Uitspraken

[appellant] heeft de kantonrechter verzocht, na wijziging van eis en kort weergegeven, dat de kantonrechter bij beschikking, uitvoerbaar bij voorraad:

- de arbeidsovereenkomst met [geïntimeerde] op zo kort mogelijke termijn zal ontbinden;

- een verklaring voor recht (zal geven) dat [appellant] aan [geïntimeerde] geen transitievergoeding is verschuldigd;
- [geïntimeerde] zal veroordelen tot betaling van een boete voor de door haar begane over-tredingen op grond van artikel 14 van de arbeidsovereenkomst van € 4.537,00, te vermeer-deren met € 453,00 per dag dat [geïntimeerde] in strijd handelt met de arbeidsovereenkomst;

- indien en voor zover wordt gekomen tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst, [geïntimeerde] tevens zal gebieden zich te houden aan de in de arbeidsovereenkomst opgenomen bedingen, waaronder nadrukkelijk begrepen het relatiebeding, bij gebreke waarvan een boete verschuldigd is;

- met veroordeling van [geïntimeerde] in de kosten van de procedure.

[geïntimeerde] heeft bij zelfstandig tegenverzoek verzocht [appellant] te veroordelen om aan haar te betalen, met loonspecificatie, € 696,96 nettoloon over de maand maart 2017, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 1 april 2017 tot aan de dag van volledige betaling, alsmede vermeerderd met de wettelijke verhoging.

In hoger beroep staat niet langer ter discussie de ontbinding van de arbeidsovereenkomst met ingang van 1 juni 2017, nu [geïntimeerde] deze inmiddels heeft geaccepteerd, hoewel zij van mening blijft dat zij niet verwijtbaar heeft gehandeld.
Evenmin ligt in hoger beroep voor de toewijzing van het loon over de maand maart 2017.

Het hof stelt voorts voorop dat bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep [geïntimeerde] haar incidenteel hoger beroep heeft ingetrokken en dat [appellant] zich daarmee heeft verenigd, zodat dit incidenteel hoger beroep niet langer ter beoordeling aan het hof voorligt.

Het gaat in hoger beroep in de kern, zoals ook [appellant] ter zitting heeft aangegeven, om de vraag of het relatiebeding door [geïntimeerde] wordt overtreden door continuering van haar contacten met SkinCare Solutions, in verband met de aangeschafte OXYjet.

Partijen verschillen aldus van mening over de uitleg van het beding en in het bijzonder wie of wat onder het begrip ‘relatie’ moet worden verstaan. Een relatie is volgens Van Dale taalkundig een betrekking waarin zaken of personen tot elkaar staan en tevens ziet het taalkundig op de personen die in betrekking staan, met als genoemd voorbeeld een zakenrelatie. In zoverre kan [appellant] worden toegegeven dat daaronder meer relaties kunnen vallen dan louter klanten, zoals door [geïntimeerde] is betoogd. Evenwel, met de kantonrechter is het hof van oordeel dat de vraag, hoe in een schriftelijk contract de verhouding tussen de partijen is geregeld en of dit contract een leemte laat, die moet worden aangevuld, niet kan worden beantwoord op grond van alleen maar een zuiver taalkundige uitleg van de bepalingen van dat contract. Voor de beantwoording van die vraag komt het immers volgens vaste jurisprudentie aan op de zin die de partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan deze bepalingen mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Daarbij kan mede van belang zijn tot welke maatschappelijke kring(en) partijen behoren en welke rechtskennis van zodanige partijen kan worden verwacht. In praktisch opzicht is de taalkundige betekenis die de bewoordingen waarin deze bepalingen zijn gesteld, gelezen in de context van dat geschrift als geheel, in (de desbetreffende kring van) het maatschappelijk verkeer normaal gesproken hebben, bij de uitleg van dat geschrift vaak wel van groot belang (vgl. Hoge Raad 20 februari 2004, ECL:NL:HR:AO1427, NJ 2005, 493). Wanneer partijen bij de schriftelijke vastlegging van hun overeenkomst gebruik maken van een standaardakte, zal uitgangspunt voor de uitleg van een beding uit die akte zijn wat naar gangbaar spraakgebruik (in de desbetreffende kring van het maatschappelijk verkeer) onder het beding wordt verstaan (vgl. Hoge Raad 23 december 2005, ECL:NL:HR:AU2414, NJ 2010, 62).

Naar het oordeel van het hof ziet een relatiebeding naar doel en strekking in beginsel op beperking van de concurrentie, nu het immers een species is van een concurrentiebeding, zoals ook waarvan [appellant] is uitgegaan, blijkens haar beroepschrift (sub 5.29) als bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep. Doorgaans wordt onder bescherming tegen concurrentie verstaan de bescherming van het klantenbestand van de werkgever. Deze klanten bepalen immers in belangrijke mate de hoogte van de omzet en daarmee het winstpotentieel van de onderneming. Bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in eerste aanleg heeft ook de heer Schonenberg van [appellant] benadrukt dat het weglopen met de klanten cruciaal is. Niet uitgesloten is evenwel dat in bijzondere situaties ook anderen zoals leveranciers daarbij een rol spelen. Dat wordt bepaald door de aard van de onderneming en de aard van de geleverde goederen en diensten. Of dat ook geldt voor de hier aan orde zijnde (leverancier van de) OXYjet hangt in de eerste plaats af van de uitleg die in dit geval moet worden gegeven aan (de reikwijdte van) het relatiebeding.

De voormelde uitlegmaatstaf brengt met zich dat beoordeeld dient te worden of de ene partij er redelijkerwijs op heeft mogen vertrouwen dat de andere partij de door haar voorgestane uitleg redelijkerwijs zo moest begrijpen. Tussen partijen staat vast dat het beding geen onderwerp van gesprek is geweest ten tijde van het sluiten van de overeenkomst. Desgevraagd heeft [geïntimeerde] bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep gesteld dat zij begrepen had dat het beding betrekking had op klanten van [appellant] heeft daarentegen aangevoerd dat destijds uitdrukkelijk gekozen is voor de term ‘relaties’ en niet voor de term ‘klanten’, om daaronder ook de leveranciers te laten vallen. Beoogd werd de belangen van [appellant] te beschermen, zodat een werknemer niet binnen een jaar na vertrek dezelfde exclusieve diensten zou kunnen leveren aan klanten, met wie vaak een vertrouwensband was ontstaan, dan wel aan potentiële klanten (zie onder meer beroepschrift sub 5.36 en hetgeen bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep is aangevoerd). Deze stelling kan [appellant] evenwel niet baten. [appellant] heeft bij gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep erkend dat zij deze bedoeling en strekking van de term ‘relatie’ in het arbeidscontract niet besproken heeft met [geïntimeerde] . Onder deze omstandigheden mocht [appellant] er niet zonder meer op vertrouwen dat [geïntimeerde] had begrepen, althans redelijkerwijs had moeten begrijpen, dat [appellant] de term relaties zo ruim opvatte als zij heeft verdedigd en in concreto mede omvatte de leveranciers. Het had in dit geval op de weg van [appellant] gelegen, nu zij diegene was die het contract en het onderhavige relatiebeding had opgesteld, om expliciet aan [geïntimeerde] duidelijk te maken dat de term en daarmee het beding de ruime strekking had die zij beoogde. Daaraan heeft het ontbroken. Zonder die toelichting mocht [geïntimeerde] op haar beurt erop vertrouwen, dat het beding alleen zag op de bescherming van het klantenbestand van haar werkgeefster.
Daarbij speelt een rol dat naar het oordeel van het hof een werkgeefster als [appellant] en een werkneemster als [geïntimeerde] niet tot dezelfde maatschappelijke kringen behoren en over dezelfde kennis beschikken. [appellant] heeft zich, zoals zij zelf heeft benadrukt, nationaal geprofileerd op haar vakgebied en behoort tot de top van de schoonheidssalons in Nederland en mag aldus geacht worden over een grotere kennis, ook op dit terrein - dat immers naar het hof begrijpt tamelijk cruciaal is voor (het behouden van) haar concurrentiepositie in haar branche - te beschikken, terwijl [geïntimeerde] een dergelijke kennis en omgeving ontbeert, althans daarvan is niet gebleken. De stelling van [appellant] dat de door haar voorgestane uitleg van het relatiebeding [geïntimeerde] wel voldoende duidelijk moet zijn geweest op grond van haar opleidingsniveau, kennis en ervaring, ook van het merk [appellant] , zoals zij heeft aangevoerd, is onvoldoende feitelijk onderbouwd zodat het hof daaraan voorbijgaat.

Het hof is daarom van oordeel dat uitleg van het relatiebeding met zich brengt dat daaronder in dit geval redelijkerwijs niet SkinCare Solutions, als de leverancier van de OXYjet, kan worden begrepen, zodat van een overtreding van het beding reeds daarom geen sprake is. Het beroep van [appellant] op de uitspraak van de rechtbank Noord-Holland van 13 maart 2017 (ECLI:NL:RBNHO:2017:2604) gaat daarmee niet op. Daarmee falen de grieven 1 tot en met 6 en zijn de vorderingen in hoger beroep sub 3 en 4 niet toewijsbaar. Gesteld noch gebleken is welk belang [appellant] bij deze stand van zaken daarnaast nog heeft bij het onder 2 opgenomen gevorderde gebod om zich te houden aan de in de arbeidsovereenkomst opgenomen bedingen waaronder het relatiebeding. Tussen partijen is immers niet in geschil dat partijen over en weer gebonden zijn aan hetgeen bepaald is in de arbeidsovereenkomst, dus (ook) aan de daarin opgenomen bedingen, waaronder het relatiebeding. Voor toewijzing van een gebod zoals gevorderd, zonder enige sanctie, ziet het hof zonder enige toelichting, die ontbreekt, geen aanleiding. Daarmee is ook de vordering sub 2 bij gebrek aan belang niet toewijsbaar.

De grieven 7 en 8 zien op de vraag of sprake is van ernstig verwijtbaar handelen aan de zijde van [geïntimeerde] . Het hof is met de kantonrechter van oordeel dat zij weliswaar verwijtbaar heeft gehandeld, hetgeen heeft geleid tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst, maar dat -mede gelet op hetgeen hiervoor is overwogen- onvoldoende feiten en omstandigheden zijn aangevoerd waaruit kan worden afgeleid dat haar daarvan een ernstig verwijt kan worden gemaakt. Het hof verenigt zich voorts met hetgeen de kantonrechter terzake heeft overwogen in de rechtsoverwegingen 5.14 – 5.16 en maakt die overwegingen tot de zijne. Daarmee falen de grieven 7 en 8 en is de vordering sub 5 niet toewijsbaar.

Nu de beschikking van de kantonrechter in stand blijft ziet het hof geen aanleiding om anders over de kostenverdeling in eerste aanleg te oordelen dan de kantonrechter heeft gedaan. Omdat partijen over en weer in het gelijk zijn gesteld kon de kantonrechter komen tot het oordeel dat de kosten dienden te worden gecompenseerd. Daarmee faalt ook grief 9.

Het hof zal [appellant] als de in hoger beroep in het ongelijk te stellen partij in de kosten van dit hoger beroep veroordelen. De kosten voor de procedure in hoger beroep aan de zijde van [geïntimeerde] zullen tot aan deze beschikking worden vastgesteld op € 313,- voor griffierecht en op € 1.788,- voor salaris advocaat overeenkomstig het liquidatietarief (2 punten, tarief II in hoger beroep).
6. De beslissing