Uitspraken

In artikel 34, eerste lid, van de Wet op de omzetbelasting 1968 is het volgende bepaald:

Artikel 52a, eerste lid, van de AWR bepaalt over de informatiebeschikking het volgende:

Het Hof stelt voorop dat de rechtmatigheid van de vaststelling van de beschikking ter toetsing voorligt. In dat kader is het van belang vast te stellen of belanghebbende niet of niet volledig heeft voldaan aan de verplichtingen ingevolge artikel 52 van de AWR en voorts of de Inspecteur met het vaststellen van de beschikking is gebleven binnen de grenzen der redelijkheid.

Belanghebbende heeft ten aanzien van de door haar verhuurde bedrijfspanden geopteerd voor met omzetbelasting belaste verhuur en heeft dienovereenkomstig aangifte gedaan voor de omzetbelasting. Niet in geschil is dat zij ten aanzien van de exploitatie van de onroerende zaken ondernemer is in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968. Uit dien hoofde is belanghebbende administratieplichtig in de zin van artikel 34 van de Wet op de omzetbelasting 1968 jo. artikel 52 van de AWR. Deze administratieplicht strekt zich – in de sfeer van de tbs-regeling als bedoeld in de artikelen 3.91, 3.92 en 3.92b van de Wet inkomstenbelasting 2001 - tevens uit tot het door belanghebbende aan de vennootschap van haar echtgenoot verhuurde pand.

Met betrekking tot de verkoop en levering van de zaken zoals vermeld in 2.2 stelt het Hof vast dat belanghebbende bij haar brief van 29 november 2011 heeft vermeld dat zij deze – naar eigen zeggen - heeft verworven voor de handel en deze niet zijn aangeschaft voor privé doeleinden. Geconstateerd is dat ter zake van de verkoop van deze zaken een rekening met vermelding van btw (“Btw verlegd”) is uitgereikt aan de afnemer van de zaken. Ter zitting heeft belanghebbende verklaard dat de zaken tevens voor een deel afkomstig zouden zijn uit het bedrijf van haar echtgenoot. Het Hof is van oordeel dat aan deze feiten en omstandigheden, mede gelet op de omvang van het aantal zaken en de hoogte van de op de factuur vermelde prijs, het vermoeden kan worden ontleend dat belanghebbende ter zake van deze levering heeft gehandeld als ondernemer in de zin van artikel 7 van de Wet op de omzetbelasting 1968 alsmede ter zake van de handel in deze goederen als ondernemer in de zin van artikel 3.4 van de Wet op de inkomstenbelasting 2001 dient te worden aangemerkt. Gelet op het in 4.1 gegeven wettelijk kader is belanghebbende in deze gehouden voor beide middelen een administratie te voeren.

Belanghebbende heeft voorts naar voren gebracht dat zij tengevolge van de diefstal van de auto van haar echtgenoot waarin een deel van de administratie alsmede een usb-stick met de digitale versie van de administratie van haar bedrijf in de kofferbak lag, niet kan beschikken over de door de Inspecteur gevraagde informatie en bescheiden. Het niet kunnen voldoen aan het informatieverzoek van de Inspecteur is derhalve niet gestoeld – aldus belanghebbende - op onwil doch is gebaseerd op overmacht. De Inspecteur heeft, naar het Hof belanghebbende begrijpt, door desalniettemin de beschikking vast te stellen gehandeld in strijd met de redelijkheid.

Het Hof is met de Rechtbank van oordeel dat de nadelige gevolgen van het bewaren van de administratie in de auto en het niet voorhanden hebben van een back-up van de administratie en van kopieën van de administratieve bescheiden voor rekening van belanghebbende moet blijven. Gelet op de omstandigheden van het geval is belanghebbende tekort geschoten in de haar toekomende zorgplicht voor het bewaren van de administratie. De gevolgen van deze keuze dient zij zelf te dragen en vormen onvoldoende grond de beschikking te vernietigen. Door aldus te handelen of nalaten te handelen heeft belanghebbende zelf zich in een positie gebracht waarin zij niet meer voldoet aan de verplichtingen die artikel 52 van de AWR aan haar als ondernemer stelt.

Voor zover belanghebbende stelt dat de Inspecteur met het vaststellen van de beschikking heeft gehandeld in strijd met het evenredigheidsbeginsel omdat de relevantie van de ontbrekende informatie niet de sanctie van de omkering van de bewijslast rechtvaardigt, overweegt het Hof als volgt. Ingeval de Inspecteur een eventuele naheffingsaanslag of navorderingsaanslag op zal leggen met omkering van de bewijslast dient alsdan te worden beoordeeld of de Inspecteur heeft gehandeld in strijd met genoemd beginsel en of de Inspecteur met betrekking tot de omvang van de correctie(s) en de daaruit voortvloeiende aanslagen is gebleven binnen de grenzen der redelijkheid. Het staat belanghebbende vrij de haar ter zake toekomende rechtsmiddelen van bezwaar en (hoger)beroep aan te wenden. De grief wordt verworpen.

Tot slot heeft belanghebbende gesteld dat de omkering van de bewijslast in strijd is met het doeltreffendheidsbeginsel. Belanghebbende heeft deze stelling niet nader toegelicht. Voor zover belanghebbende in deze een beroep doet op het recht van de EU vermag het Hof niet in te zien op welke wijze de Inspecteur met het vaststellen van de beschikking in strijd is gekomen met het gemeenschapsrecht. Niets staat haar in de weg om, gelijk het Hof hiervoor in 4.8 heeft overwogen, nadat de Inspecteur ter zake naheffings- en of navorderingsaanslagen heeft opgelegd, al dan niet met omkering van de bewijslast, de haar toekomende rechtsmiddelen van bezwaar en (hoger) beroep geldend te maken. De grief faalt.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Staat aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.