Uitspraken

Onder aanvoering van vier grieven is [verzoeker] tegen voormeld oordeel van de kantonrechter in hoger beroep gekomen. Grief 1 richt zich tegen de feitenvaststelling. Met grief 2 voert [verzoeker] aan dat de kantonrechter ten onrechte heeft overwogen dat er geen sprake is van een opzegverbod. Grief 3 richt zich tegen het oordeel van de kantonrechter dat sprake is van een ernstig verstoorde arbeidsverhouding. Grief 4 heeft betrekking op het niet toekennen van een transitievergoeding en, zo begrijpt het hof, ook op het niet toekennen van een billijke vergoeding.

De grief van [De Stichting] is gericht tegen het oordeel van de kantonrechter houdende de afwijzing van haar ontbindingsverzoek op de e-grond.

Volgens [De Stichting] is het handelen van [verzoeker] op 12 april 2016 als (ernstig) verwijtbaar te kwalificeren (e-grond). [verzoeker] heeft die dag meerdere medewerkers van [De Stichting] geïntimideerd en heeft zich bedreigend opgesteld. Hem is herhaaldelijk verzocht de locatie waar hij zich toen bevond ( [locatienaam] ) te verlaten, hetgeen hij uiteindelijk heeft gedaan, maar hij is vervolgens naar een andere locatie gegaan ( [locatienaam] ) waar hij zich ook heeft misdragen. [verzoeker] bouwde zijn intimiderend handelen op in de dagen vóór 12 april 2016 met opmerkingen, ging vervolgens met diverse collega’s de confrontatie aan en misdroeg zich uiteindelijk die bewuste dag op beide locaties, zozeer dat [De Stichting] (in de persoon van [persoon 2] ) zich genoodzaakt zag de politie te bellen, aldus [De Stichting] .

Dit incident tezamen met de overige omstandigheden - te weten de intimiderende opmerkingen van [verzoeker] tegen de directeur van [De Stichting] op 5, 6 en 7 april 2016, de voortdurende strijd en het niet willen accepteren van de gewijzigde functie en de onmogelijk geworden samenwerking tussen [verzoeker] en zijn leidinggevende(n) en collega’s - vormen volgens [De Stichting] de tweede grondslag voor ontbinding (de g-grond).

Het hof heeft ter zitting geconstateerd dat partijen een geheel andere beleving van de gebeurtenissen hebben die zich op 12 april 2016 hebben voorgedaan. Daar waar [De Stichting] , ter zitting toegelicht door [persoon 2] , het gedrag van [verzoeker] als intimiderend en bedreigend heeft ervaren, zowel jegens zichzelf als jegens de collega’s van [verzoeker] , herkent [verzoeker] zich hier totaal niet in. Sterker nog, [verzoeker] heeft zich, onder meer onder overlegging van een filmpje op een usb-stick, op het standpunt gesteld dat [De Stichting] zich jegens hem intimiderend heeft gedragen. [verzoeker] heeft ook ter zitting toegelicht hoe volgens hem die bewuste dag is verlopen.

Het hof heeft verder geconstateerd dat [verzoeker] alle krediet bij de ter zitting aanwezig leidinggevenden (te weten zijn direct leidinggevende mevrouw [persoon 3] en [persoon 1] voornoemd) heeft verspeeld. In het bijzonder de voortdurende strijd over de re-integratiewerkzaamheden heeft ertoe geleid dat [De Stichting] een terugkeer van [verzoeker] niet meer ziet zitten. Zowel [verzoeker] als Zoller hebben ter zitting uitgebreid uiteengezet hoe in hun visie de re-integratie is verlopen. In de kern genomen komt de visie van [verzoeker] er op neer dat hij van mening is dat hij zich voornamelijk met beheerderswerkzaamheden bezighield, zoals het schoonmaken van de wc’s en de keuken en het vegen van het dak alsmede met het rijden op de belbus (wat normaal gesproken volgens hem alleen door vrijwilligers wordt gedaan), en dat hij niet voor het werk waarin hij wilde terugkeren, het jongerenwerk, werd ingezet. Hij is zelf met het idee gekomen om werkbezoeken aan (basis)scholen af te leggen om kennis op te doen hoe andere organisaties functioneerden, maar kreeg te horen dat hij op de werkplek moest blijven waar hij zijn beheerderswerkzaamheden kon uitvoeren. Volgens [persoon 3] luidde het advies van de bedrijfsarts dat [verzoeker] niet met moeilijke doelgroepen in aanraking mocht komen, reden waarom met hem (volgens [persoon 3] in veel meer gesprekken dan alleen in de gespreksverslagen is vastgelegd) is afgesproken met beheerderswerkzaamheden te beginnen. Die werkzaamheden (onder meer opruimen en schoonmaken) hadden ook tot doel aan jongeren het belang te tonen van het op orde houden van werkruimtes en behoefden niet alle door [verzoeker] persoonlijk te worden uitgevoerd; het was juist de bedoeling dat hij daarvoor jongeren zou enthousiasmeren en dat hij die zou begeleiden. Deze werkzaamheden maken deel uit van de nieuwe functie van sociaal werker maatschappelijke ondersteuning. [verzoeker] weigerde echter in te zien dat die nieuwe functie breder was en veranderingen ten opzichte van zijn oude functie meebracht. Naast deze beheerderswerkzaamheden is met [verzoeker] veelvuldig gesproken over het begeleiden van vrijwilligers, het werven van stagiaires op bijvoorbeeld basisscholen en het volgen van een nieuwe opleiding met betrekking tot het geven van een training aan jongeren, maar [verzoeker] heeft hier geen gehoor aan gegeven. Volgens [persoon 3] heeft zij [verzoeker] voldoende aanknopingspunten gegeven om ‘naar buiten te gaan’, zo mocht hij naar middelbare scholen om ideeën op te doen en is hij twee keer op werkbezoek geweest en bestonden zijn werkzaamheden niet louter uit beheerderstaken. Zij heeft, zo verklaarde zij ter zitting, vanaf de allereerste ziekmelding van [verzoeker] haar uiterste best gedaan om de samenwerking met hem succesvol te laten zijn, maar heeft nu geen enkel vertrouwen meer in een normale manier van samenwerken.

Het hof acht op grond van het bovenstaande voldoende aannemelijk geworden dat sprake is van een zodanige verstoorde verhouding dan van [De Stichting] redelijkerwijs niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Grief 3 van [verzoeker] faalt derhalve. Voorzetting van de arbeidsovereenkomst is dan niet meer aan de orde.

Het hof acht de gedragingen van [verzoeker] op die bewuste 12 april 2016 echter niet zodanig verwijtbaar dat zij een ontbinding op de e-grond rechtvaardigen. Dat de op die dag aanwezige leidinggevenden en collega’s van [verzoeker] het gedrag van hem als intimiderend en bedreigend hebben ervaren, wil het hof zeker aannemen, maar onvoldoende duidelijk is geworden dat die gedragingen alleen, objectief gezien dusdanig ernstig waren dat van [De Stichting] in redelijkheid niet gevergd kon worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Dat geldt zeker ook de opmerkingen die [verzoeker] in de dagen voorafgaand aan 12 april 2016 heeft gemaakt en die door [De Stichting] op een bepaalde, voor [verzoeker] belastende wijze worden uitgelegd. Bovendien acht het hof het van belang dat het ‘bij woorden is gebleven’ en dat de door [verzoeker] gedane uitlatingen gezien moeten worden in het licht van zijn emotionele toestand, die (met name) is voortgekomen uit onvrede/frustratie over het in zijn ogen moeizame re-integratietraject, dat al geruime tijd gaande was. De grief van [De Stichting] treft dus geen doel.

[verzoeker] heeft inmiddels een transitievergoeding ter hoogte van € 8.460,- van [De Stichting] ontvangen, zodat grief 4 in zoverre slaagt. Voor het overige - de billijke vergoeding - faalt de grief omdat de door [verzoeker] aangevoerde argumenten, kort gezegd het tekortschieten van [De Stichting] in haar reïntegratieverplichtingen en het aanvankelijk tijdens de tweede ziekteperiode betalen van 70% van het loon in plaats van 100% geen ernstige verwijtbaarheid van [De Stichting] opleveren die nopen tot het betalen van een billijke vergoeding. Anders dan [verzoeker] aanvoert is het hof niet gebleken dat het mislukken van het re-integratietraject in overwegende mate aan [De Stichting] te wijten is. Uit de overgelegde stukken, waaronder gespreksverslagen, en het feit dat mediation is ingezet, blijkt dat [De Stichting] zich voldoende heeft ingespannen om [verzoeker] te laten terugkeren in zijn (gewijzigde) functie en dat hem in dat traject ook andere werkzaamheden zijn aangeboden dan de werkzaamheden die door [verzoeker] zijn genoemd. Het onder 3.4 genoemde oordeel van het UWV maakt dat niet anders.

Weliswaar heeft het UWV in zijn rapport van 24 september 2015 geconcludeerd dat de door [De Stichting] uitgevoerde re-integratie-inspanningen op dat moment niet voldoende waren, maar dit had enkel betrekking op het te lang laten re-integreren van [verzoeker] in beheerderswerk, hetgeen op zich niet als ernstig verwijtbaar gedrag kan worden gekwalificeerd. Ook de betaling van 70% in plaats van 100% van het loon van [verzoeker] draagt deze kwalificatie niet nu [De Stichting] aanvankelijk had aangenomen dat [verzoeker] ’s ziekte was blijven doorlopen, welke omissie zij later heeft hersteld door alsnog het volledige loon aan [verzoeker] te betalen.

Het hof zal de beschikking van de kantonrechter bekrachtigen, behoudens voor zover met het ‘afwijzen van het meer of anders verzochte’ ook bedoeld wordt het recht op een transitievergoeding, op welk punt het vonnis zal worden vernietigd.

Het hof zal [verzoeker] als de overwegend in het ongelijk gestelde partij veroordelen in de kosten van de procedure in het principaal hoger beroep, aan de zijde van [De Stichting] te stellen op € 718,- voor griffierecht en op € 1.788,- voor salaris advocaat volgens het liquidatietarief (2 punten x tarief II). [De Stichting] zal worden veroordeeld in de kosten van het incidenteel hoger beroep, aan de zijde van [verzoeker] te stellen op € 894,-(1 punt x tarief II) voor salaris advocaat volgens het liquidatietarief.