Uitspraken

Het gaat in deze zaak om het volgende.

[geïntimeerde] heeft in zijn functie van voorzitter van de raad van commissarissen van [Bedrijf] N.V. tijdens een ledenraadvergadering op 20 november 2011 (hierna: ‘de Ledenraadvergadering’) de ledenraad desgevraagd geïnformeerd over de redenen waarom de raad van commissarissen de kandidatuur van [appellant] voor de functie van algemeen directeur van [Bedrijf] niet steunde. De betreffende uitlatingen van [geïntimeerde] zijn in r.o. 2.5 van het bestreden vonnis opgenomen (hierna: ‘de Uitlatingen’). Van de Ledenraadvergadering is in het geheim een geluidsopname gemaakt en de Uitlatingen zijn in de media openbaar gemaakt. Nadat de advocaat van [appellant] [geïntimeerde] tevergeefs heeft gesommeerd om de onwaarheid van zijn uitlatingen te bevestigen, heeft [appellant] in kort geding rectificatie daarvan gevorderd en schadevergoeding. De gevraagde voorzieningen zijn afgewezen in kort geding. Vervolgens is [appellant] een voorlopig getuigenverhoor gestart, waarin twee getuigen zijn gehoord. In deze bodemprocedure vordert [appellant] samengevat:

Volgens [appellant] heeft [geïntimeerde] met (publicatie van) de Uitlatingen inbreuk gemaakt op het recht van [appellant] op eerbiediging van zijn persoonlijke levenssfeer en zijn recht op goede naam. Subsidiair heeft [appellant] gesteld dat de uitlatingen van [geïntimeerde] maatschappelijk onbetamelijk zijn.

[geïntimeerde] heeft als verweer aangevoerd dat geen sprake is van een publicatie in de zin van art. 6:167 BW. Evenmin is volgens [geïntimeerde] sprake van onrechtmatig handelen, nu hij de Uitlatingen als voorzitter van de raad van commissarissen heeft gedaan in antwoord op een informatieverzoek van de ledenraad van [Bedrijf] (hierna: de Ledenraad’), met wie geheimhouding was overeengekomen. De rechtbank heeft de vorderingen van [appellant] afgewezen.

[geïntimeerde] heeft zich in zijn verweer tegen het gevorderde bevel tot rectificatie en het uitlatingsverbod onder meer beroepen op zijn recht op vrijheid van meningsuiting, zoals neergelegd in art. 10 lid 1 EVRM. Dit recht omvat de vrijheid om een mening te koesteren en de vrijheid om inlichtingen of denkbeelden te ontvangen of te verstrekken, zonder inmenging van enig openbaar gezag. De uitoefening van deze vrijheid kan, gelet op het tweede lid, worden onderworpen aan bepaalde formaliteiten, voorwaarden, beperkingen of sancties, mits deze bij wet zijn voorzien en in een democratische samenleving noodzakelijk zijn in het belang van (onder meer) de bescherming van de goede naam of de rechten van anderen.

Hiertegenover staat het beroep van [appellant] op zijn recht op privacy en goede naam, zoals door art. 8 lid 1 EVRM wordt beschermd.

Waar het betreft de gestelde onrechtmatigheid van de Uitlatingen wijst [appellant] in hoger beroep in het bijzonder op de opmerking van [geïntimeerde] dat er ‘informatie is ingewonnen’ dat [appellant] ‘praktijken niet schuwt die te maken hebben met het aanreiken van persoonlijk gewin van bestuurders’ en dat er ‘sterke aanwijzingen’ zijn dat ook een directeur van [Bedrijf] dingen aangeboden heeft gekregen. Daarmee is volgens [appellant] sprake van verdachtmaking door [geïntimeerde] , omdat [geïntimeerde] met zijn waardeoordeel omtrent de informatie, bronnen en aanwijzingen de suggestie heeft gewekt dat de informatie klopt. Ook blijken de vergaande verdachtmakingen door [geïntimeerde] volgens [appellant] uit een citaat dat de rechtbank ten onrechte niet in r.o. 2.5 van het bestreden vonnis heeft opgenomen:

‘Kijk naar mijn weten is dit de eerste kandidaat in Nederland die dus serieus kandidaat is, die bij een beursgenoteerde onderneming en een [Bedrijf] met een hele grote reputatie door een misdaadjournalist wordt onderzocht. Dat is naar mijn weten nog nooit voorgekomen en een Amerikaan zou zegen: I rest my case. Ik hoef er verder niks meer over te zeggen. (…)

Dit laatste punt heb ik vorige week woensdag gezegd en dat is een onderdeel van laten we zeggen zijn discutabele reputatie.’

Getoetst aan de in hierboven in r. o. 4.5 genoemde omstandigheden kunnen de Uitlatingen en hetgeen [geïntimeerde] blijkens voorgaand citaat eveneens tijdens de Ledenraadsvergadering heeft gezegd, naar het oordeel van het hof niet als onrechtmatig worden aangemerkt.

[geïntimeerde] informeerde de Ledenraad in zijn functie van voorzitter van de raad van commissarissen desgevraagd over de redenen voor het niet steunen van de kandidatuur van [appellant] . In die functie mocht van [geïntimeerde] in beginsel worden verwacht dat hij -daarnaar gevraagd- volledig en naar waarheid informatie zou verstrekken. Nu het schenden van de geheimhoudingsverplichting door (een of meer van) de deelnemende Leden tot de perspublicaties heeft geleid, is niet in te zien dat de perspublicaties voorkomen zouden zijn als [geïntimeerde] de Ledenraad op een andere manier zou hebben geïnformeerd dan mondeling, tijdens bedoelde vergadering.

[geïntimeerde] heeft -als een van de redenen voor het standpunt van de raad van commissarissen- op door derden geuite verdenkingen gewezen, die onder andere steun vonden in een verklaring van een lid van de directie van [Bedrijf] , zoals bevestigd in de door [geïntimeerde] als productie 9 overgelegde brief van directielid [directielid] . [appellant] heeft onvoldoende gesteld om het oordeel te rechtvaardigen dat de raad van commissarissen door derden geuite verdenkingen in het geheel niet had mogen laten meewegen in de beslissing om de kandidatuur van [appellant] al dan niet te ondersteunen. Zijn stellingen rechtvaardigen evenmin het oordeel dat de raad van commissarissen de betreffende informatie wel heeft mogen meewegen bij zijn beslissing, maar dat [geïntimeerde] de Ledenraad daarvan onkundig had moeten houden.

[geïntimeerde] heeft zijn uitlatingen voorts voldoende zorgvuldig ingekleed en heeft erop gewezen dat de raad van commissarissen bepaalde informatie had bereikt, zonder de door derden geuite verdenkingen als eigen verdenkingen of beschuldigingen over te nemen. Voor zover [geïntimeerde] met de wijze waarop hij de informatie heeft gegeven al de suggestie heeft gewekt dat de informatie klopt, door een waardeoordeel aan de informatiebronnen te geven, is ook dit voor een onrechtmatigheidsoordeel onvoldoende.

In het in r. o. 4.8 hierboven opgenomen citaat bepleit [geïntimeerde] evenmin de juistheid van de geuite verdenkingen, maar wijst hij op onderzoek daarnaar door een misdaadjournalist, wat kennelijk volgens [geïntimeerde] al genoeg zegt (I rest my case) en op ‘laten we zeggen zijn discutabele reputatie’. Daarmee worden geen beschuldigingen of verdenkingen als juist aangemerkt, hieruit volgt slechts de door de raad van commissarissen kennelijk relevant gevonden omstandigheid dat het gedrag van [appellant] niet onbesproken was. Dat [appellant] op de Ledenraadvergadering niet aanwezig was en geen weerwoord kon geven, maakt de Uitlatingen evenmin onrechtmatig.