Uitspraken

Met de rechtbank is het hof van oordeel dat de arresten en wetsartikelen waarop de rechtbank haar oordeel heeft gebaseerd, de conclusie rechtvaardigen dat aan de bank een recht van voorrang op de verkoopopbrengst toekomt. Het hof verwijst naar de overwegingen van de rechtbank op dit punt. Anders dan de curator heeft betoogd doet aan dit oordeel niet af dat een stil pandrecht op vorderingen moet worden onderscheiden van een bezitloos pandrecht op roerende zaken en dat inning door de curator iets anders is dan executie door de curator met daaropvolgend verlies van een pandrecht ingevolge art. 3:86 lid 2 BW (waarbij het hof overigens nog in het midden laat of het pandrecht ook in het hier beoordeelde geval niet al op het moment van de executie is tenietgegaan ingevolge -analoge toepassing van- art. 188 Fw). Evenmin acht het hof doorslaggevend dat het stil pandrecht op vorderingen een andere historie kent dan het bezitloos pandrecht op roerende zaken. Belangrijker dan deze verschillen acht het hof namelijk de omstandigheid dat de door de rechtbank genoemde arresten en wetsartikelen alle ertoe strekken de beperkt gerechtigde wiens recht door of na executie is vervallen, te beschermen. Terecht heeft de rechtbank deze strekking bij de beoordeling van de onderhavige zaak voorop gesteld. Het hof acht het behoud van voorrang in het onderhavige geval bovendien in overeenstemming met het fixatiebeginsel, op grond waarvan door het intreden van het faillissement de rechten van de schuldeisers -en dus ook het recht van voorrang van de bank als pandhouder- in het faillissement gefixeerd worden. Grief 1 faalt derhalve.

Grief 3 treft evenmin doel, nu deze is gericht tegen de slotsom in r.o. 5.26 dat het voorrangsrecht van de bank moet worden gerespecteerd. Gelet op het bovenstaande acht het hof dit oordeel juist.

Nu alle grieven falen, dient het bestreden vonnis te worden bekrachtigd.

Bij memorie van antwoord heeft Lindorff nog aangevoerd dat de rechtbank in eerste aanleg ten onrechte de proceskosten heeft gecompenseerd. Lindorff heeft in hoger beroep een proceskostenveroordeling van de curator (q.q.) gevorderd.

Het hof is van oordeel dat de rechtbank in eerste aanleg de proceskosten terecht tussen partijen heeft gecompenseerd, gelet op enerzijds de door Lindorff gemaakte fout die aanleiding voor de procedure is geweest en anderzijds de omstandigheid dat de curator in die procedure in het ongelijk is gesteld.

In hoger beroep zal de curator als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. Het hof ziet geen aanleiding voor een veroordeling van de curator q.q. in de kosten van de procedure in hoger beroep. Onvoldoende daarvoor acht het hof de door Lindorff aangevoerde omstandigheid dat de curator wist dat indien het hoger beroep zou falen, de boedel waarschijnlijk ontoereikend zou zijn om aan de bank enige uitkering te doen op grond van haar voorrang, terwijl als het hoger beroep zou slagen, alles aan faillissementskosten zou worden gespendeerd. Het is niet zonder meer onrechtmatig om de rechter te adiëren om een vermeend recht van de boedel te handhaven, indien dat recht achteraf niet blijkt te bestaan. Dit zou anders kunnen zijn indien sprake zou zijn van misbruik van recht, doch Lindorff heeft onvoldoende feiten en omstandigheden aangevoerd die dat oordeel rechtvaardigen.