Uitspraken

2.1

Het gaat in deze zaak om het volgende:

( i) [geïntimeerde], geboren op 28 januari 1961, is op 1 september 1990 in dienst getreden van een werkmaatschappij van [bedrijf X]. Per 1 november 1996 is hij benoemd tot statutair directeur van [bedrijf X]. Hij verdiende laatstelijk € 16.053,98 bruto per maand.

( v) [geïntimeerde] is sinds 23 december 2010 niet meer werkzaam geweest voor [bedrijf X]. Hij heeft met ingang van 1 mei 2011 een uitkering op grond van de Werkloosheidswet ontvangen tot 1 februari 2012.

2.2

In deze procedure heeft [geïntimeerde] – samengevat weergeven en voor zover thans nog relevant – het volgende gevorderd:

• -

  een verklaring voor recht dat de eerste opzegging kennelijk onredelijk is en, in dat verband, veroordeling van [bedrijf X] tot betaling van een schadevergoeding van € 1.128.467,30,

• -

  een verklaring voor recht dat de tweede opzegging nietig is;

• -

  veroordeling van [bedrijf X] tot betaling van achterstallig loon, onbetaalde vakantiebijslag, onbetaalde eindejaarsuitkering en opgebouwde maar niet opgenomen vakantiedagen, alles met de maximale verhoging als bedoeld in artikel 7:625 BW en vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 1 mei 2011.

2.3

De rechtbank heeft de hiervoor genoemde vorderingen van [geïntimeerde] toegewezen, met dien verstande dat aan schadevergoeding wegens kennelijk onredelijk ontslag een bedrag van € 288.170,- is toegekend.

2.4

Het hof zal allereerst de tweede opzegging bespreken. De grieven 1 tot en met 5 in principaal appel bestrijden het oordeel van de rechtbank dat er geen grond was voor het ontslag op staande voet.

2.5

[bedrijf X] heeft voor het ontslag op staande voet twee gronden aangevoerd.

1. De eerste ontslaggrond heeft te maken met een door een medewerker van [bedrijf X] ([medewerker 1]) in 2007 opgemaakte creditnota van € 15.000,- (excl. btw) ten behoeve van Timmerfabriek [ZZ]. De creditnota hing volgens [bedrijf X] samen met een bonus ten behoeve van een andere medewerker ([medewerker 2]). [medewerker 2] zou, aldus [bedrijf X], een korting van [ZZ] hebben gekregen ter hoogte van dit bedrag bij de aanschaf van nieuwe kozijnen voor zijn woning. Volgens [bedrijf X] was [geïntimeerde] hiervan op de hoogte en heeft hij toestemming gegeven voor deze constructie.

2. De tweede ontslag grond ziet op een gebeurtenis uit 2001/2002, toen [geïntimeerde] volgens [bedrijf X] een bedrag van fl. 10.000,- op zijn privérekening heeft ontvangen ten behoeve van rallysponsoring, welk bedrag [geïntimeerde] niet aan sponsoring heeft besteed maar zelf heeft behouden.

2.6

In de ontslagbrief van 7 april 2011 citeert [bedrijf X] verschillende passages uit het rapport van [YY] en concludeert vervolgens:

2.7

Grief 1 in principaal appel strekt ten betoge dat [geïntimeerde] de kwestie van de creditnota niet gemotiveerd heeft betwist en dat de aanwezigheid van die dringende reden dus vaststaat. Volgens [bedrijf X] mocht van [geïntimeerde] worden verwacht dat hij méér zou doen dan het schetsen van enkele scenario’s die mogelijk een verklaring zouden geven voor de gang van zaken in 2007. Daarmee hangt samen grief 2 in principaal appel. Hierin voert [bedrijf X] aan dat zij [geïntimeerde] destijds in de gelegenheid heeft gesteld zich uit te spreken over het rapport van [YY], maar dat hij dit zonder goede reden heeft nagelaten. Pas bij conclusie bij repliek heeft [geïntimeerde] inhoudelijk verweer gevoerd.

2.8

Het hof zal eerst de tweede grief behandelen. De grief faalt. In de gegeven omstandigheden kon van [geïntimeerde] niet worden verwacht dat hij in de korte periode (één dag) die hem door [bedrijf X] werd gegeven, zou reageren op het uitvoerige rapport van [YY]. Dit geldt temeer nu het voor [geïntimeerde] op dat moment nog niet duidelijk was welke verwijten [bedrijf X] hem maakte. Het hof verwijst in dit verband naar de “eerste reactie” van [geïntimeerde] van 6 april 2011 (productie 21 bij conclusie van repliek) waarin [geïntimeerde] uiteenzet waarom hij op dat moment nog niet met een inhoudelijke reactie kan komen.

2.9

Wat betreft de tweede grief oordeelt hof als volgt. Op [bedrijf X] rust de bewijslast van haar stelling dat er sprake is van een dringende reden die het ontslag van [geïntimeerde] rechtvaardigt. Anders dan [bedrijf X] aanvoert, heeft [geïntimeerde] het bestaan van de dringende reden gemotiveerd betwist. [geïntimeerde] heeft immers aangevoerd dat – voor zover hem bekend – aan de creditnota een zakelijke reden ten grondslag lag. Er bestond volgens hem (naar hij van [medewerker 2] had begrepen) een slepend conflict tussen [bedrijf X] en [ZZ] over leveranties van hout. Door middel van de creditnota, waarbij – naar het hof begrijpt: uit coulance – een deel van een vordering op [ZZ] werd kwijtgescholden, hoopte [bedrijf X] de verhoudingen te normaliseren en [ZZ] weer als klant terug te krijgen, aldus [geïntimeerde].

2.10

[bedrijf X] heeft het bewijs van de door haar gestelde dringende reden gebaseerd op het rapport van [YY], meer in het bijzonder op een aantal gespreksverslagen, en op een e-mailwisseling tussen [geïntimeerde] en [medewerker 1]. Voorts heeft zij nader bewijs aangeboden door het horen van getuigen, onder meer [medewerker 2] en [ZZ]. Het hof zal [bedrijf X] toelaten tot het bewijs dat [geïntimeerde] wist dat de in het rapport [YY] genoemde creditnota bedoeld was als bonus ten behoeve van de heer [medewerker 2], dat [geïntimeerde] heeft goedgekeurd dat die bonus via die creditnota werd betaald, dat [geïntimeerde] wist dat aan de creditnota geen zakelijke oorzaak ten grondslag lag respectievelijk dat die creditnota vals was, en dat hij wist dat het oogmerk van deze handelwijze was: voorkoming van belastingheffing. Dit bewijs kan geleverd worden door middel van getuigen, die bij voorkeur uit eigen wetenschap kunnen verklaren omtrent de eerste ontslaggrond.

2.11

Indien [bedrijf X] in alle onderdelen slaagt in het bewijs, dit in beginsel een dringende reden voor ontslag kan opleveren. Het verweer van [geïntimeerde] dat het ontslag op staande voet niet onverwijld is gegeven, wordt verworpen. Het stond [bedrijf X] vrij de uitkomsten van het onderzoek door [YY] af te wachten. [bedrijf X] heeft direct nadat het rapport van [YY] gereed was, het ontslag aangezegd. Daarmee is voldaan aan de eis van onverwijldheid.

2.12

Grief 3 in principaal appel ziet op de kwestie van de sponsorrally, de tweede grond voor het ontslag op staande voet. [bedrijf X] heeft aan deze grond voor ontslag op staande voet een verklaring van [getuige B] ten grondslag gelegd. [getuige B] heeft ten overstaan van [YY] het volgende verklaard:

2.13

De rechtbank heeft geoordeeld dat deze kwestie niet kwalificeert als een dwingende reden. Uit de verklaring van [getuige B] blijkt dat hem niet bekend is of het geld zakelijk of privé is gebruikt, terwijl er geen verdere feitelijke onderbouwing van dit verwijt is. De gebeurtenis heeft zich bovendien ruim tien jaar voorafgaand aan het ontslag afgespeeld.

2.14

[bedrijf X] voert in hoger beroep aan dat een redelijke verdeling van de bewijslast meebrengt dat [geïntimeerde] bewijst dat het geld is aangewend voor een rallysponsoring, omdat het geld op zijn bankrekening is gestort en hij kon beschikken over die bankrekening. Daarbij is volgens [bedrijf X] van belang dat er destijds nauwelijks werd gesponsord en dat het dus niet aannemelijk is dat het geld aan sponsoring is besteed.

2.15

Naar het oordeel van het hof bestaat er geen grond voor de omkering van de bewijslast. Evenmin kan op grond van hetgeen [bedrijf X] heeft aangevoerd worden geconcludeerd dat voorshands vaststaat dat het geld aan [geïntimeerde] in privé ten goede is gekomen. Met de rechtbank is het hof van oordeel dat hetgeen [bedrijf X] daarvoor aanvoert “te mager” is en onvoldoende is onderbouwd. Ook op dit punt heeft [bedrijf X] geen concreet bewijsaanbod gedaan. Grief 3 faalt derhalve.

2.16

De slotsom is dat het hof [bedrijf X] zal toelaten tot het leveren van bewijs als omschreven in r.o. 2.10. Iedere verdere beslissing zal worden aangehouden.