Uitspraken

Het vorenstaande neemt niet weg dat de aanslag gebaseerd moet zijn op een redelijke schatting. Belanghebbende heeft in dit kader gesteld dat hij in het onderhavige jaar beschikte over een eigen woning, dat de woning was gefinancierd met een drietal hypothecaire leningen, dat de woning in verband met achterstand in betaling op deze leningen door de bank is verkocht en dat met de opbrengst daarvan een deel van de leningen inclusief de verschuldigde rente is voldaan. Belanghebbende meent dan ook dat de Inspecteur ten onrechte geen rekening heeft gehouden met de aftrek van rente ter zake van eigenwoningschulden.

De Inspecteur heeft een aanslag opgelegd naar een geschat belastbaar inkomen uit werk en woning. De Inspecteur is daarbij – bij gebrek aan verdere gegevens – uitgegaan van de inkomsten uit arbeid en de ingehouden loonheffing die bij hem bekend waren, en voorts heeft hij rekening gehouden met de algemene heffingskorting en de arbeidskorting. Na het indienen van het bezwaarschrift heeft belanghebbende alsnog een aangiftebiljet ingediend. In dit aangiftebiljet heeft belanghebbende slechts melding gemaakt van de inkomsten uit dienstbetrekking en ten aanzien van de eigen woning verwezen naar een lopende beroepszaak over een eerder jaar. De Inspecteur heeft door middel van diverse vragenbrieven getracht duidelijkheid te verkrijgen omtrent de eigen woning en de hypotheekrenteaftrek alsmede de neveninkomsten van belanghebbende. Belanghebbende heeft weliswaar bepaalde gegevens verstrekt, maar op geen enkele wijze duidelijkheid kunnen verschaffen over voormelde punten.

Uit de wel overgelegde stukken kan worden afgeleid dat belanghebbende gedurende een deel van het jaar 2006 beschikte over een eigen woning en dat – door de verkoop van deze woning door de bank en de gedeeltelijke aflossing van de schulden – recht bestaat op aftrek van hypotheekrente ter zake van de eigen woning. Voorts staat vast dat belanghebbende inkomsten uit overige werkzaamheden heeft genoten, waarvan een deel in Duitsland zijn genoten en waarvoor op grond van artikel 9 dan wel artikel 10 van het Belastingverdrag met Duitsland voorkoming van dubbele belasting zou moeten worden verleend. Het geheel roept de vraag op of de schatting van de Inspecteur van het belastbare inkomen uit werk en woning en de daaruit voortvloeiende verschuldigde belasting nog redelijk is. Van een onredelijke schatting is sprake wanneer de aftrek van rente over de eigenwoningschuld apert hoger is dan het gezamenlijke bedrag van het eigenwoningforfait en de neveninkomsten.

Ten aanzien van de neveninkomsten uit Duitsland heeft belanghebbende een brief van 24 maart 2011 overgelegd afkomstig van [K], werkzaam bij [L], waarin een overzicht wordt gegeven van de inkomsten die belanghebbende heeft genoten in verband met zijn werkzaamheden in 2006 bij [D]. Het totaalbedrag bedraagt € 6.000. Het Hof heeft geen reden te twijfelen aan de juistheid van dit overzicht. Ten aanzien van deze inkomsten dient – zoals hiervóór is aangegeven en door de Inspecteur ook wordt erkend in zijn brief van 25 maart 2013 – voorkoming van dubbele belasting te worden verleend.

Over de omvang van de inkomsten ter zake van wedstrijdanalyses ten behoeve van [E], is weinig bekend. Belanghebbende heeft aangegeven in totaal € 1.325 te hebben ontvangen, maar onduidelijk is of dit bedrag inclusief reiskostenvergoeding is. De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat uitgegaan moet worden van 40 analyses in 2006. Belanghebbende stelt dat sprake is geweest van 14 analyses. Het Hof acht de schatting van de Inspecteur niet onredelijk. Het Hof gaat voorts uit van een vergoeding per analyse van € 60. Weliswaar heeft belanghebbende tijdens het hoorgesprek kennelijk een bedrag van € 70 genoemd, maar hij heeft dit in de reactie van 28 februari 2011 op het hoorverslag direct herroepen en gesteld dat de vergoeding € 60 bedroeg. Dit betekent dat de inkomsten kunnen worden gesteld op 40 x € 60 = € 2.400.

Al het voorgaande afwegende komt het Hof tot het oordeel dat belanghebbende niet overtuigend heeft aangetoond dat en in hoeverre de aanslag onjuist is en is het Hof voorts van oordeel dat niet gezegd kan worden dat de Inspecteur de aanslag op een onredelijke wijze heeft geschat.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Staat aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.