Uitspraken

Tegen dit vonnis komt [appellante] in hoger beroep onder aanvoering van vijf grieven. Met haar grieven keert [appellante] zich, samengevat, tegen het oordeel van de rechtbank dat de gemeente niet aansprakelijk zou zijn voor de door haar als gevolg van het ongeval geleden en te lijden schade. Het hof zal deze grieven gezamenlijk behandelen.

De vordering van [appellante] in hoger beroep is gelijkluidend aan die ingesteld in eerste aanleg (hiervoor onder 4.1 samengevat weergegeven).

[appellante] houdt de gemeente c.s. aansprakelijk op grond van artikel 6:174 BW (juncto artikel 6:162 BW) voor de door haar als gevolg van het ongeval geleden en te lijden schade. Zij stelt zich op het standpunt dat de weginrichting niet voldeed aan de daaraan te stellen (veiligheids)eisen, waardoor een gevaar op het ontstaan van eenzijdige fietsongevallen ontstond, welk gevaar zich in dit geval heeft verwezenlijkt.

De gemeente c.s. zijn het hiermee oneens: naar hun mening is sprake van een reguliere verkeersinrichting ter plaatse met middengeleider en verkeerszuil (paaltje) die niet als gebrekkig kan worden aangemerkt. Er zijn met de betreffende middengeleider met verkeerszuil (paaltje) aan hen ook geen andere ongevallen bekend, terwijl deze situatie jarenlang heeft bestaan en het fietspad intensief door fietsers wordt gebruikt.

Het hof stelt het volgende voorop.

Het wettelijk toetsingskader voor de beantwoording van de aansprakelijkheidsvraag wordt gevormd door de artikelen 6:174 en 6:162 BW.

Volgens vaste rechtspraak gaat het bij de eisen als bedoeld in art. 6:174 lid 1 BW om de eisen die men uit het oogpunt van veiligheid aan de desbetreffende opstal mag stellen. Daarbij spelen, zo volgt uit de wetsgeschiedenis (Parl. Gesch. Boek 6 (Inv. 3, 5 en 6), blz. 1380), gedragsnormen als veiligheidsvoorschriften en in het algemeen aan een bezitter of gebruiker van die zaak te stellen zorgvuldigheidsnormen een belangrijke rol.
De omstandigheid dat een opstal in algemene zin voldoet aan geldende veiligheidsvoorschriften, staat niet in de weg aan het oordeel dat de opstal (niettemin) niet aan bedoelde eisen voldoet en derhalve gebrekkig is in de zin van art. 6:174 lid 1 BW.
Het antwoord op de vraag of sprake is van een gebrekkige toestand van de opstal, zoals onder meer vereist is voor toepasselijkheid van artikel 6:174 BW, hangt immers af van verschillende omstandigheden, waaronder de aard, de functie en de fysieke toestand ervan ten tijde van de verwezenlijking van het gevaar en het van de weg te verwachten gebruik door derden. Voorts dient in aanmerking te worden genomen de grootte van de kans op verwezenlijking van het aan de opstal verbonden gevaar, alsmede de mogelijkheid en bezwaarlijkheid van te nemen veiligheidsmaatregelen. Daarbij kan voor het geval de aansprakelijkheid op een overheidslichaam rust mede betekenis toekomen aan de hem toekomende beleidsvrijheid en ter beschikking staande financiële middelen (zie in die zin HR 17 december 2010, ECLI:NL:HR:2010:BN6236; zie meer recent in verband met wegbeheer ook HR 4 april 2014, ECLI:NL:HR:2014:831).

Bij het antwoord op de vraag of de weg voldoet aan de eisen die daaraan in de gegeven omstandigheden mogen worden gesteld, en dus niet gebrekkig is, komt het derhalve aan op de – naar objectieve maatstaven te beantwoorden – vraag of deze, gelet op het te verwachten gebruik of de bestemming daarvan, met het oog op de voorkoming van gevaar of personen en zaken deugdelijk is, waarbij ook van belang is hoe groot de kans op verwezenlijking van het gevaar is en welke onderhouds- en veiligheidsmaatregelen mogelijk en redelijkerwijs te vergen zijn. Deze maatstaven komen overeen met de ‘kelderluikcriteria’ (vgl. HR 7 oktober 2016, ECLI:NL:HR:2016:2283).

In dit geval staat, zoals [appellante] terecht aanvoert, vast dat ten tijde van het ongeval reeds sedert jaren bekend was dat obstakels op fietspaden voor fietsers erg gevaarlijk kunnen zijn en tot een minimum beperkt moeten blijven (vgl. par. 8.4 van de CROW-aanbeveling, hiervoor onder 3.5 aangehaald). Dit betekent dat plaatsing alleen aanvaardbaar is als er geen andere mogelijkheden beschikbaar zijn.

In dit verband is van belang dat de gemeente c.s. zich op het standpunt stellen dat nut en noodzaak van de middengeleider met paaltje evident waren en dat het plaatsen van deze obstakels van groot belang was voor de verkeersveiligheid (memorie van antwoord onder 13). De gemeente c.s. hebben in dit verband gewezen op het feit dat parallel aan de Provincialeweg een ventweg loopt, die ter hoogte van nummer 74 overgaat in een fietspad in twee richtingen, terwijl het autoverkeer van de ventweg de Provincialeweg wordt opgeleid. Uit oogpunt van verkeersveiligheid heeft de gemeente er daarom jaren geleden, zo voeren de gemeente c.s. aan, voor gekozen om daar een paaltje te plaatsen om het fietsverkeer in twee richtingen te stroomlijnen en om te voorkomen dat het autoverkeer rechtdoor zou rijden. De middengeleider beoogde het paaltje hoger te positioneren en daarmee beter zichtbaar te maken, aldus nog steeds de gemeente c.s.

[appellante] trekt een en ander in twijfel, mede gelet op het feit dat de obstakels ten tijde van de pleidooien sedert circa vijf maanden niet meer aanwezig waren en de gemeente c.s. niet hebben kunnen toelichten wanneer en op basis van welke (aantoonbare) beraadslaging deze eertijds zijn geplaatst. Er is ter plaatse bovendien hoofdzakelijk sprake van bestemmingsverkeer dat met de situatie ter plaatse bekend is, naast het feit dat het fietspad ook te smal is om met de auto op te rijden. Een ter plaatse aangebracht verkeersbord maakte reeds duidelijk dat er sprake was van een verplicht fietspad, en dat autoverkeer dus naar links moest afbuigen. Nut en noodzaak voor de obstakels worden door [appellante] derhalve, ook per 1 augustus 2010 (de ongevalsdatum), gemotiveerd betwist.

Het hof kan het antwoord op de vraag naar nut en noodzaak van de obstakels in het midden laten. Zelfs indien zou worden aangenomen dat van - enig - nut en noodzaak van obstakels op het fietspad op zich zelf sprake was, staat immers nog ter beoordeling de vraag of deze door de gemeente geplaatst mochten worden juist daar waar het fietspad naar rechts uitboog, zonder inleidende ribbelmarkering.

Dit is het aspect waartegen niet alleen [appellante] zelf (zie haar pleitnotities onder 18/19) maar ook de door haar ingeschakelde deskundigen volgens hun verklaringen (vgl. de producties 22 en 23 van [appellante] ) bezwaar hebben: dat de obstakels juist op die plek – net na het uitbuigen van het fietspad naar rechts en in de bocht – zonder inleidende ribbelmarkering op het fietspad geplaatst werden.

Zo merkte [B] , als [----] werkzaam bij het Ministerie van Verkeer en Waterstaat en betrokken bij diverse onderzoeken en publicaties over infrastructuur van onder andere fietspaden, in zijn verklaring van 6 april 2017 (productie 22) op:

‘In Tekenen voor de fiets valt ook het advies te lezen om paaltjes niet in de rijloper van

fietsers te plaatsen. Ik zie dat de as van het fietspad net voor het paaltje ‘verdraait.’ Het

paaltje staat in het verloop van de asmarkering maar (mede doordat er geen

inleidende ribbelmarkering is) kan het paaltje op deze plek wellicht als een verrassing

komen als je vanaf het fietspad komt en daar in het midden rijdt. Hij staat in de rijloper

als je verder naar rechts draaien van het fietspad mist.’,

en verklaarde een adviseur mobiliteit en ruimte bij Goudappel Coffeng, volgens de begeleidende brief van mr. J.G. Keizer aan het hof van 11 oktober 2018 [C] genaamd,

in zijn antwoorden op de vragen van mr. Keizer d.d. 14 juli 2017 (productie 23 van [appellante] ):

‘Tekenen voor de Fiets uit 1993 is al zeer uitgesproken over de plaatsing van paaltjes

op fietspaden, zoals over de onwenselijkheid ervan (noodmaatregel), de locatie (niet in

de rijlijn, goed zichtbaar door groep fietsers) en inleidende markering.’

alsmede:

‘De plaatsing is qua inleiding, plaatsing ten opzchte van de asverspringing en de

zijweg en qua contrast met de kleur van het fietspad niet veilig vormgegeven. (…)’

‘De belangrijkste afwijking van de destijds geldende CROW-aanbeveling is het

ontbreken van inleidende ribbelmarkering met voldoende lengte (> 5 meter). Hierdoor

is de kans groter dat fietsers het paaltje niet tijdig opmerken als het zicht belemmerd

wordt door bijvoorbeeld andere fietsers. Het feit dat het fietspad - geredeneerd vanuit

de richting Utrecht - naar rechts uitbuigt, vergroot de kans dat voorgaande fietsers het

zicht op het paaltje belemmeren en daarmee de noodzaak van inleidende

ribbel markering met voldoende lengte en breedte.’

Gelet op de toepasselijke CROW-aanbeveling en de hiervoor aangehaalde deskundigenverklaringen volgt het hof [appellante] in haar conclusie dat de ongevalslocatie ten tijde van haar ongeval, gelet op het te verwachten gebruik en de bestemming daarvan, met het oog op de voorkoming van gevaar voor fietsers, gebrekkig was. Daarbij zijn ook van belang de uit de CROW-aanbeveling blijkende grootte van de kans op verwezenlijking van het gevaar en de op zichzelf eenvoudige veiligheidsmaatregelen die in dit geval mogelijk en redelijkerwijs te vergen waren. Zoals blijkt uit die aanbeveling vormen obstakels als deze een noodmaatregel, waarvoor in geval van onvermijdelijkheid relevante richtlijnen gelden. Onder deze richtlijnen is hier vooral relevant de richtlijn dat paaltjes altijd moeten worden ingeleid met goed zichtbaar en vooral ook voelbaar markeringsmateriaal (vgl. productie 20 van [appellante] , pagina 230, hiervoor aangehaald onder 3.5). Vaststaat dat de middengeleider met het paaltje stonden op een punt waar de as van het fietspad net was verdraaid, hetgeen juist ook ten gevolge van het feit dat inleidende ribbelmarkering ontbrak, op deze plek als een verrassing kon komen ‘als je vanaf het fietspad kwam en daar in het midden reed’.

Daartegenover legt onvoldoende gewicht in de schaal het verweer van de gemeente c.s. dat [appellante] , als zij op normale wijze haar helft van het fietspad had gevolgd, niet tegen de middengeleider zou zijn aangereden respectievelijk dat [appellante] , als zij het natuurlijke verloop van het fietspad had gevolgd en rechts van de middenstreep was blijven fietsen, niet tegen de middengeleider was aangereden. De gemeente c.s. zien daarbij immers over het hoofd, dat het zicht op de middengeleider en het paaltje, gegeven ook de intensiteit waarmee het fietspad werd (en wordt) befietst, door andere fietsers belemmerd kon worden. Ter voorkoming immers van juist die situaties, die blijkens de CROW-aanbeveling erg gevaarlijk kunnen zijn, zijn de betreffende richtlijnen gegeven. In die zin is ook relevant de in het bestreden vonnis onder 2.5 aangehaalde publicatie 19a van Fietsberaad, een onderdeel van het kennisplatform CROW van april 2011 met de titel:

‘Grip op enkelvoudige fietsongevallen – Samen werken aan een veilige fietsomgeving – ’.

Daarin is op pagina 30 het volgende opgenomen:

‘Paaltjes zijn een veelvoorkomende oorzaak van enkelvoudige fietsongevallen (...). Bij een

botsing merkt de fietser een paaltje te laat of helemaal niet op, als gevolg van een onopvallende kleur van het paaltje en het ontbreken van een inleidende markering of doordat het zicht erop door andere fietsers wordt ontnomen. (...).

In vergelijking tot andere oorzaken van eenzijdige ongevallen draagt de wegbeheerder bij

paaltjes een extra verantwoordelijkheid. Met het plaatsen van een paaltje of ander obstakel

midden op een pad, creëert de wegbeheerder immers willens en wetens een extra risico. De

wegbeheerder moet er in dergelijke situaties alles aan doen om ongevallen te voorkomen. (...).’

[Onderstrepingen, hof]

Weliswaar dateert deze publicatie van Fietsberaad van na het ongeval, maar de bevindingen en richtlijnen met betrekking tot het plaatsen van paaltjes op een fietspad komen overeen met de CROW publicatie uit 1993.

Ook de door de gemeente c.s. aangehaalde rechtspraak legt hier onvoldoende gewicht in de schaal, omdat de situaties in de desbetreffende gevallen op de cruciale punten (zie hiervoor) niet (voldoende) vergelijkbaar zijn.

Ook het beroep van de gemeente op de ter plaatse vóór het paaltje reeds aanwezige middengeleider, maakt het fietspad nog niet deugdelijk in de hiervoor bedoelde zin: deze middengeleider was immers tevens in de rijlijn geplaatst en verhoogde door zijn vormgeving als stoepje midden op het fietspad eveneens het risico op vallen voor passerende fietsers. Hetzelfde geldt voor de – overigens niet overtuigend contrasterende – kleur van het fietspad in relatie tot de kleur van de middengeleider, de breedte van het pad en de bestaande mogelijkheid over de haag heen te kijken.

Mede gelet op de bij de gemeente gebrekkige ongevalsregistratie, kan er ook niet van worden uitgegaan dat er nimmer (eerder) fietsers tegen de middengeleider zijn aangefietst, daargelaten de vraag naar de relevantie van dat verweer, gegeven hetgeen het hof hiervoor onder 5.7 heeft overwogen.

Naar ter gelegenheid van de pleidooien naar voren is gekomen ten slotte, kon de gemeente niet verklaren dat het kostenaspect aan het nemen van de bewuste maatregel (ribbelmarkering) in de weg stond. De gemeente stelde zich op het standpunt dat door de onderhavige inrichting de noodzakelijke maatregelen waren genomen, dit, naar uit het voorgaande blijkt, ten onrechte.

De gemeente c.s. hebben ter betwisting van het vereiste causaal verband (in de zin van condicio sine qua non-verband) tussen het ontbreken van de inleidende ribbelmarkering en het ongeval aangevoerd dat ook bij aanwezigheid van ribbelmarkering het ongeval zou hebben plaatsgevonden. De ribbelmarkering zou immers over de gebogen as van het fietspad zijn aangebracht en die zou [appellante] hebben gemist, als zij de bocht niet zou hebben gevolgd maar geleidelijk naar de as van het fietspad zou zijn gefietst (zie hun memorie van antwoord onder 17 - 19).

Voor de beoordeling van dit verweer is het navolgende van belang:

Indien een openbare weg, zoals in dit geval, niet voldoet aan de eisen die men daaraan in de gegeven omstandigheden mag stellen, en daardoor gevaar voor personen of zaken oplevert, zodat de wegbeheerder op de voet van art. 6:174 aansprakelijk is tegenover degene die daardoor schade heeft geleden, zal hij die stelt als gevolg van een ongeval op die weg schade te hebben geleden en ten aanzien van het causaal verband tussen dat ongeval en de gevaarlijke toestand van de weg, zoals [appellante] (zie de memorie van grieven onder 79), een beroep doet op de omkeringsregel, omtrent de toedracht van het ongeval feiten dienen te stellen en zo nodig aannemelijk te maken waaruit volgt dat een bepaald, uit die toestand voortvloeiend gevaar zich heeft verwezenlijkt, zonder dat nodig is dat hij ook de precieze toedracht van het ongeval aannemelijk maakt. In gevallen als het onderhavige wordt hij immers tegen het bewijsrisico dat is verbonden aan de dienaangaande bestaande onzekerheid, nu juist beschermd door de omkeringsregel. Ingevolge vaste rechtspraak strekt de omkeringsregel ertoe dat in bepaalde gevallen een uitzondering wordt gemaakt op de hoofdregel van art. 150 Rv. in dier voege dat het bestaan van causaal verband (in de zin van condicio-sine-qua-non-verband) tussen een onrechtmatige gedraging of tekortkoming en het ontstaan van de schade wordt aangenomen, tenzij degene die wordt aangesproken bewijst - waarvoor in het kader van het hier te leveren tegenbewijs voldoende is: aannemelijk maakt - dat de bedoelde schade ook zonder die gedraging of tekortkoming zou zijn ontstaan (zie HR 19 december 2008, ECLI:NL:HR:2008:BG1890).

De gemeente c.s. betwisten niet dat [appellante] ‘frontaal tegen de (smalle) middengeleider is aangefietst’ en daarna ten val is gekomen (nr. 9 van de conclusie van antwoord). De ribbelmarkering zou aldus moeten zijn aangebracht, dat [appellante] tijdig zou worden gewaarschuwd als zij steeds meer in de richting van de as van het fietspad zou gaan fietsen. Met andere woorden zou met de plaatsing van de ribbelmarkering rekening moeten zijn gehouden met de omstandigheid dat enkele meters voor de middengeleider met paaltje sprake is van een flauwe bocht. Als de ribbelmarkering op deze manier zou zijn aangebracht, is aannemelijk dat [appellante] tijdig zou zijn gewaarschuwd door de ribbelmarkering en tijdig haar rijrichting had aangepast. Dat betekent dat de gemeente c.s. geen stellingen heeft aangevoerd die, indien bewezen (in de hiervoor onder 5.10 omschreven zin), aannemelijk maken dat de bedoelde schade ook zonder de in het geding zijnde gebrekkigheid zou zijn ontstaan.

Het voorgaande leidt ertoe dat de grieven slagen en de vorderingen van [appellante] zullen worden toegewezen.