Uitspraken

4.1

- Veka te veroordelen tot betaling van loon vanaf 29 september 2016, vermeerderd met de wettelijke verhoging;

- Veka te veroordelen aan [verzoeker] te verstrekken de salarisspecificaties vanaf september 2016, op straffe van een dwangsom;

- Veka te veroordelen tot betaling van de wettelijke rente over de hiervoor bedoelde bedragen;

- Veka te veroordelen tot wedertewerkstelling van [verzoeker] , eveneens op straffe van een dwangsom;

- het ontslag op staande voet te vernietigen;

- Veka te veroordelen tot betaling van loon vanaf 29 september 2016, vermeerderd met de wettelijke verhoging;

- Veka te veroordelen aan [verzoeker] te verstrekken de salarisspecificaties vanaf september 2016, op straffe van een dwangsom;

- Veka te veroordelen tot terugboeking dan wel uitbetaling van 17 vakantiedagen, op straffe van een dwangsom;

-Veka te veroordelen tot betaling van wettelijke rente over de hiervoor bedoelde bedragen;

- Veka te veroordelen tot wedertewerkstelling van [verzoeker] , eveneens op straffe van een dwangsom;

subsidiair:

- Veka te veroordelen tot betaling van een billijke vergoeding;

- Veka te veroordelen tot betaling van een vergoeding wegens onregelmatige opzegging;

- Veka te veroordelen tot betaling van de transitievergoeding;

- Veka te veroordelen tot correcte eindafrekening van het dienstverband, op straffe van een dwangsom;

- Veka te veroordelen tot betaling van wettelijke rente over de hiervoor bedoelde bedragen;

- het concurrentiebeding te vernietigen;

meer subsidiair, voor het geval geoordeeld wordt dat sprake is van een terecht gegeven ontslag op staande voet:

- Veka te veroordelen tot betaling van de transitievergoeding;

- het concurrentiebeding te vernietigen,

alles met veroordeling, voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, van Veka in de kosten van de procedure, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf veertien dagen na dagtekening van de te wijzen beschikking.

4.2

Veka heeft verweer gevoerd tegen het verzoek van [verzoeker] . Zij heeft een tegenverzoek, strekkende tot betaling door [verzoeker] van de gefixeerde schadevergoeding ter grootte van één bruto maandsalaris € 3.039,99, gedaan. Veka heeft dit verzoek onderbouwd met de stelling dat [verzoeker] haar een dringende reden heeft gegeven de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen, terwijl de opzegtermijn die [verzoeker] bij regelmatige opzegging in acht had moeten nemen één maand bedraagt. Voorts heeft Veka als voorwaardelijk tegenverzoek ontbinding van de arbeidsovereenkomst met [verzoeker] op grond van artikel 7:671b lid 1, onderdeel a, BW, in verbinding met artikel 7:669 lid 3, onderdeel e (dringende reden) dan wel g (verstoorde verhoudingen) BW verzocht, namelijk voor het geval de arbeidsovereenkomst niet blijkt te zijn geëindigd door het aan [verzoeker] op staande voet gegeven ontslag.

4.3

[verzoeker] heeft verweer gevoerd tegen de tegenverzoeken van Veka.

4.4

De kantonrechter heeft in de bestreden beschikking de verzoeken van [verzoeker] afgewezen en hem in de proceskosten veroordeeld. De kantonrechter heeft verder het verzoek van Veka tot veroordeling van [verzoeker] tot betaling van een fictieve schadevergoeding ad € 3.039,99 bruto, te vermeerderen met wettelijke rente vanaf het tijdstip van opeisbaarheid tot aan de dag der algehele voldoening, toegewezen, uitvoerbaar bij voorraad, [verzoeker] veroordeeld in de proceskosten, en het voorwaardelijk verzoek van Veka tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst afgewezen.

5.1

In hoger beroep liggen ter beoordeling voor de afwijzing van het verzoek van [verzoeker] (met uitzondering van zijn verzoek tot vernietiging van het non-concurrentiebeding), met dien verstande dat hij in hoger beroep geen vernietiging van het ontslag op staande voet maar herstel van de arbeidsovereenkomst verzoekt, en de toewijzing van het tegenverzoek van Veka tot betaling van de fictieve schadevergoeding. Tegen de afwijzing van het voorwaardelijk verzoek van Veka tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst heeft Veka geen incidenteel hoger beroep ingesteld.

5.2

Bij de behandeling van grief 1 heeft [verzoeker] geen belang, omdat het hof in rechtsoverweging 3 de feiten opnieuw heeft vastgesteld.

5.3

Bij de beoordeling van de rechtsgeldigheid van het ontslag op staande voet heeft de kantonrechter terecht tot uitgangspunt genomen dat alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang bezien, in aanmerking dienen te worden genomen, zoals is overwogen in rechtsoverweging 5.3 van de bestreden beschikking.

5.4

Grief 3, die is gericht tegen de overweging van de kantonrechter dat bij Veka de regel geldt dat werknemers voor verlof van meer dan twee dagen toestemming moeten krijgen van zowel de afdelingschef als de bedrijfsleider, kan [verzoeker] niet baten.

5.5

[verzoeker] heeft terecht betoogd dat de afwijkingsmogelijkheid van artikel 7:638 lid 2 BW niet ziet op de wijze waarop in de vaststelling van vakantie wordt voorzien, maar alleen op de vaststelling van de dagen/periode waarop/waarin vakantie dient te worden opgenomen. Indien dat niet is gebeurd in de arbeidsovereenkomst of in de toepasselijke CAO met betrekking tot de dagen/periode waarop/waarin vakantie wordt gevraagd, dan geldt dat, indien de werkgever niet binnen twee weken nadat de werknemer zijn wensen schriftelijk heeft kenbaar gemaakt, schriftelijk aan de werknemer gewichtige redenen (die zich tegen vaststelling van aanvang en einde van de vakantie overeenkomstig de wensen van de werknemer verzetten) heeft aangevoerd, de vakantie is vastgesteld overeenkomstig de wensen van de werknemer.

5.6

Het feit dat Veka niet binnen twee weken nadat [verzoeker] zijn wensen schriftelijk had kenbaar gemaakt, schriftelijk aan [verzoeker] gewichtige redenen als hiervoor bedoeld heeft aangevoerd, kan [verzoeker] echter niet baten. Het hof overweegt daartoe het volgende en behandelt daarbij de grieven 5 tot en met 14 gezamenlijk.

5.7

De kantonrechter heeft in rechtsoverweging 5.6 van de bestreden beschikking onbestreden overwogen, dat het beroep van [verzoeker] op de hiervoor genoemde termijn van twee weken naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is, waarbij, zoals hij (ook onbestreden) heeft overwogen, meespeelt dat een spoedige reactie op een verlofaanvraag mede is bedoeld om te voorkomen dat de werknemer onvoldoende tijd heeft voor het treffen van voorbereidingen voor de besteding van zijn vakantie, en dat niet weersproken is dat [verzoeker] op het moment van zijn verlofaanvraag de boeking(en) voor zijn voorgenomen vakantie al had geregeld.

5.8

Hoewel [verzoeker] , zoals hij ter gelegenheid van de mondelinge behandeling heeft verklaard, zijn voorgenomen vakantie al ergens in maart/april 2016 had geboekt, heeft hij pas eind juli 2016, toen [C] met vakantie was, verlof gevraagd. Niet bestreden is dat [C] na zijn vakantie met voortvarendheid op de verlofaanvraag heeft gereageerd. Het betoog van [verzoeker] , dat [D] de aanvraag in behandeling had kunnen nemen - zodat er wel binnen twee weken had kunnen worden beslist - baat hem niet, omdat Veka daartegen onbestreden heeft aangevoerd dat [D] [C] alleen verving voor operationele zaken.

5.9

Ook het feit, dat [B] , de direct leidinggevende van [verzoeker] , akkoord was met het gevraagde verlof, was, anders dan [verzoeker] heeft betoogd, niet voldoende. Zoals hiervoor in rechtsoverweging 5.4 is overwogen, dient, wanneer verlof van meer dan twee dagen wordt gevraagd, immers zowel de handtekening van de afdelingschef als de handtekening van de bedrijfsleider als blijk van toestemming te worden geplaatst. [C] was niet akkoord en dat moet [verzoeker] zonder meer duidelijk zijn geweest. Hij heeft immers ook zelf aangevoerd (zie pleitnota in eerste aanleg) dat hij een week voor zijn vakantie tijdens een functioneringsgesprek nog met [C] heeft gesproken en dat hij zich toen bereid heeft verklaard zijn vakantie (iets) te verschuiven, maar dat [C] dit aanbod toen niet heeft geaccepteerd.

5.10

De stelling van [verzoeker] dat hij met Veka een afspraak had om altijd in oktober met vakantie te gaan en in ruil daarvoor gedurende de Bouwvak doorwerkt, is gemotiveerd betwist door Veka. Zij heeft daartoe onbestreden aangevoerd dat Veka geen Bouwvak kent en dat zij geen toezegging heeft gedaan, inhoudende dat [verzoeker] altijd in oktober met vakantie zou mogen gaan. Tegenover deze betwisting heeft [verzoeker] geen nadere feiten gesteld. Het hof passeert dan ook zijn bewijsaanbod. Daarbij overweegt het hof dat het feit dat [verzoeker] jarenlang met instemming van de toen bij Veka werkzame bedrijfsleiders in oktober met vakantie naar Spanje is gegaan, niet een toezegging voor de toekomst impliceert, terwijl voorts niet valt in te zien, waarom [verzoeker] - zonder toelichting omtrent de gestelde afspraak op het verlofbriefje - een verlofaanvraag met betrekking tot de bedoelde periode heeft ingediend.

5.11

5.12

Het voorgaande brengt mee dat [verzoeker] geen belang heeft bij zijn verzoek aan het hof om Veka te bevelen de kraancertificaten van de vijf door [verzoeker] genoemde collega’s over te leggen. Dat belang ontbreekt overigens ook omdat Veka de bedoelde certificaten bij haar erweerschrift in hoger beroep in het geding heeft gebracht.

5.13

5.14

Volgens [verzoeker] is hij overleg niet uit de weg gegaan en heeft hij - volgens Veka kort voor zijn vertrek - aangeboden zijn vakantie in te korten, namelijk van vrijdag 30 september 2016 tot en met woensdag 19 oktober 2016 in plaats van donderdag 29 september 2016 tot en met vrijdag 21 oktober 2016. Met dit aanbod - een verkorting met drie dagen en niet met vijf dagen, zoals [verzoeker] betoogt - is [verzoeker] naar het oordeel van het hof echter onvoldoende tegemoet gekomen aan de bezwaren van Veka en zijn de hiervoor vermelde gewichtige redenen om niet in te stemmen met de gevraagde vakantie niet weggenomen.

5.15

5.16

Het voorgaande brengt mee dat de grieven 5 tot en met 14 niet tot vernietiging van de bestreden beschikking kunnen leiden.

5.17

Hetzelfde geldt voor grief 15. Volgens de eigen stellingen van [verzoeker] is sprake geweest van een dienstverband van ruim vijf jaar - van medio 2011 tot 29 september 2016 - hetgeen niet een zeer lang dienstverband is. Voorts acht het hof onvoldoende aannemelijk dat de arbeidsmarktpositie van [verzoeker] als gekwalificeerd kraanmachinist erg moeilijk is. Volgens het door Veka als productie 9 overgelegde, door [verzoeker] niet bestreden, overzicht waren er ten tijde van de indiening van het verweerschrift alleen al in Friesland 129 vacatures voor kraanmachinisten.

5.18

Het voorgaande betekent dat ook grief 4 faalt. Het hof zal dan ook niet beslissen tot herstel van de arbeidsovereenkomst. Ook het verzoek tot betaling van een vergoeding wegens onregelmatige opzegging is niet toewijsbaar. Hetzelfde geldt voor het verzoek tot betaling van een billijke vergoeding.

5.19

Met grief 2 wil [verzoeker] , blijkens zijn toelichting ter gelegenheid van de mondelinge behandeling, bereiken dat wordt uitgegaan van een indiensttreding bij Veka op 1 juli 2011 in plaats van op 1 januari 2012. De uitkomst van deze grief kan [verzoeker] evenwel niet baten. De datum indiensttreding is immers van belang voor de berekening van de transitievergoeding, maar die acht het hof niet toewijsbaar nu het eindigen van het de arbeidsovereenkomst in dit geval het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen van [verzoeker] (artikel 7:673 lid 7 aanhef en sub c BW)

5.20

Grief 17 slaagt evenmin. [verzoeker] heeft immers door opzet of schuld aan Veka een dringende reden gegeven, zodat hij, nu Veka van die dringende reden gebruik heeft gemaakt om de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen, aan Veka ingevolge artikel 7:677 lid 2 BW een schadevergoeding verschuldigd is.

5.21

Nu de overige grieven van [verzoeker] niet tot vernietiging van de bestreden beschikking kunnen leiden, geldt dat ook voor grief 16 die is gericht tegen de veroordeling van [verzoeker] in de proceskosten in eerste aanleg. Dit betekent dat het hoger beroep faalt en dat de bestreden beschikking zal worden bekrachtigd.

5.22

Het hof zal [verzoeker] als de in het ongelijk te stellen partij in de kosten van het hoger beroep veroordelen.