Uitspraken

Hetgeen in de bestreden beschikking van de rechtbank onder “2. De vaststaande feiten” is opgenomen, is in hoger beroep niet bestreden, zodat ook het hof daarvan uitgaat.

Het gaat in deze zaak om het volgende. Aan [verweerder] is op 2 juli 2006 als bestuurder van een personenauto een verkeersongeval overkomen (hierna: het ongeval). Daarbij is [verweerder] frontaal aangereden door een verzekerde van Allianz, die eveneens een personenauto bestuurde. [verweerder] heeft “whiplashachtige” klachten, die zich uiten in (onder meer) hoofd-, nek- en rugpijn, uitstralend naar de armen. Allianz heeft aansprakelijkheid erkend voor de ten gevolge van het ongeval geleden en te lijden schade.

[verweerder] heeft zich tot de rechtbank gewend met een verzoek als bedoeld in art. 1019w Rv. In dit deelgeschil heeft [verweerder] de rechtbank verzocht – samengevat – om voor recht te verklaren dat de door hem gestelde klachten en beperkingen aan het ongeval moeten worden toegerekend, met begroting van de kosten aan de zijde van [verweerder] als bedoeld in art. 1019aa Rv. en met veroordeling van Allianz in die kosten.

Allianz heeft verweer gevoerd tegen het verzoek van [verweerder].

Ten aanzien van de ontvankelijkheid van Allianz in hoger beroep oordeelt het hof als volgt. Ingevolge art. 1019bb Rv. staat tegen de beslissing op het verzoek inzake een deelgeschilprocedure geen hoger beroep (of andere voorziening) open. De strekking hiervan is dat het openstaan van een rechtsmiddel zich bezwaarlijk verdraagt met de ratio van de deelgeschilprocedure, die een extra mogelijkheid biedt om de rechter te raadplegen en verder geen afbreuk doet aan de mogelijkheid om een bodemprocedure aan te spannen. Volgens de wetgever kan aan de rechtspraak worden overgelaten in hoeverre de uitsluiting van rechtsmiddelen kan worden doorbroken op grond van de daarvoor in de jurisprudentie ontwikkelde gronden, waarvan sprake is indien de rechter de procedure ten onrechte heeft toegepast of ten onrechte buiten beschouwing heeft gelaten, dan wel bij de behandeling van de zaak essentiële vormen heeft verzuimd (Memorie van Toelichting, TK 2007-2008, 31 518, nr. 3, p. 19).

Allianz stelt in haar beroepschrift - naar de kern genomen - dat de rechtbank de regeling van art. 1019aa lid 1 Rv (kort gezegd: de deelgeschilprocedure) ten onrechte heeft toegepast door Allianz te veroordelen in de op de voet van art. 1019aa lid 1 Rv. begrote kosten. Gelet op deze stelling is Allianz naar het oordeel van het hof op zich ontvankelijk in haar hoger beroep. Het hof zal derhalve in het hierna volgende nagaan of sprake is van de door Allianz gestelde doorbrekingsgrond, zoals nader toegelicht in het kader van haar beroepschrift. Het hof overweegt dienaangaande het navolgende.

Allianz betoogt in hoger beroep - samengevat - het volgende. Uitgangspunt is dat het verzoek waarmee de deelgeschilprocedure is ingeleid expliciet de veroordeling van Allianz in de kosten omvatte. Blijkens rov. 3.1 van de bestreden beschikking heeft de rechtbank de verzochte veroordeling opgevat als een zelfstandig onderdeel van het door [verweerder] tegen Allianz ingediende verzoek. Dit is in overeenstemming met de bedoeling van de wetgever. Uit de wetsgeschiedenis blijkt dat een veroordeling in de kosten geenszins een automatisme is. Dit brengt volgens Allianz mee dat de regeling van de deelgeschilprocedure in volle omvang ook op dit deel van het verzoek van toepassing is. Dat betekent dat ook ten aanzien van dit onderdeel van het verzoek door de rechter beoordeeld moet worden of de (in zoverre) verzochte beslissing voldoende kan bijdragen aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst. Dit heeft de rechtbank ten onrechte nagelaten. Gezien de bewoordingen van rov. 4.3 en 4.4. van de bestreden beschikking zien deze rechtsoverwegingen uitsluitend op de verzochte verklaring voor recht dat de gestelde klachten en beperkingen aan het ongeval moeten worden toegerekend. Door de bedoelde maatstaf niet toe te passen voor zover het gaat om de veroordeling in de te begroten kosten heeft de rechtbank de deelgeschilprocedure ten onrechte toegepast. De rechtbank heeft in dit verband niet meer overwogen dan dat nu Allianz de aansprakelijkheid voor de gevolgen van het ongeval heeft erkend, zij in de hiervoor genoemde kosten zal worden veroordeeld, hetgeen volgens Allianz echter een onvoldoende motivering is. De rechtbank had tevens behoren na te gaan of de veroordeling van Allianz in de proceskosten (als zodanig) dienstbaar kon zijn aan de totstandkoming van een vaststellingsovereenkomst.

Gelet op het voorgaande, is het hof van oordeel dat de rechtbank de regeling van art. 1019aa lid 1 Rv aangaande de deelgeschilprocedure in het onderhavige geval niet ten onrechte heeft toegepast, ook niet ten aanzien van het nevenverzoek met betrekking tot de kosten van het deelgeschil. Hetgeen Allianz overigens nog heeft aangevoerd bouwt voort op haar eerder genoemde stellingen en deelt het lot daarvan.

Dit alles leidt tot het oordeel dat de door Allianz gestelde grond voor doorbreking van het appelverbod zich niet voordoet. Het hof komt, gelet op het wettelijke appelverbod, verder niet toe aan de beoordeling van de vraag of de rechtbank Allianz op inhoudelijke gronden terecht heeft veroordeeld in deze kosten. Het beroep van Allianz zal mitsdien worden verworpen.

Allianz heeft tevens verzocht [verweerder] te veroordelen in de kosten van het hoger beroep. Nu het hoger beroep echter niet slaagt, dient Allianz te worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep. Aangezien [verweerder] niet is verschenen, zullen deze kosten worden begroot op nihil.