Uitspraken

geboren te [geboorteplaats] op [1987] ,

wonende te [woonplaats] .

De verdachte heeft tegen het hiervoor genoemde vonnis hoger beroep ingesteld.

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzittingen van het hof van 2 november 2018 en 13 december 2019 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422 van het Wetboek van Strafvordering, het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal. Deze vordering is na voorlezing aan het hof overgelegd. Het hof heeft verder kennisgenomen van dat wat door verdachte en zijn raadsman, mr. V.P.J. Tuma, naar voren is gebracht.

Het hof zal het vonnis waarvan beroep vernietigen omdat het tot een deels andere bewijsbeslissing komt. Daarnaast komt het hof wat betreft de strafbaarheid van verdachte tot een andere beslissing. Het hof zal daarom opnieuw rechtdoen.

Aan verdachte is tenlastegelegd dat:

hij op of omstreeks 18 december 2016 te Bunschoten-Spakenburg, gemeente Bunschoten, althans in arrondissement Midden-Nederland, één of meer ambtena(a)r(en), [ambulancemedewerker] (ambulance verpleegkundige in het gebied Utrecht) en/of een onbekend gebleven persoon (ambulance verpleegkundige), gedurende en/of ter zake van de rechtmatige uitoefening van zijn/haar/hun bediening heeft mishandeld door:

-die [ambulancemedewerker] eenmaal in zijn zij, althans het lichaam, te schoppen en/of

-die onbekend gebleven persoon (hard) te duwen.

Indien in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd. De verdachte is daardoor niet geschaad in de verdediging.

Feitenweergave

Op 18 december 2016 krijgt een aantal ambulancemedewerkers de melding te gaan naar de [adres] in Bunschoten, omdat iemand op dat adres een epileptisch insult zou hebben gekregen en agressief zou zijn. Ter plaatse aangekomen treffen de ambulancemedewerkers verdachte aan, die op dat moment in een kinderbedje ligt. Verdachte geeft desgevraagd aan de ambulancemedewerkers aan dat hij niet mee wil naar het ziekenhuis. Verdachte kan niet duidelijk aangeven waarom hij niet mee wil. Ambulancemedewerker [ambulancemedewerker] zegt vervolgens tegen verdachte dat hij mee moet naar het ziekenhuis voor onderzoek, omdat hij een gevaar is voor zichzelf en voor anderen.

Een andere ambulancemedewerker zegt tegen verdachte dat zonodig bijstand van de politie zal worden ingeroepen.

De politie is vervolgens ter plaatse gekomen, waarbij de agenten op aangeven van [ambulancemedewerker] verdachte willen boeien. Er ontstaat een worsteling tussen verdachte en de agenten. Tijdens deze worsteling krijgt een andere ambulancemedewerker een duw van verdachte, waardoor deze haar linker elleboog bezeert. [ambulancemedewerker] besluit dan de agenten te assisteren bij het onder controle krijgen en boeien van verdachte. Terwijl de agenten de boeien omdoen bij verdachte, trapt verdachte [ambulancemedewerker] in diens rechterzij. Hij voelt daardoor pijn. Na controle in het ziekenhuis blijkt [ambulancemedewerker] een gekneusde rib te hebben overgehouden aan de trap.

Verdachte is verhoord door de politie en heeft tijdens dit verhoor, net als ter terechtzitting van de politierechter en het hof, verklaard zich niets van het voorval te herinneren tot het moment waarop hij weer thuis was met zijn vriendin en hij merkte dat hij geen schoenen aan had.

Partiële vrijspraak feit 1.

Het hof is van oordeel dat verdachte dient te worden vrijgesproken van de tenlastegelegde mishandeling door het geven van een duw aan een "onbekend gebleven persoon", nu uit het dossier kan worden afgeleid wie deze desbetreffende ambulancemedewerker is.

Bewijsoverweging

Op grond van het onderzoek ter terechtzitting stelt het hof vast dat verdachte een epileptisch insult heeft gehad en dat hij ten gevolge van dit insult post ictaal gedrag heeft vertoond en gedurende enige tijd in de war was en zich vreemd heeft gedragen. Bij terugkeer uit het ziekenhuis bleek dat hij geen herinnering had aan hetgeen was voorgevallen. Daarmee is overigens niet gezegd dat hij geen opzet heeft gehad op de tenlastegelegde mishandeling. Daarvan zou alleen sprake zijn “als bij de verdachte ten tijde van zijn handelen ieder inzicht in de draagwijdte van zijn gedragingen en de mogelijke gevolgen heeft ontbroken” (vgl. HR 9 december 2008, ECLI:NL:HR:2008:BD2775).

Omdat daarvan niet is gebleken, komt het hof tot een bewezenverklaring van de tenlastegelegde mishandeling met dien verstande dat het hof (ook) niet bewezen acht dat [ambulancemedewerker] een ambtenaar was en er derhalve ook geen sprake was van de rechtmatige uitoefening van zijn bediening.

Door wettige bewijsmiddelen, waarin zijn vervat de redengevende feiten en omstandigheden waarop de bewezenverklaring steunt, acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat:

hij op of omstreeks 18 december 2016 te Bunschoten-Spakenburg, gemeente Bunschoten, althans in arrondissement Midden-Nederland, één of meer ambtena(a)r(en), [ambulancemedewerker] (ambulance verpleegkundige in het gebied Utrecht) en/of een onbekend gebleven persoon (ambulance verpleegkundige), gedurende en/of terzake van de rechtmatige uitoefening van zijn/haar/hun bediening heeft mishandeld door:

-die [ambulancemedewerker] eenmaal in zijn zij, althans het lichaam, te schoppen en/of

-die onbekend gebleven persoon (hard) te duwen.

Het hof acht niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard, zodat deze daarvan behoort te worden vrijgesproken.

Het bewezen verklaarde levert op:

mishandeling.

Het hof is van oordeel dat verdachte het bewezenverklaarde op grond van zijn psychische toestand ten tijde van het bewezenverklaarde niet kan worden toegerekend en daarom ten aanzien van het hiervoor bewezenverklaarde niet strafbaar is. Daarom dient hij te worden ontslagen van alle rechtsvervolging.