Uitspraken

Het aanslagbiljet bevat de aanduidingen "Waterschap Hunze en Aa's" en "Hefpunt voor de belastingen van waterschappen en gemeenten". Op het aanslagbiljet is voorts onder meer vermeld op welke aanslagen het betrekking heeft en wat de hoogte is van die aanslagen. Daarmee is voor de adressant voldoende duidelijk dat de op het biljet gestelde aanslagen hem namens het Waterschap zijn opgelegd. Geen wettelijke bepaling houdt een verplichting in om op het aanslagbiljet tevens te vermelden dat het afkomstig is van de bevoegde heffingsambtenaar.

Belanghebbende heeft weliswaar gesteld dat uit de aanslag niet blijkt dat de heffingsambtenaar belanghebbende heeft aangewezen als degene die is onderworpen aan de zuiveringsheffing, maar niet dat die aanwijzing niet heeft plaatsgevonden, of dat de aanwijzingsregels onjuist zijn toegepast.

Dat belanghebbende door de heffingsambtenaar als heffingplichtig is aangewezen, blijkt voldoende uit de tenaamstelling van het aanslagbiljet. Uit het aanslagbiljet hoeft de persoon van degene die als heffingplichtig is aangewezen niet tevens op andere wijze te worden kenbaar gemaakt. De heffingsambtenaar heeft gesteld dat de aanwijzing van belanghebbende aan de hand van de vigerende aanwijzingsregels heeft plaatsgevonden, hetgeen het Hof aannemelijk acht.

Ingevolge het bepaalde in artikel 122h, eerste lid, van de Waterschapswet (hierna: de Wet) wordt de vervuilingswaarde van de stoffen die vanuit een woonruimte worden afgevoerd gesteld op drie vervuilingseenheden. De vervuilingswaarde van de stoffen die vanuit een door één persoon gebruikte woonruimte worden afgevoerd bedraagt één vervuilingseenheid.

Artikel 15, eerste lid, van de Verordening zuiveringsheffing Hunze en Aa’s 2016 (hierna: de Verordening) bepaalt, voor zover te dezen van belang, dat de vervuilingswaarde van een woonruimte drie vervuilingseenheden is indien die woonruimte wordt gebruikt door meer dan één persoon en dat de vervuilingswaarde op één vervuilingseenheid wordt vastgesteld voor een woonruimte die door één persoon wordt gebruikt.

Artikel 15 van de Verordening spoort met artikel 122h, eerste lid, van de Wet. Derhalve kan niet worden gezegd dat de regelgever met die bepaling zijn bevoegdheid te buiten is gegaan.

Het Hof begrijpt belanghebbendes klacht over ongelijke behandeling aldus dat belanghebbende zich op het standpunt stelt dat de wetgever voor eenpersoonshuishoudens wel een uitzondering heeft gemaakt op de forfaitaire heffingsgrondslag van drie vervuilingseenheden, en ten onrechte geen ruimte heeft gelaten voor een zodanige uitzondering met betrekking tot tweepersoonshuishoudens.

Blijkens de wetsgeschiedenis is voor het in de wet neergelegde forfaitaire systeem gekozen uit doelmatigheidsoverwegingen. Om die reden heeft de wetgever afgezien van een verdere differentiatie of een heffing op basis van meting en bemonstering van het afvalwater. Voorts heeft de wetgever blijkens de wetsgeschiedenis om verschillende redenen afgezien van een heffing naar het waterverbruik dan wel op basis van de feitelijke woningbezetting.

Met het gebruik van een belastingforfait wordt in het algemeen beoogd om een zo groot mogelijk aantal gevallen aan een eenvoudig te hanteren regeling te onderwerpen. Inherent aan een dergelijk forfait is dat met individuele omstandigheden geen rekening wordt gehouden. Eigen daaraan is dat toepassing daarvan in concrete gevallen nu eens kan leiden tot een hogere heffing, dan weer tot een lagere heffing dan waartoe de regeling zonder het bestaan van het forfait zou hebben geleid. Gelet hierop is het Hof van oordeel dat een objectieve en redelijke rechtvaardiging ten grondslag ligt aan de in voormelde bepaling neergelegde forfaitaire systematiek van de zuiveringsheffing voor woonruimten.

Het ontbreken van de door belanghebbende voorgestane differentiatie in die zin dat voor een tweepersoonshuishouden wordt geheven naar twee vervuilingseenheden leidt naar 's Hofs oordeel niet tot een onredelijke en willekeurige belastingheffing.

Belanghebbende heeft nog gesteld dat de omstandigheid dat gebruikers van woonruimten met meer dan drie gebruikers voor drie vervuilingseenheden in de heffing worden betrokken eveneens leidt tot een ongelijke behandeling. Ook deze stelling stuit op het vorenoverwogene af.