Uitspraken

[appellant] heeft bij de memorie van grieven de eis gewijzigd ten opzichte van wat hij in eerste aanleg heeft gevorderd. Voor het grootste deel komt dat neer op een vermindering van eis, waartoe hij in elke stand van het geding zonder meer bevoegd was. Voor een deel betreft het een wijziging van de grondslag. [geïntimeerde] heeft aangevoerd dat deze eiswijziging niet toelaatbaar zou zijn, omdat de kop van de memorie van grieven daarvan geen melding maakt, terwijl de verplichting daartoe volgt uit het geldende Landelijke Procesreglement.

Het toepasselijke rolreglement (Landelijk procesreglement voor civiele dagvaardingszaken bij de gerechtshoven, versie 2018, verder LPR) bepaalt in artikel 2.10 dat een eiswijziging in de kop van het betreffende processtuk dan wel in het bijgevoegde H-formulier moet staan aangegeven. Deze verplichting heeft alles te maken met de in het vervolg van dit artikel opgenomen mogelijkheid - en bijbehorend tijdschema - om tegen de eiswijzing bezwaar te maken en daarop een afzonderlijke, eerdere, beslissing te verkrijgen omtrent de toelaatbaarheid van de wijziging van eis. Het LPR bevat op dit punt geen nadere inperking van het in de vorige rechtsoverweging geschetste wettelijk kader en het niet voldoen aan artikel 2.10 LPR heeft dan ook niet tot gevolg dat de wijziging van eis buiten beschouwing zou moeten blijven.

Het hof zal dan ook rechtdoen op de eis zoals die in de memorie van grieven opnieuw is geformuleerd.

Niet in geding is dat de foto's van de dakkappellen auteursrechtelijk bescherming toekomt en dat de plaatsing van de foto's op de website van Prefab een inbreuk vormt op het auteursrecht. Prefab is tot een vergoeding veroordeeld, door de kantonrechter. Aan de vraag of ook DSN een vergoeding verschuldigd is, is de kanonrechter door de deconfiture van dit bedrijf niet toegekomen.

Met grief 1 wil [appellant] onder meer ingang doen vinden dat de handelingen die [geïntimeerde] heeft gedaan ten behoeve van Prefab en DSN die het mogelijk maken dat de bewuste foto's op de respectievelijke websites te zien waren, een afzonderlijke inbreuk op het auteursrecht vormen, waarvoor [geïntimeerde] naast Prefab (en DSN) een afzonderlijke vergoeding is verschuldigd.

Het hof verwerpt dit betoog. Aan [appellant] kan worden toegegeven dat de bewerking van de oorspronkelijke foto's door [geïntimeerde] op zich als een verveelvoudiging kan worden aangemerkt, maar die verveelvoudiging kan zonder nadere toelichting, die door [appellant] niet is gegeven, in de gegeven omstandigheden niet leiden tot een afzonderlijke vergoeding. De relevante auteursrechtelijke inbreuk in dit geval is het gebruik van de foto's van de dakkappellen voor het publiek zichtbare websites zonder dat de rechthebbende van het auteursrecht daarvoor toestemming heeft verleend. De technische stappen die noodzakelijk zijn voor deze plaatsing op de website - bijvoorbeeld het kopiëren van de afbeelding met een "copy past knop" en het bewerken, bijvoorbeeld het verkleinen of bijsnijden van de afbeelding, vallen alle onder die éne auteursrechtelijke relevante inbreuk en leveren niet per handeling een zelfstandige inbreuk op die aanspraak kan geven op een schadevergoeding. Evenmin is relevant of die handelingen door dezelfde persoon worden verricht of dat daarbij meerdere partijen zijn betrokken. De betrokkenheid van [geïntimeerde] bij de plaatsing van de foto's op de websites van Prefab en DSN is dan ook onderdeel van dezelfde inbreuk waarvoor [appellant] Prefab en DSN heeft aangesproken. Bij de thans gevorderde verklaring voor recht dat [geïntimeerde] daarmee ook onrechtmatig heeft gehandeld, heeft [appellant] geen belang, nu dit niet kan leiden tot de door hem in vervolg daarop gevorderde extra vergoeding, naast de vergoeding voor het plaatsen van de foto's op de desbetreffende website.

Het hof verwerpt grief 1 in zoverre.

[appellant] heeft voor de hoogte van haar vordering aangeknoopt bij de tarievenlijst van de Stichting Foto Anoniem. De kantonrechter is hem daarin gevolgd. [geïntimeerde] heeft ten pleidooie desgevraagd uitdrukkelijk erkend met dit uitgangspunt in te stemmen, zodat het hof partijen daarin zal volgen.

De grieven 2 en 3 vechten de motivering aan van de parameters die de kantonrechter heeft gebruikt om aan de hand van tarievenlijst het juiste bedrag te bepalen. In grief 2 keert [appellant] zich terecht tegen de overweging van de kantonrechter dat de foto op 17 november 2015 is geplaatst. Dit is een duidelijke vergissing en uitgegaan dient te worden van de datum van de onder 2.5 genoemde sommatie, derhalve 7 november 2014. [appellant] beoogt met de grief echter tevergeefs dat wel de - eveneens op een vergissing gebaseerde - door de kantonrechter gememoreerde datum waarop de foto van de website is verwijderd (november 2015) in stand blijft. Gelet op het niet gemotiveerd bestreden verweer in eerste aanleg dat de foto al in november 2014 door [geïntimeerde] van haar website is verwijderd, zal het hof ook van november 2014 als einddatum uitgaan. Per saldo acht het hof dan ook niet aangetoond dat de foto langer dan één jaar op de website te zien is geweest, hetgeen zou hebben geleid tot een hogere vergoeding op grond van de tarievenlijst. Wel doet deze constatering de vraag rijzen of de kantonrechter terecht de tarieven van 2015 heeft toegepast en of niet de oorspronkelijk gevorderde, daarvoor geldende, tarievenlijst van 2013 had moeten worden toegepast. Het hof komt daarop hierna terug.

Voorts betoogt [appellant] dat de kantonrechter ten onrechte van de grootte en resolutie van de foto zoals die op de website is geplaatst is uitgegaan en dat voor het toepasselijke tarief dient te worden uitgegaan van de resolutie van de oorspronkelijke foto.

Deze grieven leiden derhalve niet tot een hogere vergoeding dan het bedrag dat de kantonrechter heeft berekend en missen daarmee doel. Aangezien [appellant] ook niet slechter mag worden van het door hem ingestelde hoger beroep en [geïntimeerde] niet incidenteel heeft geappelleerd, zal het hof niet alsnog uitgaan van de tarieven 2013 en het daaruit volgende lagere bedrag.

[appellant] heeft in de toelichting op grief 1 en op de gewijzigde eis voorts betoogd dat de link die op de site van [geïntimeerde] aanwezig was naar de sites van Prefab en DSN - als voorbeelden van door [geïntimeerde] gebouwde websites - een extra vergoeding rechtvaardigt, door [appellant] primair gesteld op 150% van de oorspronkelijke factuur van [C] . [appellant] beroept zich in dit verband op het arrest GS Media/ Sanoma van het Hof van Justitie EU (ECLI:EU:C:2016:644)

Het hof overweegt dat het hier, anders dan in het door [appellant] aangehaalde arrest, niet gaat om een hyperlink naar het auteursrechtelijk beschermde, illegaal geplaatste werk, maar om hyperlinks naar door [geïntimeerde] zelfgebouwde sites, met als oogmerk niet om publiek naar die sites en naar de foto's als zodanig te trekken, maar met de bedoeling om potentieel gegadigden voor een nieuwe website te wijzen op wat [geïntimeerde] in haar mars had op het gebied van het bouwen van websites. Dat er in enig opzicht nieuw, ander publiek door de hyperlink werd getrokken om de foto's van de dakkapellen te bewonderen, acht het hof niet aangetoond. Evenmin had [geïntimeerde] een winstoogmerk bij het bekijken van de foto's als zodanig of het verwijzen van zoveel mogelijk bezoekers naar de sites van Prefab en DSN, terwijl evenmin is aangetoond dat zij voor 7 november 2014 wetenschap had van het feit dat de plaatsing van de foto's van de dakkappelen in strijd was met het aan [appellant] (eerst rond 30 oktober 2014) overgedragen auteursrecht op de foto's. Voor de plaatsing van de foto's op de sites van Prefab en van DSN heeft [appellant] bovendien inmiddels respectievelijk een vergoeding ontvangen dan wel loopt daarover nog een procedure.

Het hof is van oordeel dat er geen termen bestaan om [geïntimeerde] te veroordelen tot een afzonderlijke vergoeding voor de hyperlink naar de sites van Prefab en DSN.

In grief 4 keert [appellant] zich tegen de afwijzing van de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten en stelt hij dat hij, gelet op Voorwerk II, recht heeft op vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten ten bedrage van € 357,-. Volgens [appellant] heeft [geïntimeerde] veel verweer gevoerd tegen de sommatie hetgeen de door hem ingeschakelde advocaat meer tijd heeft gekost dan was voorzien, hetgeen zonder meer de toekenning van buitengerechtelijke incassokosten rechtvaardigt.

Het hof oordeelt dat artikel 6:96 BW, tweede lid onder c is bepaald dat redelijke kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte voor vergoeding in aanmerking komen. Het hof constateert dat [appellant] buiten rechte [geïntimeerde] heeft aangesproken tot betaling van € 5.437,74. Van dat bedrag wordt toewijsbaar geacht een fractie ter grootte van ongeveer 3%. Dat [geïntimeerde] tegen die vordering verweer heeft gevoerd mag dan ook niet bevreemden. De buitengerechtelijke werkzaamheden waarvoor [appellant] vergoeding vordert, doorstaan dan ook niet de door de wet gestelde redelijkheidstoets.

De grief faalt.

De grief faalt.

De grieven falen, zodat het bestreden eindvonnis moet worden bekrachtigd.

Als de (overwegend) in het ongelijk te stellen partij zal het hof [appellant] in de kosten van het hoger beroep veroordelen. Daarbij zal het hof het salaris voor de advocaat van [geïntimeerde] vaststellen op 1 punt naar tarief I, waarbij het hof rekening houdt met het feit dat het hier ging om een zogeheten "reparatiepleidooi", waartegen [appellant] zich ook heeft verzet. Het hof acht het onder deze omstandigheden niet redelijk dat de proceskostenveroordeling ten laste van [appellant] hoger uitvalt, alleen omdat de advocaat van [geïntimeerde] niet tijdig van antwoord heeft gediend. Mitsdien zal het hof de kosten aan de zijde van [geïntimeerde] begroten op € 314,-voor verschotten en op € 759,- voor salaris voor de advocaat.