Uitspraken

Zoals de rechtbank terecht heeft overwogen, zijn bij de beoordeling van het verzet van [appellant] tegen het uitgevaardigde dwangbevel artikel 17 lid 3 van de Invorderingswet 1990 (hierna Iw) en de Leidraad Invorderingswet 2008 (hierna: de Leidraad) van belang.

[appellant] heeft zich in zijn memorie van grieven in grief III op het standpunt gesteld dat er over het jaar 2007 in het geheel geen navorderingsaanslag met code H.77 is opgelegd. Verderop in dezelfde memorie (nummer 72) heeft [appellant] echter betoogd:
“ [appellant] komt gezien de leer van de Hoge Raad (alsnog) tot de slotsom dat de aanslag IB/PVV 2007 (met aanslagcode H.77) geacht moet worden te bestaan, zij het dat bij gebreke van bekendmaking ex artikel 3.41 AWB voordat de dwanginvordering zou verjaren, invordering niet langer kan worden voortgezet. Op dit punt zal de eis worden gewijzigd.”

Ter gelegenheid van de comparitie heeft (de raadsman van) [appellant] geen duidelijk antwoord gegeven op de vraag van het hof of dit betekent dat [appellant] grief III niet langer handhaaft.
Het hof is van oordeel dat [appellant] geen belang meer heeft bij zijn derde grief, nu hij daarna in dezelfde memorie onder nummer 72 heeft aangegeven alsnog tot de slotsom te zijn gekomen dat de aanslag IB/PVV 2007 met code H.77 geacht moet worden te bestaan en hij zijn eis in dat verband heeft gewijzigd.

Grief III kan niet tot vernietiging van het vonnis leiden.
De ontvangst van de aanslag 2007

[appellant] heeft aangevoerd dat hij het aanslagbiljet van 2007 nooit heeft ontvangen.
Het hof overweegt daarover het volgende.

In artikel 17 lid 3 Iw zijn de gronden van het verzet ingeperkt. Als grond van verzet is onder meer uitgesloten de stelling dat het aanslagbiljet niet is ontvangen (art. 17 lid 3 sub a Iw). Wel kan geklaagd worden over de niet ontvangst als de belastingschuldige aannemelijk maakt dat de ontvangst redelijkerwijs moet worden betwijfeld [onderstreping door het hof].

De Ontvanger heeft bij conclusie van antwoord als productie 1 een afschrift van de navorderingsaanslag 2007 met nummer H.77 overgelegd. De aanslag is als volgt geadresseerd: [appellant] , [a-straat 1] , [A] . Bij conclusie van dupliek heeft de Ontvanger als productie 2 een ambtsedige verklaring van [E] , behandelfunctionaris bij de Belastingdienst/Centrale Administratie in het geding gebracht. [E] heeft met betrekking tot de terpostbezorging van de naheffingsaanslag H.77 een achttal systemen van de Belastingdienst geraadpleegd en aan de hand van dat onderzoek vastgesteld dat de betreffende aanslag op 10 juni 2010 aan TNT Post is aangeboden ter verzending.

Het hof is van oordeel dat de Ontvanger aldus voldoende heeft onderbouwd dat de betreffende aanslag op 10 juni 2010 ter post is bezorgd. Niet ter discussie staat dat het op de aanslag vermelde adres juist was. [appellant] heeft de door [E] geschetste gang van zaken tot aan het moment van aanbieding aan TNT Post niet inhoudelijk betwist. Evenmin heeft hij weersproken dat tussen de Belastingdienst/Centrale Administratie en TNT Post voor het kalenderjaar 2010 contractueel was vastgelegd dat documenten als de onderhavige navorderingsaanslag binnen 48 uur na aanbieding worden bezorgd.
[appellant] heeft slechts bij gebrek aan wetenschap betwist dat de onderhavige navorderingsaanslag deel uitmaakte van de door [E] genoemde ‘batch’(samengestelde partij documenten). Naar het oordeel van het hof, is, gelet daarop, de verzending van het aanslagbiljet aannemelijk. Hetgeen [appellant] heeft gesteld ten aanzien van de niet-ontvangst van dat biljet, is, in het kader van de uit artikel 17 lid 3 Iw voortvloeiende bewijslastverdeling, naar het oordeel van het hof onvoldoende om de ontvangst van de aanslag door [appellant] redelijkerwijs te betwijfelen.

[appellant] heeft zich daarnaast op het standpunt gesteld dat de aanslagen 2007 en 2008 niet materieel verschuldigd zijn. Daarover overweegt het hof het volgende.

In artikel 17 lid 3 Iw is als grond voor verzet eveneens uitgesloten de stelling dat de belastingaanslag ten onrechte of tot een te hoog bedrag is vastgesteld (art. 17 lid 3 sub d Iw). Uit de wetsgeschiedenis (Kamerstukken II, 1987-1988, 20 588 nr. 3, p.54) volgt dat er zich echter omstandigheden kunnen voordoen waarin de tenuitvoerlegging van een dwangbevel ter zake van een belastingaanslag die weliswaar in formele zin op de juiste wijze is vastgesteld, doch ten aanzien waarvan op zijn minst twijfel mogelijk is of die aanslag wel in overeenstemming is met de materiele belastingschuld, strijd oplevert met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur. Onder zulke omstandigheden mag de Ontvanger niet tot invordering overgaan.

Ook de civiele rechter dient in het kader van verzet tegen een dwangbevel slechts marginaal te toetsen of sprake is van een belastingaanslag waarvan de materiele verschuldigdheid zo twijfelachtig is dat de Ontvanger in redelijkheid niet tot de beslissing had kunnen komen om tot invordering over te gaan.

[appellant] heeft als bezwaar tegen de invordering aangevoerd dat er alleen in het kader van het voornemen van zijn dochter om van Elektro Safe een besloten vennootschap te maken is gesproken over toekenning van tantièmes, maar dat het niet tot oprichting van een besloten vennootschap is gekomen en dat er ook geen tantièmes zijn toegekend en verrekend. De curator is in het kader van de vaststellingsovereenkomst uitgegaan van een vordering van de dochter op [appellant] van circa € 200.000,- en heeft daarbij evenmin rekening gehouden met tantièmes, aldus [appellant] .

Zoals hiervoor in rov 2.2 is overwogen blijkt uit de gedingstukken dat er met betrekking tot de jaren 2007 en 2008 wel degelijk tantièmes door de dochter van [appellant] aan [appellant] zijn toegekend en dat deze zijn verwerkt in de jaarrekening van haar bedrijf door de bedragen van de tantièmes in mindering te brengen op haar vordering op [appellant] en daarmee op het eigen vermogen van de onderneming.
Het argument van [appellant] dat de curator de tantièmes bij de berekening van de vordering van dochter op [appellant] niet in aanmerking heeft genomen, gaat - zoals hiervoor in rov 2.5 uiteen is gezet - derhalve niet op. Nu [appellant] zijn stellingen onvoldoende heeft onderbouwd, komt het hof aan bewijslevering niet toe.

[appellant] heeft voorts betoogd dat de tantièmes niet in 2007 en 2008 belast hadden mogen worden, nu deze pas in 2009 zijn toegekend. Dienaangaande overweegt het hof het volgende. Uit artikel 3.146 van de Wet inkomstenbelasting 2001(IB) volgt dat tantièmes geacht worden te zijn genoten op het tijdstip waarop zij zijn ontvangen, verrekend, ter beschikking gesteld, rentedragend zijn geworden of invorderbaar en inbaar zijn geworden. Nu de tantièmes in 2009 zijn toegekend, waardoor verrekening met de vordering van de dochter van [appellant] mogelijk werd en niet is gesteld of gebleken dat de tantièmes voor 2009 rentedragend of vorderbaar zijn geworden, had de belasting over de tantièmes in beginsel in 2009 geheven moeten worden. Uit de gedingstukken blijkt echter dat er tussen [appellant] en de Belastingdienst een afwijkende afspraak is gemaakt. In de bespreking die de heren [F] en [B] van Fiscalis namens [appellant] met de inspecteur op 8 oktober 2009 hebben gevoerd, is namens [appellant] uitdrukkelijk verzocht om de tantièmes – in afwijking in zoverre van het wettelijke genietingsmoment - toe te rekenen aan de jaren 2007 en 2008. De inspecteur heeft daarin bewilligd (mva 6.8). Daags na genoemde bespreking heeft Fiscalis in opdracht van [appellant] een tweede aangifte IB/PVV 2007 ingediend waarin een bedrag van € 46.563,- aan tantième was verwerkt. De inspecteur heeft deze aangifte gevolgd en heeft later over 2008 een ambtshalve aanslag opgelegd waarin ook het desbetreffende bedrag aan tantième is belast. De aanvankelijk over 2009 opgelegde aanslag is door de inspecteur vervolgens ambtshalve verminderd.

In het kader van zijn marginale toets is het hof van oordeel dat de afwijkende afspraak die op verzoek van [appellant] is gemaakt, als zodanig is uitgevoerd. In aanmerking genomen het feit dat de tantièmes niet in 2009 met loonbelasting of inkomstenbelasting zijn belast alsmede het feit dat de tantièmes bij de dochter tot belastingaftrek hebben geleid, is het ook niet onredelijk dat de Ontvanger tot invordering van de aanslagen 2007 en 2008 is overgegaan. Een verdergaande toetsing gaat het kader van de marginale toets te buiten.

Het hof verwerpt het beroep dat [appellant] heeft gedaan op de uitspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (ECLI:CE:ECHR:2015:1108JUD007721212) nu dat beroep berust op een verkeerde lezing van dat arrest.

Grief IV faalt. De grieven V en VI volgen het lot van de overige grieven.