Uitspraken

Getuige [gebiedsmanager 1] heeft voor zover relevant verklaard: “U vraagt of ik kan herinneren op welke datum het gesprek met [verzoeker] heeft plaatsgevonden. Dat was op 17 maart, rond 12:00 uur. (…)

Op uw vraag wat [verzoeker] mij zei, kan ik alleen de hoofdlijnen nog herinneren. Er was een vacature in [plaats 2] vrij, [verzoeker] vond dat hij daar aanspraak op maakte. Hij vond dat hij genoeg gestraft was door allerlei overplaatsingen, hij had een auto moeten aanschaffen. Hij vond dat hij genoeg geboet had en weer terug kon. Ik heb gezegd dat een plaatsing in [plaats 2] niet kon omdat de situatie met [x] dusdanig ernstig was en voor de toekomst voor het team niet mogelijk was. Hij werd daarop boos en rancuneus, [x] was nog steeds een spelbreker en blokkade voor hem om terug te keren naar [plaats 2] . Hij werd steeds bozer in het gesprek. Ik zei hem te stoppen met boos te zijn en [x] verwijten te maken. Nadat ik hem gezegd had niet erger boos te worden werd het gesprek rustiger. Toen is het gesprek op een gegeven moment beëindigd.

U vraagt mij of [verzoeker] gezegd is niet in [plaats 1] te komen. Die vacature was voor 50% in [plaats 1] en voor 50% in [plaats 5] . Het gesprek is niet meer over de inhoud van de functie gegaan. Na die boosheid van [verzoeker] is duidelijk aangegeven dat hij in [plaats 3] verder kon werken. Daar was ook ruimte, een formatieplaats was vrijgekomen. [verzoeker] is gezegd dat hij niet naar [vestiging] in [plaats 1] mocht komen. Dat is aan de orde geweest. Ik schrok best van die boosheid, die rancune. Daarom heb ik de week daarop op een bijeenkomst met collega [gebiedsmanager 2] en interim HR-manager [HR manager] over [verzoeker] gesproken. Verder is in het telefoongesprek niet veel meer daarover gezegd. [verzoeker] heeft zelf daar niks meer over aangegeven, dat hij naar de [vestiging] zou komen. Ik maakte mij wel ernstig zorgen daarover, vanwege de rancune van [verzoeker] . Daarom heb ik er melding van gemaakt bij mijn collega’s. U vraagt mij of ik van het telefoongesprek notities heb gemaakt. Nee, die heb ik niet gemaakt. Ik heb de hoofdlijnen van het gesprek voor mijzelf op papier gezet. Dat heb ik niet vlak daarna gedaan.

U vraagt mij of ik na het gesprek met [verzoeker] nog aan iemand anders erover heb verteld. Nee, gezien de vertrouwelijkheid van het gesprek heb ik het eerst bij [HR manager] van HR gemeld en later bij [gebiedsmanager 2] .

U vraagt mij of ik de indruk had of [verzoeker] begrepen had dat hij niet meer op [vestiging] mocht komen. Dat is lastig, iedere keer weer lijkt het of [verzoeker] het niet wil begrijpen. Ik vroeg mij af of het doordrong, de ernst van de situatie. Dat bleek ook weer in het telefoongesprek. (…)

U zegt dat in het beroepschrift is aangegeven dat ik duidelijk heb gemaakt dat [verzoeker] niet in [plaats 1] kon werken en hij daar niet mocht komen. U vraagt of ik begrijp dat [verzoeker] dan toch naar [plaats 1] is gekomen. Daar begrijp ik helemaal niks van, een afspraak is afspraak. Hij is meerdere keren gewaarschuwd, ook door collega’s. Dat hij dit dan toch doet, daar was ik zwaar teleurgesteld over. (…)

U vraagt of ik mij bij benadering kan herinneren hoe lang het telefoongesprek geduurd heeft. Dat zal om en nabij tien minuten of een kwartiertje geweest zijn.

U vraagt mij waarom ik het toch bij een mondeling gesprek gelaten heb, ondanks dat ik mij ernstig zorgen maakte. Dat is lastig. Gezien de vertrouwelijkheid van een gesprek, heb ik eerst contact opgenomen met de afdeling HR. De dinsdag erna had ik een leidinggevendenbijeenkomst en heb ik mijn collega’s geïnformeerd.
Ik heb het niet schriftelijk vastgelegd omdat het al eerder vaststond en ontvangen was door [verzoeker] .”

Getuige [gebiedsmanager 2] heeft, voor zover relevant, verklaard: “(…) U vraagt mij of ik [verzoeker] kende. Ik heb hem leren kennen vanaf oktober 2016, toen werd ik gebiedsmanager. Dat was bij de kennismaking met het team, hij zat toen in mijn team. Toen ik aangesteld werd als gebiedsmanager was er een introductie met mijn leidinggevende en een HR-manager. Toen zijn wij door de personalia van mijn team gegaan en werd aangegeven dat aan [verzoeker] een ‘smetje’ zat. Er werd niet volledig uitgelegd wat dat ‘smetje’ was. Ik wilde dat niet, ik was een nieuwe leidinggevende en vind dat mensen een nieuwe kans verdienen om verder te kunnen. Ik heb geen kennis genomen van correspondentie of personeelsdossiers van wie dan ook in mijn team.

U vraagt mij of mij vóór het incident waarover we het vandaag hebben nog iets ter ore is gekomen over het functioneren van [verzoeker] in relatie tot de problemen uit het verleden. Ik heb gehoord van een paar zaken, zoals het bestellen van wijn. Vanuit [verzoeker] zelf is mij niets ter ore gekomen, het enige dat ik meegekregen heb is over het bestellen van wijn en het lastig vallen een dame. Pas toen het is gaan escaleren is mij alles ter ore gekomen en bleek dat het echt ergens over ging.

U vraagt mij of ik mij kan herinneren dat ik aangesproken ben bij de leidinggevendenbijeenkomst over [verzoeker] . Ik werd aangesproken door [gebiedsmanager 1] , ik wist dat [verzoeker] met hem in gesprek zou treden. [verzoeker] had mij verzocht of hij niet in [plaats 2] kon werken, ik heb hem verwezen naar [gebiedsmanager 1] . Ik vroeg [gebiedsmanager 1] daar naar. Wat hij mij zei kan ik niet woordelijk reproduceren, maar wat [gebiedsmanager 1] uitstraalde was dat [verzoeker] het niet leek te willen begrijpen. Hij had [verzoeker] expliciet aangegeven dat er geen plek was voor [verzoeker] in [plaats 2] . Hij leek er echt klaar mee te zijn, ik proefde heel veel moedeloosheid bij [gebiedsmanager 1] .

U vraagt mij of [gebiedsmanager 1] mij heeft verteld dat hij [verzoeker] gezegd zou hebben dat [verzoeker] niet op de locatie [plaats 1] mocht komen. Het lag allemaal te gevoelig, in die strekking heeft hij het gezegd. De exacte woorden kan ik niet meer reproduceren. De strekking was dat [verzoeker] er niet meer kon werken, niet meer welkom was, in relatie tot hetgeen had plaatsgevonden met die vrouwelijke collega. Ik heb die informatie ter kennisneming aangenomen. Ik heb aangenomen dat de boodschap wederom kenbaar was geworden bij [verzoeker] .

U vraagt mij of [verzoeker] nog heeft gezegd dat hij van plan was naar [vestiging] te gaan. Dat heeft hij niet gedaan. Hij had daar functioneel ook niks te doen. (…)

U vraagt mij of ik later nog met [verzoeker] erover heb gesproken, waarom hij naar [x] is gegaan op de 24ste. Toen zat ik in het buitenland, ik werd gebeld door [gebiedsmanager 1] met de mededeling dat [verzoeker] toch naar [vestiging] was geweest en [x] geconfronteerd werd met zijn komst. Zij was in paniek. [verzoeker] had op dat moment werk moeten doen in [plaats 3] , ik was verbaasd dat hij daar was. Ik heb hem er op aangesproken, dat hij daar niks te zoeken had. Die dag hebben wij hem geschorst. (…)

U vraagt mij of ik tevreden was over [verzoeker] en zijn functioneren. Ja, hij deed zijn werk goed. Hij vertelde mij meermaals dat hij het naar zijn zin had in [plaats 3] .

U vraagt mij of er nog in mijn eigen team is gesproken over de situatie. Op 27 maart hadden wij een teambijeenkomst waar [verzoeker] niet bij was omdat hij geschorst was. Ik heb het team daarover geïnformeerd. [coördinator] kwam bij mij in de pauze en vertelde dat [verzoeker] bij hem langs was geweest en vertelde dat hij naar [plaats 1] wilde en dat daar een vacature was. Hij heeft hem toen benadrukt dat dat niet zou kunnen. [coördinator] is coördinator en stuurt ook [verzoeker] voor een deel aan. Hij bespreekt de werkzaamheden. Hij is geen leidinggevende van [verzoeker] , maar hij coördineert het werk in een aantal gebieden en coördineert ook een aantal teamleden. Hiërarchisch is hij geen leidinggevende. [coördinator] en [verzoeker] kennen elkaar al langer, zij hebben al jaren samengewerkt. Ik weet absoluut zeker dat [coördinator] wist van de situatie in [plaats 2] . (…)

U vraagt mij naar de bijeenkomst op de maandag na het telefoongesprek van [verzoeker] met [gebiedsmanager 1] .
U vraagt mij waarom ik [verzoeker] niet direct na dat gesprek heb aangesproken. Ik zag die noodzaak niet, ik kende de geschiedenis niet in de mate zoals ik hem nu ken. Ik ben de donderdag daarop naar het buitenland gegaan, ik zag geen reden [verzoeker] op dat moment daarover te ondervragen of aan te spreken.

U vraagt mij of [gebiedsmanager 1] in het gesprek met mij heeft gezegd dat hij [verzoeker] heeft gezegd dat hij absoluut niet op [plaats 1] mocht komen. Dat is aan de orde geweest.

U vraagt of [gebiedsmanager 1] mij heeft laten weten dat [verzoeker] ontzettend boos was dat hij niet in aanmerking kwam voor een functie in [plaats 1] en of [gebiedsmanager 1] zich ernstig zorgen maakte over het functioneren van [verzoeker] . Dat staat mij niet bij.”

In het tegengetuigenverhoor heeft [verzoeker] , voor zover relevant, het navolgende verklaard:
“(…) U vraagt mij wie naar wie gebeld heeft. Ik heb [gebiedsmanager 1] gebeld. Hij was bezig en zou mij terugbellen. Dat heeft hij tien minuten of een kwartiertje later gedaan. Dat was op 17 maart. Ik belde hem naar aanleiding van een sollicitatiemogelijkheid in [plaats 2] voor twee dagen in de week. Ik heb daarover eerder gesproken met collega [coördinator] . Hij wilde liever dat ik alle dagen in de week bij hem zou blijven, dat ik niet twee dagen in de week naar [plaats 2] zou gaan. Hij zou het jammer vinden als het zou lukken. Ik heb dhr. [gebiedsmanager 2] eerder aangesproken over de sollicitatie, hij zei mij contact op te nemen met [gebiedsmanager 1] .

U vraagt mij wat besproken werd in het telefoongesprek. Wij hadden het over de mogelijkheid twee dagen in de week in [plaats 2] , in [plaats 1] , te gaan werken. [vestiging] ligt in het dorp. Ikzelf woon niet in het dorp. Hemelsbreed woon ik anderhalve kilometer van die locatie af, maar aan dezelfde kant van het dorp. (…)

U vraagt mij wat [gebiedsmanager 1] zei toen ik vroeg naar de werkplek in [plaats 1] . Hij zei mij dat het gezien de geschiedenis niet mogelijk zou zijn. Toen zei ik ‘Dan houdt het op bij deze’. Het was dan ook voor mij afgesloten. Het gesprek heeft hooguit drie minuten geduurd.

U vraagt mij of [gebiedsmanager 1] mij nog gezegd heeft in het telefoongesprek dat ik niet in [plaats 1] mocht komen. Ik weet pertinent zeker dat hij dit niet gezegd heeft. Ik weet gewoon zeker dat dit niet ter sprake is gekomen, en als dat wel zo was, dan was ik er ook absoluut niet naar toe gegaan. Ik dacht op dat moment ook niet dat ik niet naar [plaats 1] mocht gaan. Ik heb daar helemaal niet aan gedacht.

U vraagt mij of, nadat het telefoongesprek met [gebiedsmanager 1] was afgelopen, ik nog met een leidinggevende of collega daarover heb gesproken. Nee.

U vraagt mij of ik later nog heb nagedacht over naar [plaats 1] toe te gaan. Nee, daar heb ik helemaal niet over nagedacht. U vraagt mij of ik op de 24ste dacht dat ik dat mocht. Ik was al een paar keer eerder gegaan, onder andere in verband met een rondleiding met team [plaats 3] . We zouden naar [project] gaan kijken, dat was verkregen door een ruiling met [stichting] . Daar zouden wij als team naar toe gaan voor een rondleiding, dan is gebruikelijk dat je op kantoor bij elkaar komt. Daarom ging ik ook naar kantoor die dag, om te vragen of we dan een beetje normaal tegen elkaar konden doen. Die dag zat dhr. [y] er toevallig, maar het ging mij om [x] . Ik had voor die tijd al met [y] gesproken.

U vraagt mij of ik op de 24ste dacht dat ik naar [plaats 1] toe mocht gaan. Ik dacht ‘Het is zo lang geleden, het zal inmiddels verwaterd zijn’. We zouden vast een beetje normaal tegen elkaar kunnen doen. Dat liep anders. Als ik dat had geweten, was ik er nooit naar toe gegaan.

U vraagt mij of ik tussen het moment van het telefoongesprek en mijn bezoek op de 24ste nog met iemand over het naar [plaats 1] toe gaan heb gesproken. Nee. Die vrijdagochtend kwam het eigenlijk bij mij op. Ik had vrij die dag. (…)
U vraagt mij waarom ik op 24 maart 2017 besloot naar [vestiging] te gaan. Omdat die rondleiding gegeven zou worden door dhr. [y] . We zouden op [vestiging] verzamelen, niet in verband met die sollicitatie ofzo.

U vraagt mij of ik er rekening mee hield dat ik [x] kon treffen. Dat dacht ik wel. (…)

U zegt mij dat in de stukken staat dat ik naar [vestiging] ging om excuses te maken aan [x] . Dat klopt, dat bedoelde ik ook. (…)

U vraagt mij of ik tijdens het telefoongesprek nog heb gezegd dat ik naar [vestiging] wilde gaan. Nee. Ook niet kort voor het gesprek.

U zegt mij dat er een gespreksverslag van 24 maart 2015 is waarin wordt gezegd dat ik niet op de [vestiging] mocht komen. U vraagt mij wat ik van die afspraak vind. Ik vind dat in ieder geval niet zo leuk.

(…)”.

Getuige [gebiedsmanager 1] heeft aangegeven dat hij zich alleen de hoofdlijnen kon herinneren van wat [verzoeker] in het telefoongesprek had gezegd. Hij heeft voorts op de concrete vraag of door hem tegen [verzoeker] is gezegd niet in [plaats 1] te komen in betrekkelijk algemene zin geantwoord, waarbij hij heeft uitgeweid over de vacature en de door [verzoeker] in het telefoongesprek tentoongespreide boosheid. Hij heeft daarna desgevraagd nader verklaard dat [verzoeker] is gezegd dat hij niet naar [vestiging] in [plaats 1] mocht komen, althans dat dit aan de orde is geweest, maar dat er verder in het telefoongesprek niet veel meer over is gezegd. Hij heeft opgemerkt dat hij kort daarna op een bijeenkomst voor leidinggevenden met collega [gebiedsmanager 2] en interim HR-manager [HR manager] over [verzoeker] heeft gesproken. Hij heeft, zo tekent het hof aan, evenwel niet verklaard dat hij bij die gelegenheid heeft vermeld dat hij [verzoeker] had laten weten dat hij nog steeds niet naar [plaats 1] mocht komen. Op de vraag van de raadsman of hij de indruk had dat [verzoeker] begrepen had dat hij niet meer op [vestiging] mocht komen, heeft de getuige geantwoord dat dit lastig was, iedere keer weer leek het of [verzoeker] het niet wil begrijpen, heeft hij verklaard. Hij heeft er aan toegevoegd dat hij zich afvroeg of de ernst van de situatie doordrong tot [verzoeker] . Op de vraag waarom hij het bij een mondeling gesprek gelaten heeft, ondanks dat hij zich ernstig zorgen maakte, heeft de getuige geantwoord dat dit lastig is en hij, gezien de vertrouwelijkheid van het gesprek eerst contact heeft opgenomen met de afdeling HR en daarna bij een leidinggevendenbijeenkomst zijn collega’s had geïnformeerd. Hij heeft voorts verklaard dat hij de mededeling niet schriftelijk had vastgelegd omdat het al eerder vaststond en ontvangen was door [verzoeker] . De getuige [gebiedsmanager 2] heeft op de vraag of [gebiedsmanager 1] hem had verteld dat hij [verzoeker] gezegd zou hebben dat [verzoeker] niet op de locatie [plaats 1] mocht komen, geantwoord dat het allemaal te gevoelig lag, en dat [gebiedsmanager 1] het in die strekking heeft gezegd. De exacte woorden kon deze getuige niet meer reproduceren, maar de de strekking was dat [verzoeker] , in relatie tot hetgeen had plaatsgevonden met die vrouwelijke collega, er niet meer kon werken en niet meer welkom was. Hij heeft voorts verklaard dat hij heeft aangenomen dat de boodschap kenbaar was geworden bij [verzoeker] . Hij heeft ook verklaard dat [gebiedsmanager 1] uitstraalde dat [verzoeker] niet leek te willen begrijpen dat er geen plek was voor Hoog in [plaats 2] . Later in het getuigenverhoor heeft hij op een vraag van een van de raadslieden of [gebiedsmanager 1] in het gesprek met hem heeft gezegd dat hij [verzoeker] heeft gezegd dat hij absoluut niet op [plaats 1] mocht komen, geantwoord dat dit aan de orde is geweest. [gebiedsmanager 2] heeft verklaard dat hij geen aanleiding had gezien om na de mededeling van [gebiedsmanager 1] aan hem op de leidinggevendenbijeenkomst over het telefoongesprek van de laatste met [verzoeker] , om [verzoeker] zelf nog eens aan te spreken.

[verzoeker] heeft in het tegengetuigenverhoor op de vraag wat besproken is in het telefoongesprek met [gebiedsmanager 1] verklaard dat zij het hebben gehad over de mogelijkheid twee dagen in de week in [plaats 2] , in [plaats 1] , te gaan werken, maar dat [gebiedsmanager 1] heeft gezegd dat het gezien de geschiedenis niet mogelijk zou zijn en het voor hem toen ophield. Op de vraag of [gebiedsmanager 1] hem in het telefoongesprek heeft gezegd dat hij niet in [plaats 1] mocht komen, heeft hij geantwoord dat hij pertinent zeker weet dat [gebiedsmanager 1] dit niet gezegd heeft. Hij heeft daaraan toegevoegd dat hij zeker weet dat dit niet ter sprake is gekomen, en als dat wel zo was, hij er dan ook absoluut niet naar toe zou zijn gegaan. Op de vraag of hij op de 24ste dacht dat hij naar [plaats 1] toe mocht gaan heeft [verzoeker] geantwoord dat hij dacht ‘Het is zo lang geleden, het zal inmiddels verwaterd zijn’. We zouden vast een beetje normaal tegen elkaar kunnen doen. Dat liep anders. Als ik dat had geweten, was ik er nooit naar toe gegaan, zo heeft hij verklaard.

In de tussenbeschikking is reeds overwogen dat het handelen van [verzoeker] en in het bijzonder diens bezoek op 24 maart 2017 aan zijn collega [x] op haar werkplek in [plaats 1] , tegen de achtergrond van de voorgeschiedenis in 2012-2014 waarbij sprake was van grensoverschrijdend en ontoelaatbaar gedrag van [verzoeker] jegens [x] die geleid heeft tot zijn overplaatsing, verwijtbaar is. Daarmee kwalificeren zich deze feiten en omstandigheden, die [de vereniging] tevens ten grondslag heeft gelegd aan haar stelling dat sprake is van ernstige verwijtbaarheid aan de zijde van [verzoeker] (zie ook in het verweerschrift in hoger beroep onder 21-27), naar het oordeel van het hof evenwel nog niet als ernstig verwijtbaar gedrag in de zin van artikel 7:673 lid 7, aanhef en onder c BW. Het begrip “ernstige verwijtbaarheid” in dit verband is in de wet niet nader gedefinieerd. In de wetsgeschiedenis (Kamerstukken II, 2013-2014, 33818, nr. 3, pag. 40 (Memorie van Toelichting), Kamerstukken II, 2013-2014, 33818, nr. 7, pag. 80 (Nota naar aanleiding van het verslag), is een aantal voorbeelden gegeven van situaties waarin de werkgever geen of een lagere transitievergoeding verschuldigd is omdat sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten:

– de situatie waarin de werknemer zich schuldig maakt aan diefstal, verduistering, bedrog of andere misdrijven, waardoor hij het vertrouwen van de werkgever onwaardig wordt;

– de situatie waarin de werknemer in strijd met eigen in de praktijk toegepaste en voor de werknemer kenbare gedragsregels van de organisatie van de werkgever, geld leent uit de bedrijfskas en zulks leidt tot een vertrouwensbreuk;

– de situatie waarin de werknemer controlevoorschriften bij ziekte herhaaldelijk, ook na toepassing van loonopschorting, niet naleeft en hiervoor geen gegronde reden bestaat;

– de situatie waarin de werknemer veelvuldig en zonder gegronde reden te laat op zijn werk verschijnt, hierdoor de bedrijfsvoering wordt belemmerd en de werkgever de werknemer hier al tevergeefs op heeft aangesproken;

– de situatie waarin de werknemer op oneigenlijke wijze heeft geprobeerd zijn productiecijfers gunstiger voor te stellen en hij hierdoor het vertrouwen van de werkgever ernstig heeft beschaamd.

De genoemde situaties doen zich hier, naar het oordeel van het hof, niet voor.

Slotsom
2.14 In de tussenbeschikking is reeds geoordeeld dat de grieven 1, 2, de ongenummerde en 3 (de laatste in elk geval deels) falen. Gelet op het vorenstaande slaagt grief 3, voor zover aan de ontbinding van de arbeidsovereenkomst ernstige verwijtbaarheid ten grondslag is gelegd, althans de kantonrechter in de bestreden beschikking in rechtsoverweging 5.11 in die zin heeft overwogen. Voor het overige faalt de grief. Grief 4 inzake de afwijzing van de transitievergoeding slaagt en in het voetspoor daarvan ook grief 6, doch uitsluitend voor zover deze grief ziet op de afwijzing van de transitievergoeding.

In de tussenbeschikking is overwogen, dat de primaire verzoeken sub 1 (ten onrechte ontbinding), sub 2 (geen redelijke grond voor ontbinding), sub 3 (herstel), sub 4 (billijke vergoeding) en sub 5 (loon c.a.) alsmede het subsidiaire verzoek sub 7 (billijke vergoeding) niet toewijsbaar zijn. Wel toewijsbaar bij de huidige stand van zaken is het subsidiaire verzoek sub 6 (transitievergoeding ten bedrage van € 60.385,- bruto met wettelijke rente) en het verzoek sub 8 (termijn één maand van artikel 7:671b lid 8, onderdeel a BW ad € 2.976,46). Aan het meer subsidiair sub 9 verzochte (transitievergoeding op grond van artikel 7.673 lid 8 BW) wordt daarmee niet toegekomen. Het voorgaande brengt mee dat de (naar het hof begrijpt, gelet op het gestelde op pagina 29 eerste alinea en het petitum van het verzoekschrift in hoger beroep) bestreden beschikking van 29 juni 2017 (kennelijk abusievelijk wordt in het verzoekschrift in hoger beroep sub 1.1 gesproken over de beschikking van 13 juni 2017) zal worden vernietigd doch uitsluitend voor zover deze ziet op de afwijzing van de transitievergoeding en genoemde maand loon.