Uitspraken

In genoemd tussenarrest heeft het hof een comparitie van partijen gelast. De comparitie heeft op 31 augustus 2017 plaatsgevonden. Het proces-verbaal van de comparitie, met daaraan gehecht de spreeknotities van de advocaten van partijen, bevindt zich bij de stukken.

Na de comparitie zijn nog de volgende stukken gewisseld:
- een akte van [appellante] (met een productie);
- een akte van OVZ;
- een akte van [appellante] ;
- een antwoordakte van OVZ.

Ten slotte hebben partijen de stukken overgelegd en is arrest bepaald.

De rechtbank heeft in rechtsoverweging 2 (2.1 tot en met 2.8) van het tussenvonnis van 29 juni 2011 de feiten vastgesteld. Tegen deze vaststelling zijn noch in principaal noch in incidenteel appel grieven gericht, zodat in hoger beroep van de door de rechtbank vastgestelde feiten kan worden uitgegaan. Deze feiten komen, aangevuld met enkele andere vaststaande feiten, op het volgende neer.

Op 16 augustus 1999 is [appellante] (geboren [in] 1972) een ongeval overkomen. [appellante] reed ten tijde van het ongeval op een motor op een voorrangsweg in de gemeente Deventer, toen zij werd geschept door een auto, waarvan de bestuurder haar geen voorrang verleende. Door het ongeval heeft [appellante] fracturen op diverse plaatsen in de rechterenkel opgelopen, alsmede een fractuur in het linkerkuitbeen en diverse vleeswonden en kneuzingen.

1. Welke zijn uw bevindingen bij anamnese, lichamelijk onderzoek en eventueel hulponderzoek?

a. waaruit de restklachten en/of restverschijnselen bestaan die op medische gronden ais

b. welke van de huidige klachten en/of restverschijnselen naar uw mening reeds voor het ongeval

3. Wilt u de mate van functiestoornis (=impairment) op uw vakgebied als gevolg van het ongeval

b. Acht u de door betrokkene aangegeven beperkingen aannemelijk op grond van uw

d. Wilt u de door u bevestigde beperkingen zo uitgebreid mogelijk omschrijven en zonodig

5. Is er thans sprake van een relatieve of definitieve eindtoestand met betrekking tot de

6. Heeft u nog therapeutische suggesties dan wei andere op- of aanmerkingen die voor de

1. Chronische pijn:

- fors chronisch pijnsyndroom rechteronderbeen, relatief snel na en in relatie tot het ongeval

- vermoeden op sensitisatie rond de heupen, ontstaan of althans voor het eerst gerapporteerd

- lichte sensitisatie in de rechter schouder (een vorm van chronisch pijnsyndroom), mogelijk

2. Disuse:

(...) Bij mevrouw [appellante] :

- disuse is zichtbaar in het rechteronderbeen en bovenbeen, en hangt samen met het ongeval.

- disuse lijkt anamnestisch te bestaan in de heupen (geen duidelijke samenhang met het ongeval) en

In een in opdracht van [appellante] opgeteld rapport van 28 april 2014 heeft arbeidsdeskundige [I] geconcludeerd dat voor [appellante] geen functies als passend kunnen worden aangemerkt, gelet op de opgestelde Functionele Mogelijkheden Lijst (FML). [I] baseert zich op de FML die is opgesteld door de door hem ingeschakelde verzekeringsgeneeskundige [J] E. Vuursteen. In haar rapport van 8 april 2009 heeft [J] onder meer het volgende geschreven:
“3. BESCHOUWING
Betrokkene is een 36-jarige vrouw die in 1999 een ongeval heeft gehad. Daarbij liep ze letsel op aan het linkerbeen dat redelijk goed is genezen en daarnaast letsel van de rechterenkel. De enkel bleef last geven, ze is uiteindelijk voor een second opinion naar [P] geweest. Daar is een pseudoartrose geopereerd maar ook dat gaf geen afname van de pijn. Ze is uitgebreid gerevalideerd, verder heeft ze (geruime tijd na het ongeval) een behandeling door een psycholoog gehad. Eerst werd een PTSS behandeld, deze klachten zouden daarmee goed onder controle zijn gekomen. Daarna is ze behandeld vanwege spanningsklachten/depressieve klachten. Ze is daar naar eigen zeggen wel wat mee opgeschoten in die zin dat ze heeft geleerd niet alleen naar haar klachten te kijken. Tijdens de revalidatie is het gebruik van pijnstillers ook afgebouwd, momenteel gebruikt ze geen medicatie meer zodat ze ook voelt wanneer ze over haar grenzen gaat. Tijdens de WAO-beoordeling gebruikte ze nog medicatie die invloed had op haar reactievermogen, dat is nu niet meer het geval.
Er zit nog een rapport in het dossier van een revalidatiearts die aangeeft dat de pijnklachten geen medisch aantoonbare oorzaak hebben, dat het door disuse komt. In de vaststelling van de medische belastbaarheid wordt bij dergelijke klachten het standpunt gehanteerd dat er sprake moet zijn geweest van adequate behandeling. Ze heeft revalidatie gehad, de behandeling is gericht geweest op zowel de lichamelijke als de psychische aspecten. In feite kun je nu, 10 jaar na het ongeval, dan ook stellen dat er een blijvende toestand is ontstaan waarin niet of nauwelijks nog een verbetering verwacht mag worden. Ze kan nu kleine stukjes lopen met krukken, binnenshuis maakt ze overwegend gebruik van een rolstoel of trippelstoel en buitenshuis van de scootmobiel. In een werksituatie zal ze daarom overwegend zittend werk moeten doen. Als de ruimte rolstoeltoegankelijk is kan ze dus ook van rolstoel (of trippelstoel) gebruik maken. Hierbij is wel van belang dat ze haar rechterbeen omhoog kan houden. Rechtop zittend houdt ze het ongeveer een half uur achtereen vol, dan moet het been nog wat verder omhoog en is het voor de heup comfortabeler om iets achterover te zitten zodat de hoek tussen romp en been niet te klein wordt. Ze moet dus een goed passende werkstoel hebben die deze mogelijkheden heeft wat op de bank ontbreekt. Ze zou wel met een computer moeten kunnen werken, maar dan moet het toetsenbord wel op schoot gehouden kunnen worden. Waarschijnlijk is een laptop dan het meest praktisch, dat zou door de arbeidsdeskundige beoordeeld kunnen worden. Betrokkene kan de armen normaal gebruiken, maar deze zijn wat sneller vermoeid als ze wat meer inspanning moet leveren (zoals zich opdrukken).
Betrokkene ervaart last bij het wassen en aankleden, deels heeft ze er hulp voor nodig. Ook dat ervaart ze als een vermoeiende bezigheid, ze staat daarom al vroeg op zodat ze erna kan uitrusten en dan wel op tijd klaar is voor de kinderen. Ze vult de dag nu vooral met toezicht houden op de kinderen, wat met ze spelen en een beetje verzorgen. In een taak waarin ze wat structureler aan het werk moet valt te verwachten dat ze dit niet de hele dag volhoudt.
Voor de WAO-beoordeling was vastgesteld dat ze niet duurzaam belastbaar was omdat ze ADL-afhankelijk was. Ik heb de indruk dat dit nu iets minder sterk speelt dan destijds, maar er zijn nog steeds zaken in de persoonlijke verzorging die ze niet zonder hulp kan doen. Bij de toiletgang is het meestal 1x per dag dat ze hulp nodig heeft. Het is voor haar daarom het meest praktisch dat ze thuis werkt (dan heeft ze ook geenvervoersproblemen, daarnaast ervaart ze vervoer ook als vermoeiend).

[appellante] heeft gevorderd dat OVZ wordt veroordeeld aan haar een bedrag van
€ 982.511,- aan schadevergoeding te betalen (te vermeerderen met eventuele belastingschade en schade in verband met een toekomstige wijziging van de WIA), te vermeerderen met wettelijke rente en proceskosten. Aan deze vordering heeft zij ten grondslag gelegd dat zij ten gevolge van het ongeval zeer ernstige klachten en beperkingen ondervindt en daardoor blijvend en volledig arbeidsongeschikt is geworden en verminderd zelfwerkzaam is. Het door haar gevorderde schadebedrag is opgebouwd uit de posten verlies van arbeidsvermogen, kosten van huishoudelijke hulp, onverzekerde medische kosten, reiskosten, verlies van zelfwerkzaamheid, overige schade, smartengeld, wettelijke rente en buitengerechtelijke kosten.

OVZ heeft primair betwist dat [appellante] blijvend en volledig arbeidsongeschikt is en verminderd zelfwerkzaam is. Subsidiair heeft OVZ bestreden dat sprake is van causaal verband tussen de klachten en beperkingen van [appellante] en het ongeval. Meer subsidiair heeft OVZ een beroep gedaan op de schadebeperkingsplicht van [appellante] .

In haar vonnis van 29 juni 2011 heeft de rechtbank overwogen dat zij uitgaat van de door [appellante] gestelde forse pijnklachten en psychische klachten in het verleden (a).
De rechtbank heeft vastgesteld dat OVZ het causaal verband tussen het ongeval en de in het verleden doorgemaakte psychische klachten niet heeft bestreden (b). Ten aanzien van het causaal verband tussen de pijnklachten en het ongeval heeft de rechtbank overwogen dat [appellante] heeft bewezen dat de door haar ervaren pijnklachten het gevolg zijn van het ongeval (c). De rechtbank heeft vastgesteld dat OVZ de door [appellante] gevorderde inkomensschade van € 27.282,93 heeft erkend (d) en dat OVZ de door verzekeringsarts [D] en verzekeringsarts [J] opgestelde belastbaarheidsprofielen niet voldoende heeft betwist (e). De rechtbank achtte nader onderzoek - in de gedachte van de rechtbank kan worden volstaan met een onderzoek door een revalidatiearts of verzekeringsgeneeskundige - noodzakelijk naar het antwoord op de vraag of sprake is van een eindsituatie (f). Indien uit dat onderzoek volgt dat in de toekomst gunstige veranderingen zijn te verwachten na een eventuele nieuwe medische behandeling of nieuw revalidatietraject mag naar het oordeel van de rechtbank in beginsel van [appellante] worden verwacht dat zij zich, voor zover dat redelijk is, daarvoor inspant (g).

Nadat partijen zich hadden uitgelaten over de benoeming van een of meer deskundigen en de vraagstelling, benoemde de rechtbank in het vonnis van 23 november 2011 revalidatiearts [K] tot deskundige. [K] liet weten te weinig tijd te hebben voor het onderzoek. In het vonnis van 4 april 2012 heeft de rechtbank [K] ontslagen als deskundige en revalidatiearts [L] te [M] tot deskundige benoemd (h). [appellante] is niet verschenen op de oproep van [L] voor een onderzoek. [L] heeft de rechtbank op 3 september 2012 het volgende geschreven:
“Bovengenoemde patiënte werd bij ons aangemeld voor een expertise. Zoals afgesproken zou het om een Multidisciplinaire expertise gaan door leden van Team Arbeid en met patiënte was een tijdschema afgesproken op maandag 3 september 2012 met pauzes tussen de verschillende onderdelen. Patiënte heeft echter op het laatste moment te kennen gegeven dit niet te kunnen/willen. Van haar huisarts ontvingen wij correspondentie dat dit voor patiënte fysiek niet haalbaar zou zijn: ook zou zij maximaal 1 uur belastbaar zijn om te reizen.
Zoals u zult begrijpen is de expertise afgeblazen.”
De advocaat van [appellante] heeft de rechtbank laten weten dat een onderzoek door [L] te [M] te belastend is voor [L] . De rechtbank heeft [appellante] daarop in het vonnis van 3 oktober 2012 in de gelegenheid gesteld zich uit te laten over de vraag of (en onder welke condities) zij medewerking wenst te verlenen aan een deskundigenonderzoek (i).

In het vonnis van 10 juli 2013 heeft de rechtbank de bezwaren van [appellante] tegen het onderzoek van [L] - bezwaren die gelegen waren in de reisafstand en de duur en aard van het onderzoek - verworpen (j). De rechtbank heeft vervolgens overwogen dat [appellante] door haar weigering mee te werken aan het onderzoek de rechtbank de mogelijkheid heeft ontnomen om te beoordelen of de huidige gezondheidstoestand van [appellante] blijvend is of dat er nog behandelmogelijkheden zijn die in redelijkheid van haar zijn te vergen en waarvan resultaat is te verwachten. De rechtbank zag aanleiding om in het ontbreken van medewerking aan het deskundigenonderzoek de conclusie te verbinden dat in het nadeel van [appellante] rekening moet worden gehouden met de mogelijkheid tot verbetering van haar gezondheidstoestand, zodat niet is komen vast te staan dat de huidige gezondheidstoestand ongewijzigd zal blijven en ook voor de toekomst sprake zal zijn van volledige arbeidsongeschiktheid (k). De rechtbank zag in de gegeven omstandigheden geen aanleiding om een andere deskundige te benoemen (al dan niet om bij [appellante] thuis onderzoek te verrichten). (l). De rechtbank overwoog dat de geleden schade van [appellante] , gebaseerd op de eerder vastgestelde klachten en beperkingen en volledige arbeidsongeschiktheid van | [appellante] , voor toewijzing in aanmerking kwam, maar de toekomstschade niet (m).

Nadat partijen zich hadden uitgelaten over de omvang van de reeds geleden schade wees de rechtbank in het eindvonnis van 17 december 2014 een bedrag van € 279.698,79 aan schadevergoeding toe, te vermeerderen met wettelijke rente en te verminderen met reeds betaalde voorschotten en proceskosten en met veroordeling van OVZ tot afgifte van een belastinggarantie aan [appellante] (n).

Met de grieven 1 en 2 in principaal appel komt [appellante] op tegen het hiervoor als j. aangemerkte oordeel van de rechtbank. Volgens [appellante] heeft de rechtbank ten onrechte geoordeeld dat zij onvoldoende feiten en omstandigheden heeft gesteld die meebrengen dat niet van haar kon worden verlangd dat zij meewerkte aan het onderzoek door [L] in Groningen. Ook heeft de rechtbank ten onrechte het door [appellante] voorgestelde alternatief, een onderzoek door revalidatiearts [N] bij haar thuis, niet gehonoreerd, aldus [appellante] .

Bij gelegenheid van de comparitie in hoger beroep heeft de advocaat van [appellante] onder meer het volgende naar voren gebracht:
“Hoger beroep dient er (ook) toe om eigen fouten te herstellen. De beslissing van cliënte om zich op 3 september 2012 niet voor expertise te melden bij revalidatiearts drs. [L] te Groningen was niet juist en niet verstandig. Dat betekent overigens niet dat haar beslissing ook volstrekt onbegrijpelijk is. (…)
Ik kom tot een afsluiting en spreek daarbij de hoop uit dat uw hof alsnog expertise bij een revalidatiearts zal willen toestaan.” (pleitaantekeningen mr. Dorenbosch, blz. 1 en 3).
Daaruit leidt het hof af dat het [appellante] er met deze grieven om gaat dat zij alsnog in de gelegenheid wordt gesteld om mee te werken aan het door de rechtbank noodzakelijk geachte onderzoek door een revalidatiearts.

Het hoger beroep dient er inderdaad ook toe om eigen fouten van partijen te herstellen. Het hof ziet geen reden om [appellante] die mogelijkheid niet te bieden. Daarbij neemt het hof in aanmerking dat voldoende aannemelijk is geworden dat [appellante] niet bedoeld heeft het deskundigenonderzoek te frustreren, maar er destijds van overtuigd was het onderzoek in Groningen niet aan te kunnen.

Het hof ziet op zichzelf geen reden een andere revalidatiearts te benoemen dan de door de rechtbank benoemde revalidatiearts, [L] . Daartoe is allereerst redengevend dat de rechtbank [L] in het vonnis van 4 april 2012 heeft benoemd. Tegen een beslissing tot benoeming van een deskundige staat geen hoger beroep open (artikel 194 lid 2 slot Rv). [appellante] heeft ook geen grieven gericht tegen het vonnis van 4 april 2012. Indien het hof in het kader van de grieven tegen het vonnis van 3 oktober 2012 op basis van de bezwaren van [appellante] tegen de benoeming van [L] een andere deskundige zou benoemen, zou het appelverbod de facto worden doorbroken. Bovendien geldt dat ook wanneer een onderzoek door [L] veel inspanningen van [appellante] vraagt, niet uit het oog mag worden verloren dat [appellante] gehouden is op grond van artikel 198 lid 3 Rv mee te werken aan een deskundigenonderzoek. Aan deze verplichting ligt onder meer de verantwoordelijkheid van partijen ten grondslag om bij te dragen aan de oplossing van een geschil dat aan de rechter is voorgelegd (Parl. Gesch. Burg. Procesrecht, Van Mierlo/Bart 2002, p. 147 MvT). Nu het onderzoek plaatsvindt in het kader van een door [appellante] aanhangig gemaakte procedure waarin zij bijna een miljoen euro van OVZ vordert, mag van haar een uiterste inspanning worden verwacht om dat onderzoek tot een goed einde te brengen.

Een probleem is dat [L] al enige tijd met pensioen is, zodat het niet voor de hand ligt hem tot deskundige te benoemen. Indien het hof een revalidatiearts zal benoemen, zal het een andere arts benoemen dan [L] . Of het hof een revalidatiearts zal benoemen, is afhankelijk van de bespreking van de grieven in het incidenteel appel. Het hof komt daar in het vervolg op terug.

De rechtbank heeft de benoeming van een revalidatiearts noodzakelijk geacht om in kaart te brengen of bij [appellante] sprake is van een medische eindtoestand en om te beoordelen of een nieuwe behandeling of een revalidatietraject zinvol is. De rechtbank is er daarbij van uitgegaan dat de pijnklachten van [appellante] het gevolg zijn van het ongeval, dat [appellante] ernstige beperkingen ondervindt door deze klachten en er onder meer volledig arbeidsongeschikt door is geraakt. Met de grieven I tot en met III in incidenteel appel komt OVZ op tegen deze oordelen (hiervoor weergegeven onder b, d en m). De grieven hangen met elkaar samen en het hof zal ze dan ook tezamen bespreken.

[appellante] heeft bij het ongeval in 1999 fracturen op diverse plaatsen in de rechterenkel opgelopen, een fractuur in het linkerkuitbeen en diverse vleeswonden en kneuzingen opgelopen. Volgens de door partijen ingeschakelde orthopeed [B] is de fractuur aan de linkerenkel restloos genezen. Ten aanzien van de rechterenkel is volgens [B] , die in 2004 heeft gerapporteerd, op orthopedisch gebied sprake van een afwikkelprobleem in het rechter bovenste spronggewricht, met als gevolg een wat beperkte stabelasting en enige beperking voor lopen op onregelmatig terrein en voor hardlopen. Voor de pijnklachten van [appellante] en de door haar ervaren ernstige bewegingsbeperkingen heeft [B] op orthopedisch gebied geen verklaring.
Ook de door partijen ingeschakelde psychiater [E] , die in 2007 heeft gerapporteerd, heeft op zijn vakgebied geen verklaring voor de pijnklachten van [appellante] en de (inmiddels nog toegenomen) bewegingsbeperking. Volgens [E] is geen sprake van een pijnstoornis. Van 2003 tot 2007 is wel sprake geweest van een posttraumatisch stresssyndroom en een chronische aanpassingsstoornis met depressieve stemming, maar daarvan is [appellante] hersteld. Volgens [E] volgt uit het dossier dat de door [appellante] gestelde fysieke klachten er wel degelijk zijn. [E] heeft geen aanwijzingen gevonden voor inbeelding, overdrijving of voorwenden van die klachten.

Al met al was in 2007 sprake van een situatie waarin [appellante] ernstige pijnklachten had en een leven leidde van iemand die - in de bewoordingen van OVZ -“nagenoeg volledig invalide” is; [appellante] droeg speciaal schoeisel, kon nauwelijks lopen, maakte buitenshuis gebruik van een rolstoel en scootmobiel, gebruikte binnenshuis een trippelstoel en moest veel liggen. [appellante] was daardoor zeer beperkt inzetbaar voor huishoudelijk werk en de zorg voor haar kinderen en had hulp nodig bij haar persoonlijke verzorging. Volgens verzekeringsarts [D] van het UWV, die haar in 2006 beoordeelde, had zij “blijvend geen duurzaam benutbare mogelijkheden tot het verrichten van gangbare arbeid”.
Uit de medische informatie van na 2007 volgt dat deze situatie niet is verbeterd. Bij gelegenheid van de comparitie bij het hof is gebleken dat [appellante] ongeveer dezelfde klachten en beperkingen ervaart als in 2007.

OVZ legt er terecht de vinger bij dat de aard en ernst van deze klachten en beperkingen niet zonder meer in lijn liggen met het orthopedisch letsel dat na het ongeval is geconstateerd. Orthopeed [B] heeft vanuit zijn expertise ook geen verklaring voor het merendeel van de klachten van [appellante] . Ook psychiater [E] heeft vanuit zijn expertise geen verklaring. Van een psychiatrische stoornis is geen sprake (meer), en daarmee kunnen de klachten ook niet door een psychiatrische stoornis worden verklaard. Voor zover [appellante] zich op het (overigens niet op wederzijds verzoek, maar op eenzijdig verzoek van [appellante] tot stand gekomen) rapport van revalidatiearts [F] beroept voor het bestaan van een pijnstoornis, volgt het hof haar daarin niet. De door beide partijen ingeschakelde psychiater [E] heeft geoordeeld dat geen sprake is van een pijnstoornis. Uit het rapport van revalidatiearts [F] kan niet worden afgeleid dat [F] kennis heeft genomen van het rapport van [E] . [F] verwijst niet daar dit rapport en licht (dus) ook niet toe waarom hij tot een andere diagnose komt over het bestaan van de pijnstoornis dan [E] , tot wiens vakgebied het vaststellen van de diagnose pijnstoornis behoort. In hoeverre de door [F] genoemde “disuse” van het rechterbeen alle (pijn)klachten en beperkingen van [appellante] kan verklaren, wordt uit het rapport van [F] niet duidelijk.

Dat de klachten van [appellante] na het ongeval zijn ontstaan, betekent nog niet dat zij door het ongeval zijn ontstaan. Het hof tekent daarbij aan dat met de overgelegde rapporten nog niet voldoende aannemelijk is geworden dat de klachten door het ongeval (al dan niet in samenhang met de persoonlijkheid van [appellante] en/of met omstandigheden in haar persoonlijke situatie) kunnen zijn veroorzaakt en evenmin dat een andere aannemelijke verklaring ontbreekt. Het hof acht dan ook een nieuw onderzoek noodzakelijk naar het verloop van de klachten van [appellante] en naar de oorzaak van het ontstaan en het voortbestaan van deze klachten. Het hof tekent daarbij aan dat het laatste deskundigenonderzoek meer dan tien jaar geleden heeft plaatsgevonden, zodat een actualisering van de medische situatie gewenst is.

Bij gelegenheid van de comparitie is al gesproken over het inschakelen van een neuroloog en een revalidatiearts. OVZ meent dat daarnaast een psychiater onderzoek dient te verrichten. [appellante] vindt dat laatste onnodig. Het hof is, met OVZ, van oordeel dat het gelet op het karakter van de klachten van [appellante] - het betreft klachten die in elk geval niet op het eerste gezicht verklaard kunnen worden door het fysieke letsel bij het ongeval - en gezien het dispuut van partijen over het bestaan van een pijnsyndroom wenselijk dat ook een psychiatrische expertise wordt verricht.

OVZ meent dat eerst een onderzoek door een neuroloog en een psychiater dient te worden verricht. Daarna kan worden bezien of een onderzoek door een revalidatiearts nodig is. Het hof volgt OVZ niet volledig in dit betoog. Met OVZ is het hof van oordeel dat het noodzakelijk is dat de neuroloog en de psychiater eerst hun onderzoek verrichten en rapporteren. De revalidatiearts kan de bevindingen van de psychiater en de neuroloog dan betrekken in het door hem te verrichten onderzoek, dat ten opzichte van de beide andere onderzoeken in die zin een aanvullend karakter heeft dat de revalidatiearts in zijn onderzoek kan ingaan op de in de andere onderzoeken onbesproken gebleven klachten en vanuit zijn vakgebied een verklaring kan geven voor het ontstaan en het voortbestaan van de klachten van [appellante] indien zou worden vastgesteld dat [appellante] klachten heeft, onduidelijk is of deze klachten zonder het ongeval zouden zijn ontstaan, en een verklaring voor het ontstaan en het voortbestaan van de klachten vanuit het vakgebied van de beide andere deskundigen ontbreekt.

Partijen zijn het eens over de benoeming van neuroloog dr. [O] te [P] . Het hof zal hem benoemen.

Over de persoon van de psychiater zijn partijen het niet eens. De door OVZ voorgestelde psychiaters zijn niet acceptabel voor [appellante] en met de door [appellante] voorgestelde deskundigen kan OVZ niet instemmen. Het hof zal dan ook zelf een deskundige voorstellen. Het hof ziet geen reden om, zoals OVZ bepleit, een psychiater te benoemen die ook hoogleraar is. Belangrijk is dat de te benoemen psychiater ervaring heeft met het optreden als deskundige in vergelijkbare zaken. De door het hof te benoemen psychiater, drs. [Q] te [R] , heeft deze deskundigheid. Het hof zal hem benoemen.

OVZ heeft geen bezwaar gemaakt tegen de door [appellante] voorgedragen revalidatiearts drs. [S] . Het hof zal hem tot deskundige benoemen.