Uitspraken

[werkneemster] heeft aan haar vordering ten grondslag gelegd dat de Stichting in strijd heeft gehandeld met artikel 7:611 BW. De Stichting had zich als goed werkgever ervan moeten vergewissen of [werkneemster] zich realiseerde welk risico zij nam door haar partiele ontslagname terwijl zij ziek was, waarbij zij bovendien een dag minder zou gaan werken zonder dat hier een uitkering of andere vergoeding tegenover stond. De Stichting had haar op de gevolgen moeten wijzen en haar voor de ontslagname moeten behoeden. Ook heeft de Stichting ten onrechte de bedrijfsarts laten weten dat de arbeidsovereenkomst zou worden aangepast naar 0,4 fte.

Daarnaast heeft [werkneemster] aan haar vordering ten grondslag gelegd dat bedrijfsarts [bedrijfsarts] ( [bedrijfsarts] ) jegens haar niet heeft gehandeld met de zorgvuldigheid die van een redelijk bekwaam en redelijk handelend bedrijfsarts verwacht mag worden en dat de Stichting ingevolge artikel 6:76 BW voor dit handelen van de bedrijfsarts aansprakelijk is. De bedrijfsarts heeft haar geadviseerd ontslag te nemen voor 0,6 fte en in navolging daarvan heeft zij daadwerkelijk per 31 juli 2016 voor 0,6 fte ontslag genomen. De bedrijfsarts heeft [werkneemster] onjuist voorgelicht over de partiele ontslagname en is zonder deugdelijk onderzoek tot herstelverklaring overgegaan. Hij had moeten weten dat er met ingang van 11 juli 2016 nog geen sprake kon zijn van volledig herstel.

Het hof stelt allereerst vast dat [werkneemster] van mening is dat de Stichting haar voor ontslagname had moeten behoeden maar niet heeft onderbouwd op welke wijze de Stichting dit had moeten doen. Dat had wel van haar verwacht mogen worden nu in het algemeen geldt dat een werkgever niet kan beletten dat een werknemer ontslag neemt. Het hof begrijp de onder 6.1 genoemde grondslag dan ook als een beroep op de jurisprudentie die er – kort gezegd – op neer komt dat de opzegging van een arbeidsovereenkomst door een werknemer een duidelijke en ondubbelzinnige verklaring vereist, die erop is gericht de beëindiging van de arbeidsovereenkomst te bewerkstelligen. Deze strenge maatstaf dient ertoe de werknemer te behoeden voor de ernstige gevolgen die vrijwillige beëindiging van het dienstverband voor hem of haar kan hebben, zoals het mogelijk verlies van aanspraken ingevolge de sociale zekerheidswetgeving, met name een werkloosheidsuitkering. In verband met die ernstige gevolgen zal de werkgever niet spoedig mogen aannemen dat een verklaring van de werknemer is gericht op vrijwillige beëindiging van de dienstbetrekking. Onder omstandigheden kan op de werkgever een onderzoeksplicht rusten om na te gaan of de werknemer daadwerkelijk wilde opzeggen en een verplichting om de werknemer over de gevolgen van de opzegging voor te lichten. Daarbij is de context waarin de verklaring is afgelegd van groot belang. Een relevante omstandigheid kan zijn dat de werknemer na een verklaring die redelijkerwijs als opzegging mag worden geduid, niet meer op het werk verschijnt en ook overigens niet laat blijken dat hij op die opzegging wenst terug te komen.

Als zou komen vast te staan dat op 29 juni 2016 de wil om (deels) een einde aan de arbeidsovereenkomst te maken bij [werkneemster] heeft ontbroken dan heeft de Stichting haar niet zonder meer aan haar opzegging mogen houden, waarbij uit het oogpunt van bescherming van de werknemer heeft te gelden dat de Stichting daarbij een vergewisplicht heeft. [werkneemster] verwijt de Stichting dat zij in strijd met deze vergewis- en informatieplicht heeft gehandeld en er daarom sprake is van schending van artikel 7:611 BW.

[werkneemster] stelt dat de opzegging niet conform haar wil was. Zij heeft daartoe mede aangevoerd dat zij al langere tijd last had van werkstress. Zij heeft daarvoor behandeling gezocht bij een psychologe. De bedrijfsarts had bovendien op 14 juni 2016 geadviseerd dat er sprake was van een relatie tussen het verzuim en haar arbeidssituatie en dat herstel nog geruime tijd zou duren. Het hof stelt vast dat de Stichting dit niet heeft betwist, zodat hiervan in deze procedure kan worden uitgegaan.

Hiertegenover staat dat – op eigen initiatief van [werkneemster] – zij op 13 juni 2016 schriftelijk aan de Stichting heeft verzocht om medewerking en aanpassing van haar werkdagen zodat zij per 1 augustus 2016 twee dagen per week bij het IlexCollege in Schiedam kon gaan werken (op dinsdag en woensdag) en twee dagen per week bij de Stichting kon blijven werken (op maandag en donderdag). [werkneemster] heeft daar met de Stichting over gesproken. De Stichting heeft naar aanleiding van dit verzoek, overeenkomstig de wens van [werkneemster] , haar rooster gewijzigd. De bedrijfsarts heeft nadien, na een gesprek met [werkneemster] , bij brief van 23 juni 2016 geadviseerd dat [werkneemster] met ingang van week 28 (de week van 11 tot en met 17 juli 2016) weer volledig inzetbaar is. [werkneemster] heeft daar niet tegen geprotesteerd. Vervolgens heeft [werkneemster] ook daadwerkelijk bij brief van 29 juni 2016 de arbeidsovereenkomst opgezegd (voor 0,6 fte) teneinde, feitelijk na de zomervakantie, twee dagen per week bij het IlexCollege te kunnen gaan werken. Dit alles duidt niet op een wilsgebrek. Ook tot september 2016 heeft de Stichting niet kunnen en hoeven begrijpen dat er bij [werkneemster] twijfels waren over haar opzegging en zij eigenlijk haar uren bij de Stichting had willen behouden. Integendeel, [werkneemster] heeft op 5 september 2016 de aangepaste akte van benoeming van de Stichting ondertekend en heeft haar werkzaamheden voor twee dagen per week bij de Stichting voortgezet. Blijkens het proces-verbaal van 16 december 2020 heeft [werkneemster] ter zitting verklaard dat zij die akte van benoeming heeft getekend, omdat zij niet meer fulltime voor de Stichting wilde werken. Ook dit duidt niet op een wilsgebrek.

Ten overvloede merkt het hof op dat ook nadien niet duidelijk blijkt dat [werkneemster] haar arbeidsovereenkomst destijds niet had willen opzeggen. In de e-mail van 2 december 2016 rept [werkneemster] met geen woord over het mogelijk niet hebben willen opzeggen van haar arbeidsovereenkomst. Ze doet ook geen verzoek tot uitbreiding van haar uren bij de Stichting terwijl zij wel per 22 november 2017, naast haar dienstverband bij de Stichting, nog een dag per week bij het Grotius College in Delft gaat werken. In januari 2018 valt [werkneemster] uit wegens ziekte en vermeldt de verzuimnotitie dat ze minder is gaan werken maar dat dat haar niet oplevert wat zij hoopte. Dit duidt naar het oordeel van het hof eerder op teleurstelling over het uitblijven van een gezondheidsverbetering dan op de omstandigheid dat zij de gedeeltelijke opzegging niet heeft gewild. Pas na twee jaar ziekte, en drie en een half jaar na de opzegging, heeft [werkneemster] , bij brief van 15 januari 2020, de Stichting schriftelijk aansprakelijk gesteld voor de partiele ontslagname.

Gelet op deze omstandigheden kan niet worden aangenomen dat bij [werkneemster] op 29 juni 2016 de wil ontbrak om haar arbeidsovereenkomst gedeeltelijk, voor 0,6 fte, op te zeggen. Dit betekent dat er voor de Stichting in die zin geen (nadere) onderzoeksplicht of vergewisplicht gold. Het verwijt dat de Stichting ten onrechte de bedrijfsarts heeft laten weten dat de arbeidsovereenkomst zou worden aangepast naar 0,4 fte, gaat ook niet op. Voor zover de Stichting dit heeft gedaan, is deze mededeling – zoals uit het voorgaande moet volgen – overeenkomstig de wens van [werkneemster] geweest die voor 0,6 fte ontslag wilde nemen en nog voor 0,4 fte bij de Stichting wilde blijven werken.

Evenmin bestond voor de Stichting tegen de achtergrond van de hiervoor beschreven omstandigheden de verplichting om [werkneemster] te wijzen op het risico en de gevolgen van haar ontslagname teneinde haar te behoeden voor ondoordachte ontslagname. Op het moment van ontslagname was er sprake van de door [werkneemster] gewenste wijziging van haar arbeidsvoorwaarden namelijk dat zij voor 0,6 fte ontslag nam teneinde twee dagen per week bij het IlexCollege te gaan werken, twee dagen per week bij de Stichting te blijven werken en een dag per week minder te gaan werken. Op geen enkele wijze is gesteld of gebleken dat [werkneemster] onkundig was van het feit dat een dag per week minder werken betekende dat zij voor die dag geen loon zou ontvangen. Dat [werkneemster] verder 0,6 fte bij de Stichting inruilde voor een dienstverband van 0,4 fte bij het IlexCollege is geen risico waarvoor de Stichting haar had hoeven waarschuwen. Bovendien is het risico dat [werkneemster] (nog voor aanvang van haar werkzaamheden) bij het IlexCollege ontslag zou nemen niet een risico waarmee de Stichting bekend had kunnen en hoeven zijn, laat staan dat zij [werkneemster] hierop had hoeven wijzen. Volgens het bericht van de bedrijfsarts van 23 juni 2016 was [werkneemster] immers goed herstellende en per week 28 weer volledig inzetbaar. Of [leidinggevende] de ontslagname van [werkneemster] een goed idee vond – hetgeen [werkneemster] heeft gesteld en de Stichting heeft weersproken – kan hier, gelet op het voorgaande, in het midden blijven. Het hof is dan ook van oordeel dat gelet op al het voorgaande de Stichting niet in strijd heeft gehandeld met het goed werkgeverschap. De vorderingen van [werkneemster] voor zover gebaseerd op die grondslag (onder 6.1) kunnen dan ook niet slagen. Het bewijsaanbod van [werkneemster] dat de Stichting zich niet als een goed werkgever heeft gedragen, wordt verworpen omdat zij daartoe voor het overige onvoldoende feiten heeft gesteld die, indien bewezen, tot een andere uitkomst zouden kunnen leiden.

[werkneemster] heeft als alternatieve grondslag voor haar vordering in hoger beroep aangevoerd dat bedrijfsarts [bedrijfsarts] jegens haar heeft gehandeld in strijd met de zorgvuldigheid die van een redelijk bekwaam en redelijk handelend bedrijfsarts verwacht mag worden en dat de Stichting ingevolge artikel 6:76 BW voor dit handelen van de bedrijfsarts aansprakelijk is. In het bijzonder ziet dit erop dat [bedrijfsarts] haar geadviseerd heeft ontslag te nemen voor 0,6 fte – welk advies zij heeft opgevolgd – en dat [bedrijfsarts] haar onjuist heeft voorgelicht. Dit laatste verwijt lijkt erop te zien dat [bedrijfsarts] had moeten weten en beseffen dat noch hervatting van dezelfde werkzaamheden bij een andere werkgever, noch een dag minder werken, haar klachten zouden doen verminderen en dat hij haar (aldus) onjuist heeft voorgelicht over de partiele ontslagname. Tenslotte verwijt [werkneemster] dat [bedrijfsarts] haar zonder deugdelijk onderzoek hersteld heeft verklaard. Ter onderbouwing van dat laatste verwijt verwijst zij naar de Werknemersinformatiekaart van de Arbo Unie alsmede naar een verzekeringsdeskundig expertise rapport van verzekeringsarts [verzekeringsarts] d.d. 12 maart 2021.

De Stichting heeft de voorgaande verwijten weersproken. [werkneemster] heeft de beslissing tot partiele ontslag zelf genomen; zij had gesolliciteerd bij het IlexCollege en had daar een concreet aanbod tot indiensttreding gekregen voor twee dagen per week. [werkneemster] heeft zich niet tot de bedrijfsarts gewend met het verzoek om advies ten aanzien van haar indiensttreding elders en de ontslagname bij de Stichting en [bedrijfsarts] heeft [werkneemster] niet geadviseerd om partieel ontslag te nemen. [bedrijfsarts] heeft [werkneemster] niet onjuist voorgelicht in die zin dat hij haar had moeten waarschuwen of haar ervoor had moeten behoeden dat haar klachten in stand zouden blijven bij haar indiensttreding elders voor de zelfde werkzaamheden. Ten slotte heeft [bedrijfsarts] tot herstelverklaring mogen overgaan. Als [werkneemster] het daar niet mee eens was, had zij een deskundigenoordeel bij het UWV kunnen vragen, aldus de Stichting. Dat heeft zij niet gedaan.

Het hof is van oordeel dat de aan de bedrijfsarts gemaakte verwijten – gelet op het gemotiveerde verweer van de Stichting – op basis van de door [werkneemster] overgelegde stukken onvoldoende aannemelijk zijn geworden.

[werkneemster] heeft echter een aanbod gedaan tot het leveren van bewijs van haar stelling dat de bedrijfsarts niet met de zorgvuldigheid heeft gehandeld die van een redelijk bekwaam en redelijk handelende bedrijfsarts verwacht mag worden, en dat zij daartoe getuigen wil horen, waaronder bedrijfsarts [bedrijfsarts] en haar medisch adviseur de heer [verzekeringsarts] . Het hof zal haar daarom in de gelegenheid stellen te bewijzen dat:

- zij de bedrijfsarts om advies heeft gevraagd over het al dan niet nemen van deeltijd ontslag;

- de bedrijfsarts haar heeft geadviseerd ontslag te nemen voor 0,6 fte; dan wel heeft nagelaten dit te ontraden, terwijl dit in de gegeven omstandigheden van een redelijk handelend, redelijk bekwaam bedrijfsarts had mogen worden verwacht;

- de bedrijfsarts heeft nagelaten haar erop te wijzen dat een dag minder werken en voor 0,4 fte elders gelijke werkzaamheden verrichten geen oplossing voor haar medische klachten zou zijn, terwijl dit in de gegeven omstandigheden van een redelijk handelend, redelijk bekwaam bedrijfsarts had mogen worden verwacht; en/of

- haar ten onrechte zonder deugdelijk onderzoek heeft hersteld gemeld.

Het hof houdt iedere verdere beslissing aan.