Uitspraken

Het beroep op verjaring

De loonvordering van [appellante] verjaart volgens het regiem van de artikelen 3:307 en 3:308 BW. De verjaringstermijn bedraagt vijf jaar na het moment van opeisbaarheid. De inleidende dagvaarding dateert van 13 oktober 2016, waarmee een lopende verjaringstermijn in gestuit overeenkomstig artikel 3:316 BW. Voor zover de vordering betrekking heeft op loonaanspraken over perioden vóór 13 oktober 2011 is van belang of verdere stuitingshandelingen zijn verricht. Bij de brief van 6 juni 2012 heeft [appellante] aanspraak gemaakt op achterstallige loonbetaling omdat de cao Levensmiddelenbedrijf vanaf

1 januari 2008 niet juist zou zijn toegepast. Deze vordering is herhaald in de brief van

30 november 2012. De ontvangst van die brieven is door Basarz c.s. niet betwist. Het hof oordeelt dan ook dat de verjaring voor deze aanspraak is gestuit.

De inschaling van [appellante]

De kantonrechter heeft geoordeeld dat Basarz c.s. gebonden was aan de cao Levensmiddelenbedrijf inden en voor zover deze algemeen verbindend is verklaard. Tegen deze overweging is geen als zodanig aangeduide grief gericht. Weliswaar stelt [appellante] in punt 49 van haar memorie van grieven dat een mondeling incorporatiebeding zou zijn afgesproken, maar dit wordt door Basarz c.s. weersproken, zodat ook het hof uit zal gaan van binding aan de cao uitsluitend door algemeen verbindendverklaring.

[appellante] voert aan dat zij had moeten worden ingeschaald in functiegroep G van de cao Levensmiddelenbedrijf. De functieafdeling is geregeld in artikel 20 van de cao (althans de overgelegde versies van 2010 en van 2012 daarvan, waarbij niet gesteld is dat die in de eerdere cao’s anders was), waarbij wordt verwezen naar het handboek functiewaardering bij deze cao. De functie bedrijfsleider speciaalzaak wordt daarin als volgt omschreven:

Doel van de functie

Beheren en exploiteren van de winkel teneinde te voldoen aan de gestelde opbrengst- omzet- en kostendoelen.

Functiecontext

(…)

Het betreft de budgetverantwoordelijke winkel-/filiaalchef, die leiding geeft aan enkele verkoopmedewerkers en eventueel aan een assistent bedrijfsleider.

(…)

Verantwoordelijkheidsgebieden/Kerntaken

Ontwikkelen en uitwerken van het (afgeleide) marketing- en verkoopbeleid en

optimaal benutten van de commerciële mogelijkheden van de winkel. Is

resultaatverantwoordelijk.

Leiding geven aan het personeel werkzaam in de winkel teneinde te zorgen voor

een doelmatige verdeling van de werkzaamheden en toe te zien op een tijdige en

juiste uitvoering hiervan. Hiertoe o.a.:

• verzorgen van een optimale personeelsbezetting

• plannen en verdelen van werkzaamheden

• toezicht houden op en controleren van de dagelijkse werkzaamheden

• motiveren en begeleiden van medewerkers

• actief begeleiden van verzuim en toezien op de arbeidsomstandigheden.

Beheren van de winkel zodanig dat het gebouw en de bedrijfsmiddelen in goede en

ordelijke staat verkeren. Hiertoe o.a.

• signaleren van bouwkundige onvolkomenheden en deze melden

• doen van voorstellen voor noodzakelijke investeringen.

Exploiteren van de winkel zodanig dat voldaan wordt aan de omzet- en

kostendoelen. Dit omvat o.a.:

• bewaken van de omzet en signaleren van ontwikkelingen c.q. stagnaties

• analyseren van budgetverschillen en (filiaal)resultaten

• bewaken van beïnvloedbare kosten m.b.t. personeel, balansverschillen e.d.

Zorgdragen voor de bedrijfsverzorging en artikelpresentatie volgens voorschriften en

richtlijnen zodanig dat de winkel een goede, herkenbare uitstraling heeft en hiervan

een stimulerende werking uitgaat naar de verkoop van artikelen. Hiertoe o.a.:

• bewaken van een complete, verzorgde en uitnodigende winkelpresentatie

• bewaken van de persoonlijke presentatie van het winkelpersoneel

• zorgdragen voor de uitvoering van promotionele acties

• onderhouden van contacten met klanten en adviseren m.b.t. het specifieke assortiment van de winkel

• afhandelen van klachten

Zorgdragen voor een actieve diefstal- en dervingbestrijding zodanig dat

winkeldiefstallen en winkelovervallen worden geminimaliseerd en er zo weinig

mogelijk lekkage plaatsvindt van producten. Hiertoe:

• instrueren van het winkelpersoneel over voorschriften en procedures t.a.v.

winkeldiefstallen en overvallen

• controleren op de naleving van deze voorschriften

• afhandelen van winkeldiefstallen

• analyseren, bespreken van dervingresultaten en in gang zetten van acties ter

verbetering hiervan.

Uitvoeren van diverse overige werkzaamheden, waaronder:

• communiceren met belanghebbenden zowel binnen als buiten de eigen winkel

• voeren van de algemene administratie

• toezien op veiligheid m.b.t. klant, personeel, artikelen, geld, pand en inventaris.

De achterstallige loonindexering conform de cao Levensmiddelenbedrijf

Het hof komt vervolgens toe aan de subsidiaire vordering tot uitbetaling van achterstallige indexatiebedragen (grief III in principaal appel en de daarmee samenhangende grieven 1 en 2 in incidenteel appel).

Vast staat dat het bruto-uurloon van [appellante] in 2008 € 15,23 bedroeg en dat Basarz c.s. nadien dit loon niet heeft geïndexeerd overeenkomstig (artikel 21 van de overgelegde versies van) de cao Levensmiddelenbedrijf.

De cao Levensmiddelenbedrijf is niet algemeen verbindend verklaard tussen 1 april 2010 en 29 juni 2010 en evenmin tussen 1 april 2011 en 11 juni 2012.

Naar ’s hofs oordeel maakt [appellante] terecht aanspraak op toepassing van de cao-indexatie over de periode waarin de cao algemeen verbindend is verklaard. Deze cao heeft geen standaardkarakter en de cao-indexatie heeft betrekking op alle lonen van de onder de cao vallende werknemers. Het hof verwerpt, onder verwijzing naar artikel 3 Wet op het algemeen verbindend en het onverbindend verklaren van bepalingen van collectieve arbeidsovereenkomsten, het betoog van Basarz c.s. dat de volgens hen tussen partijen gemaakte afspraak om de cao-indexaties niet toe te passen, voor zou gaan op de cao-bepalingen.

Wel hebben Basarz c.s. gelijk dat [appellante] ten onrechte ook de indexatie per

1 oktober 2011 heeft meegenomen in haar berekening. Op dat moment was de cao Levensmiddelenbedrijf niet algemeen verbindend verklaard. Dit leidt er toe dat het hof de berekening over de periode oktober 2011 tot en met juni 2012 heeft verlaagd met de ten onrechte toegepaste verhoging.

Het hof heeft voorts geconstateerd dat de rekenkundige verwoording van [appellante] niet geheel klopt. Het hof komt tot de volgende opstelling:

juli 2008 tot en met juni 2009: 12 maal € 85,79 € 1.029,48

juli 2009 tot en met juni 2010: 12 maal € 180,21 € 2.162,52

juli 2010 tot en met september 2010: 3 maal € 209,40 € 628,20

oktober 2011 tot en met juni 2012: 21 maal € 185,85 € 3.902,85

juli 2012: € 231,36 € 231,36

augustus 2012 tot en met januari 2013: 6 maal € 282,84 € 1.697,04

totaal € 9.651,45

te verhogen met 8% vakantiegeld, derhalve in totaal € 10.423,57 bruto, te vermeerderen met de wettelijke rente over dit bedrag vanaf 13 oktober 2016 zoals gevorderd. Het hof ziet in de omstandigheden van dit geval, waarbij met name van belang is dat [appellante] voor het eerst op 24 april 2018 aanspraak heeft gemaakt op deze verhoging over het haar uitbetaalde loon, aanleiding om de wettelijke verhoging over dit bedrag te matigen tot € 576,43, zodat het hof aan achterstallig loon inclusief de verhoging € 11.000,- zal toewijzen.

Grief III in principaal appel slaagt in zoverre en de grieven 1 en 2 in incidenteel appel treffen geen doel.

De niet-uitbetaalde vakantie-uren.

In grief 4 in incidenteel appel vechten Basarz c.s. het oordeel van de kantonrechter aan dat [appellante] nog recht had op 16,6 uur aan niet opgenomen vakantiedagen. Subsidiair betogen zij dat de wettelijke verhoging over het daarmee gemoeide bedrag had moeten worden gematigd tot 10%. [appellante] verzet zich in haar grief IV tot de matiging van 25%.

Volgens Basarz c.s. zou [appellante] in 2012 wel vakantie hebben opgenomen en zou daarmee ten onrechte geen rekening zijn gehouden. Basarz c.s., op wie als werkgever de verplichting rust om het verlofsaldo bij te houden, heeft geen deugdelijke verlofadministratie overgelegd. Het hof gaat dan ook aan dit bezwaar voorbij. Datzelfde geldt voor de stelling van Basarz c.s. dat voor de opbouw van bovenwettelijke vakantiedagen een afwijkende regeling zou zijn overeengekomen. Uit de overgelegde cao Levensmiddelenbedrijf over 2012 blijkt dat niet en een schriftelijke arbeidsovereenkomst ontbreekt. Het hof verwerpt grief 4 van Basarz c.s. Het hof deelt de overweging van de kantonrechter om de wettelijke verhoging op dit punt te matigen tot 25%, zodat ook grief IV van [appellante] faalt.

De pensioenverzekering

De overuren

In haar grieven V, VI, VII, VIII, en IV bis (de Romeinse nummering van [appellante] is wat verwarrend) vecht [appellante] de afwijzing van haar claim tot uitbetaling van veronderstelde overuren aan. Uit productie 12 bij haar akte van 5 februari 2019 blijkt dat het laatste standpunt van [appellante] op dit punt is dat zij in 2009 18 overuren heeft gemaakt, in 2010 14 en in 2011 46,75 die nog uitbetaald zouden moeten worden.

Het hof verwerpt deze grieven. Het hof acht niet aangetoond dat de gestelde overuren daadwerkelijk zijn gemaakt; uit bijlage 12 blijkt dat niet en de verhouding tussen deze bijlage en de bij de inleidende dagvaarding gevoegde, deels onleesbare, bijlagen waarmee [appellante] haar aanvankelijke vordering heeft ondersteund is het hof evenmin helder geworden. Daarbij komt dat [appellante] vanaf 2011 een vierdaagse werkweek had van 35,5 uur en dat zij niet inzichtelijk heeft gemaakt hoe zij op de al langere dagen dan 8 uur ook nog heeft overgewerkt, laat staan dat zij inzichtelijk heeft gemaakt dat zij voor verondersteld overwerk opdracht had van Basarz c.s. Het hof gaat ook voorbij aan het bewijsaanbod van [appellante] op dit onderdeel, aangezien dat onvoldoende is gespecificeerd.

De proceskosten in eerste aanleg

Beide partijen (grief Vbis in principaal appel en grief 6 in incidenteel appel) keren zich tegen de proceskostenveroordeling in eerste aanleg.

De vordering is in eerste aanleg slechts voor een gering deel toegewezen. In hoger beroep kent het hof een groter bedrag toe, maar dat meerdere ziet op de eiswijziging in hoger beroep. Gelet op die uitkomst zal het hof de proceskosten in eerste aanleg compenseren in die zin dat elke partij de eigen kosten dient te dragen. Grief Vbis faalt en grief 6 slaagt in zoverre.

De slotsom