Uitspraken

AB Texel heeft haar stelling dat hiervan sprake is gebaseerd op verschillende feiten en omstandigheden. Enkele daarvan zien op de houding van [verzoeker] tijdens en rond zijn frequente ziekteverzuim. AB Texel heeft in dat verband de volgende omstandigheden aangevoerd, samengevat:
a) [verzoeker] weigerde mededeling te doen aan AB Texel over de reden waarom zijn rijbewijs ongeldig is verklaard;
b) hij heeft tot tweemaal toe zijn re-integratie gefrustreerd;
c) hij heeft gezegd planner te willen worden, maar heeft uiteindelijk geen test gedaan;
d) hij wilde na de aardappelen in de melk gaan rijden, heeft daartoe een toezegging afgedwongen, maar wilde vervolgens toch niet in de melk rijden;
e) hij bleef telkens klagen over loondoorbetaling bij ziekte en vakantieuren.

Daarnaast heeft AB Texel verschillende feiten en omstandigheden aangevoerd die verband houden met een onvoldoende inzetbaarheid van [verzoeker] in zijn functie (ook) bij arbeidsgeschiktheid:
f) [verzoeker] wil niet flexibel worden ingezet op zaterdagen;
g) hij wil geen nachtverlading doen;
h) hij wil vier dagen per week werken bij een 40-urige werkweek;
i) hij kan alleen maar op de kieperwagen rijden en niet ook op de vakkentrailer.

Tenslotte heeft AB Texel erop gewezen dat mediationtrajecten die waren bedoeld om de verhoudingen te normaliseren op niets zijn uitgelopen en alleen maar hebben geleid tot een verdere verslechtering van de arbeidsverhouding.

Volgens AB Texel is sprake van eenrichtingsverkeer van [verzoeker] en ontbreekt bij hem het inzicht dat dit gedrag leidt tot irritatie, frustraties en problemen bij planners en collega- chauffeurs. Men weet niet wat men aan hem heeft en kan niet van hem op aan.
Zijn ontkenning dat sprake is van een probleem in de arbeidsverhouding en het mislukken van de mediationtrajecten maakt dat inmiddels de arbeidsverhouding ernstig en duurzaam is verstoord. Het afbreken van de hernieuwde mediation was daarbij de druppel die de emmer deed overlopen.

[verzoeker] heeft de door AB Texel aangevoerde feiten en omstandigheden gedeeltelijk betwist en heeft voor het overige het belang daarvan gerelativeerd. In reactie op de hem verweten feiten en omstandigheden heeft hij, samengevat, het volgende aangevoerd:
ad a) hij was niet gehouden om daarvan mededeling te doen,
ad b) Cosmo en Pastiel hebben tegenover hem geen klachten geuit over zijn werkhouding.

In de eindrapportage van Pastiel wordt zelfs vermeld dat alle re-integratiedoelen zijn
bereikt,
ad c) AB Texel was toch niet van plan hem als planner te laten werken,
ad d) er was en is werk genoeg in het kiepervervoer en dat had en heeft (nog steeds) zijn voorkeur,
ad e) hij heeft maar één keer wat gevraagd en na verkregen antwoord nooit geklaagd,
ad f) hij wil wel werken op vast ingeroosterde zaterdagen, maar niet op andere zaterdagen en zijn vorige werkgever heeft hem mondeling toegezegd dat hij dat ook niet hoefde,
ad g) fysiek is hij daartoe vanwege artrose in zijn knieën niet in staat,
ad h) AB Texel wilde daar aanvankelijk wel in mee gaan. De bedrijfsarts heeft ook aanpassing van de werktijden geadviseerd,
ad i) hij heeft altijd op de kieperwagen gereden. Pas in december 2016 werd van hem verlangd dat hij ook op de vakkentrailer zou rijden. Hij heeft aangegeven daar best een opleiding voor te willen volgen, maar die is hem nooit aangeboden.

De mediation is telkens niet door zijn toedoen mislukt.

Volgens [verzoeker] is van een verstoorde arbeidsverhouding geen sprake, maar is de werkelijke reden voor het ontbindingsverzoek gelegen in zijn frequente ziekteverzuim. Dat is aan het ontbindingsverzoek echter niet ten grondslag gelegd.

Met betrekking tot de voor de verstoorde arbeidsverhouding aangevoerde gronden overweegt het hof het volgende :
ad a) een werkgever mag van een werknemer die chauffeur is verlangen dat die hem informeert over kwesties die het rijbewijs betreffen. Als het rijbewijs van een chauffeur ongeldig wordt verklaard, heeft een werkgever er een gerechtvaardigd belang bij om te worden geïnformeerd over de achtergrond daarvan, zulks (mede) met het oog op een beoordeling van de taakvervulling door de chauffeur en op een inschatting van de (veiligheids)risico’s die verbonden kunnen zijn aan een latere werkhervatting. De weigering van [verzoeker] om AB Texel te informeren over de achtergrond van de intrekking van zijn rijbewijs duidt op een gebrek aan inzicht in dat belang en heeft, niet onbegrijpelijk, geleid tot een deuk in het vertrouwen van AB Texel in [verzoeker] . Dat laat onverlet dat een chauffeur de werkgever niet inhoudelijk hoeft te informeren over eventueel betrokken medische aspecten;

ad b) uit de hiervoor onder 3.3 en 3.11 weergegeven vaststaande feiten volgt dat AB Texel er op basis van de door haar verkregen informatie vanuit mocht gaan dat [verzoeker] tot tweemaal toe niet de vereiste medewerking had verleend aan re-integratie;

ad c) [verzoeker] had zelf erop aangedrongen de test voor planner te doen. Het vervolgens niet doen, of afbreken van die test, geeft dan geen blijk van inzet om te re-integreren. Het argument dat AB Texel hem toch niet als planner had willen inzetten, overtuigt daarbij niet; aan een succesvolle test had AB Texel niet, althans niet zonder een goede uitleg, voorbij kunnen gaan;

ad d) [verzoeker] had er zelf op aangedrongen om na de aardappelen “in de melk” te mogen gaan rijden. Een werkgever mag, onder meer met het oog op zijn bedrijfsvoering, van een werknemer een zekere consistentie in zijn gedrag en keuzen verwachten.
Aan de andere kant blijkt uit een functioneringsgesprek uit 2014 (toen [verzoeker] nog “in de aardappelen” reed) dat AB Texel er de voorkeur aan gaf om bij het melkvervoer chauffeurs in te zetten die daar ervaring mee hadden. Daarmee is voor het hof niet helder in hoeverre het terugkomen door [verzoeker] op zijn keus voor AB Texel ook feitelijk een probleem was;

ad e) dat [verzoeker] daadwerkelijk geklaagd zou hebben over loondoorbetaling bij ziekte, vakantiedagen en overuren, heeft AB Texel niet onderbouwd, zodat aan dat verwijt vooralsnog geen gewicht toekomt. Bovendien, voor zover [verzoeker] wel geklaagd zou hebben, geldt dat AB Texel niet (gemotiveerd) heeft aangevoerd dat de klachten ook onterecht waren;

ad f tot en met g, algemeen)
[verzoeker] heeft niet weersproken dat hij op grond van zijn arbeidsovereenkomst, de daarop van toepassing zijnde cao en zijn functieprofiel multi-inzetbaar diende te zijn, in die zin dat hij in staat zou moeten zijn om op de verschillende soorten vrachtwagens te rijden en alle werkzaamheden te verrichten behorend bij de functie van chauffeur. [verzoeker] heeft evenmin betwist dat daartoe behoort het rijden op een vakkentrailer, het werken op zaterdagen en het verrichten van nachtverlading

ad f) [verzoeker] heeft alleen op enkele vaste roosterdagen op zaterdag gewerkt (gemiddeld drie keer per half jaar). Hij heeft niet betwist dat de CAO Beroepsgoederenvervoer een frequentere inzet op zaterdagen toeliet (maximaal 13 per half jaar) en evenmin dat zijn inzet op zaterdagen minder was dan die van collega’s (gemiddeld acht keer per half jaar). Zijn stelling dat hem een mondelinge toezegging was gedaan door zijn vorige werkgever dat hij op zaterdagen niet hoefde te werken, is niet onderbouwd en daar is evenmin bewijs van aangeboden. Derhalve moet het er voor worden gehouden dat [verzoeker] zonder goede grond (extra) inzet op zaterdagen heeft geweigerd;

ad g) AB Texel heeft niet betwist dat er ook andere collega’s van [verzoeker] zijn die vanwege fysieke beperkingen niet worden ingezet in de nachtverlading. AB Texel heeft echter onweersproken verklaard dat die collega’s over een medische verklaring beschikken waaruit die ongeschiktheid blijkt. Niet is gebleken dat [verzoeker] over een dergelijke medische verklaring beschikt. Van hem had dat ter onderbouwing van zijn stelling dat (ook) hij fysiek niet tot het werken in de nachtverlading in staat was, wel verlangd mogen worden. Enkel de omstandigheid dat [verzoeker] regelmatig uitviel vanwege arbeidsongeschiktheid is onvoldoende om aan te kunnen nemen dat hij daar ook in perioden van arbeidsgeschiktheid niet toe in staat was. Het hof kan dat ook niet afleiden uit de overgelegde ziekteverzuimrapportages ;
ad h) tijdens de mondelinge behandeling is naar voren gekomen dat AB Texel wel wilde meewerken aan een vierdaagse werkweek van [verzoeker] , maar onder de voorwaarde dat het aantal arbeidsuren dan ook evenredig zou worden verlaagd tot 32 uur per week, met aanpassing van het salaris, terwijl [verzoeker] vasthield aan een vierdaagse 40-urige werkweek. Het hof acht die voorwaarde van [verzoeker] niet reeël;

ad i) het hof is niet gebleken dat AB Texel aan [verzoeker] een adequate gelegenheid heeft geboden om zich te bekwamen in het rijden op de vakkentrailer. Waar [verzoeker] altijd alleen op een kieperwagen had gereden, had van AB Texel wel verlangd mogen worden dat zij [verzoeker] daartoe eerst een goede mogelijkheid zou bieden, alvorens hem te verwijten dat hij niet voor de vakkentrailer inzetbaar was. Daarbij wordt opgemerkt dat het hof uit het verslag van [C] (productie 14 bij verzoekschrift in eerste aanleg) niet kan afleiden dat toen sprake is geweest van een adequaat traject. Volgens dat verslag heeft [verzoeker] zelfs niet op de trailer gereden. Aan de andere kant heeft [verzoeker] het hof niet duidelijk kunnen maken dat het rijden met een vakkentrailer voor hem geen enkel probleem zal zijn, daar waar in het verslag van [C] is vermeld dat hij geen inzicht toonde in de wijze waarop de compartimenten met meel beladen diende te worden en hij bij de mondelinge behandeling bij herhaling heeft gesteld dat werken met de bulktrailer hem het beste past.

Grief 4 is gericht tegen de conclusie van de kanonrechter dat de hetgeen door AB Texel is aangevoerd ten aanzien van disfunctioneren geen bespreking behoeft.

Bij die grief heeft [verzoeker] geen belang. Nu wordt geoordeeld dat grond bestond voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst vanwege verstoorde verhoudingen, komt geen belang toe aan bespreking van de subsidiair aangevoerde grond dat (ook) sprake is van disfunctioneren.

In grief 5 betoogt [verzoeker] dat de kantonrechter de transitievergoeding ten onrechte heeft bepaald op een bedrag van € 14.131,19 bruto.

Volgens [verzoeker] is de kantonrechter bij de berekening van de transitievergoeding ten onrechte uitgegaan van het loon over de twaalf maanden voorafgaande aan het moment waarop de areidsovereenkomst eindigt. In die periode was [verzoeker] namelijk vrijgesteld van werk. Daardoor maakte hij in die periode geen overuren, zoals wel gebruikelijk was, waardoor zijn inkomen in die periode niet representatief was. Volgens [verzoeker] had de kantonrechter moeten uitgaan van de laatste vier maanden van 2015, een periode die wel representatief was, althans dat de kantonrechter als periode van 12 maanden het jaar 2016 moeten nemen (waarvan [verzoeker] de loonstroken heeft overgelegd).

Die grief wordt verworpen. In wat hiervoor is overwogen over het bestaan van een ernstig en duurzaam verstoorde arbeidsverhouding ligt besloten dat de ontbinding niet het gevolg is van ernstig verwijtbar handelen of nalaten van AB Texel. Weliswaar is de verstoring van de arbeidsrelatie niet alleen [verzoeker] te wijten, maar dat sprake is van ernstig verwijtbaar gedrag of nalaten van AB Texel kan uit de besproken feiten en omstandigheden allerminst worden afgeleid. [verzoeker] heeft niet daarnaast nog gewezen op andere feiten en omstandigheden.

Voor zover [verzoeker] tijdens de mondelinge behandeling nog heeft verklaard dat het enige conflict dat hij heeft ervaren is, dat hij ten onrechte is aangesproken op het willen naleven van de rij- en rusttijdenwetgeving, wordt overwogen dat AB Texel heeft ontkend [verzoeker] daarop te hebben aangesproken. [verzoeker] heeft dit verwijt verder ook niet op enigerlei wijze onderbouwd, zodat van de juistheid daarvan niet kan worden uitgegaan.

In het (voorwaardelijk) incidenteel hoger beroep

Het hof zal [verzoeker] als de in het ongelijk te stellen partij in de kosten van het principale hoger beroep veroordelen. Die kosten aan de zijde van AB Texel zullen tot aan deze beschikking worden vastgesteld op € 726,- voor griffierecht en op € 2.148,- voor salaris advocaat overeenkomstig het liquidatietarief (2 punten, tarief II in hoger beroep).

De kosten van het (voorwaardelijk) incidentele hoger beroep zullen worden gecompenseerd.