Uitspraken

De grieven van [appellant] behelzen naar de kern de klacht dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat in kort geding moet worden uitgegaan van een eigen ontslagname van [appellant] per 1 september 2018. [appellant] stelt nimmer duidelijk en ondubbelzinnig ontslag te hebben genomen. Voorts stelt hij dat [geïntimeerde] niet heeft voldaan aan zijn onderzoeks- en informatieplicht.

[geïntimeerde] betwist dat [appellant] voldoende spoedeisendheid heeft bij zijn vorderingen en meent dat de grieven van [appellant] ook overigens behoren te falen. De grieven en verweren lenen zich voor een gezamenlijke behandeling.

In geschil is de vraag of sprake is van een rechtsgeldige ontslagname van [appellant] per

1 september 2018. Ter beantwoording van deze vraag moet vooropgesteld worden dat voor de opzegging van de arbeidsovereenkomst door de werknemer een duidelijke en ondubbelzinnige verklaring is vereist die erop is gericht om de beëindiging van de arbeidsovereenkomst te bewerkstelligen. Deze volgens vaste rechtspraak geldende strenge maatstaf ter beantwoording van de vraag of een werknemer zijn dienstbetrekking vrijwillig heeft willen beëindigen, dient ertoe de werknemer te behoeden voor de ernstige gevolgen die vrijwillige beëindiging van het dienstverband voor hem kan hebben, zoals het mogelijk verlies van ontslagbescherming en aanspraken op grond van de sociale zekerheidswetgeving. In verband met die gevolgen zal de werkgever niet spoedig mogen aannemen dat een verklaring van de werknemer gericht is op vrijwillige beëindiging van de dienstbetrekking (HR 10 juni 2005, ECLI:NL:HR:2005:AS8387). Waar de werkgever een bevrijdend verweer voert, te weten dat sprake is van opzegging door de werknemer, is het overeenkomstig het bepaalde in artikel 150 Rv (in een bodemprocedure) aan de werkgever om te bewijzen dat daarvan wel sprake is.

Dat [geïntimeerde] aan deze onderzoeks- en informatieplicht heeft voldaan, is het hof vooralsnog niet gebleken. Ter gelegenheid van de mondelinge behandeling in eerste aanleg heeft [geïntimeerde] verklaard dat hij in zijn gesprek met [appellant] heeft gezegd dat er geen vaststellingsovereenkomst zou komen en dat [appellant] op deze manier geen uitkering zou krijgen.

[appellant] heeft deze stellingen van [geïntimeerde] bestreden. [appellant] ontkent immers nadrukkelijk dat [geïntimeerde] hem heeft gewezen op het risico dat hij geen uitkering zou krijgen. Volgens [appellant] heeft [geïntimeerde] hem in het geheel niet geïnformeerd over de consequenties van een vrijwillige beëindiging van zijn dienstverband.

Daar komt bij dat de verklaring van [geïntimeerde] dient te worden aangemerkt als een partijgetuigenverklaring in de zin van artikel 164 Rv en het hof van aanvullend, ondersteunend bewijs niet gebleken is.

Het hof is, anders dan de kantonrechter, van oordeel dat niet van belang is of [C] zich in diens gesprek met [appellant] op 21 juli 2018 ervan heeft vergewist dat [appellant] goed had nagedacht over zijn vertrek. Niet alleen was op dat moment nog geen sprake van ontslagname, maar ook verklaart [C] niet dat hij [appellant] al heeft voorgehouden welke rechtspositionele gevolgen een ontslagname door [appellant] zou hebben.

Bij deze stand van zaken en bij gebreke van overig bewijs is in dit kort geding, waarin voor nadere bewijslevering ook geen plaats is, niet aannemelijk geworden dat [geïntimeerde] zich ervan heeft vergewist dat [appellant] zich ervan bewust was en daadwerkelijk bedoeld heeft in te stemmen met beëindiging van zijn dienstverband zonder dat daar enige compensatie, garantie op terugkeer of rechtsbescherming tegenover stond en dat [geïntimeerde] [appellant] de benodigde informatie en gelegenheid heeft geboden om een dergelijke beëindiging op zijn eigen merites - en dus ook rekening houdend met mogelijk verlies van aanspraken op een WW- en of Zw-uitkering - te kunnen beoordelen. [geïntimeerde] is er dus niet in geslaagd het bevrijdend verweer, inhoudende dat [appellant] per 1 september 2018 zelf ontslag heeft genomen, aannemelijk te maken. Dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen anderszins is geëindigd, is gesteld noch gebleken.