Uitspraken

[verzoeker] heeft niet bewezen dat hij de door hem gestelde toestemming van LSI had voor de vier declaraties, genoemd onder 5.3 a) tot en met d) in de tussenbeschikking. Onder 6.11 van die tussenbeschikking is al aangekondigd dat dit tot gevolg heeft dat ook het hof vindt dat [verzoeker] ernstig verwijtbaar heeft gehandeld.

De grieven I tot en met VII van [verzoeker] falen.

[verzoeker] stelt dat het dubbel gedeclareerde bedrag is verrekend met nog door LSI verschuldigde vakantietoeslag en vergoeding voor niet-genoten vakantiedagen, maar LSI heeft gemotiveerd betwist dat [verzoeker] nog een vordering op haar had waarmee verrekend kon worden. LSI heeft de eindafrekening uit oktober 2019 overgelegd. Daarop komt de bedoelde inhouding niet voor. Vakantietoeslag is al eerder uitbetaald nadat de loondoorbetalingsplicht per 19 juni 2019 eindigde wegens twee jaar arbeidsongeschiktheid.

Het hof vindt dat [verzoeker] al met al niet heeft onderbouwd dat de € 171,82 is betaald (via verrekening).

Zoals al in de tussenbeschikking is overwogen, heeft het hof in de dagvaardingszaak tussen partijen op 28 juli 2020 uitspraak gedaan. Daarin is onder 5.5 geoordeeld dat en waarom er geen aanknopingspunt is voor het door [verzoeker] veronderstelde verband tussen het verval van zijn functie en zijn ziekte. Het hof blijft daarbij.

LSI heeft duidelijk gemaakt dat [verzoeker] ten onrechte is blijven vasthouden aan zijn oude functie en weigerde mee te werken aan het voorstel dat geschilpunt aan de rechter voor te leggen. Ook een mediationpoging mislukte en daardoor was de arbeidsverhouding al ernstig verstoord toen LSI aankondigde een ontbindingsverzoek in te dienen. Op dat moment was [verzoeker] arbeidsgeschikt verklaard. Kort nadat het verzoek in juli 2018 was ingediend heeft bedrijfsarts Van Gog [verzoeker] met terugwerkende kracht vanaf 20 juni 2017 volledig arbeidsongeschikt geacht.

Het hof heeft geen reden om aan te nemen dat het oorspronkelijk door LSI ingediende verzoek verband hield met ziekte.

Het ontbindingsverzoek is later uitgebreid met de grond ‘ernstig verwijtbaar handelen’ door [verzoeker] , bestaande uit onjuist/vals declareren. Op die grond heeft de kantonrechter de arbeidsovereenkomst uiteindelijk ontbonden. Aanvulling van een verzoek is in een procedure in eerste aanleg, waar de tweeconclusieregel niet geldt, in beginsel mogelijk. Het hof ziet niet in waarom dat in dit geval anders zou zijn, al was LSI toen wel op de hoogte van het feit dat de bedrijfsarts [verzoeker] arbeidsongeschikt achtte. Ook de nieuwe grond voor ontbinding hield immers geen verband met de ziekte van [verzoeker] .

Grief VIII van [verzoeker] is ongegrond.

Van het ontstaan van deze ontbindingsgrond valt LSI geen ernstig verwijt te maken.

De verzoeken van [verzoeker] in hoger beroep zijn niet toewijsbaar. Het door hem ingestelde hoger beroep wordt verworpen.

In het door LSI ingestelde incidentele hoger beroep staat nu vast dat de vier onder 2.1 bedoelde declaraties, die ten grondslag liggen aan de ontbinding, onrechtmatig zijn. De nevenvordering van LSI tot vergoeding van de daardoor veroorzaakte schade is toewijsbaar. Die schade bedraagt in totaal (151,50 + 160 + 140 + 175) € 626,50. Daarbij komt de door [verzoeker] erkende aanspraak op € 171,82 zodat toewijsbaar is € 798,32.

Over dit bedrag is wettelijke rente verschuldigd vanaf 15 februari 2019, de datum waarop LSI aanspraak heeft gemaakt op vergoeding van deze concrete posten.

De grieven van LSI zijn in zoverre gegrond.