Uitspraken

De kantonrechter heeft in de tussenbeschikking onder 2. (2.1 tot en met 2.10) een aantal feiten vastgesteld. Daartegen zijn geen grieven gericht of bezwaren ingebracht, zodat ook het hof van die feiten zal uitgaan.

Met wat verder is aangevoerd en als onweersproken is komen vast te staan, gaat het in deze zaak om het volgende.

Werknemer heeft zich zowel in eerste aanleg als in hoger beroep op het standpunt gesteld dat niet alle hem in het kader van de afwikkeling van de arbeidsovereenkomst toekomende bedragen zijn voldaan en dat hem een billijke vergoeding behoort toe te komen.

Bij inleidend verzoekschrift in eerste aanleg heeft hij, voor zover nu nog relevant, verzocht om (i) verklaringen voor recht die zien op de berekening van diverse door werkgever nog verschuldigde bedragen; (ii) de veroordeling van werkgever om hem diverse (deels met de verzochte verklaringen voor recht samenhangende) betalingen te doen; en (iii) de veroordeling van werkgever om aan hem, op straffe van een dwangsom, diverse loonstroken te verstrekken, alles met nevenverzoeken, de betaling van vakantiegeld, wettelijke verhoging en wettelijke rente daaronder begrepen. Werknemer baseert zijn verzoeken naar gelang de situaties die zich gedurende de arbeidsovereenkomst hebben voorgedaan op verschillende grondslagen gedurende de diverse tijdvakken, te weten:

( a) (achterstallig) loon over de periode tot 24 maart 2014, de eerste dag van arbeidsongeschiktheid (hierna: Periode 1);

( b) nog verschuldigde bedragen in verband met de loondoorbetalingsverplichting tijdens arbeidsongeschiktheid van 24 maart 2014 tot 21 maart 2016 (hierna: Periode 2); en

( c) de door werkgever aan werknemer verschuldigde bedragen over de periode na 21 maart 2016 (hierna: Periode 3).

Verder verzoekt hij om betaling van hetgeen volgens hem in het kader van de eindafrekening nog niet is voldaan, de toekenning van een transitievergoeding waarvan de hoogte is berekend op de door hem voorgestane wijze, en een billijke vergoeding.

Werkgever heeft tegen de verzoeken verweer gevoerd.

Bij de tussenbeschikking zijn partijen door de kantonrechter in de gelegenheid gesteld zich op bepaalde punten nog uit te laten. Bij zijn akte van 2 februari 2018 heeft werknemer zijn verzoek betreffende de betaling van achterstallig loon over Periode 1 vermeerderd. Een door werknemer beoogde vermeerdering en/of specificatie op andere punten heeft de kantonrechter wegens strijd met een goede procesorde niet toegelaten.

In de eindbeschikking heeft de kantonrechter, met uitvoerbaarverklaring bij voorraad en compensatie van kosten en onder afwijzing van het meer of anders verzochte:

- € 4.356,18 bruto wegens onjuiste toepassing van uurlonen met wettelijke rente, 8% bruto vakantiegeld en € 2.178,09 bruto (50%) aan wettelijke verhoging met wettelijke rente daarover;

- € 816,65 bruto wegens nabetaling overuren met wettelijke rente, 8% bruto vakantiegeld en € 408,33 bruto (50%) aan wettelijke verhoging met wettelijke rente daarover;

- € 5,= aan wettelijke verhoging wegens te laat betaald loon in 2014 met wettelijke rente;

- € 238,71 bruto wegens uitbetaling feestdagen met wettelijke rente, 8% bruto vakantiegeld en € 119,36 bruto (50%) aan wettelijke verhoging met wettelijke rente daarover;

- € 1.334,40 bruto aan loon over de periode van 15 december 2013 tot 6 januari 2014 met wettelijke rente en 8% bruto vakantiegeld en € 333,60 (25%) bruto aan wettelijke verhoging met wettelijke rente daarover;

In cijfermatige zin specificeert werknemer de hiervoor onder A. en D. bedoelde verzoeken, met inbegrip van de al door de kantonrechter toegewezen posten, als volgt (waarbij het hof ter wille van de overzichtelijkheid de verschillende posten onderscheidt in Periode 1, Periode 2, Periode 3 en overig):

Naast voormelde, expliciet als zodanig benoemde, grieven heeft werknemer nog een aantal, in zijn bewoordingen “impliciete” grieven aangevoerd, ook tegen de tussenbeschikking. Werkgever heeft daartegen bezwaar gemaakt. In het navolgende zal het hof aan de hand van de maatstaven die daarop volgens vaste jurisprudentie van toepassing zijn, beoordelen welke (additionele) grieven op zodanig duidelijke wijze zijn aangevoerd dat het werkgever duidelijk is tegen welke eindbeslissingen van de kantonrechter werkgever bezwaar heeft. Het voorgaande heeft betrekking op de opmerkingen met als strekking dat werkgever de van het UWV ten behoeve van werknemer ontvangen IVA-uitkering (rov. 2.2.8) in onvoldoende mate aan hem heeft doorbetaald, ten onrechte loonstop 1 en loonstop 2 heeft doorgevoerd, de vakantiedagen niet op juiste wijze met werknemer heeft afgerekend en een billijke vergoeding dient te voldoen.

Werkgever heeft de grieven bestreden en concludeert tot afwijzing van de verzoeken in hoger beroep en bekrachtiging van de beschikking, met dien verstande dat hij erkent over Periode 2 nog een nabetaling van € 1.775,06 te moeten doen.

De onder rov. 4.2. genoemde op Periode 1 betrekking hebbende posten waarvan werknemer in hoger beroep betaling verzoekt (exclusief vakantiegeld, wettelijke verhoging en wettelijke rente) sluiten na optelling (door het hof) op in totaal € 7.857,70 bruto. De kantonrechter heeft in eerste aanleg over Periode 1 toegewezen € 4.356,18 plus € 816,65 plus 1.344,40. Dit is een totaalbedrag van € 6.517,21 bruto. Werknemer heeft, afgezien van grief 3, die zich richt tegen verjaring, die in rov. 5.4. aan de orde komt, niet duidelijk gemaakt waartegen zijn bezwaren tegen dit oordeel van de kantonrechter over de verloning zich richten. Integendeel: In grief 2 en, voor wat betreft de hele Periode 1 in paragraaf 5.2. van het beroepschrift, gaat hij uit van exact hetzelfde uurloon als waarvan de kantonrechter is uitgegaan (rov. 2.6.6. van de eindbeschikking). Voor het overige heeft hij, afgezien van voornoemde grief over verjaring, in dit hoger beroep niet op duidelijke wijze toegelicht waarom over Periode 1 een hoger dan het toegewezen bedrag behoort te worden toegekend. Het is niet aan het hof om, zonder nadere toelichting die ontbreekt, te trachten de bedoelingen van werknemer op grond van een nader onderzoek van de stukken uit de eerste aanleg te doorgronden. Een enkel verzoek aan het hof om de zaak “opnieuw te behandelen met in achtneming van zijn argumentatie en opmerkingen zoals in het procesdossier in 1e aanleg en het beroepschrift verwoord” (par. 6.7., beroepschrift) komt neer op een ongemotiveerde grief en volstaat niet. Het hof ziet dan ook geen gronden om over Periode 1 méér toe te wijzen dan de kantonrechter heeft gedaan, met uitzondering van hetgeen hierna onder rov. 5.4. wordt overwogen.

De kantonrechter heeft in de tussenbeschikking tot uitgangspunt genomen dat de loonvordering van werknemer voor zover deze ziet op de periode vóór 4 juli 2012 verjaard is. In de eindbeschikking is overwogen dat er geen aanleiding is om op deze beslissing terug te komen. Grief 3 is gericht tegen het oordeel van de kantonrechter dat de loonvordering over de periode van 28 juni tot 4 juli 2012 is verjaard. Deze grief is derhalve mede tegen de tussenbeschikking gericht. Werknemer heeft onweersproken naar voren gebracht dat hij het inleidende verzoekschrift in eerste aanleg op 28 juni 2017 heeft ingediend, waaruit volgt dat de verjaring vanaf 28 juni 2012 is gestuit. Werkgever heeft weliswaar naar voren gebracht dat de kantonrechter terecht niet is teruggekomen op een bindende eindbeslissing maar dit betekent niet dat de hiertegen gerichte grief in hoger beroep niet kan slagen. Werkgever heeft zich op dit punt gerefereerd aan het oordeel van het hof. De grief slaagt. Daarmee staat vast dat het loon over de periode van 28 juni 2012 tot 4 juli 2012 nog in de afrekening dient te worden betrokken. Ter gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft werknemer onweersproken aangevoerd dat hiermee een bedrag van € 59,60, naar het hof aanneemt, bruto is gemoeid. Grief 3 slaagt derhalve zodat voormeld bedrag alsnog toewijsbaar is. Vakantiegeld, wettelijke verhoging en wettelijke rente zijn eveneens toewijsbaar.

Op grief 6, waarmee werknemer bezwaar maakt tegen het oordeel van de kantonrechter over de hoogte van het door werkgever betaalde c.q. verrekende bedrag aan ziekengeld, heeft werkgever gereageerd met het verweer dat werknemer in de weken 14, 15 en 16 van 2014, vóórdat hij een ziekmelding heeft gedaan, vakantie heeft opgenomen en dat dit de reden is waarom over die periode geen loon is uitgekeerd maar vakantiedagen zijn verrekend. Werknemer heeft daar enkel tegenin gebracht dat vakantiedagen niet gelijk te stellen zijn aan ziektegeld. Dat is een onvoldoende weerlegging van het standpunt van werkgever.

Uit het voorgaande volgt dat aan werknemer over Periode 2 nog € 1.775,06 toekomt, te vermeerderen met 8% vakantiegeld, wettelijke verhoging en wettelijke rente. In zoverre slaagt grief 5. Grief 6 faalt. Op de vraag of de wettelijke verhoging bruto of netto dient te worden uitgekeerd wordt hierna onder rov. 5.17. ingegaan.

Het betoog van werknemer dat hem over de periode na 21 maart 2016 nog loon vanwege de in die periode ten onrechte toegepaste loonstop 1 en loonstop 2 en/of over die periode opgebouwde vakantiedagen behoort toe te komen, wordt verworpen. Over die periode bestond immers, zoals werkgever terecht heeft aangevoerd, geen loondoorbetalingsverplichting meer. De periode waarin werkgever gehouden was het loon (inclusief vakantiedagen) door te betalen liep af op 21 maart 2016. Vanaf die datum had werknemer een IVA-uitkering. Over de verplichtingen van werkgever in verband met de met terugwerkende kracht aan haar gedane betaling is hiervóór onder rov. 5.8. geoordeeld.

De in eerste aanleg toegewezen verzoeken strekkende tot betaling van € 238,71 netto en € 5 netto staan in hoger beroep niet ter beoordeling omdat er niet incidenteel is geappelleerd.

Voor zover deze grief aan de orde stelt dat aan werknemer nog vakantie-uren dienen te worden uitbetaald die betrekking hebben op de periode na 21 maart 2016 wordt verwezen naar rov. 5.9 waar dit betoog al is verworpen.

Werkgever stelt zich op het standpunt dat de kantonrechter ten onrechte het bedrag van € 159,11 bruto heeft toegewezen. Daartegen heeft hij echter niet incidenteel geappelleerd, zodat deze toewijzing in stand blijft. Voor zover werknemer door middel van grief 9 nog heeft willen betogen dat de kantonrechter in verband met de toegestane verrekening ten onrechte geen wettelijke verhoging en wettelijke rente over € 159,11 heeft toegewezen verwerpt het hof dat, niet onderbouwde, betoog. Volledigheidshalve merkt het hof op dat werknemer geen grieven of bezwaren heeft gericht tegen het oordeel van de kantonrechter dat werkgever mocht verrekenen.

Uit het voorgaande volgt dat grief 9 faalt en dat de toewijzing van € 159,11 bruto zonder wettelijke verhoging en wettelijke rente in stand blijft.

In verband met de grieven 7 en 8 staat in de eerste plaats ter beoordeling het, door werkgever bestreden, betoog dat over te laat betaald ziektegeld en te laat ontvangen loon geen 25% maar 50% wettelijke verhoging had behoren te worden toegekend. Het hof acht deze grieven, waartegen werkgever verweer voert, terecht voorgesteld. Het is immers aan werkgever om zijn loonadministratie op orde te hebben en het is evident, mede op grond van het feit dat de werkgever in deze procedure ook in hoger beroep nog met een erkenning komt ten aanzien van te weinig ontvangen loon in Periode 2, dat werkgever het een en ander niet op orde had. Werknemer is langere tijd verstoken geweest van correcte uitbetaling van het loon waarop hij recht had, zodat voor matiging van de wettelijke verhoging in de gegeven omstandigheden naar het oordeel van het hof geen aanleiding is. Daarmee slagen de grieven 7 en 8

Werknemer stelt zich met een beroep op HR 5 januari 1979, ECLI:NL:HR:1979:AB7251, NJ 1979/207 op het standpunt dat over wettelijke verhoging geen loonbelasting verschuldigd is (p. 31, par. 15.1. tot en met 15.4. van het beroepschrift). Dit betreft geen expliciete grief maar het hof acht het gemaakte bezwaar voldoende duidelijk. Het boete-element brengt volgens werknemer met zich dat de wettelijke verhoging, net als dwangsommen en/of boetes, netto dient te worden uitbetaald.

Het hof volgt werknemer niet in zijn standpunt. Volgens artikel 10 lid 1 van de Wet op de loonbelasting 1964 (Wet LB) is loon immers al hetgeen uit een dienstbetrekking of een vroegere dienstbetrekking wordt genoten. Dit loonbegrip dient volgens vaste jurisprudentie ruim te worden uitgelegd. In beginsel wordt daarom alles wat een werknemer in het kader van zijn dienstbetrekking ontvangt tot het loon gerekend. Overigens wordt ook een aan een werknemer toegekende dwangsom om de werkgever tot nakoming aan te sporen van (door de rechter vastgestelde) rechtstreeks uit de dienstbetrekking voortvloeiende verplichtingen, tot het loon uit dienstbetrekking in de zin van artikel 10 Wet LB gerekend. Uit de jurisprudentie volgt dat dergelijke dwangsommen onverbrekelijk zijn verbonden aan de aan werknemers uit hoofde van hun dienstbetrekking jegens hun werkgever toekomende rechten (zie HR 6 november 1991, ECLI:NL:HR:1991:ZC4767, BNB 1992/57 en HR 24 juni 2011, ECLI:NL:HR:2011:BO5996, BNB 2011/276).

Grief 4 van het beroepschrift richt zich tegen het door de kantonrechter voor de berekening van de transitievergoeding gehanteerde loon van € 10,61 per uur. Het voor de berekening van de transitievergoeding in aanmerking te nemen loonbegrip is opgenomen in het Besluit loonbegrip vergoeding aanzegtermijn en transitievergoeding, Stb. 2014, 538 (hierna: het Besluit). Op grond van artikel 2 van het Besluit moet in aanmerking worden genomen het bruto uurloon in de twaalf maanden voorafgaand aan het moment waarop de arbeidsovereenkomst eindigt. Begrijpt het hof het goed, dan is het betoog van werknemer dat bij de bepaling van het uurloon dat als uitgangspunt dient voor de berekening van de transitievergoeding rekening moet worden gehouden met de hoogte van de verschillende uurlonen die werknemer gedurende zijn dienstverband met werkgever heeft genoten. Dit beoog is onjuist, zoals onmiskenbaar volgt uit het Besluit (Zie ook: HR 19 april 2019, ECLI:NL: HR:2019:632). Vast staat dat werknemer vanaf 24 maart 2016, en dus ook in de twaalf maanden voorafgaande aan het moment waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, een uurloon van € 10,61 heeft genoten. De kantonrechter heeft bij de bepaling van de hoogte van de transitievergoeding dus het juiste uurloon in aanmerking genomen.

Voor het eerst tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft de werknemer bezwaar gemaakt tegen het door de kantonrechter gehanteerde aantal uren bij de bepaling van de hoogte van de transitievergoeding. Hij heeft betoogd dat het “gemiddelde aantal uren per maand” in de zin van het Besluit hoger moet zijn dan in aanmerking genomen. Dit was niet vermeld in grief 4 van het beroepschrift of anderszins in het beroepschrift naar voren gebracht en is dus een nieuwe grief. Op grond van vaste jurisprudentie met betrekking tot de twee-conclusieregel is dit niet toegestaan. Op dit beginsel kan met instemming van de wederpartij een uitzondering worden gemaakt. Werkgever heeft hiermee niet ingestemd maar bezwaar gemaakt. Andere bijzondere omstandigheden die kunnen leiden tot het alsnog toelaten van deze grief zijn gesteld noch gebleken. Met deze te laat opgebrachte grief wordt dan ook geen rekening gehouden.

De slotsom van het voorgaande is dat grief 4 faalt.

In hoger beroep heeft werknemer zijn verzoek strekkende tot de toekenning van een billijke vergoeding op grond van de argumenten die in eerste aanleg zijn opgebracht herhaald. Daaruit volgt dat werknemer het niet eens is met de afwijzing en het verzoek nogmaals beoordeeld wenst te zien. Aangezien dit voor werkgever duidelijk was, en hij zijn verweer hierop mede heeft gericht, ligt het verzoek strekkende tot toekenning van een billijke vergoeding in hoger beroep opnieuw ter beoordeling voor. Partijen twisten over de vraag of aan werknemer een billijke vergoeding toekomt.

Het hof overweegt als volgt. De kantonrechter heeft in haar beschikking goed gemotiveerd waarom werknemer geen recht heeft op een billijke vergoeding. Werknemer heeft in hoger beroep geen andere stellingen op dit punt aangevoerd dan deze reeds door de kantonrechter verworpen stellingen. Het hof neemt de motivering van de kantonrechter op dit punt over en maakt deze tot de zijne.

Werknemer heeft in eerste aanleg en in hoger beroep “ontbrekende loonstroken” gevraagd waartoe hij een beroep heeft gedaan op de artikelen 843a Rv en 7:626 BW. Hij stelt een rechtmatig belang te hebben om de juiste hoogte van de transitievergoeding, loonvordering en het ziektegeld te kunnen berekenen. De loonstroken die hij wenst te ontvangen heeft hij in zijn beroepschrift in par 19.1. omschreven. Het hof overweegt als volgt.

De in deze procedure ingestelde verzoeken hebben betrekking op het tijdvak dat start op 28 juni 2012. Het is onduidelijk waarom in verband daarmee loonstroken zouden moeten worden overgelegd met betrekking tot de periode van 28 mei 2008 tot en met 31 december 2010 en/of periode 1 van 2012. Nu, zoals hiervoor overwogen, de grieven van werknemer niet kunnen leiden tot een verdere herberekening van loonvordering en transitievergoeding anders dan hiervoor aangegeven met betrekking tot het ziektegeld, heeft werknemer bij de verdere overlegging van loonstroken geen belang. Werknemer heeft verder niet inzichtelijk gemaakt welk belang hij heeft bij de overlegging van oorspronkelijke loonstroken uit 2016 en 2017. Er is wel een belang bij de overlegging van gecorrigeerde loonstroken over de herberekeningen die nog doorgevoerd zullen worden naar aanleiding van dit arrest, zodat het hof werkgever zal opdragen die gecorrigeerde loonstroken aan werknemer te verstrekken.

Gelet op het voorgaande slagen de grieven 3, 5 en 6 (gedeeltelijk) en 7 en 8 (gedeeltelijk). Grief 2 bevat geen voor het hof kenbare klacht tegen de beschikkingen van de kantonrechter aangezien de beschikkingen van dezelfde uitgangspunten uitgaan als werknemer in deze grief. Bij grief 1 bestaat geen belang meer aangezien werknemer zijn bezwaren in tweede feitelijke instantie bij het hof aan de orde heeft kunnen stellen. Grief 1 faalt verder voor zover deze betrekking heeft op de overlegging van de gevraagde loonstroken (met uitzondering op het verzoek om loonstroken over te leggen in verband met uit dit arrest nog volgende correcties). De grieven 4 en 9 falen en ook de impliciet aan de orde gestelde grieven die hiervoor zijn besproken falen. De beschikkingen van de kantonrechter zullen deels worden vernietigd en voor het overige worden bekrachtigd.