Uitspraken

In de onderhavige kort gedingprocedure heeft [Appellant] – kort samengevat – bij wege van voorziening betaling gevorderd van haar loon vermeerderd met alle emolumenten vanaf mei 2017 tot het moment waarop haar arbeidsovereenkomst rechtsgeldig is geëindigd, uitgezonderd de periode waarin zij aanspraak maakt op een zwangerschaps- en bevallingsuitkering voor welke periode zij de zwangerschaps- en bevallingsuitkering van tenminste zestien weken heeft gevorderd zoals deze door UWV aan Zorggroep NW-Veluwe wordt voldaan onder gelijktijdige afgifte van salarisspecificaties, vermeerderd met wettelijke verhoging en met gelijktijdige verstrekking van salarisspecificaties, alsmede vermeerderd met wettelijke rente, buitengerechtelijke incassokosten en de proceskosten.

In het bestreden vonnis heeft de kantonrechter de gevraagde voorzieningen geweigerd, omdat – kort samengevat – [Appellant] zonder deugdelijke grond de aan haar aangeboden werkzaamheden op 28 april 2017 heeft gestaakt. Daarop was Zorggroep NW-Veluwe gerechtigd tot het treffen van de loonmaatregel (art. 7:629 lid 3 sub c BW). De kantonrechter heeft de proceskosten in verband met art. 7:629a lid 6 BW gecompenseerd.

In dit hoger beroep vordert [Appellant] , voor zover mogelijk uitvoerbaar bij voorraad, dat het hof het bestreden vonnis vernietigt en alsnog de gevraagde voorlopige voorziening tot (door)betaling van loon (met nevenvorderingen zoals gevorderd in eerste aanleg) verleent.

Het hof stelt allereerst vast dat waar het hier gaat om een vordering tot betaling van loon de spoedeisendheid daarvan gezien haar aard als voldoende vaststaand kan worden aangenomen.

De eerste en tweede grief richten zich tegen de door de kantonrechter vastgestelde feiten. Nu het hof de feiten, op grond van hetgeen enerzijds is gesteld en anderzijds niet (voldoende) is betwist en gezien de inhoud van niet (genoegzaam) weersproken schriftelijke stukken, en voor zover in hoger beroep relevant, opnieuw heeft vastgesteld, behoeven deze grieven geen bespreking meer.

Kern van grieven 3 en 5 is dat volgens [Appellant] ten onrechte door de kantonrechter is geoordeeld dat zij zonder deugdelijke grond de aan haar aangeboden werkzaamheden op 28 april 2017 heeft gestaakt waardoor de loonmaatregel gerechtvaardigd is. Volgens [Appellant] waren de feitelijk aan haar opgedragen werkzaamheden niet passend. Deze grieven lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

Artikel 7:629 lid 3 sub c BW bepaalt dat het recht op loon vervalt voor de tijd, gedurende welke de werknemer, hoewel daartoe in staat, zonder deugdelijke grond passende arbeid als bedoeld in artikel 7:658a lid 4 BW voor de werkgever niet verricht. In dit geval staat vast dat nadat [Appellant] bezwaar maakte tegen de door Zorggroep NW-Veluwe als passend werk aangeboden werkzaamheden (zie 3.7.), partijen UWV hebben ingeschakeld. UWV heeft het door Zorggroep NW-Veluwe aangeboden werk passend geoordeeld (zie 3.8.). Dit betekent dat voor zover [Appellant] ook in hoger beroep klaagt over het niet passend zijn van de werkzaamheden, dit in het licht van het deskundigenoordeel van het UWV door [Appellant] onvoldoende is gesteld en onderbouwd. Zorggroep NW-Veluwe was niet gehouden om nadat [Appellant] slechts één dag enkele uren de door UWV passend geoordeelde werkzaamheden had verricht, opnieuw een bedrijfsarts in te schakelen omtrent de vraag of de werkzaamheden passend waren.

Het aangeboden werk betreft – kort gezegd – gedurende een beperkt aantal uren per week aanwezig zijn in de groep en samen met de bewoners koffie drinken en eventueel voorlezen. [Appellant] heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat de feitelijk op de werkvloer opgedragen werkzaamheden fysiek meer belastend waren dan de hiervoor als passend omschreven werkzaamheden (die ook zijn opgenomen in de rapporten van de bedrijfsarts, productie 11 bij inleidende dagvaarding, en van UWV, productie 13 bij inleidende dagvaarding). Voor zover [Appellant] betoogt dat haar fysiek belastende werkzaamheden zijn opgedragen zoals het verlenen van zorg aan bewoners, het pakken van koffiekopjes uit de kasten (waardoor zij boven schouderhoogte moest reiken) en het uitruimen van de vaatwasser, heeft te gelden dat Zorggroep NW-Veluwe betwist dat zij fysiek belastende werkzaamheden van [Appellant] heeft verlangd. Dat andere werkzaamheden zouden zijn opgedragen dan de (ook door UWV) als passend geoordeelde werkzaamheden is ook niet voorshands aannemelijk nu Zorggroep NW-Veluwe heeft aangevoerd dat op de werkvloer geen hiërarchisch leidinggevende van [Appellant] rondloopt en dat zij dus zelf bepaalt welke niet-fysieke arbeid zij verricht. Dit betekent dat voorshands niet aannemelijk is dat van [Appellant] andere werkzaamheden zijn verlangd dan de als passend omschreven werkzaamheden. Voor nader onderzoek naar de opgedragen werkzaamheden is in kort geding geen plaats, zodat grieven 3 en 5 falen.

Met grieven 4 en 7 maakt [Appellant] bezwaar tegen het niet opnieuw raadplegen van de bedrijfsarts door Zorgroep NW-Veluwe nadat zij zich op 28 april 2017 (zie 2.9.) opnieuw had ziekgemeld. Ook deze grieven lenen zich voor gezamenlijke behandeling. Op dit punt onderschrijft het hof hetgeen de kantonrechter in rechtsoverweging 4.4. hierover heeft geoordeeld; de mededeling van [Appellant] op 28 april 2017 (zie 2.8) dat zij niet zou komen werken nadat zij de dag daarvoor éénmaal in het kader van haar re-integratie op het werk was verschenen, behoefde door Zorggroep NW-Veluwe niet te worden opgevat als een nieuwe ziekmelding met een andere achtergrond of oorzaak dan die waarvoor reeds het advies van de bedrijfsarts en van het UWV was ingewonnen en waarvoor de passende werkzaamheden werden aangeboden.

Voor zover [Appellant] aanvoert dat sprake zou zijn van pesterijen op de werkvloer heeft te gelden dat dit is betwist door Zorggroep NW-Veluwe en dat dit door [Appellant] voorshands onvoldoende aannemelijk is gemaakt. Voor bewijslevering is in dit kort geding geen plaats.

Ten slotte staat gelet op hetgeen hiervoor is overwogen voorshands niet vast dat Zorggroep NW-Veluwe niet zou hebben voldaan aan haar re-integratieverplichtingen jegens [Appellant] (onder meer door geen nieuwe beoordeling van [Appellant] te laten uitvoeren binnen twee maanden na het rapport van de bedrijfsarts van 6 februari 2017). Het rapport van de bedrijfsarts dat na twee maanden zou worden beoordeeld of er een verbetering in de belastbaarheid zou optreden maakt niet dat van [Appellant] niet verwacht kan worden dat zij in het kader van haar re-integratie de als passend aangeboden werkzaamheden verricht. Nu [Appellant] haar re-integratiewerkzaamheden heeft gestaakt kan Zorggroep NW-Veluwe niet worden verweten dat zij niet zou hebben voldaan aan haar re-integratieverplichtingen.

Dit betekent dat ook grieven 4 en 7 falen.

Met de kantonrechter (rechtsoverweging 4.5.) is ook het hof voorshands van oordeel dat [Appellant] zonder deugdelijke grond de aan haar aangeboden passende werkzaamheden op 28 april 2017 heeft gestaakt en dat de loonsanctie die Zorggroep NW-Veluwe daarop heeft getroffen en onverwijld moest treffen vanwege het in artikel 7:629 lid 7 BW opgenomen voorschrift, stand houdt en betrekking mag hebben op de volledige loonaanspraak. Ook grief 6 treft derhalve geen doel.

Het hof onderschrijft voorts het oordeel van de kantonrechter in rechtsoverweging 4.5. omtrent het gebruik van het woord “opschorten” door Zorggroep NW-Veluwe; onder de omstandigheden van dit geval verdient dat slordig taalgebruik geen afstraffing. Bij [Appellant] heeft geen onduidelijkheid kunnen bestaan dat de maatregel van looninhouding werd toegepast. Dat dit door Zorggroep NW-Veluwe op 2 mei 2017 ook mondeling aan [Appellant] is meegedeeld is door [Appellant] ook niet betwist. De e-mail die als productie 21 bij inleidende dagvaarding door [Appellant] in het geding is gebracht maakt het voorgaande niet anders. Dit betekent dat ook grief 8 faalt.

Voor nader onderzoek naar de feiten is in dit kort geding geen plaats, zodat het bewijsaanbod van [Appellant] zal worden gepasseerd.

Nu alle grieven falen zal het bestreden vonnis worden bekrachtigd.

Gelet op artikel 7:629a lid 6 BW zal [Appellant] , hoewel in het ongelijk gesteld, niet in de proceskosten worden veroordeeld.