slot uitdrukkelijk aanspraak heeft gemaakt op een billijke vergoeding van € 100.000,- indien de arbeidsovereenkomst op verzoek van ASW wordt ontbonden.

De uitleg van het petitum

Bij aanvang van de mondelinge behandeling heeft het hof aan mr. Caubo gevraagd wat zijn cliënt met het petitum in hoger beroep precies beoogt: heeft de kantonrechter de arbeidsovereenkomst ten onrechte ontbonden en verzoekt hij een billijke vergoeding op de voet van artikel 7:683 lid 3 BW (welk wetsartikel in het petitum wordt genoemd), of legt [verzoeker] zich neer bij de ontbinding maar komt hij op tegen de afwijzing van de billijke vergoeding wegens ernstige verwijtbaarheid, zoals hij opmerkt onder punt 5 van het beroepschrift en waarop de gronden 1 tot en met 5 (die [verzoeker] als grieven heeft aangeduid en welke terminologie het hof zal volgen) van het beroepschrift zijn toegespitst?

Volgens mr. Caubo is het laatste beoogd en hij verzoekt het petitum in die zin te verstaan.

ASW heeft te kennen gegeven zich te verzetten tegen deze lezing van het petitum.

Het hof verwerpt dat verzet. Zoals ASW in randnummer 48 van haar verweerschrift heeft opgemerkt, staat in casu de ontbinding an sich niet ter discussie en komt [verzoeker] uitsluitend op tegen de afwijzing van een billijke vergoeding en zijn verzoek met betrekking tot het relatiebeding.

Nu hieruit, en uit de bespreking van de grieven 1 tot en met 5, blijkt dat ASW het verzoek in hoger beroep heeft begrepen zoals [verzoeker] dat bedoelde, ondanks de onjuiste verwijzing naar artikel 7:683 lid 3 BW, gaat het hof van deze bedoeling uit.

De beoordeling van de gronden voor beroep

Met de grieven 1 tot en met 5 betoogt [verzoeker] dat ten onrechte zijn aanspraak op een billijke vergoeding wegens ernstig verwijtbaar handelen door ASW is afgewezen. Het hof deelt evenwel het oordeel van de kantonrechter dat verwijten, die [verzoeker] aan het adres van andere houders van aandelen in ASW maakt, niet zonder toelichting, die ontbreekt, leiden tot het oordeel dat ASW als werkgeefster jegens hem als werknemer ernstig verwijtbaar heeft gehandeld. Dat [verzoeker] door de meerderheidsaandeelhouders van ASW is bedonderd, zoals hij zijn verwijten in randnummer 52 van zijn beroepschrift samenvat, weegt derhalve niet mee als argument.

Het hof ziet ook niet in dat ASW ernstig verwijtbaar heeft gehandeld door, na het ontslag van [verzoeker] Beheer B.V. als bestuurder, een leidinggevende boven [verzoeker] aan te stellen. [verzoeker] kon in redelijkheid niet verwachten dat hij op dezelfde voet als voor dat ontslag feitelijk leiding kon blijven geven aan de onderneming.

Tijdens de mondelinge behandeling bij het hof heeft [X] , via diens vennootschap medebestuurder van ASW en verantwoordelijk voor de salarisbetalingen, toegegeven dat hij, indien er te weinig geld in kas was om alle lonen uit te betalen, er structureel voor koos [verzoeker] later te betalen, maar ook anderen kregen hun salaris te laat, aldus [X] . Het hof overweegt op dit punt dat [verzoeker] niet gemotiveerd heeft betwist dat er binnen ASW financiële problemen waren. Ook heeft hij niet weersproken dat ook anderen hun salaris te laat ontvingen.

Zelfs als ook de andere klachten van [verzoeker] juist zouden zijn (dat hij als enige geen nieuwe bureaustoel kreeg, waarvoor ASW overigens een goede verklaring geeft maar wat niettemin door [verzoeker] als een vorm van pesterij wordt ervaren, dat er een dossier tegen hem werd opgebouwd en dat hij na zijn gedwongen overplaatsing naar een andere werkkamer last had van het rookkanaal van het naburige pand totdat dit probleem met behulp van instanties werd opgelost) is een en ander weliswaar verwijtbaar, maar naar het oordeel van het hof nog niet ernstig verwijtbaar. De lat voor ernstige verwijtbaarheid ligt hoog, nu de wetgever de aanvullende billijke vergoeding, waar [verzoeker] aanspraak op maakt, heeft gereserveerd voor uitzonderlijke gevallen, zoals onder andere blijkt uit de Nota naar aanleiding van het Verslag, Kamerstukken II 2013/14, 338818 nr. 7 p. 63-64.

De grieven 1 tot en met 5 falen.

Het voorgaande brengt mee dat het hof het hoger beroep zal verwerpen. [verzoeker] wordt beschouwd als grotendeels in het ongelijk gestelde partij, en hij wordt daarom veroordeeld in de proceskosten in hoger beroep, aan de zijde van ASW te stellen op

€ 718,- griffierecht en € 1.788,- salaris advocaat volgens liquidatietarief (2 punten, tarief II).