Uitspraken

[B] en [appellante] zijn tijdig in verzet gekomen. In randnummer 30 van de verzetdagvaarding staat dat [appellante] in het geheel geen betrokkenheid had met [geïntimeerde] .

Bij tussenvonnis van 4 februari 2015 heeft de rechtbank een inlichtingencomparitie bepaald, waarbij [B] is verschenen in persoon èn als gevolmachtigde van [appellante] 'voor belangenbehartiging in de ruimste zin des woords' in deze procedure, bijgestaan door mr. Gijsbers. Het proces-verbaal van de comparitie vermeldt over [appellante] slechts de opmerking van mr. Gijsbers: "Omdat de heer [B] niet bevoegd is om te handelen namens de B.V., leg ik hierbij een volmacht over van de vader van de heer [B] ."

Bij eindvonnis van 28 oktober 2015 is het verzet gedeeltelijk gegrond verklaard, het verstekvonnis vernietigd en zijn [B] en [appellante] veroordeeld tot betaling van

€ 33.415,10 met wettelijke rente daarover vanaf 19 september 2014 tot voldoening en met veroordeling van [B] en [appellante] in de proceskosten.

Zoals onder 4.2 is overwogen, gaat het hof ervan uit dat [geïntimeerde] in april 2012 een nieuwe bemiddelingsovereenkomst heeft gesloten met [B] als handelende persoon.

[geïntimeerde] heeft in zijn processtukken niet uitgelegd waarom hij meent dat hij twee contractspartijen heeft: [B] privé en [appellante] .

[geïntimeerde] heeft in zijn memorie van antwoord erkend dat hij voorafgaand aan de bemiddeling die leidde tot de overeenkomst met [D] geen onderzoek heeft gedaan naar de bedrijfsgegevens van [handelsnaam appellante] in het handelsregister. Tijdens de comparitie bij het hof is door de advocaat van [geïntimeerde] verklaard dat [geïntimeerde] meende dat [handelsnaam appellante] en [appellante] dezelfde (rechts)persoon waren. Voorafgaand aan de ingebrekestelling is wel onderzoek gedaan via de Kamer van Koophandel en toen bleek dat [handelsnaam appellante] een eenmanszaak van [B] was. Voor de zekerheid is de ingebrekestelling toen aan zowel [B] als [appellante] gestuurd; er was twijfel ontstaan over de vraag wie contractspartij was.

Het hof verwerpt deze redenering. [geïntimeerde] is in 2009 in zee gegaan met [B] privé, handelend onder de naam van zijn eenmanszaak. Indien [geïntimeerde] niet wist dat de eenmanszaak geen rechtspersoon was, komt dat voor zijn rekening nu hij zich op dat punt niet heeft geïnformeerd.

In 2012 heeft [B] contact gezocht met [geïntimeerde] over een mogelijke nieuwe huurder na een opzegging door [D] .

Het antwoord op de vraag tussen wie een overeenkomst is gesloten hangt gelet op vaste rechtspraak (zie onder meer HR 11 maart 1977, ECLI:NL:HR:1977:AC1877) af van het antwoord op de vraag wat beide partijen over en weer hebben verklaard en uit elkaars verklaringen en gedragingen, overeenkomstig de zin die zij daaraan in de gegeven omstandigheden redelijkerwijs mochten toekennen, hebben afgeleid.

[geïntimeerde] beroept zich op gebondenheid van [appellante] via een haar toerekenbare schijn van volmachtverlening. Hij heeft daarvoor echter te weinig aangevoerd, onder meer op het punt op wiens naam [B] , naar [geïntimeerde] mocht aannemen, heeft gehandeld. Dat [B] in zijn hiervoor vermelde eerste bericht in 2012 meldde bereikbaar te zijn via een bepaald

e-mailadres, wil immers nog niet zeggen dat hij bij de vervolgens tot stand gekomen bemiddelingsovereenkomst en het uitvoeren daarvan niet meer voor zichzelf handelde maar namens de rechtspersoon [appellante] . [geïntimeerde] heeft niet uitgelegd dat en waarom hij dat al in april 2012 wel zou hebben begrepen. [geïntimeerde] heeft een kopie ontvangen van de huurovereenkomst op briefpapier van [handelsnaam appellante] en een (gematigde) rekening van die eenmanszaak, die hij vervolgens ook betaald heeft. Op geen enkel moment tussen 2012 en de ingebrekestelling van 22 mei 2014 is gebleken dat [geïntimeerde] niet [handelsnaam appellante] (en dus [B] privé) maar [appellante] voor zijn contractspartij hield.

Het hof ziet ook niet in waarom [geïntimeerde] door het vestigingsadres in verwarring zou raken over wie zijn wederpartij is. [handelsnaam appellante] is immers al vanaf 2009 bereikbaar geweest op het adres [adres 2] te [plaatsnaam] . Dat ditzelfde adres later ook het vestigingsadres van [appellante] en het huisadres van haar directeur blijkt te zijn, kan [appellante] bezwaarlijk worden aangerekend. Ook uit de informatie die [geïntimeerde] in 2014 op een website van [handelsnaam appellante] heeft aangetroffen volgt niet, dat [geïntimeerde] in 2012 [appellante] mocht aanmerken als zijn contractspartij in plaats van [B] ( [handelsnaam appellante] ).

De slotsom is dat de grieven, gericht tegen de veroordeling van [appellante] tot betaling van de hoofdsom, slagen en dat de bestreden vonnissen in zoverre moeten worden vernietigd.

Het hof laat de kostenveroordeling in eerste aanleg in stand, nu [B] en [appellante] door dezelfde advocaat zijn bijgestaan in de verzetprocedure en de kosten van de verzetdagvaarding al, als gevolg van het verstek, voor hun rekening zijn.

De proceskosten van het hoger beroep zijn voor rekening van [geïntimeerde] , die in het ongelijk wordt gesteld.

Deze kosten aan de zijde van [appellante] zijn € 77,75 voor het uitbrengen van de dagvaarding in hoger beroep, € 1.957,- griffierecht en salaris advocaat volgens liquidatietarief. Omdat [appellante] niet is verschenen bij de inlichtingencomparitie volstaat 1 punt. Het hof zal hiervoor het laagste tarief hanteren, dus € 632,-. De advocaat van [appellante] had weliswaar daags voor de comparitie gemeld zich niet wel te voelen, maar voor het niet verschijnen van de partij zelf is geen enkele reden opgegeven. Als gevolg van het niet-verschijnen van [appellante] kon de comparitie ook voor [geïntimeerde] minder zinvol zijn.