Uitspraken

Het hof zal uitgaan van de feiten zoals vastgesteld in het bestreden vonnis. Het gaat in deze zaak om de vraag of KNCV gehouden is na ommekomst van de bepaalde tijd waarvoor partijen een arbeidsovereenkomst zijn aangegaan, die arbeidsovereenkomst te verlengen c.q. een opvolgende arbeidsovereenkomst aan [geïntimeerde] aan te bieden. [geïntimeerde] is per 1 september 2008 in de functie van bureaudirecteur bij KNCV gaan werken op basis van een arbeidsovereenkomst voor de duur van vijf jaar. KNCV heeft bij het naderen van het einde van die periode een sollicitatieprocedure voor de vacature van bureaudirecteur in gang gezet, waarbij zij eerst [geïntimeerde] in de gelegenheid heeft gesteld te solliciteren. [geïntimeerde] heeft naar de vacature gesolliciteerd. Na met [geïntimeerde] een sollicitatiegesprek te hebben gevoerd, heeft KNCV aan haar medegedeeld dat zij de vacature ook zal openstellen voor externe kandidaten.

Daarop heeft [geïntimeerde] de onderhavige kort geding procedure geëntameerd en gevorderd dat KNCV zou worden veroordeeld om aan [geïntimeerde] binnen een week na het te wijzen vonnis een arbeidsovereenkomst aan te bieden met gelijke arbeidsvoorwaarden als de huidige arbeidsovereenkomst, zulks op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 1.000,- per dag. Bij het bestreden vonnis heeft de kantonrechter deze vordering toegewezen, zij het dat KNCV werd veroordeeld een arbeidsovereenkomst aan te bieden op basis van de voor de vacature geformuleerde voorwaarden, zulks op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 500,- per dag met een maximum van € 50.000,-.

KNCV heeft aan dat vonnis uitvoering gegeven en [geïntimeerde] een arbeidsovereenkomst per 1 september 2013 aangeboden, welke arbeidsovereenkomst [geïntimeerde] heeft aanvaard.

Dat de bepaling van artikel 16 lid 3, gelezen volgens de tekst ervan, nauwelijks of geen toegevoegde waarde heeft, moge juist zijn. KNCV heeft in dit verband, onder overlegging van e-mails van de destijds betrokken bestuursleden [betrokkene 1] en [betrokkene 2], gesteld dat de bepaling door KNCV werd beschouwd als een “communicatie-(beleefdheids) bepaling”. Dit gegeven is evenwel onvoldoende om aan de bepaling de betekenis toe te kennen dat KNCV in beginsel gehouden was na het verstrijken van de bepaalde tijd de arbeidsovereenkomst voort te zetten.

Het is, mede gelet op het voorgaande, onvoldoende aannemelijk dat in een bodemprocedure zal worden geoordeeld dat [geïntimeerde] redelijkerwijs een andere, te weten de door haar verdedigde, uitleg aan de bepaling mocht toekennen dan die welke uit de tekst ervan voortvloeit. [geïntimeerde] heeft geen concrete stellingen aangevoerd over door KNCV bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst gedane, andersluidende toezeggingen. Ook al zou Kimmel van KNCV in het arbeidsvoorwaardengesprek hebben gezegd dat wanneer [geïntimeerde] niet zou disfunctioneren, zij tegen het einde van het contract met het bestuur in overleg kon treden over verlenging (memorie van antwoord onder 6.2.7), dan wettigt dat nog niet het vertrouwen bij [geïntimeerde] dat KNCV zich verplichtte tot verlenging behoudens disfunctioneren. Hierbij slaat het hof mede acht op de aard van de functie en het daarvoor benodigde opleidingsniveau, de daarmee samenhangende maatschappelijke positie van [geïntimeerde] en het bij de functie behorende salaris. Als partijen een dergelijke binding voor de periode na de bepaalde tijd van vijf jaar hadden beoogd, had het voor de hand gelegen dat zij deze in de schriftelijke tekst van de arbeidsovereenkomst hadden vastgelegd.

De “contra proferentem”-gedachte leidt in dit geval niet tot een andere uitleg van de bepaling, nu de tekst (taalkundige betekenis) daarvan op zichzelf niet onduidelijk is. Dat [geïntimeerde] verdedigt dat een andere uitleg aan de bepaling moet worden gegeven dan de taalkundige betekenis, is uiteraard iets anders.

Ook het goed werkgeverschap, c.q. de verplichting om rekening te houden met de gerechtvaardigde belangen van [geïntimeerde], brengt op zichzelf niet mee dat (artikel 16 lid 3 zo moet worden begrepen dat) KNCV aan [geïntimeerde] een voortzetting van de arbeidsovereenkomst dient aan te bieden behoudens indien sprake is van disfunctioneren of andere zwaarwegende omstandigheden. Feiten of omstandigheden die meebrengen dat het goed werkgeverschap daar in dit geval wel toe leidt, zijn niet, althans onvoldoende gesteld of gebleken. Dat [geïntimeerde] – vrijwillig – is verhuisd in verband met de arbeidsovereenkomst met KNCV, waarna zij haar vorige huis niet verkocht kreeg en waarna haar echtgenoot apart is gaan wonen, waardoor [geïntimeerde] nu met driedubbele woonlasten zit, dat Van den Kelder de zorg heeft voor twee studerende kinderen, dat zij thans 57 jaar oud is en dat de arbeidsmarkt op slot zit, zijn geen van alle omstandigheden die het voorgaande anders maken. Bij gebrek aan andere omstandigheden of andersluidende afspraken prevaleert het uitgangspunt dat partijen na ommekomst van de bepaalde tijd vrij zijn al of niet met elkaar een nieuwe arbeidsovereenkomst aan te gaan.

Voor zover [geïntimeerde] nog aanvoert dat KNCV haar, nadat zij had gesolliciteerd op de vacature van directeur per 1 september 2013, niet had mogen afwijzen, omdat er niets (noemenswaardigs) was aan te merken op haar functioneren als directeur in de voorbije (bijna) vijf jaren, ziet zij er naar het voorlopige oordeel van het hof aan voorbij dat het aan de (aspirant-)werkgever is om te beoordelen of een bepaalde kandidaat – uitgaande van de situatie op dat moment – voldoende geschikt is voor de functie en/of voldoet aan het functieprofiel. Dat KNCV over een en ander kennelijk anders dacht tegen het einde van de contractsperiode van vijf jaar dan aan het begin daarvan, is haar goed recht. Dat [geïntimeerde] de functie waarop zij solliciteerde reeds in de afgelopen vijf jaar had vervuld, brengt niet mee dat KNCV [geïntimeerde] opnieuw zou moeten aannemen als KNCV [geïntimeerde] op één of meer punten minder geschikt zou achten voor de functie dan wel KNCV een andere, externe kandidaat geschikter zou achten, een en ander ter beoordeling van KNCV. Ook hier geldt immers, nu – zoals het hof in dit kort geding voorlopig oordeelt - geen andersluidende afspraken zijn gemaakt en geen sprake is van bijzondere feiten of omstandigheden die dat anders doen zijn, het uitgangspunt dat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd tussen partijen eindigde per 31 augustus 2013.

Uit het voorgaande volgt dat de grieven I, II en III van KNCV, in onderling verband bezien, slagen en dat haar overige grieven geen behandeling meer behoeven. Tevens volgt daaruit dat de grieven van [geïntimeerde] in het incidenteel beroep falen, met welke grieven [geïntimeerde] erover klaagt dat de kantonrechter KNCV niet heeft veroordeeld tot het aanbieden van een arbeidsovereenkomst op gelijke voorwaarden als de op 31 augustus 2013 geëindigde arbeidsovereenkomst. Het bestreden vonnis zal worden vernietigd, de vorderingen van [geïntimeerde] zullen alsnog worden afgewezen en [geïntimeerde] zal, als de in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de kosten van het geding in beide instanties, zowel in het principaal hoger beroep als in het incidenteel hoger beroep (nu dit laatste noodzakelijk was).