Uitspraken

Op grond van artikel 25 van de op de relatie van partijen van toepassing zijnde NBBU CAO heeft de uitzendkracht ([werknemer]) tegenover de uitzendonderneming (Workers4U) recht op een aanvulling van zijn Ziektewetuitkering als de uitzendovereenkomst eindigt doordat de terbeschikkingstelling een einde neemt “wegens arbeidsongeschiktheid” van de uitzendkracht, en mits de uitzendkracht op dat moment recht heeft op (naar het hof begrijpt: aanspraak kan maken op) een uitkering op grond van de Ziektewet. De kantonrechter heeft beslissend geacht, voor het al of niet bestaan van het recht op de zojuist genoemde aanvulling, of [werknemer] ten tijde van de beëindiging van de terbeschikkingstelling en (daarmee) de uitzendovereenkomst, arbeidsongeschikt was. Doordat de kantonrechter die vraag ontkennend heeft beantwoord, hoefde bij de beoordeling niet aan de orde te komen of voldaan was aan de voorwaarde dat voor de aanspraak op de door [werknemer] geëiste aanvulling sprake is geweest van beëindiging van de inlening “wegens arbeidsongeschiktheid”.

Niet ter discussie staat dat [werknemer] op 26 april 2013, na te zijn verschenen op het werk bij inlener Cofely West Industries, heeft vernomen dat zijn werkzaamheden bij Cofely West Industries waren geëindigd. Hij heeft het hem ter beschikking gestelde gereedschap toen ingeleverd en is nadien naar het kantoor van Workers4U gegaan. Na aankomst is [werknemer] over zijn toeren geraakt en is een periode van arbeidsongeschiktheid aangevangen.

[werknemer] heeft, naar hij stelt, op 26 april 2013 nog enige werkzaamheden verricht, met name het opruimen en inleveren van hem ter beschikking gestelde gereedschappen en kleding. Grief 3 eindigt met de conclusie dat het voor [werknemer] niet duidelijk was dat aan de terbeschikkingstelling een einde was gekomen. Die conclusie staat echter op gespannen voet met de erkenning van [werknemer] dat hem op 26 april 2013 duidelijk is gemaakt of geworden dat zijn werkzaamheden bij Cofely West Industries waren geëindigd. De ‘werkzaamheden’ die [werknemer] op 26 april 2013 zegt te hebben verricht kunnen moeilijk anders worden opgevat dan als passend in de afronding van de voor de inlener verrichte werkzaamheden. De gemoedsbeweging die ’s middags bij [werknemer] is ontstaan ten kantore van Workers4U past ook in het beeld dat het voor [werknemer] duidelijk was dat zijn inzet door Workers4U bij Cofely West Industries erop zat. Geen van de door [werknemer] genoemde omstandigheden geeft grond voor de stelling dat [werknemer] het vertrouwen mocht hebben dat de uitlening aan Cofely West Industries op 26 april 2013 niet was geëindigd. Dat [werknemer] zijn toegangspas die hem door Cofely West Industries ter beschikking was gesteld niet op 25 april 2013 had hoeven inleveren, doet niets af aan het feit dat op 26 april 2013 aan [werknemer] duidelijk is geworden dat het werk voor Cofely West Industries ten einde was, waardoor ook de uitzendovereenkomst op grond van artikel 13 NBBU CAO een einde nam. Grief 3 treft daarom geen doel.

Met grief 1 bestrijdt [werknemer] het oordeel van de kantonrechter dat voor een recht op aanvulling van de Ziektewetuitkering beslissend is of [werknemer] op het moment waarop hij ziek werd nog in dienst was op grond van de uitzendovereenkomst. [werknemer] stelt dat voor het recht op aanvulling van de Ziektewetuitkering (uitsluitend) als voorwaarde geldt – zo begrijpt het hof althans zijn standpunt – dat hij een Ziektewetuitkering ontvangt, direct aansluitend op de (looptijd van) de uitzendovereenkomst.

Artikel 25 van de NBBU CAO stelt expliciet als voorwaarde voor een recht op aanvulling dat de uitzendkracht “op dat moment” recht heeft op een uitkering op grond van de Ziektewet. De kantonrechter heeft deze eis zo opgevat dat de uitzendkracht ten tijde van de beëindiging van de uitzendovereenkomst arbeidsongeschikt moet zijn om voor een aanvulling in aanmerking te komen. Die interpretatie van de kantonrechter is, gezien de tekst van artikel 25 van de NBBU CAO, naar het oordeel van het hof juist. Dat geldt niet voor de interpretatie die met grief 1 wordt voorgestaan, zodat de grief strandt.

Met grief 2 bestrijdt [werknemer] het oordeel van de kantonrechter dat voor beëindiging van de uitzendovereenkomst geen “tijdige opzegging” noodzakelijk was en – de in dat oordeel besloten liggende aanname – dat ook geen aankondiging hoeft te worden gedaan van de aanstaande beëindiging van de uitzendovereenkomst. In zijn toelichting op deze grief benadrukt [werknemer] dat de gang van zaken rond de beëindiging van het project bij Cofely West Industries rommelig was en dat er in de communicatie, ook na 26 april 2013, onduidelijkheid heeft bestaan over het moment waarop de uitlening aan Cofely West Industries eindigde. Tegelijkertijd erkent [werknemer] dat hem op 26 april 2013, bij Cofely West Industries, duidelijk is gemaakt dat zijn werkzaamheden voor de inlener waren geëindigd.
Zelfs als wordt aangenomen dat de communicatie tussen [werknemer] en Workers4U over de beëindiging van de inlening door Cofely West Industries niet optimaal en niet tijdig – dat wil zeggen niet zo tijdig als waartoe artikel 13 lid 3 sub b van de NBBU CAO aanspoort – heeft plaatsgevonden, dan nog geldt dat niet naleving van de door artikel 13 lid 3 sub b voorgeschreven gedragsnorm geen gevolgen heeft voor de beëindiging van de uitzendovereenkomst. Gelet op de formulering van deze bepaling is sprake van een aanbevolen handelwijze, en niet van een norm die – bij niet naleving – de geldigheid van de beëindiging van de uitzendovereenkomst beoogt aan te tasten.
Grief 2 kan dan ook niet leiden tot vernietiging van het bestreden vonnis.

[werknemer] stelt nog dat Workers4U bekend was met al jarenlang bestaande psychische klachten van [werknemer]. Als wordt aangenomen dat dit juist is en ook al zou Workers4U hebben verklaard te zorgen voor “stabiel en constant werk”, dan kan dit toch niet afdoen aan het oordeel dat ten tijde van de beëindiging van de uitzendovereenkomst geen sprake was van arbeidsongeschiktheid en daarom geen aanspraak bestaan op de door [werknemer] gevorderde aanvulling. Niet valt vol te houden dat bekendheid met psychische klachten (in het verleden) of de toezegging te zorgen voor “stabiel en constant werk” zonder meer (en er is niet meer gesteld of gebleken) verplicht de aanvulling waarop [werknemer] in deze procedure aanspraak maakt, te voldoen.

Nu de grieven stranden zal het hof komen tot bekrachtiging van het vonnis van de kantonrechter. [werknemer] zal, als de in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de kosten in hoger beroep. De kostenveroordeling zal, overeenkomstig het verlangen van Workers4U, uitvoerbaar bij voorraad worden verklaard.