Uitspraken

Bpf heeft tijdens de comparitie bij de kantonrechter uitgelegd dat als een parttimer met een contract voor 32 uur meer werkt, de extra gemaakte uren tot 40 uur meerwerkuren zijn en de uren boven de 40 overuren. Overuren worden volgens een ander tarief berekend.

Dat [appellante] geen weet heeft van het verschil kan zo zijn, maar verklaart niet waarom zij dan, zoals onweersproken is gebleven, blijkens salarisspecificaties wel overuren aan werknemers heeft uitbetaald en daarop de werknemerspremie heeft ingehouden maar deze premies niet heeft afgedragen aan Bpf. De bedragen aan over 2007, 2008 en 2009 uitbetaalde overuren die haar werknemer [B] begin 2014 aan Bpf heeft verschaft, en waarvan de juistheid niet gemotiveerd door [appellante] is betwist, komen niet overeen met de wel door [appellante] doorgegeven meeruren. Zo is in 2007 bijvoorbeeld voor de werknemers [C] , [D] , [E] , [F] , [G] en [H] in de onder 3.4 bedoelde definitieve afrekening bij elk een bedrag van € 5.616,- aan meeruren genoteerd, terwijl bij geen van hen een parttime factor staat. Volgens de opgave van [B] heeft [appellante] in 2007 aan deze werknemers aan overuren betaald: € 7.673,68 ( [C] ); € 11.340,68 ( [D] ); € 11.734,40 ( [E] ); € 8.356,90 ( [F] );

€ 12.348,14 ( [G] ) en € 7.696,84 ( [H] ).

[appellante] heeft niet aangetoond dat zij indertijd wel de juiste gegevens heeft aangeleverd aan Bpf en wat dan de juiste gegevens zijn. Door [appellante] is ook niet aangevoerd dat per abuis geen parttime factor vermeld stond bij de hiervoor genoemde (als willekeurig voorbeeld door het hof gekozen) werknemers zodat zij wel meeruren konden maken en de hogere, door [B] doorgegeven, bedragen deels uit meerwerk en voor het restant uit overuren bestonden. Ook een andere verklaring voor deze verschillen ontbreekt.

De kantonrechter heeft terecht overwogen dat het op de weg van [appellante] had gelegen om aan de hand van salarisspecificaties haar verweer nader te onderbouwen. Dat heeft [appellante] ook in hoger beroep niet gedaan.

Het hof ziet niet in waarop [appellante] de gestelde gerechtvaardigdheid baseert van haar vertrouwen in de juistheid van de onder 3.4 bedoelde definitieve afrekeningen, gelet op het uitgangspunt dat zij de juiste gegevens aan Bpf moet aanleveren en wat daaromtrent onder 5.3 is overwogen.

Het is evenmin in strijd met de redelijkheid en billijkheid dat Bpf nakoming verlangt van de betalingsverplichting van [appellante] omdat [appellante] hiermee in haar bedrijfsvoering na 2006 geen rekening mee heeft kunnen houden, zoals [appellante] stelt. [appellante] dient immers bij haar bedrijfsvoering rekening te houden met de verplichtingen die zij op grond van de verplichte deelneming in Bpf, ook jegens haar werknemers, heeft.

Grief I faalt.

Met grief II stelt [appellante] dat de kantonrechter ten onrechte haar beroep op verjaring heeft verworpen met het argument dat Bpf pas in 2014 bekend was met de schade. Van onrechtmatig handelen of een toerekenbaar tekortschieten door [appellante] is geen sprake, zo stelt zij.

[appellante] miskent dat Bpf nakoming van de verplichting tot premiebetaling heeft gevraagd. Daarbij gaat het niet om een achterstand in een periodieke betalingsverplichting zoals bedoeld in artikel 3:308 BW, maar om een eerst in 2014 bekend geworden tekort over enkele jaren als gevolg van onjuiste informatieverstrekking door [appellante] . De vordering tot betaling van dat tekort is opeisbaar geworden door het opleggen van de alsnog te betalen premie met de factuur van 16 mei 2014. Van verjaring was ten tijde van het betekenen van het dwangbevel dan ook geen sprake.

Ook grief II faalt.

Volgens grief III heeft de kantonrechter ten onrechte geoordeeld dat [appellante] de juistheid van de gegevens in de factuur over 2007 tot en met 2009 onvoldoende gemotiveerd heeft betwist.

Het hof deelt echter het oordeel van de kantonrechter gelet op wat onder 5.3 reeds is overwogen. Het hof voegt daar aan toe dat, uitgaande van de juistheid van de opgave door [B] , ook vast staat dat Bpf desgevraagd aan de accountant van [appellante] de berekeningswijze heeft uitgelegd (zie onder 3.6). Daarop is indertijd geen inhoudelijke reactie van [appellante] of zijn accountant gekomen en ook in deze procedure is daarop niet gereageerd, zodat het hof ervan uitgaat dat de berekening klopt. Voor een onderzoek naar de juistheid van de berekening door een door het hof te benoemen deskundige bestaat dan ook geen aanleiding.

Grief III mist doel.

In grief IV wordt, naast hiervoor al verworpen stellingen, aangevoerd dat het beroep op rechtsverwerking ten onrechte is verworpen. Invordering is volgens [appellante] naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar.

Het hof is van oordeel dat de kantonrechter deze stellingen terecht heeft verworpen. Voor rechtsverwerking is vereist dat zich bijzondere omstandigheden voordoen als gevolg waarvan ofwel bij [appellante] als schuldenaar het gerechtvaardigd vertrouwen is gewekt dat Bpf als schuldeiser haar aanspraak niet meer geldend zou maken, ofwel de schuldenaar in zijn positie onredelijk zou worden benadeeld als de schuldeiser zijn aanspraak alsnog geldig zou maken. Het is daarbij op grond van de hoofdregel van art. 150 Rv aan de schuldenaar om feiten en omstandigheden te stellen (en zo nodig te bewijzen) waaruit kan worden afgeleid dat aan de voorgaande vereisten is voldaan. Dat heeft [appellante] niet gedaan met haar standpunt dat - vrij vertaald door het hof - zij Bpf onvolledig mag informeren en Bpf vervolgens mag verwijten dat zij geen vragen heeft gesteld zodat [appellante] ten onrechte geld terug heeft gekregen en nu alsnog moet betalen.

Het is het hof ook niet duidelijk waarom het onaanvaardbaar zou zijn dat [appellante] haar schuld alsnog betaalt.

Grief IV wordt verworpen.

Tot slot betwist [appellante] de gevorderde buitengerechtelijke incassokosten met grief V.

Het Uitvoeringsreglement bepaalt in art. 3.2 onder 1 en 2 dat bij niet tijdige betaling van premie door het enkele verloop van de termijn sprake is van verzuim en dat dan de buitengerechtelijke invorderingskosten verschuldigd zijn, gesteld op 15% van het verschuldigde bedrag met een minimum van € 50,-.

Bpf heeft in het dwangbevel en de daaraan voorafgaande brieven aanspraak gemaakt op

€ 3.500,- aan vergoeding voor buitengerechtelijke kosten. Ook op basis van de door de kantonrechter berekende hoofdsom is dat het juiste bedrag, gelet op de onder 3.6 bedoelde staffel. De grief is ongegrond.

De slotsom is dat de grieven falen. Het eindvonnis wordt bekrachtigd.

In hoger beroep wordt [appellante] als in het ongelijk te stellen partij veroordeeld in de proceskosten van hoger beroep, aan de kant van Bpf te stellen op € 5.200,- griffierecht en

€ 3.919,- voor salaris advocaat volgens het nieuwe liquidatietarief (1 punt, tarief VI) met nasalaris en wettelijke rente als gevorderd.