Uitspraken

in het geding tussen:

en

de heffingsambtenaar van de gemeente Amsterdam, de heffingsambtenaar,

op de hoger beroepen van belanghebbende tegen de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 21 maart 2008, nummers AWB 06/6564, 06/6565, 06/6566, 06/6567, 06/7126, 07/720, 07/1929, 07/5751 en 07/7284, en op de hoger beroepen van de heffingsambtenaar tegen de uitspraak van de rechtbank Amsterdam van 27 mei 2010, nummers AWB 08/1403, 08/1404, 08/4115, 08/6110, 08/6111, 09/2569, 09/2989, 09/4312, 10/0167 en 10/0168, betreffende de hierna vermelde voldoeningen op aangifte.

1.1. Belanghebbende heeft voor de kwartalen in de periode van 1 januari 2005 tot en met 31 maart 2007 en voor de kwartalen in de periode van 1 april 2007 tot en met 30 september 2009 bedragen aan vermakelijkheidsretributie te water op aangifte voldaan.

1.2. De heffingsambtenaar heeft bij uitspraken op bezwaar de bezwaren van belanghebbende tegen de voldoeningen op aangifte ongegrond verklaard, met uitzondering van het bezwaar tegen de voldoening op aangifte voor het kwartaal van 1 april tot en met 30 juni 2005, welk bezwaar hij niet-ontvankelijk heeft verklaard.

1.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraken op bezwaar beroep ingesteld bij de rechtbank Amsterdam. De rechtbank heeft:

2.1. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de rechtbank van 21 maart 2008 hoger beroep ingesteld bij het Hof Amsterdam. De heffingsambtenaar heeft bij dat Hof hoger beroep ingesteld tegen de uitspraak van de rechtbank van 27 mei 2010. Het Hof Amsterdam heeft:

2.2. Tegen de uitspraak van het Hof Amsterdam van 2 december 2010 hebben belanghebbende en het College van burgemeester en wethouders van Amsterdam (hierna: College van B&W) beroep in cassatie ingesteld. Belanghebbende heeft tevens incidenteel beroep in cassatie ingesteld. De Hoge Raad heeft bij zijn arrest van 13 juli 2012, nummer 11/00162, ECLI:NL:HR:2012:BV0264, het incidentele beroep in cassatie van belanghebbende ongegrond verklaard, de principale beroepen in cassatie van zowel belanghebbende als het College van B&W gegrond verklaard, de uitspraak van het Hof Amsterdam vernietigd en het geding ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van zijn arrest verwezen naar het Hof Den Haag.

Tegen de uitspraak van het Hof Amsterdam van 1 maart 2012 hebben belanghebbende en het College van B&W beroep in cassatie ingesteld. Het College van B&W heeft tevens incidenteel beroep in cassatie ingesteld. De Hoge Raad heeft bij zijn arrest van 15 februari 2013, nummer 12/01794, ECLI:NL:HR:2013:BZ1352, de beroepen in cassatie gegrond verklaard, de uitspraak van het Hof Amsterdam vernietigd en het geding ter verdere behandeling en beslissing van de zaak met inachtneming van zijn arrest verwezen naar het Hof Den Haag.

2.3. Partijen zijn in de gelegenheid gesteld zich schriftelijk uit te laten naar aanleiding van het arrest van de Hoge Raad, van welke gelegenheid beide partijen gebruik hebben gemaakt.

2.4. Partijen hebben op elkanders schrifturen schriftelijk gereageerd. Partijen hebben van elkanders reacties kennis genomen.

2.5. De mondelinge behandeling van de zaken heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 15 april 2014, gehouden te Den Haag. Partijen zijn verschenen.

2.6. Ter zitting zijn de zaken gezamenlijk behandeld met de zaken van [A] B.V., [B] B.V. en [C] B.V. Voor zover door partijen stukken zijn overgelegd, worden die stukken geacht in alle procedures te zijn overgelegd. Tevens wordt hetgeen door partijen voor het overige is aangevoerd, aangemerkt als te zijn aangevoerd in alle zaken.

3.1. In het onder 2.2 genoemde arrest van 13 juli 2012, nummer 11/00162, heeft de Hoge Raad, voor zover hier van belang, overwogen:

"4. Beoordeling van het in het principale beroep door het College voorgestelde middel

(…)

4.3. Voor belastingen die bij wege van voldoening of afdracht op aangifte worden geheven (hierna tezamen ook aangeduid als: aangiftebelastingen) geldt dat niet het bestuursorgaan de belastingschuld vaststelt, maar de belastingplichtige of inhoudingsplichtige deze zelf berekent. Op het bestuursorgaan rust wel de taak om, indien het verschuldigde bedrag niet volledig op aangifte is betaald, over te gaan tot naheffing van de te weinig betaalde belasting. Van een door het bestuursorgaan gevolgde van de wet afwijkende gedragslijn waarop een belanghebbende zich in het kader van de meerderheidsregel kan beroepen, is bij aangiftebelastingen sprake indien het bestuursorgaan in de meerderheid van de vergelijkbare gevallen waarmee het bekend is expliciet of impliciet een standpunt inneemt op grond waarvan het een juiste wetstoepassing achterwege laat (vgl. HR 11 maart 1998, nr. 32723, LJN AA2454, BNB 1998/266). Van het innemen van een dergelijk standpunt kan worden gesproken indien naheffing achterwege blijft hoewel de verschuldigde belasting niet (volledig) is betaald en het bestuursorgaan over alle benodigde gegevens beschikt om een naheffingsaanslag te kunnen opleggen. die situatie doet zich ook voor als een belanghebbende die zich op de meerderheidsregel beroept aan het bestuursorgaan alle benodigde gegevens inzake rechtens en feitelijk vergelijkbare gevallen heeft verstrekt waaruit volgt dat te weinig belasting is betaald en op grond waarvan tot naheffing kan worden overgegaan, waarna het bestuursorgaan niettemin naheffing achterwege laat.

4.4. Het Hof heeft niet vastgesteld of ten aanzien van de door belanghebbende gesignaleerde potentiële retributieplichtigen inderdaad sprake was van belastingplicht, en het achterwege blijven van naheffing dus betekent dat geen juiste wetstoepassing heeft plaatsgevonden. Evenmin heeft het Hof vastgesteld of de heffingsambtenaar in de gesignaleerde gevallen, voor zover daarin sprake was van belastingplicht, over alle benodigde gegevens beschikte om de wet juist toe te passen en hij desondanks naheffing achterwege heeft gelaten. Het Hof was kennelijk van oordeel dat dit voor de beoordeling van belanghebbendes beroep op de meerderheidsregel niet van belang was. Daarmee heeft het Hof blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting. Het middel is derhalve gegrond.

4.5. Opmerking verdient nog het volgende. Bij de toepassing van de meerderheidsregel worden feitelijk en rechtens vergelijkbare gevallen in aanmerking genomen. Voor het onderhavige geval betekent dit dat slechts acht moet worden geslagen op belastingplichtigen die zich net als belanghebbende bezig houden met het exploiteren van vaartuigen voor het maken van een rondvaart als gedefinieerd in artikel 1, letter c, van de Verordening en die de retributie verschuldigd zijn naar de maatstaf van het aantal passagiers per rondvaart, zoals voorgeschreven in artikel 4 en volgens het tarief van artikel 5, lid 1, van de Verordening.

4.6. Opmerking verdient voorts nog dat in het kader van de meerderheidsregel ook bij aangiftebelastingen geldt dat gevallen waarin een juiste wetstoepassing is achterwege gebleven vanwege het geringe financiële belang, niet in aanmerking mogen worden genomen.

5.1. Na verwijzing is uitsluitend in geschil of in een meerderheid van met belanghebbende vergelijkbare gevallen een juiste wetstoepassing achterwege is gebleven. Belanghebbende beantwoordt deze vraag bevestigend, de heffingsambtenaar ontkennend.

5.2. Voor de standpunten van partijen en de gronden waarop deze steunen verwijst het Hof naar de gedingstukken.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.