Uitspraken

De vrouw heeft in dit verband in eerste aanleg verzocht te bepalen dat de man € 100,- per kind per maand aan de vrouw dient te voldoen, totdat de kinderen eenentwintig jaar oud zijn. Zij heeft daartoe gesteld dat partijen zijn overeengekomen dat de man, naast het bedrag aan kinderalimentatie, netto € 100,- per kind per maand extra bijdraagt, te betalen door de man aan de kinderen. Die afspraak is volgens de vrouw destijds door de mediator mw. [E] bevestigd aan partijen in de mail van 27 mei 2015 (productie 1 bij het betreffende verweerschrift tevens zelfstandig verzoek in eerste aanleg). In die mail staat onder meer het volgende:

In de bestreden beschikking heeft de rechtbank het zelfstandig verzoek van de vrouw afgewezen onder de overweging dat er gelet op de betwisting door de man teveel onduidelijkheid is over de bedoeling en precieze invulling van de afspraak.

De vrouw is van mening dat haar zelfstandig verzoek ten onrechte is afgewezen door de rechtbank. Onder meer heeft zij daartoe in hoger beroep opgemerkt dat het bestaan van de afspraak vaststaat en die is volgens de vrouw niet te kwalificeren als partneralimentatie omdat de man deze bijdrage aan de kinderen betaalde. In feite betreft het volgens de vrouw een afspraak tussen de ouders ten behoeve van de voorziening in de kosten van levensonderhoud en studie van de kinderen. De kinderen zijn [in] 2017 eenentwintig jaar oud geworden en tot die datum dient de man volgens de vrouw gewoon de afspraak na te komen. De achterstand bedraagt volgens de vrouw (vanaf januari 2017) tot
10 september 2017 zo'n € 760,-. Met het oog op inning van de achterstand verzoekt de vrouw haar zelfstandig verzoek alsnog toe te wijzen.

Het hof is van oordeel dat de vrouw niet in haar verzoek in incidenteel hoger beroep kan worden ontvangen. Nu de vrouw stelt dat sprake is van een bijdrage in de kosten van levensonderhoud en studie ten behoeve van de meerderjarige kinderen en ook vast staat dat deze aan de kinderen diende te worden voldaan, is de vrouw geen rechthebbende ter zake van de hier bedoelde bijdrage. Aan een oordeel over de achtergronden en bedoeling van deze bijdrage komt het hof daarom niet toe.

In de bestreden beschikking is de rechtbank met partijen uitgegaan van de huwelijksgerelateerde behoefte zoals die in 2015 was berekend, zijnde geïndexeerd naar 2018 een bedrag van € 2.167,- netto per maand. Deze huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw staat tussen partijen vast, zoals zij ter zitting van het hof desgevraagd hebben bevestigd.

Een onderhoudsverplichting als de onderhavige bestaat alleen bij behoeftigheid. Van behoeftigheid is sprake als de vrouw niet voldoende inkomsten heeft tot haar levensonderhoud, noch zich deze in redelijkheid kan verwerven. De man heeft in dit verband in hoger beroep aangevoerd dat de feitelijke eigen inkomsten van de vrouw ten onrechte door de rechtbank in de bestreden beschikking niet in mindering zijn gebracht op de voormelde huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw. Deze grief treft doel. Het is het hof gebleken dat de hoogte van de feitelijke eigen inkomsten van de vrouw (€ 1.815,- netto per maand) tussen partijen vaststaat. De na aftrek van die eigen inkomsten van de vrouw resterende behoefte bedraagt aldus € 352,- netto per maand en dat correspondeert naar door de man onbetwist is gesteld met een bruto bedrag van € 597,- per maand. Het hof ziet in hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd geen aanleiding een andere verdiencapaciteit aan de vrouw toe te kennen.

Met de man is het hof van oordeel dat er geen reden is voor het maken van een jusvergelijking. De uitkomst daarvan kan er niet toe leiden dat een bedrag aan partneralimentatie wordt opgelegd dat de behoeftigheid van de vrouw overstijgt, zoals de vrouw lijkt te menen.