Uitspraken

Het hof blijft bij hetgeen is overwogen en beslist in de tussenbeschikking van 18 maart 2021, voor zover hierna niet anders wordt overwogen of beslist.

De GI voert verweer en stelt dat aan familie [verzoekers] geen blokkaderecht toekomt omdat zij moeten worden aangemerkt als een gezinshuis. Volgens de GI was het in het belang van de kinderen om hen elders te plaatsen om de kinderen de zorg en begeleiding te geven die zij nodig hebben.

De eerste grief richt zich tegen de beslissing van de rechtbank waarin artikel 1:265i BW niet van toepassing is verklaard omdat geen sprake is van een ondertoezichtstelling of uithuisplaatsing. Hiertoe voert familie [verzoekers] aan dat de feitelijke situatie in 2019 gelijk is aan de situatie van daarna. De kinderen verblijven nog steeds bij hen, maar sinds april 2019 is de GI belast met de voogdij over de kinderen en op 4 juni 2019 is de ondertoezichtstelling afgelopen. Het is volgens de familie [verzoekers] in het belang van de kinderen dat een onafhankelijk derde toeziet op de handelswijze van de voogd en de belangen van de kinderen. De GI voert verweer en stelt dat geen sprake is van een situatie zoals bedoeld in 1:265i BW.

Het hof stelt vast dat artikel 1:265i BW specifiek geschreven is voor de situatie dat sprake is van een jeugdbeschermingsmaatregel (ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing). Hiervan is in de onderhavige situatie geen sprake, zodat hier geen geslaagd beroep op kan worden gedaan. Voor zover familie [verzoekers] stelt dat de feitelijke situatie nog hetzelfde is als voordat de GI werd belast met de voogdij en toen de ondertoezichtstelling nog liep, maakt dit het oordeel niet anders. De juridische situatie is namelijk gewijzigd waardoor dit artikel niet meer van toepassing is.

De vraag die bij het hof voorligt is of familie [verzoekers] , formeel gezinshuisouders, vanwege de feitelijke situatie juridisch gezien gelijkgesteld kan worden met (de rechtspositie van) pleegouders. Pleegouders zijn personen die een kind dat niet hun eigen kind is (tijdelijk) verzorgen en opvoeden. Zij beschikken daartoe over een pleegcontract, afgesloten met een pleegzorgaanbieder. Zij ontvangen hiervoor een (onkosten)vergoeding. Gezinshuisouders zijn jeugdhulpverleners die in dienst zijn van een instelling of dit als zelfstandig zorgondernemer doen. Bij gezinshuisouders gaat het om het verlenen van beroepsmatige jeugdhulp.

Evenals de rechtbank is het hof van oordeel dat gezinshuisouders in juridische zin niet gelijk kunnen worden gesteld met pleegouders. Uit de stukken en hetgeen ter mondelinge behandeling is besproken blijkt dat familie [verzoekers] werkte en heeft te gelden als een gezinshuis. Er was sprake van een dienstverband, het bewonen van een woning van [B] , contact met een bedrijfsarts en een salaris van [B] . Weliswaar wordt binnen de structuur van een gezinshuis een huiselijke setting als hulpverleningsinstrument ingezet, het blijft een professionele hulpverleningsvorm die naar het oordeel van het hof niet gelijk te stellen is met een (pleeg)gezin. Uit de wetsgeschiedenis van artikel 1:265i BW, blijkt dat de wetgever heeft beoogd om enkel ‘pleegouders’ een versterkte rechtspositie te verschaffen. In het voorontwerp van de wet werd voorgesteld om ook aan zorgaanbieders een blokkaderecht te geven. Dit voorstel is echter niet overgenomen. Nu in het onderhavige geval geen sprake is van plaatsing in een voorziening voor pleegzorg maar van plaatsing in een andere uithuisplaatsingscategorie is toepassing van artikel 1:265i BW of van artikel 1:336a BW, dat de zelfde materie na gezagsbeëindiging regelt, niet aan de orde. Het horen van de gezinshuisouders is derhalve geen vereiste op grond van de wet.

Nu het hof oordeelt dat de relatie tussen de familie [verzoekers] en de kinderen in de eerste plaats zijn grond vindt in de vorm van professionele hulpverleners is het ontstaan van family-life wellicht niet helemaal uitgesloten maar heeft de familie [verzoekers] onvoldoende bijzondere omstandigheden gesteld die tot het oordeel kunnen leiden dat er in deze specifieke situatie sprake is van schending van artikel 8 EVRM.

Voor zover familie [verzoekers] een beroep doet op schending van de belangen van de kinderen op grond van artikel 2 en 3 IVRK, overweegt het hof als volgt. Het uitgangspunt bij deze bepalingen is dat rechterlijke instanties bij hun beslissingen nadrukkelijk rekening houden met de belangen van kinderen en aan die belangen voorrang geven boven andere belangen tenzij die andere belangen zwaarwegender van aard zijn. Uit de stukken en hetgeen besproken is ter mondelinge behandeling blijkt dat familie [verzoekers] zeer betrokken was bij de kinderen. In de afgelopen jaren hebben zij zich ingezet voor de kinderen en hulp en steun geboden aan de kinderen. Daarbij zijn ze, onweersproken, over eigen grenzen gegaan en was er geen balans meer tussen draagkracht en draaglast. Op verzoek van henzelf zijn de kinderen daarom uit huis geplaatst. [B] heeft aangegeven op dit moment niet meer te kunnen instaan voor de veiligheid van de kinderen indien zij geplaatst zouden blijven, dan wel weer geplaatst zouden worden, bij familie [verzoekers] , zodat de voogd in het belang van de kinderen een andere plek voor hen heeft gezocht. Gelet op het vorenstaande en op de kindeigen problematiek zijn [de minderjarige1] , [de minderjarige2] en [de minderjarige3] in afzonderlijke gezinshuizen geplaatst. Het hof is van oordeel dat hiermee door de voogd juist is gekeken naar de belangen van de kinderen om hen een stabiele en veilige omgeving te bieden, waarin zij de zorg kunnen krijgen die zij nodig hebben. Daarmee is naar het hof voldaan aan de gestelde criteria van de artikelen 2 en 3 IVRK. Het hof wijst ook om die reden het verzoek van familie [verzoekers] om de kinderen bij hen terug te plaatsen af.