Uitspraken

althans een zodanige ten nauwste bij de vorderingen van [appellante] aansluitende veroordeling te geven als de kantonrechter in goede justitie vermeent te behoren,

alles met veroordeling van Van Doorn in de proceskosten.

de betalingsregeling en haar voorgeschiedenis

Daaraan was nogal wat voorafgegaan.

Na diverse executoriale beslagleggingen in 2016 en 2017 en een deelbetaling van € 350 in mei 2017 heeft Van Doorn zich in een brief van 19 mei 2017 akkoord verklaard met een tijdelijke betalingsregeling van drie maanden van minstens € 100 per maand onder de toevoeging dat, mocht [appellante] met de nakoming in gebreke blijven, de regeling onmiddellijk zou vervallen, dat dan het verschuldigde bedrag ineens en geheel opeisbaar zou zijn en dan per omgaande executiemaatregelen zouden worden genomen. Toen betaling uitbleef, heeft Van Doorn weer executiemaatregelen genomen. Bij brief van 6 juli 2017 heeft Van Doorn opnieuw een betalingsregeling getroffen voor twee maanden van minstens € 15 per maand onder dezelfde strikte voorwaarden. [appellante] hield zich hier niet aan en Van Doorn heeft haar in een brief van 2 augustus 2017 in de gelegenheid gesteld alsnog haar achterstand in te halen door € 25 te betalen, ook weer onder dezelfde bepalingen. Vanwege het uitblijven van de maandelijkse betaling van € 15 heeft Van Doorn [appellante] regelmatig (op 7 september 2018, 4 december 2018 en op 11 juni 2019) gesommeerd de betalingsregeling binnen de daarin gestelde termijnen na te komen met de herhaalde uitleg dat wanneer zij zich niet aan de betalingsregeling hield deze regeling zou komen te vervallen en dat het verschuldigde bedrag dan in zijn geheel opeisbaar zou zijn.

Aldus bleken partijen aan elkaar gewaagd en behoorde [appellante] inmiddels goed te begrijpen dat zij de betalingsregeling steeds strikt moest nakomen.

de druppel die de emmer deed overlopen

Toch heeft [appellante] niet per het eind van de maand mei 2019 € 15 betaald, ook niet binnen vierentwintig uur na de sommatie (aanmaning) van 11 juni 2019.

Volgens die sommatie namens Van Doorn kreeg [appellante] toen nog 24 uur de tijd om alsnog de afgesproken € 15 voor de maand mei te voldoen. Volgens [appellante] daarentegen zien de zes betalingen van € 15 uit 2019 alle op het jaar 2019 en zag haar betaling van 18 juni 2019 op juni, zodat deze tijdig was, namelijk vóór de laatste dag van die maand.

Naar het oordeel van het hof heeft [appellante] haar standpunt echter niet (voldoende duidelijk) onderbouwd, mede omdat uit het door Van Doorn voor de zitting bij de kantonrechter overgelegde overzicht van betalingen (Overzicht Debiteur in Map 26000327) vanaf eind juli 2018 (de maand waarin de nieuwe en laatste betalingsregeling inging) anders blijkt, namelijk van tien betalingen van € 15 met ingang van 31 juli 2018 tot en met 18 juni 2019, zodat zij, zelfs in een voor haar gunstig geval van vooruitbetaling, juni 2019 nooit heeft betaald.

Maar afgezien hiervan gaat dit standpunt ook niet op omdat [appellante] volgens de afbetalingsregeling hoe dan ook tegen de laatste dag van iedere maand € 15 moest betalen,

wat zij tegen eind mei 2019 heeft nagelaten en ook niet binnen 24 uur na de sommatie van 11 juni 2019 heeft gedaan.

De door haar ingeroepen afgedwongen afdracht door ING Bank op 20 juli 2018 van € 100 voor een destijds opgeheven beslag vormt wel een extra betaling, maar dit doet niet af aan de regeling van - let wel: ten minste - € 15 per iedere laatste dag van de maand. Dat zo’n onterechte inhouding/afdracht van € 100 het aan [appellante] een jaar later onmogelijk of (zeer) bezwaarlijk zou hebben gemaakt om de regeling stipt en correct na te komen, heeft zij niet cijfermatig onderbouwd en is na dat tijdsverloop niet zonder meer aannemelijk. Verder is het ook niet, zoals zij betoogt, naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar haar later tegen te werpen dat zij tekort zou zijn geschoten en dan beslag te leggen. Zij zat intussen immers in een zeer strikt na te leven betalingsregeling. Vanwege de minimum betalingsverplichting van € 15 per maand is verder de door [appellante] over augustus 2017 tot en met september 2019 gepresenteerde betalingsreconstructie niet van belang. Waar [appellante] tegen het eind van mei 2019 en ook niet binnen 24 uur na 11 juni 2019 alsnog de € 15 had betaald, was, naar het voorlopig oordeel van het hof, de betalingsregeling vervallen en Van Doorn opnieuw gerechtigd om verdere executiemaatregelen te nemen, in dit geval op 27 juni 2019 het beslag onder de sociale dienst, dat overigens geen doel trof. Ook tegen eind juni 2019 heeft [appellante] niet € 15 betaald en zij heeft niet aangevoerd dat dit beslag haar dat belette. Het daarop op 29 juli 2019 gevolgde beslag onder ING Bank was dus vooralsnog niet op die grond onrechtmatig. Of er al dan niet een brief van 6 juli 2019 is geweest die [appellante] zegt niet ontvangen te hebben, kan hier buiten beschouwing blijven.

De grieven I en II gaan daarom niet op.

de subsidiaire grondslagen

terugbetalingstoezegging?

belangenafweging

(bepaling) beslagvrije voet?

De deurwaarder heeft in haar e-mail van 6 augustus 2019 aan [appellante] vooropgesteld:
“In dit geval gaat het om een bankbeslag en dat betekent dat het onder het beslag vallende

saldo ter hoogte van de vordering ook geheel onder het beslag valt. Voorts blijkt ook niet uit de correspondentie dat het (enkel) om gelden gaat die u uit uw verkering hebt ontvangen, maar dat is gelet op voornoemde eigenlijk ook niet relevant.”

Daarbij heeft de deurwaarder zich wel bereid verklaard het bankbeslag te behandelen als een

beslag onder een derde op een of meer vorderingen van de schuldenaar tot periodieke betalingen (hier: uitkeringen op grond van sociale zekerheidswetten) waaraan een beslagvrije voet is verbonden (zie de artikelen 475b lid 1 en 475c lid 1, aanhef en sub c. Rv). Het hof laat hier in het midden of de schuldenaar in geval van een bankbeslag, in een situatie zoals hier, moet worden beschermd zoals bij een uitkeringsbeslag. Ter berekening van de beslagvrije voet heeft de deurwaarder, kennelijk met het oog op artikel 475g Rv, in die e-mail aan [appellante] gelegenheid gegeven voor het aanleveren van de daarin opgesomde bewijsstukken, zoals die van woonkosten, van wel of geen zorgtoeslag en/of huurtoeslag en/of kind gebonden budget en van al haar bankafschriften over de afgelopen drie maanden, onder de bepaling dat die bewijzen recent moesten zijn, in kopie/scan werden aangeleverd en volledig en onbewerkt moesten zijn.

Na ontvangst van diverse stukken heeft de deurwaarder in een e-mail van 7 augustus 2019 aan [appellante] meegedeeld nog niet alle gegevens te hebben ontvangen en daaraan toegevoegd:
“De gevraagde specificatie van de huur ontbreekt en dat is wel van belang voor de vaststelling van een juiste beslagvrije voet. Daarnaast dienen wij te beschikken over de gegevens omtrent de toeslagen over dit jaar, immers is van belang wat u thans ontvangt. Als laatste ontbreken de volledige bankafschriften over de laatste drie maanden. Dat kan middels toezending van een uitdraai (scan) van uw bankafschriften op de website van uw bank. Het dient wel een volledige versie (via een computer) te zijn, dus geen verkorte via mobiel bankieren omdat daar vaak essentiële informatie in ontbreekt en die eerst moet worden bewerkt of in delen toegezonden om het enigszins leesbaar te maken.

Indien de gegevens niet of niet volledig worden aangeleverd kunnen wij daarmee geen rekening houden bij de bepaling van de beslagvrije voet en zal mogelijk worden uitgegaan van het normbedrag van € 927,38 per maand. Het is dus van belang dat u de gegevens volledig onbewerkt toestuurt als eerder verzocht.”
[appellante] heeft daarop geen bankafschriften overgelegd (aldus de deurwaarder in haar e-mail van 19 augustus 2019), maar wel in haar e-mail van 7 augustus 2019 een kopie van het huurcontract en “nogmaals mijn vaste lasten van de bank” toegestuurd.

Hierop heeft de deurwaarder in haar e-mail van 8 augustus 2019 geantwoord:
“De huurovereenkomst is onvolledig. De bankafschriften zijn ondanks herhaald verzoek en uitgebreide toelichting niet aangeleverd. Daarnaast is uit de stukken die u wel aanleverde gebleken dat gelden onder het beslag vallen welke niet of in ieder geval grotendeels niet als beslagvrije voet kunnen worden aangemerkt (wat de juridische grondslag zou kunnen zijn voor een eventuele restitutie). Daarnaast valt ook niet het volledige saldo onder het beslag. Mede gelet daarop wijzen wij uw verzoek tot teruggave van gelden af. Omdat de zaak volledig bij ons voldaan is, wordt deze door ons afgewikkeld en gearchiveerd, waarbij lopende beslagen zijn opgeheven.”

Het komt er dus op neer dat [appellante] niet aan het voorstel van de deurwaarder heeft voldaan en geen volledige, controleerbare informatie heeft verstrekt om een beslagvrije voet te berekenen, ook niet voor het haar door de deurwaarder eerder slechts als mogelijk vermelde normbedrag van € 927,38 per maand, zodat Van Doorn daarmee vooralsnog geen rekening behoefde te houden.

Grief III kan daarom niet tot vernietiging van het vonnis leiden.

een tweede, meer algemene, afwijzingsgrond

Naast en afgezien van al het voorgaande is nog het volgende van belang.

Voor het door [appellante] gevraagde terugdraaien per 18 juni 2019 van alles wat er daarna tussen deze, het zij herhaald: aan elkaar gewaagde, partijen in dit welhaast eindeloze gesoebat is voorgevallen, is in dit kort geding geen plaats. Natuurlijk, [appellante] is na haar verzuim geconfronteerd met een abrupte afwikkeling van haar sedert 2015 opgelopen schuld aan Van Doorn met voor haar vast ook de nodige lastige gevolgen. Maar een terugdraaien van de situatie zou hier veeleer bijdragen aan het nog lang voortbestaan van deze confronterende schuldrelatie en de afwikkelingschaos tussen partijen alleen maar vergroten. De gevorderde ordemaatregelen zouden in hun tegendeel verkeren. Daaraan werkt het hof niet mee.

enkele restopmerkingen

Als de in het ongelijk te stellen partij is [appellante] terecht door de kantonrechter in de proceskosten veroordeeld en zal zij ook worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep. Grief IV faalt.

De kosten voor de procedure in hoger beroep aan de zijde van Van Doorn zullen worden vastgesteld op: