Uitspraken

De Rechtbank heeft terecht en op goede gronden geoordeeld dat sprake is van een navordering rechtvaardigend nieuw feit. In hoger beroep zijn geen nieuwe argumenten aangevoerd die tot een ander oordeel leiden.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat belanghebbende voor het onderhavige jaar niet de vereiste aangifte heeft gedaan en heeft daarom de zogenoemde omkering en verzwaring van de bewijslast toegepast als bedoeld in artikel 27e, eerste lid, van de AWR. In hoger beroep bestrijdt belanghebbende dit oordeel op de grond dat de Inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat belanghebbende inkomsten uit de hennepkwekerij heeft genoten.

Het is aan de Inspecteur om bewijs te leveren van zijn stelling dat belanghebbende in 2009 belastbare inkomsten heeft genoten uit een niet in haar aangifte vermelde bron. Dat bewijs kan eventueel zijn gebaseerd op vermoedens.

Ter onderbouwing van zijn stelling heeft de Inspecteur zowel in eerste aanleg als in hoger beroep het volgende aangevoerd. Op de bovenverdieping van de door belanghebbende gehuurde woning is een hennepkwekerij aangetroffen met onder meer 480 hennepplanten en in de bij de woning behorende schuur een hennepdrogerij met gedroogde hennep. De Inspecteur heeft ter onderbouwing van zijn standpunt de in 3.3 tot en met 3.5 vermelde stukken overgelegd.

Belanghebbende heeft de in r.o. 7.4 vermelde feiten en omstandigheden als zodanig niet, dan wel onvoldoende gemotiveerd, betwist. Naar de opvatting van belanghebbende is met die feiten en omstandigheden evenwel niet aannemelijk gemaakt dat de inkomsten uit de hennepteelt aan haar zijn toegekomen. Belanghebbende heeft in dat verband gesteld dat ten aanzien van haar geen sprake is van een werkzaamheid als bedoeld in artikel 3.94 van de Wet inkomstenbelasting 2001 waaruit resultaat is genoten. De hennepkwekerij werd niet door haar geëxploiteerd, maar door haar echtgenoot. Belanghebbende heeft slechts een passieve betrokkenheid bij de exploitatie gehad. Belanghebbende heeft erop gewezen dat zij door de strafkamer van Hof ’s-Hertogenbosch enkel is veroordeeld voor het voorhanden hebben van hennep en hennepplanten en dat tegen haar geen ontnemingsvordering door het Openbaar Ministerie is ingesteld.

Naar het oordeel van het Hof rechtvaardigen de door de Inspecteur aangedragen feiten en omstandigheden, in onderlinge samenhang bezien, het vermoeden dat belanghebbende inkomsten uit hennepteelt heeft genoten. Het ligt dan op de weg van belanghebbende om dat vermoeden te weerleggen en de daartoe benodigde feiten te stellen en, bij betwisting door de Inspecteur, aannemelijk te maken. Met hetgeen belanghebbende heeft aangevoerd is zij daarin niet geslaagd. Belanghebbendes betoog dat ten aanzien van haar geen sprake is van een werkzaamheid waaruit resultaat is genoten kan het Hof niet volgen. Aannemelijk is dat de hennepkwekerij met medeweten en goedkeuren van belanghebbende is geëxploiteerd, dat belanghebbende haar woning daarvoor ter beschikking heeft gesteld, dat ze met de exploitatie heeft beoogd winst te behalen, zodat zij haar geldschulden kon aflossen, dat zij en haar echtgenoot een winstverdeling hadden afgesproken van respectievelijk 40 en 60 percent en dat zij ook daadwerkelijk € 30.000 van de opbrengst heeft ontvangen. Deze feiten en omstandigheden in onderlinge samenhang bezien leiden tot de conclusie dat belanghebbende ter zake van de exploitatie van de hennepkwekerij werkzaamheden in het economische verkeer heeft verricht en dat de door belanghebbende ontvangen beloning daarmee rechtstreeks verband hield. Anders dan belanghebbende betoogt vindt de beloning derhalve niet zijn oorzaak in de persoonlijke relatie tussen haar en haar echtgenoot. Nu gesteld noch gebleken is dat de beloning kan worden aangemerkt als winst uit onderneming dan wel inkomsten uit dienstbetrekking, is sprake van resultaat uit overige werkzaamheden. Dat de strafkamer van Hof ’s-Hertogenbosch belanghebbende enkel heeft veroordeeld voor het voorhanden hebben van hennep(planten) maakt dit oordeel niet anders. Het is aan de belastingrechter om zich aan de hand van de in de belastingprocedure ingebrachte bewijsmiddelen zelfstandig een oordeel te vormen over de voor de belastingheffing van belang zijnde feiten en omstandigheden. Anders dan in het strafrecht, waarin het ten laste gelegde wettig en overtuigend moet worden bewezen, is het in het belastingrecht reeds voldoende als het te bewijzen feit aannemelijk wordt geacht.

Het Hof komt dan ook tot de conclusie dat de Inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat belanghebbende inkomsten uit hennepteelt heeft genoten, welke zij niet in haar aangifte heeft opgenomen. Dat de Inspecteur bij zijn optreden of onderzoek, zoals belanghebbende heeft gesteld, heeft gehandeld in strijd met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur of met een ieder verbindende bepalingen uit internationale verdragen, is niet aannemelijk geworden. Het Hof oordeelt voorts, evenals de Rechtbank, dat de Inspecteur met diens verwijzing naar het rapport ‘berekening wederrechtelijk voordeel Hennep ex artikel 36e, 2de lid Sr’, het proces-verbaal van verhoor van belanghebbende d.d. 25 maart 2010 en de door de Inspecteur gemaakte berekening van belanghebbendes opbrengst uit hennepteelt, aannemelijk heeft gemaakt dat belanghebbende belastbare inkomsten heeft genoten die zowel in absolute zin als in vergelijking met het door haar aangegeven inkomen aanzienlijk zijn en waarover een substantieel bedrag aan belasting verschuldigd is. Nu belanghebbende deze inkomsten niet in haar aangifte heeft vermeld, terwijl aannemelijk is dat zij wist dan wel zich ervan bewust moet zijn geweest dat door het doen van de onjuiste aangifte een aanzienlijk belastingbedrag niet zou worden geheven, heeft zij niet de vereiste aangifte gedaan. Het Hof dient dan op grond van artikel 27h, tweede lid, juncto artikel 27e, eerste lid, AWR het hoger beroep ongegrond te verklaren, tenzij belanghebbende overtuigend aantoont dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is.

Op grond van het in r.o. 7.4 t/m 7.6 overwogene, acht het Hof belanghebbende daarin niet geslaagd.

Het vorenstaande ontslaat de Inspecteur niet van de plicht een redelijke schatting te maken van het belastbare inkomen van belanghebbende. De uitgangspunten waarop de schatting is gebaseerd, die ontleend zijn aan het rapport BOOM, acht het Hof redelijk. De Inspecteur heeft zich in de procedure in eerste aanleg nader op het standpunt gesteld dat zijn aanvankelijke schatting, die voor 2009 gebaseerd is op vier oogsten van 480 hennepplanten bijstelling behoeft en dat uitgegaan moet worden van drie oogsten van 480 hennepplanten. Hiervan uitgaande heeft hij de opbrengst berekend op 480 x 31,8 x € 2,37 x 3 = € 108.527 en de helft hiervan aan belanghebbende toegerekend, zodat het belastbaar resultaat uitkomt op € 54.263. Het Hof is met de Rechtbank van oordeel dat mede gelet op het vonnis van rechtbank Oost-Brabant van 27 juni 2014 inzake de ontnemingsvordering van het Openbaar Ministerie tegen de echtgenoot van belanghebbende, er geen aanleiding is om van meer dan twee verkochte oogsten uit te gaan. Anders dan de Rechtbank is het Hof voorts van oordeel dat, gelet op de door belanghebbende op 24 maart 2010 - geloofwaardig - afgelegde verklaring bij de politie (onderdeel 3.6) aannemelijk is dat belanghebbende 40 percent van de opbrengst van de hennepteelt heeft genoten. Een geringere toedeling, zoals door belanghebbende bepleit, is niet aannemelijk geworden. Gelet op dit een en ander berekent het Hof het door belanghebbende genoten resultaat op € 28.940 (= 480 planten x 31,8 gram x € 2,37 x 2 oogsten x 40%).

De Inspecteur heeft met toepassing van artikel 67e van de AWR een vergrijpboete van 50 percent opgelegd en zich daarbij op het standpunt gesteld dat het aan (voorwaardelijk) opzet van belanghebbende is te wijten dat te weinig belasting is geheven. Op de Inspecteur rust de stelplicht en de bewijslast van de feiten en omstandigheden waaruit ten minste volgt dat belanghebbende willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat het niet aangeven van de opbrengst uit de hennepteelt tot gevolg heeft dat de aanslag tot een te laag bedrag is vastgesteld of anderszins te weinig belasting is geheven (voorwaardelijk opzet).

Het Hof acht, evenals de Rechtbank, aannemelijk dat belanghebbende aanzienlijke inkomsten uit hennepteelt heeft genoten, en dat zij, door deze inkomsten niet in haar aangifte over het jaar 2009 op te nemen, willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat van haar in dat jaar te weinig belasting zou worden geheven.

In de omstandigheid dat de navorderingsaanslag met toepassing van omkering en verzwaring van de bewijslast is opgelegd, ziet het Hof, in navolging van de Rechtbank en de Inspecteur, aanleiding om de boete te matigen tot 40 percent. Evenwel dient naar het oordeel van het Hof als grondslag van de boete niet te worden uitgegaan van belanghebbendes omzet, maar van haar resultaat. De Inspecteur heeft immers geen feiten of omstandigheden gesteld op grond waarvan kan worden geoordeeld dat het voorwaardelijk opzet van belanghebbende was gericht op het ontgaan van belasting over de omzet voor zover deze het resultaat te boven gaat. Uit de woorden ‘voor zover’ in artikel 67e, tweede lid, van de AWR moet immers worden afgeleid dat bewijs van (voorwaardelijk) opzet aan de verweten gedraging dient te worden geleverd voor het (volledige) bedrag van de belasting dat als gevolg van opzet niet zou zijn geheven (vgl. Hof Amsterdam 30 juli 2015, nr. 14/00412, ECLI:NL:GHAMS:2015:3549). Voor de bepaling van de hoogte van de in aanmerking te nemen kosten sluit het Hof aan bij het vonnis van rechtbank Oost-Brabant. Het Hof bepaalt de ten laste van belanghebbende komende kosten op 40% van € 4.824 = afgerond € 1.930. De grondslag van de boete wordt dan: € 28.940 - € 1.930 = € 27.010 : € 28.940 x 100% = 93%. Dit betekent dat de boete dient te worden gematigd tot 37% (= 93% van 40%).

Belanghebbende heeft gesteld dat de aanslagoplegging in strijd is met het vermoeden van onschuld in de zin van artikel 6 EVRM, omdat zij in de strafzaak is vrijgesproken van de exploitatie van de hennepkwekerij. Zij doet daartoe een beroep op het arrest van de Hoge Raad van 20 maart 2015, nr. 13/03959, ECLI:NL:HR:2015:643, BNB 2015/173. Naar het oordeel van het Hof is van een inbreuk op het vermoeden van onschuld in het onderhavige geval geen sprake, reeds omdat ’s Hofs oordeel dat belanghebbende inkomsten uit hennepteelt heeft genoten niet is gebaseerd op bewijs dat in de procedure voor de strafrechter als zijnde onrechtmatig is uitgesloten (zie het arrest van het gerechtshof ’s-Hertogenbosch van 11 december 2012, blz. 6).

Gelet op het vorenoverwogene is het hoger beroep gegrond. Beslist dient te worden als hierna vermeld.