Uitspraken

[verzoekster] heeft de kantonrechter verzocht om de opzegging door [verweester] per 1 november te vernietigen (zonder herleving van het ingetrokken ontslag van 22 mei 2015) en [verweester] te veroordelen tot nakoming van de op haar rustende re-integratieverplichtingen uit hoofde van de wet en de CAO HBO en het [verzoekster] opgelegde contactverbod te doen opheffen, onder verbeurte van een dwangsom. Voorts heeft zij volgens haar achterstallig loon gevorderd. Zij betwistte dat er sprake is van een situatie van blijvende arbeidsongeschiktheid en stelde dat zij door het onophoudelijke pestgedrag van [verweester] is komen te lijden aan een Post Traumatisch Stress Syndroom (PTSS).

[verweester] heeft in eerste aanleg de verzoeken van [verzoekster] bestreden en een zelfstandig voorwaardelijk tegenverzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst ingediend, primair op de e-grond van artikel 7:669 BW, derde lid (verwijtbaar handelen) omdat [verzoekster] herhaaldelijk heeft geweigerd met door [verweester] aangeboden re-integratiebureaus in zee te gaan, subsidiair op de g-grond (verstoorde arbeidsverhouding).

De kantonrechter heeft geoordeeld dat het eerste ontslagbesluit definitief is ingetrokken en dat het tweede ontslagbesluit niet zo genomen had mogen worden en vernietigd moet worden. De conclusie van de kantonrechter is dat de ontslagbesluiten niet hebben geleid tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst tussen partijen met ingang van 1 november 2015. Dit onderdeel van de bestreden beschikking wordt in appel niet aangevochten.

De kantonrechter heeft voorts overwogen dat partijen elkaar over en weer voorstellen hebben gedaan omtrent het in te schakelen re-integratiebureau, maar dat het partijen niet is gelukt om hieromtrent overeenstemming te bereiken en dat niet kan worden vastgesteld dat dit in overwegende mate aan één van partijen is te verwijten of toe te rekenen. Het verzoek van [verweester] tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst op grond van artikel 7:669 lid 3 sub e BW heeft de kantonrechter afgewezen. Deze beslissing wordt aangevochten in incidenteel appel.

Wel is de kantonrechter van oordeel dat sprake is van een verstoorde arbeidsrelatie tussen partijen op grond waarvan de arbeidsovereenkomst dient te worden ontbonden. Uit de in het geding gebrachte stukken blijkt dat er tussen partijen al jaren verschil van inzicht bestaat omtrent de (oorzaak van de) arbeidsongeschiktheid van [verzoekster] en de te ontplooien re-integratieactiviteiten door elk van partijen. Mediation heeft niet tot een oplossing van het conflict geleid. De kantonrechter acht in het licht van de in de procedure ingenomen standpunten een zinvolle samenwerking tussen partijen niet meer mogelijk. De kantonrechter heeft de arbeidsovereenkomst ontbonden per 1 juli 2016. Deze beslissing is aanvochten in principaal appel in de grieven 1 en 5 wat betreft het bestaan van een verstoorde arbeidsverhouding, in grief 6 wat betreft het niet in de rede liggen van herplaatsing van [verzoekster] bij [verweester] en in incidenteel appel wat betreft de datum van de ontbinding.

De kantonrechter heeft beslist dat [verweester] op grond van de arbeidsovereenkomst gehouden is tot 1 juli 2016 eventuele aanvullingen op het loon bij ziekte aan [verzoekster] te voldoen. De kantonrechter heeft daarnaast de gevorderde wettelijke rente over het achterstallig loon toegewezen. Die oordelen zijn als zodanig niet aangevochten. De wettelijke verhoging is door de kantonrechter gematigd tot nihil, nu [verweester] gelet op het verschil van mening tussen partijen over de geldigheid van de ontslagbesluiten een te rechtvaardigen reden had voor de niet-tijdige voldoening van het achterstallig loon. Die beslissing wordt aangevochten in grief 3 in principaal appel.

De kantonrechter heeft verder geoordeeld dat [verzoekster] op grond van het overgangsrecht bij de Wet werk en zekerheid (WWZ) geen recht heeft op een transitievergoeding nu zij in aanmerking komt voor een bovenwettelijke werkloosheidsuitkering. Deze beslissing is in appel niet aangevochten.

De kantonrechter acht op grond van de stukken niet aangetoond dat [verzoekster] PTSS heeft opgelopen als gevolg van pestgedrag door [verweester] . Bovendien heeft [verzoekster] een afzonderlijke procedure op grond van 7:658 BW aangekondigd op dit punt. De kantonrechter heeft op die gronden de gevorderde billijke vergoeding afgewezen. Deze beslissing wordt aangevochten in de grieven 7 en 8 van het principaal appel.

De kantonrechter heeft de vordering tot wedertewerkstelling voor de resterende korte duur van de arbeidsovereenkomst afgewezen. Daartegen richt zich grief 2 in het principaal appel.

Verder heeft de kantonrechter [verweester] veroordeeld om aan [verzoekster] de faciliteiten ter beschikking te stellen zoals die golden of hadden moeten gelden tot 1 november 2015 voor zover [verzoekster] daar belang bij heeft. Dat belang ontbreekt bij een [verweester] -emailaccount zodat dat onderdeel niet is toegewezen. [verzoekster] vecht de laatste beslissing aan in grief 4 in principaal appel.

Het verzoek van [verzoekster] tot opheffing van het contactverbod wordt afgewezen nu van een zodanig verbod niet is gebleken. Hiertegen zijn geen grieven gericht.

In dit licht kan het hof de stelling van [verzoekster] dat zij haar werkzaamheden bij [verweester] weer zonder meer zou kunnen hervatten en dat de verklaringen van collega's die dat anders zien onwaarachtig zijn, niet onderschrijven. Een en ander duidt op een zeer ernstig en duurzaam verstoorde arbeidsverhouding.

In het licht van het voorgaande falen ook de grieven 2 en 4. Gelet op de verstoorde verhoudingen lag ook een terugkeer van [verzoekster] tot aan de formele einddatum van haar arbeidscontract niet in de rede en in het verlengde daarvan had [verzoekster] ook geen belang bij het herstel van haar e-mailaccount bij [verweester] , zulks nog daargelaten dat in appel geen concrete vordering tot herstel van dat e-mailaccount voorligt. Ook het betoog van [verzoekster] dat een re-integratie in het 2e spoor had moeten worden opgepakt, onderschrijft het hof niet. Zoals [verweester] immers onbestreden heeft aangevoerd, konden partijen geen overeenstemming bereiken over de keuze van een re-integratiebureau.

In de grieven 7 en 8 wordt de afwijzing van de subsidiair gevorderde billijke vergoeding als bedoeld in artikel 7:671b BW, achtste lid aanhef en onder c bestreden. Deze vergoeding kan de rechter toewijzen indien de ontbinding van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever.

Het hof stelt voorop dat het handelen van [verweester] ten opzichte van [verzoekster] gedurende de duur van het dienstverband niet vlekkeloos is te noemen. Het hof verwijst naar hetgeen het hof hiervoor onder 3.2 en 3.6 heeft vastgesteld omtrent de tekortkomingen bij de re-integratie van [verzoekster] , die hebben geresulteerd in een loonsanctie van het UWV, het onhoudbare ontslag dat [verzoekster] is gegeven op 14 juni 2011 en ook op de thans in rechte vaststaande gebrekkige ontslagbesluiten van 2015. Daarmee heeft [verweester] onmiskenbaar bijgedragen aan de verstoorde verstandhouding. Doch daar staat tegenover dat [verzoekster] harerzijds ook niet heeft meegewerkt aan pogingen van [verweester] om na 2011 de verstandhouding te verbeteren. Het hof verwijst naar de afwijzing van [verzoekster] van de achtereenvolgens door [verweester] voorgestelde re-integratiebureaus [bureau A] , [bureau B] en [bureau C] , op niet rationele of gezochte gronden. Ook de toon die [verzoekster] tegenover [verweester] heeft aangeslagen, waarbij het hof verwijst naar rechtsoverweging 5.1, heeft het onderlinge klimaat geen goed gedaan.

Het hof is alles afwegende van oordeel dat op grond van de voorliggende stukken niet kan worden gesteld dat de ontbinding van de arbeidsovereenkomst op grond van de ernstig en duurzaam verstoorde arbeidsverhouding zoals die ten tijde van de beslissing van de kantonrechter bestond het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [verweester] .

Een bijzonder punt van aandacht is het pestgedrag dat [verzoekster] [verweester] c.q. een groot aantal collega's en bestuursleden van [verweester] verwijt en de PTSS stoornis die zij dientengevolge stelt te hebben opgelopen. Zij heeft daartoe een rapport in het geding gebracht van drs. [persoon 1] . [verweester] heeft zowel het pestgedrag als het bestaan van de PTSS-stoornis gemotiveerd ontkend.

Het hof overweegt dat, naar mr. Van Amerongen ter zitting desgevraagd heeft verklaard, er een separate aansprakelijkheidsclaim bij [verweester] is neergelegd betreffende de PTSS-stoornis en het gedrag dat dit veroorzaakt heeft. Deze stukken zijn door [verzoekster] buiten de onderhavige procedure gelaten. In deze procedure ligt onvoldoende voor om te kunnen concluderen dat sprake is of is geweest - het hof verwijst naar het oordeel aangehaald onder 4.20 van het UWV dat [verzoekster] per 27 februari 2016 weer volledig arbeidsgeschikt is voor haar eigen werk - van een PTSS-stoornis die is veroorzaakt door pestgedrag waarvan [verweester] een verwijt valt te maken. Nu [verzoekster] daarvoor bewust een separate claim heeft ingediend die los staat van deze procedure, acht het hof het niet aangewezen dat in deze procedure nader feitenonderzoek plaatsvindt naar deze veronderstelde stoornis en het daaraan ten grondslag gelegde causale verband. Zulks nog daargelaten nu op dit onderdeel slechts een aanbod tot het horen van drs. [persoon 1] als getuige-deskundige voorligt. Het hof deelt derhalve het oordeel van de kantonrechter dat deze stellingen van [verzoekster] buiten beschouwing moeten worden gelaten voor de vraag of reden is om een billijke vergoeding toe te kennen.

Beide grieven falen.