Uitspraken

[verzoekster] baseert haar verzoek tot herroeping op de grond die is genoemd in artikel 382 aanhef en onder a Rv.

Volgens [verzoekster] berust de beschikking van 19 augustus 2016 vrijwel geheel op de door BWV naar voren gebrachte feiten op grond waarvan aangenomen dat sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding, waarbij de melding van [verzoekster] aan de RvC en het door BWV ingestelde onderzoek doorslaggevend zijn geweest, dan wel essentieel om te komen tot de conclusie van het hof dat sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding. Daarnaast heeft het hof op basis daarvan de hoogte van de billijke vergoeding aangepast in het nadeel van [verzoekster] . Als het hof had kunnen beschikken over het rapport van Integis en de RvC daadwerkelijk onderzoek had gedaan, dan zou de verstoorde arbeidsverhouding niet zijn komen vast te staan en zou er geen grond geweest zijn voor een ontbinding van de arbeidsovereenkomst. Het zou althans tot een hogere billijke vergoeding zijn gekomen. [verzoekster] heeft dan ook de RvC terecht benaderd en BWV heeft bedrog gepleegd door hun oneerlijke proceshouding, die heeft belet dat in de procedure feiten aan het licht zijn gekomen die tot een voor [verzoekster] gunstige(r) afloop van de procedure zouden hebben kunnen leiden.

Ingevolge artikel 390 Rv kan een beschikking op verzoek van de oorspronkelijk verzoeker of van een belanghebbende worden herroepen op de gronden genoemd in artikel 382 Rv, tenzij de aard van de beschikking zich hiertegen verzet. Het rechtsmiddel herroeping is een uitzondering op de regel dat procedures een einde moeten hebben en dat een eenmaal afgedane zaak niet opnieuw aan een rechter kan worden voorgelegd. Alleen in geval van bijzondere omstandigheden wordt op deze regel inbreuk gemaakt doordat een procespartij gelegenheid krijgt een beschikking aan te tasten die reeds in kracht van gewijsde is gegaan. Eén van de gronden voor herroeping die zijn genoemd in artikel 382 Rv, is dat de beschikking berust op bedrog door de wederpartij in het geding gepleegd.

Wat betreft de vraag of in de eerdere procedure sprake is geweest van bedrog wordt het volgende vooropgesteld. Van bedrog in de zin van artikel 382 aanhef en onder a Rv is sprake wanneer een partij door haar oneerlijke proceshouding belet dat in de procedure feiten aan het licht komen die tot een voor de tegenpartij gunstige afloop van die procedure zouden hebben kunnen leiden. Dit zal zich onder meer voordoen wanneer een partij dergelijke feiten verzwijgt, terwijl zij wist of behoorde te weten dat de tegenpartij niet met die feiten bekend was of redelijkerwijs bekend behoorde te zijn. Het begrip bedrog in artikel 3:44 lid 3 BW is hierbij niet van toepassing en de uitleg daarvan is niet bepalend voor die van artikel 382 aanhef onder a Rv. Het moet daarbij bovendien gaan om feiten waarop de aangevallen beslissing steunt.

Het hof stelt allereerst vast dat in de eerdere procedures zowel de melding van [verzoekster] aan de RvC als de uitkomsten van het daarop ingestelde onderzoek door de RvC, een en ander als bedoeld in 3.4 en 3.5, aan de orde zijn gekomen. De stelling van [verzoekster] dat de RvC in weerwil van de reactie van 18 november 2015 géén onderzoek naar de juistheid van haar melding heeft ingesteld, is uitdrukkelijk en gemotiveerd door de twee bij de mondelinge behandeling aanwezige leden van de RvC weersproken en heeft [verzoekster] op geen enkele wijze aannemelijk gemaakt. Die aangevoerde grond staat daarmee geenszins vast. [verzoekster] heeft daarvan ook geen bewijs aangeboden. Dat het onderzoek van de RvC ontoereikend is geweest, zoals [verzoekster] kennelijk tevens betoogt, is evenmin voldoende onderbouwd. Dat onderzoek heeft bestaan, zo blijkt uit de reactie van 18 november 2015, uit het voeren van gesprekken binnen BWV en het inzien van stukken over de door [verzoekster] genoemde onderwerpen. Bij dat onderzoek heeft de RvC aan [verzoekster] gevraagd om bewijsstukken. Nadat [verzoekster] geen bewijsstukken had aangeleverd, heeft de RvC de conclusie getrokken dat de beweringen van [verzoekster] niet afdoende ondersteund werden door bewijsstukken en dat veel van “horen zeggen” afkomstig was.
Dat de RvC tegen de achtergrond van de uitkomsten van het Integis-rapport van eind 2017 achteraf bezien wellicht meer of ander onderzoek had kunnen doen dan zij heeft gedaan, betekent nog niet dat BWV in de ontbindingsprocedure van 2015 en 2016 heeft gelogen of de rechter anderszins onjuist heeft voorgelicht. De omstandigheid dat het onderzoek door Integis later door de RvC is aangevraagd, is veeleer een ondersteuning voor de juistheid van het verweer van (de RvC van) BWV dat de latere kritiek op de cultuur en de leiderschapsstijl binnen BWV eerder niet bekend was, terwijl de uitkomst van het Integis-onderzoek de uitkomst van het onderzoek door de RvC dienaangaande juist bevestigt, waar het gaat om de vraag naar eventuele onregelmatigheden en integriteitsschendingen. Ten tijde van de beschikking van het hof was het Integis-rapport nog niet aangevraagd, zodat de uitkomsten van dit rapport of het bestaan ervan toen niet verzwegen kunnen/kan zijn.

Het voorgaande wordt niet anders indien daarbij betrokken wordt dat BWV in de ontbindingsprocedures is vertegenwoordigd door haar directeur-bestuurder [E] . [verzoekster] betoogt dat daardoor in de ontbindingsprocedure is verhuld dat [E] een onacceptabele, dominante leiderschapsstijl had. Uit de stukken van de eerdere ontbindingsprocedure kan echter niet worden afgeleid dat die leiderschapsstijl bij de beslechting van het arbeidsconflict van belang is geweest. In randnummer 59 van het verweerschrift in eerste aanleg heeft [verzoekster] immers weersproken dat van een duurzaam verstoorde arbeidsverhouding sprake was, onder aanvoering van: “Partijen hebben in het verleden ook wel eens een (pittige) discussie gehad (…). Echter, dit is altijd al zo geweest en is tot onderhavig verzoekschrift nimmer een issue geweest.”. Dit heeft [verzoekster] in hoger beroep herhaald onder randnummers 92 en 95 van haar beroepschrift, stellend dat van een ernstige verstoorde arbeidsrelatie geen sprake is, noch met [E] noch met één van de andere MT-leden, terwijl zij in randnummer 99 van haar beroepschrift het mogelijk acht de verhoudingen tussen partijen te normaliseren. Het door [verzoekster] gestelde bedrog aangaande leiderschapsstijl van [E] heeft daardoor niet betrekking op feiten waarop de beslissing steunt.

Het voorgaande leidt ertoe dat niet is gebleken dat BWV haar bekende informatie aan de rechter en aan [verzoekster] heeft onthouden. [verzoekster] heeft tegenover het verweer van BWV haar verzoek tot herroeping onvoldoende onderbouwd en geen feiten gesteld die, indien bewezen, tot een oordeel dwingen. Er is daarom geen grond voor bewijslevering en geen grond voor heropening van de ontbindingsprocedure. Het verzoek van [verzoekster] zal worden afgewezen.

[verzoekster] zal als de in het ongelijk gestelde partij in de kosten van deze procedure worden verwezen als hierna wordt vermeld (2 punten; tarief II).