Uitspraken

[appellante] heeft twee grieven tegen het vonnis van 30 juli 2019. Grief I keert zich tegen de afwijzing van haar vordering omtrent vakantie-uren. Met grief II beklaagt [appellante] zich over de beperking van de over het achterstallig loon toegewezen wettelijke verhoging tot 10%.

Wat betreft grief II geldt het volgende. De kantonrechter heeft de matiging van de wettelijke verhoging gebaseerd op alle omstandigheden van het geval, daarmee reagerend op wat [appellante] én [geïntimeerden] c.s. hebben aangevoerd. Daarmee is onjuist de stelling van [appellante] in hoger beroep dat die matiging alleen gebaseerd is op het niet reageren door [appellante] op het daartoe gevoerde matigingsverweer. [appellante] heeft noch in eerste aanleg noch in hoger beroep gereageerd op het verweer van [geïntimeerden] c.s. dat geen sprake is geweest van moedwillige tegenwerking door [geïntimeerden] c.s. Verder is onverklaard gebleven waarom [geïntimeerden] c.s. pas bijna een jaar na het eindigen van de arbeidsverhouding erop gewezen is dat zij te weinig betalingen aan [appellante] hebben gedaan. Onder deze omstandigheden acht ook het hof een matiging tot 10% voldoende passend. Grief II faalt.

Wat betreft de aanspraak van [appellante] op vergoeding van opgebouwde maar niet genoten vakantie-uren geldt het volgende.

[geïntimeerden] c.s. hebben in eerste aanleg voorgerekend dat [appellante] , gelet op het aantal van

25 vakantiedagen per kalenderjaar voor een volledig dienstverband van 38 uur per week,

68 vakantie-uren heeft opgebouwd. Daartoe hebben [geïntimeerden] c.s. tot uitgangspunt genomen een periode van 5 maanden aan dienstverband, welk verband volgens hen een parttime karakter had gezien de gemiddeld door [appellante] gewerkte uren van 32,7 uur per week. [geïntimeerden] c.s. hebben daarnaast aangevoerd dat [appellante] tweemaal een volledige week (van 32,7 uur) heeft opgenomen, te weten de week van 12 t/m 18 juni 2017 en de week van 28 augustus t/m 3 september 2017. Daarmee resteert nog 2,6 reguliere vakantie-uren. [geïntimeerden] c.s. hebben daarnaast erkend dat [appellante] vanwege het niet ziekgemeld hebben aanspraak heeft op bonus vakantie-uren, die volgens [geïntimeerden] c.s. vanwege het parttime karakter van het dienstverband op 5,4 vakantie-uren moet worden berekend. Uitgaande van een bruto-uurloon van € 9,67 heeft [appellante] daardoor in totaal een aanspraak van € 79,36 bruto aan vakantie-uren, aldus [geïntimeerden] c.s.

[appellante] stelt de periode van haar dienstverband op 5,5 maand, het gemiddeld aantal gewerkte uren op 33,5 uur per week en het voor haar geldende bruto-uurloon op € 9,87.

[appellante] heeft op het verweer van [geïntimeerden] c.s. dat zij twee weken vakantieverlof heeft opgenomen gereageerd, zo begrijpt het hof haar, dat zij weliswaar de door [geïntimeerden] c.s. aangewezen weken niet heeft gewerkt maar ook niet betaald heeft gekregen (randnummer 11 conclusie van antwoord in oppositie). Die stelling sluit aan bij het door [appellante] in die conclusie gegeven overzicht van gewerkte uren die in de maanden juni en augustus 2017 minder zijn dan in de andere maanden. Op een en ander heeft [geïntimeerden] c.s. niet meer gereageerd zodat het hof aan hun verweer ter zake als onvoldoende onderbouwd voorbij gaat.

Het voorgaande leidt ertoe dat [geïntimeerden] c.s. ten onrechte een bedrag van € 804,80 bruto (75,5 uren à € 9,87, vermeerderd met 8% vakantietoeslag) aan vergoeding van opgebouwde maar niet genoten vakantie-uren onbetaald hebben gelaten. In zoverre treft grief I doel.

Het hof ziet geen reden om over de achterstallige vergoeding voor opgebouwde maar niet genoten vakantie-uren een andere, hogere wettelijke verhoging toe te wijzen dan toegewezen over het achterstallig loon, ook niet in wat [appellante] in grief II (vergeefs) naar voren heeft gebracht over de wettelijke verhoging over het achterstallige loon. Over het bedrag van deze vergoeding zal dan ook een verhoging van 10% zal worden toegewezen in plaats van de door [appellante] gevorderde verhoging van 50%.