Uitspraken

[geïntimeerde] heeft [appellant] op 2 november 2023 via WhatsApp onder meer het volgende geschreven: “Ik denk niet dat ik het moet uitleggen [appellant] zoek een andere baan” en “Als je nog wat te ontvangen hebt, stuur het maar”. Partijen twisten vervolgens onder meer over de vraag of deze berichten moeten worden aangemerkt als een opzegging van de arbeidsovereenkomst, hierna ook aangeduid als ontslag op staande voet. [appellant] betwist dat de uitlatingen van [geïntimeerde] zo moeten worden gezien, stelt dat zij ten onrechte is ontslagen en vordert daarom bij de kantonrechter een verklaring voor recht dat het ontslag op staande voet nietig is en maakt aanspraak op (achterstallig) loon, de transitievergoeding en een billijke vergoeding. [geïntimeerde] voert aan dat [appellant] in haar verzoeken niet-ontvankelijk moet worden verklaard wegens overschrijding van de vervaltermijnen van artikel 7:686a lid 4, onder a en b van het Burgerlijk Wetboek (BW), dan wel dat deze verzoeken moeten worden afgewezen.

De kantonrechter heeft in de bestreden beschikking geoordeeld dat [appellant] , als zij een verzoek tot opheffing van het gegeven ontslag in wilde dienen, zij op grond van de door [geïntimeerde] genoemde wetsbepaling, binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, een verzoekschrift bij de kantonrechter had moeten indienen. Het verzoek om toekenning van de transitievergoeding en een billijke vergoeding had [appellant] binnen drie maanden na de datum van het ontslag moeten doen. [appellant] heeft haar verzoekschrift op 23 mei 2024 bij de kantonrechter ingediend en toen waren de hiervoor bedoelde termijnen al verstreken, zo oordeelde de kantonrechter. De kantonrechter heeft [appellant] daarom niet-ontvankelijk verklaard in haar verzoeken en de proceskosten gecompenseerd.

[appellant] is het met die beslissingen niet eens en heeft hoger beroep ingesteld. Zij maakt in hoger beroep aanspraak op het loon vanaf 1 november 2023 (te vermeerderen met de wettelijke verhoging en de wettelijke rente) en de transitievergoeding en verzoekt [geïntimeerde] te veroordelen in de proceskosten in hoger beroep.

Het door [appellant] ingestelde hoger beroep wordt verworpen omdat het hof met de kantonrechter van oordeel is dat [appellant] te laat de nietigheid van het ontslag op staande voet heeft ingeroepen en terecht door de kantonrechter niet-ontvankelijk is verklaard in haar verzoeken wegens het verstrijken van de daarvoor gestelde termijnen. Het hof komt daarom niet toe aan de beoordeling van de rechtsgeldigheid van de beweerdelijk gedane opzegging. Het hof zal de bestreden beschikking bekrachtigen en [appellant] veroordelen in de proceskosten van het hoger beroep.

Hierna legt het hof uit hoe het tot dit oordeel is gekomen.

[geïntimeerde] houdt zich – via zijn eenmanszaak [naam1] – bezig met het bezorgen van pakketten voor PostNL in de omgeving van Amersfoort en Leusden. [appellant] is op 3 september 2022 bij hem in dienst getreden in de functie van chauffeur/pakketbezorger op basis van een arbeidsovereenkomst voor de duur van twaalf maanden. Op 3 september 2023 is de arbeidsovereenkomst voor twaalf maanden verlengd. Op 25 oktober 2023 heeft [appellant] bij [geïntimeerde] melding gemaakt van een incident op het werk betreffende - kort samengevat - aantasting van haar lichamelijke integriteit door een collega. Op 30 oktober 2023 en 1 november 2023 heeft [appellant] juridisch advies ingewonnen bij het Juridisch Loket en op 7 november 2023 heeft zij een gesprek gehad met een advocaat, die op dezelfde datum namens haar bij de Raad voor Rechtsbijstand een aanvraag voor gefinancierde rechtsbijstand heeft ingediend. Dit verzoek om een toevoeging is op 13 november 2023 toegewezen.

[appellant] heeft na 1 november 2023 geen werkzaamheden meer verricht voor [geïntimeerde] . Door of namens haar is geen aanspraak gemaakt op loon en op 28 november 2023 heeft zij een WW-uitkering aangevraagd die haar met ingang van 1 november 2023 is toegekend.

De vorige advocaat van [appellant] heeft op 23 mei 2024 bij de kantonrechter een verzoekschrift ingediend. Hierin wordt namens haar de nietigheid ingeroepen van het door [geïntimeerde] beweerdelijk op 2 november 2023 gegeven ontslag op staande voet. Ook wordt om betaling van (achterstallig) loon (te vermeerderen met de wettelijke verhoging en de wettelijke rente) en om toekenning van de transitievergoeding en een billijke vergoeding verzocht.

[geïntimeerde] stelt zich op het standpunt dat hij [appellant] op 2 november 2023 op staande voet heeft ontslagen. [appellant] betwist dat de hiervoor in 2.1 geciteerde schriftelijke uitlatingen kwalificeren als een ontslag op staande voet en voert aan dat ook overigens niet aan de eisen van een ontslag op staande voet is voldaan. In een dergelijke situatie ligt het op de weg van [appellant] actie te ondernemen als zij aanspraak wil maken op bijvoorbeeld loon en andere vergoedingen zoals een transitievergoeding. In artikel 7:686a lid 4 BW is bepaald dat de bevoegdheid om een dergelijk geschil aan de rechter voor te leggen twee of in sommige gevallen drie maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, vervalt. De termijnen zijn vervaltermijnen en dus - in tegenstelling tot een verjaringstermijn - niet te stuiten. De termijnen strekken ertoe de periode van onzekerheid voor partijen zo kort mogelijk te houden.

Hoewel [appellant] tijdig juridisch advies heeft ingewonnen en juridische bijstand heeft ingeschakeld, is namens [appellant] pas op 23 mei 2024 actie ondernomen. Toen is het verzoekschrift bij de kantonrechter ingediend. Dat is te laat, zelfs als ervan wordt uitgegaan dat [appellant] niet heeft begrepen dat zij op 2 november 2023 was ontslagen, zoals zij nu in hoger beroep stelt. Zij ontving geen salaris meer en heeft zich bij een advocaat gemeld. Die had binnen de vervaltermijnen van de wet de verzoeken aanhangig moeten maken. De bevoegdheid een verzoekschrift bij de kantonrechter in te dienen met een verzoek tot het inroepen van de nietigheid van het gestelde ontslag was mogelijk tot 2 januari 2024 en het verzoek tot toekenning van de transitievergoeding kon tot 2 februari 2024 worden ingediend. Dat heeft de (toenmalige) advocaat van [appellant] niet gedaan.

Het voorgaande brengt mee dat het hof niet toekomt aan een inhoudelijke beoordeling van de rechtsgeldigheid van het gestelde ontslag op staande voet. Anders gezegd: het hof kan door het te laat indienen van het verzoekschrift niet meer beoordelen of de betwiste opzegging van de arbeidsovereenkomst door [geïntimeerde] volgens de daarvoor in de wet opgenomen en in de rechtspraak ontwikkelde regels terecht was of niet. Dit maakt dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen definitief is geëindigd op 2 november 2023. Omdat het ontslag niet meer aangetast kan worden, is het verzoek van [appellant] tot veroordeling van [geïntimeerde] tot betaling van loon na die datum evenmin toewijsbaar.

Bij deze stand van zaken is de conclusie dat het hoger beroep van [appellant] niet slaagt. De door haar aangevoerde bezwaren tegen de bestreden beschikking worden verworpen en het hof zal de bestreden beschikking bekrachtigen met veroordeling van [appellant] in de kosten van het door haar ingestelde hoger beroep.

De veroordeling in deze uitspraak kan ook ten uitvoer worden gelegd als één van partijen de beslissing van het hof voorlegt aan de Hoge Raad (dit wordt aangeduid met: uitvoerbaarheid bij voorraad).

bekrachtigt de beschikking van de kantonrechter in de rechtbank Gelderland, zittingsplaats Arnhem van 2 juli 2024;

verklaart de veroordeling in de proceskosten uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af wat meer of anders is verzocht.