Uitspraken

Het wettelijke begrip ‘openbare aankondiging’ omvat niet slechts reclame in de door [belanghebbende] kennelijk bedoelde enge zin, maar ziet meer in het algemeen op elke tot het publiek gerichte mededeling van commerciële dan wel ideële aard waarmee de aandacht wordt getrokken voor een dienst, product of boodschap. Slechts openbare aankondigingen in deze zin kunnen in de heffing van reclamebelasting worden betrokken (vgl. Gerechtshof ’s-Gravenhage 25 augustus 2009, LJN: BN5744). Tot dergelijke in de Gemeentewet en de Verordening bedoelde ‘openbare aankondigingen’ zijn ook de gele vlakken te rekenen, nu deze kenmerkend zijn voor de panden waarin [belanghebbende] de bedrijfsruimten exploiteert - de vlakken maken deel uit van het logo van [belanghebbende], de kleur is onderscheidend en de vorm duidt op dozen (boxen) - en onmiskenbaar zijn gericht op het trekken van aandacht in de zo-even bedoelde zin. Bij de beoordeling van de vraag of sprake is van een tot het publiek gerichte mededeling welke erop is gericht de belangstelling van het publiek te trekken voor hetgeen wordt aangekondigd, komt ook betekenis toe aan een verband tussen de gele vlakken waar het om gaat en andere reclame-uitingen van het bedrijf (vgl. Gerechtshof Amsterdam 6 maart 2009, LJN: BH6990). De gele vlakken vormen, in combinatie met de andere bedrijfsaanduidingen, een tot het publiek gerichte mededeling welke erop is gericht de belangstelling van het publiek te trekken voor hetgeen wordt aangekondigd.

De rechtbank is van oordeel dat de openbare aankondigingen ter zake waarvan de onderwerpelijke aanslagen zijn opgelegd in de vorm en uitvoering als omschreven onder 6 elk in hun totaliteit een openbare aankondiging in de zin van artikel 227 van de Gemeentewet en artikel 2, tweede lid, van de Verordening vormen. De begripsomschrijving van de ‘openbare aankondiging’ dwingt er voorts naar het oordeel van de rechtbank niet toe dat slechts heffing mogelijk is van openbare aankondigingen in letters of symbolen en dat van heffing moet worden afgezien indien openbare aankondigingen bestaan uit een combinatie van symbolen, letters en kleuren. Hiervan uitgaande is de rechtbank verder van oordeel dat [de Inspecteur] niet in strijd met de ter zake geldende wettelijke bepalingen en bepalingen uit de Verordening handelt door bij de berekening van de verschuldigde belasting uit te gaan van de aankondigingen als geheel, derhalve in dit geval van de totale oppervlakte van de aankondigingen (vgl. Gerechtshof ’s-Gravenhage 11 juni 1997, LJN: AS1788).

De rechtbank begrijpt de stelling van [belanghebbende] dat sprake is van een nieuwe handelwijze van [de Inspecteur] ten opzichte van voorgaande jaren als een beroep op het vertrouwensbeginsel. Dat beroep wordt verworpen. Het gedurende een aantal jaren afzien van het opleggen van aanslagen is onvoldoende om te kunnen oordelen dat sprake is van schending door [de Inspecteur] van het in rechte te beschermen vertrouwen. [Belanghebbende] heeft geen bijkomstige omstandigheden aangevoerd op grond waarvan zou kunnen worden geoordeeld dat de handelwijze van [de Inspecteur] bij [belanghebbende] de indruk heeft kunnen wekken dat het in eerdere jaren afzien van het opleggen van aanslagen berustte op een bewuste standpuntbepaling van [de Inspecteur].

Nu voorts de afmetingen van de gele vlakken noch de berekeningen op zich in geschil zijn, heeft [de Inspecteur] de onderwerpelijke aanslagen tevens tot het juiste bedrag opgelegd.

Uit hetgeen hiervoor is overwogen volgt dat de beroepen ongegrond zijn.

Voor een veroordeling in de proceskosten ziet de rechtbank geen aanleiding.