Uitspraken

Het hof stelt het volgende voorop.
In artikel 316 lid 1 van de Faillissementswet (Fw) is bepaald dat dat de bewindvoerder is belast met het toezicht op de naleving door de schuldenaar van diens verplichtingen die uit de schuldsaneringsregeling voortvloeien en het beheer en de vereffening van de boedel. Het artikel stemt in hoofdlijnen overeen met artikel 68 Fw waar de taak van de curator in faillissement staat beschreven. Om die reden zoekt het hof voor de beantwoording van de vraag wanneer een WSNP-bewindvoerder aansprakelijk is aansluiting bij de maatstaf voor aansprakelijkheid van de faillissementscurator zoals die in de rechtspraak van de Hoge Raad is ontwikkeld.

Als maatstaf voor persoonlijke aansprakelijkheid van de curator geldt dat die moet worden aangenomen indien de curator niet de zorgvuldigheid in acht heeft genomen die in redelijkheid mag worden verlangd van een over voldoende inzicht en ervaring beschikkende curator die zijn taak met nauwgezetheid en inzet verricht (Hoge Raad 19 april 1996, ECLI:NL:HR:1996:ZC2047, Maclou en Hoge Raad 16 december 2011, ECLI:NL:HR:2011:BU4204). Als uitgangspunt heeft daarbij te gelden dat aan de bewindvoerder, voor zover hij niet gebonden is aan regels, een ruime mate van vrijheid toekomt. Hij dient zich te richten naar het belang van de boedel, maar het is in beginsel aan zijn inzicht overgelaten op welke wijze en langs welke weg dat belang het beste kan worden gediend. Hetzelfde geldt voor de wijze waarop hij rekening houdt met andere bij het beheer en de afwikkeling van de boedel betrokken belangen en voor de wijze waarop hij bij dat beheer of die afwikkeling uiteenlopende, soms tegenstrijdige belangen tegen elkaar afweegt. De aansprakelijkheid van de curator in zijn hoedanigheid dient te worden beoordeeld aan de hand van de (gewone) maatstaven van artikel 6:162 BW. Dit betekent dat sprake moet zijn van een onrechtmatige daad bestaande uit een inbreuk op een recht of een doen of nalaten in strijd met een wettelijke plicht of de maatschappelijke zorgvuldigheidsnorm, die aan de curator kan worden toegerekend. Algemeen wordt aangenomen dat het voor de hand ligt daarbij aansluiting te zoeken bij de maatstaf van het Maclou-arrest, met dit verschil dat voor persoonlijke aansprakelijkheid ook is vereist dat de curator een persoonlijk verwijt van zijn handelen kan worden gemaakt. Daarvoor is vereist dat de curator heeft gehandeld terwijl hij het onjuiste van zijn handelen inzag dan wel redelijkerwijze behoorde in te zien (zie ook HR 5 februari 2016, ECLI:NL:HR:2016:199).

Nu [geïntimeerde] geen grieven heeft gericht tegen het oordeel dat [de bewindvoerder] niet in persoon aansprakelijk is, ligt in dit hoger beroep alleen de vraag voor of [de bewindvoerder] in zijn hoedanigheid van bewindvoerder aansprakelijk is voor de door [geïntimeerde] geleden schade.

Grief I is gericht tegen het oordeel van de kantonrechter dat de weigering van DA Retail om haar pandrecht op de bedrijfsvoorraden vrij te geven bij een verkoop aan [geïntimeerde] niet eerder dan omstreeks 19 maart 2015 concreet ter sprake is gekomen en dat daarover niet met [geïntimeerde] is overlegd.

Grief II houdt in dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat het niet voeren van overleg met [geïntimeerde] (over de weigering door DA Retail) steun kan bieden aan het oordeel dat [de bewindvoerder] onrechtmatig jegens [geïntimeerde] heeft gehandeld.
Grief III houdt in dat de kantonrechter ten onrechte tot het oordeel is gekomen dat [de bewindvoerder] , gelet op voornoemde omstandigheden, jegens [geïntimeerde] niet zorgvuldig heeft gehandeld door daags na het afblazen van de gunning een onderhands traject te starten met [D] sr. en [geïntimeerde] - als hoogste bieder - zonder toekenning van enige vergoeding van nodeloos gemaakte kosten te passeren. In dit verband betoogt [de bewindvoerder] tevens dat de kantonrechter ten onrechte een aanvullend verwijt in feitelijke zin heeft ingevlochten, namelijk dat [de bewindvoerder] [geïntimeerde] heeft gepasseerd "zonder toekenning van enige vergoeding van nodeloos gemaakte kosten".
Grief IV houdt in dat de kantonrechter met de toevoeging "zonder toekenning van enige vergoeding van nodeloos gemaakte kosten" een norm heeft gehanteerd welke niet in de rechtspraak aanvaard is en welke bovendien in strijd is met een aan de bewindvoerder uitdrukkelijk toekomende bevoegdheid, te weten intrekking van de gunningsprocedure.
Grief V houdt in dat de kantonrechter met zijn oordeel dat [de bewindvoerder] , nu hij de goederen na het biedingsproces heeft verkocht aan [D] sr. zonder enige vergoeding aan [geïntimeerde] van de door hem gemaakte kosten, de belangen van [geïntimeerde] onrechtmatig heeft veronachtzaamd, een ander verwijt aan [de bewindvoerder] maakt dan [geïntimeerde] aan zijn vordering ten grondslag heeft gelegd en mitsdien buiten de rechtsstrijd is getreden.

Met grief VI bestrijdt [de bewindvoerder] de omvang van de toegewezen schadevergoeding, de wettelijke rente daarover en de proceskosten.

Het hof herhaalt (zie rov. 4.1) dat aan de bewindvoerder, voor zover hij niet gebonden is aan regels, een ruime mate van vrijheid toekomt. Hij dient zich te richten naar het belang van de boedel, maar het is in beginsel aan zijn inzicht overgelaten op welke wijze en langs welke weg dat belang het beste kan worden gediend. Hetzelfde geldt voor de wijze waarop hij rekening houdt met andere bij het beheer en de afwikkeling van de boedel betrokken belangen en voor de wijze waarop hij bij dat beheer of die afwikkeling uiteenlopende, soms tegenstrijdige belangen tegen elkaar afweegt. Gesteld noch gebleken is dat de bewindvoerder na zijn beslissing om niet te gunnen gebonden was aan regels ten aanzien van de vraag hoe verder te handelen. De door [geïntimeerde] voorgestelde routes waren ongetwijfeld in zijn belang geweest, maar het hof ziet niet in dat [de bewindvoerder] , die het belang van de boedel moest dienen en die daarbij een grote mate van vrijheid had, onrechtmatig jegens [geïntimeerde] zou hebben gehandeld door te handelen zoals hij heeft gedaan. Het enkele gegeven dat [geïntimeerde] tijdens de gunningsprocedure de hoogste bieder was geweest, is daartoe onvoldoende.

Voor zover [geïntimeerde] verder nog heeft gesteld dat [de bewindvoerder] hem heeft gebruikt in die zin dat [geïntimeerde] slechts nodig was om de prijs op te drijven maar [de bewindvoerder] al die tijd van plan is geweest [geïntimeerde] "af te serveren", is die stelling onvoldoende onderbouwd.